ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน บทที่ 5162 หลิน ว่านเอ๋อ ก็เห็นบางอย่าง และโพล่งออกมา

ที่น่าสนใจในขณะนี้ ผู้อำนวยการหลิว ยืนประหม่าที่ประตูเหมือนผู้ติดตาม
และบนโซฟาที่ เย่เฉิน เพิ่งนั่งไป นั่งในเวลานี้คือ ซิว หยิงซาน และภรรยาของเขา ครูใหญ่ เสี่ยว ไซโจว คนเก่า และครูใหญ่คนปัจจุบัน จาง ฉินหยุน

เมื่อเห็น หลิน ว่านเอ๋อ เข้ามา ซิว หยิงซาน ก็ยิ้มและพูดว่า “มาเถอะ ฉันจะแนะนำให้คุณรู้จัก นี่คือ หลิน เสี่ยวว่าน เหลนของลูกพี่ลูกน้องห่างๆ ของฉัน”

หลังจากพูดจบ เขาพูดกับ หลิน เสี่ยววาน: “เสี่ยววาน ฉันมาหาอาจารย์ใหญ่เสี่ยว อาจารย์ใหญ่จาง และผู้อำนวยการหลิว แห่งสำนักงานรับสมัคร”

หลิน เสี่ยววาน เพียงแค่มองไปที่ทั้งสามคนและพยักหน้าเล็กน้อยโดยไม่พูดอะไร

โชคดีที่ ซิว หยิงซาน ได้ฉีดวัคซีนให้ทุกคนแล้ว โดยบอกว่า หลิน ว่านเอ๋อ เป็นคนเก็บตัวและไม่ช่างพูด ดังนั้นทุกคนจึงไม่ถือสาอะไร

อาจารย์ใหญ่คนปัจจุบัน จาง ฉินหยุน กล่าวอย่างกระตือรือร้น: “คุณหลิน ฉันขอให้ผู้อำนวยการหลิว เตรียมแผนกและวิชาเอกทั้งหมดของมหาวิทยาลัยจินหลิง ของเรา โปรดดูและดูว่าคุณสนใจวิชาใด”

หลิน ว่านเอ๋อ ยังคงผงกศีรษะเล็กน้อย เธอดูห่างเหิน และเจ้าเล่ห์เหมือนสตรีผู้ร่ำรวย

อย่างไรก็ตาม ซิว หยิงซาน มีภูมิหลังมากเกินไป และเหลนของลูกพี่ลูกน้องที่อยู่ห่างๆ ของเขาจะไม่โชคร้ายอย่างแน่นอน ดังนั้นทุกคนจึงมีความคิดอุปาทานเกี่ยวกับสถานะของเธอ

ผู้อำนวยการหลิว รีบส่งเอกสารทั้งหมดที่เขาเพิ่งแสดงให้ คลอเดีย ไปให้ หลิน ว่านเอ๋อ และพูดด้วยรอยยิ้ม: “คุณหลิน เอกสารทั้งหมดอยู่ที่นี่ ฉันเพิ่งแยกออกในวันนี้ โปรดดู”

จาง ฉินหยุน อดชื่นชมไม่ได้: “ผู้อำนวยการฝ่ายรับสมัครของเรายังมีมโนธรรมอยู่มาก และเอกสารต่างๆ ก็ได้รับการรวบรวมตั้งแต่เนิ่นๆ”

ผู้อำนวยการหลิว ยิ้มอย่างนอบน้อม ขอบคุณ เฉิน เซ่ไค อีกครั้งในใจ และคิดกับตัวเองว่า: “เป็นเรื่องบังเอิญจริงๆ ที่นักเรียนต่างชาติทั้งสองกลุ่มลงทะเบียนในรุ่นที่หนึ่งและสอง ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ ฉันเกรงว่า คงต้องใช้เวลาสักระยะหนึ่ง”

หลิน ว่านเอ๋อ รับข้อมูลและดูอย่างรวดเร็ว จริง ๆ แล้วเธอไม่สนใจที่จะไปโรงเรียนและเธอไม่แน่ใจว่าเธอจะอยู่ในจินหลิงได้นานแค่ไหน

อย่างไรก็ตาม เนื่องจากฉันเลือกเรียนที่ มหาวิทยาลัยจินหลิง ในฐานะนักเรียน ฉันจึงต้องเลือกวิชาเอกอื่น

หลิน ว่านเอ๋อ มองดูมันและพบว่ามันเป็นเพียงเรื่องของประวัติศาสตร์ซึ่งเธอค่อนข้างสนใจ

เมื่อพิจารณาว่าฉันรักเครื่องลายครามสีน้ำเงิน และสีขาวมาโดยตลอด ฉันจึงดึงหน้าแนะนำตัวของวิชาเอกโบราณคดีออกมา แล้วพูดเบาๆ ว่า “นั่นสินะ”

เมื่อผู้อำนวยการหลิว เห็น ดวงตาของเขาก็เบิกกว้าง และเขาโพล่งออกมาด้วยความประหลาดใจ: “โบราณคดีอีกแล้วหรือ! ดูเหมือนว่าวิชาเอกโบราณคดีในปีนี้จะเปลี่ยนไป…”

หลิน ว่านเอ๋อ มองไปที่เขาพร้อมกับขมวดคิ้วและถามว่า “คุณหมายถึงอะไร”

ผู้อำนวยการหลิว กล่าวอย่างจริงใจ: “บอกตามตรงว่า คุณหลิน ไม่กี่นาทีก่อนที่คุณจะมา ฉันเพิ่งรับนักเรียนต่างชาติจากแคนาดา เธอยังเป็นเด็กผู้หญิง เธอชอบเลือดผสม ดังนั้นเธอจึงเลือกโบราณคดี… …ตอนนั้นฉันยังแนะนำเธอด้วยว่าวิชาเอกโบราณคดีไม่เป็นที่นิยมจริงๆ และการจ้างงานในอนาคตจะเป็นปัญหาใหญ่ แต่เธอไม่สนใจเลย และเลือกวิชาเอกนี้อย่างแน่วแน่…ตอนนี้เธอมี ให้เลือกวิชาเอกนี้ แล้วในอนาคต พี่จะมีสองคน ผมอยู่ภาควิชาโบราณคดี ผมว่า ภาควิชาโบราณคดีกำลังจะกลายเป็นจุดสนใจของคนทั้งโรงเรียน…”

จากคำพูดนั้น ผู้อำนวยการหลิว จึงนำแบบฟอร์มใบสมัครของ คลอเดีย และส่งให้ หลิน ว่านเอ๋อ อย่างสุภาพ: “คุณหลิน ดูสิ นี่คือเด็กผู้หญิง คุณทั้งคู่มาจากต่างประเทศ หากคุณรู้สึกว่าเป็นการเก็งกำไร หลังเลิกเรียนคุณจะได้รับ ติดต่อกันมากขึ้น บางทีคุณอาจจะเป็นเพื่อนกันก็ได้”

หลิน ว่านเอ๋อ เหลือบมอง ยิ้ม ส่ายหัวและพูดว่า “ไม่จำเป็น ฉันไม่ชอบการมีเพื่อนมากนัก”

“โอ้ ไม่เป็นไร…” ผู้อำนวยการหลิวหัวเราะและรับใบสมัครของคลอเดียคืน

ทันใดนั้น หลิน ว่านเอ๋อ ก็เห็นบางอย่าง และโพล่งออกมา: “เดี๋ยวก่อน!”

Spread the love