เย่เฉิน ได้เห็น อิโตะ นานาโกะ อีกครั้ง และพบว่าเขาอยู่ในสภาพที่ดีมาก
สำหรับ ยูฮิโกะ อิโตะ การได้ขากลับคืนมาเป็นเหมือนการเกิดใหม่ และยังทำให้เขาหวงแหนช่วงเวลาปัจจุบันมากยิ่งขึ้น
เมื่อเห็น เย่เฉิน ยูฮิโกะ อิโตะ มีความกระตือรือร้น และให้ความเคารพ เขาออกมาต้อนรับ เย่เฉิน และรินชา และน้ำให้ เย่เฉิน แม้ว่าเขาจะยุ่งกับการเดินไปรอบ ๆ แต่เขาก็ไม่สามารถซ่อนความตื่นเต้นได้ตลอดเวลา
ทานากะ โคอิจิ ที่อยู่ด้านข้างมีความเคารพมากจนเขาอยากจะรักษาท่าทางการโค้งงอเก้าสิบองศาไว้เสมอ
เย่เฉิน ทักทายพวกเขาทั้งสอง มองไปที่บ้านด้วยความอยากรู้อยากเห็น และพูดด้วยรอยยิ้ม: “ฉันอาศัยอยู่ที่ ทอมสัน ยี่พิน มานานแล้ว และนี่เป็นครั้งแรกที่ฉันมาที่อาคารสูงแห่งนี้”
พื้นขนาดใหญ่ -หน้าต่างสูงจรดเพดานในห้องนั่งเล่นมองไปที่แม่น้ำที่ไหลออกไปด้านนอก ถอนหายใจ: “ทิวทัศน์ที่นี่ดีจริงๆ! คุณทานากะ มีสายตาที่ดี” ทานากะ โคอิจิ ที่อยู่ด้านข้างพูดด้วยความเคารพ:
“คุณเย่ ฉันเดิมทีต้องการซื้อชุดชั้นบนสุด โชคไม่ดี ผู้หญิงซื้อช้าไปไม่กี่นาที ถ้าซื้อชั้นบนได้ ทิวทัศน์น่าจะดีกว่านี้!” เย่เฉินพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม
และ กล่าวว่า: “มันก็ไม่แย่อยู่แล้ว ถ้าฉันรู้ว่าทิวทัศน์ที่นี่ดีมาก ฉันควรจะมาที่นี่เพื่อซื้อฉากนี้”
อิโตะ นานาโกะ กล่าวว่า: “คุณ เย่เฉิน สามารถมาที่นี่ได้บ่อยๆ ในอนาคต และฉันก็ จะขอให้คุณทานากะ เซ็นลายนิ้วมือให้คุณในภายหลัง และถือว่าที่นี่เป็นบ้านของคุณเอง เอาล่ะ ถ้าเราไม่อยู่ที่นี่คุณก็สามารถขึ้นมาได้ทุกเมื่อถ้าคุณอยากอยู่คนเดียวสักพัก”
เย เฉินผงะเล็กน้อย ไม่รู้ว่าจะปฏิเสธหรือยอมรับอยู่พักหนึ่ง
ในขณะนี้ เมื่อเห็นว่า เย่เฉิน ลังเล ทานากะ ฮาว จึงรีบพูดว่า: “คุณเย่ จริง ๆ แล้วไม่จำเป็นต้องแก้ปัญหาลายนิ้วมือ รหัสผ่านประตูเป็นวันเกิดของ นางสาว” เย่เฉิน มองไปที่ นานาโกะ และเขาก็รู้ว่าเขารู้จักเขา นานมากแล้ว คือฉันไม่รู้วันเกิดของนานาโกะ
สาเหตุหลักมาจากความจริงที่ว่าในช่วงเวลาที่ทั้งสองพบกัน พวกเขาไม่ได้พบกันมากนัก และเย่เฉิน เองก็ไม่ได้ให้ความสำคัญกับวันเกิดมากนัก บางครั้งเขาก็จำไม่ได้ว่าจะฉลองวันเกิดของตัวเอง และต้อง ได้รับการเตือน
และนานาโกะ ไม่เคยบอกเขาว่าวันเกิดของเธอคือวันไหน หรือฉลองวันเกิดของเธอเมื่อไหร่
นานาโกะที่อยู่ด้านข้างก็รู้ว่า เย่ เฉิน ไม่รู้แน่นอนว่าวันเกิดของเขาคือเมื่อไหร่ ดังนั้นเขาจึงพูดอย่างเขินอาย: “คุณเย่ เฉิน วันเกิดของฉันสามารถฉลองได้ทุกๆ 4 ปีเท่านั้น…” เย่ เฉินก็นึกขึ้นได้ในทันที และ โพล่งออกมา: “ถ้าอย่างนั้นฉันก็รู้ว่า
… …วันที่ 29 กุมภาพันธ์…”
“อืม…” นานาโกะ พยักหน้าอย่างอายๆ มองเขาด้วยดวงตากลมโตด้วยความรักใคร่ แล้วถามว่า “คุณเย่เฉิน น่าจะรู้ว่าฉันอยู่ปีอะไร
เย่เฉินรีบพูดว่า: “ฉันรู้ ฉันรู้… ฉันรู้…”
ฮิโรชิ ทานากะ พูดด้วยรอยยิ้ม “คุณนาฮะรู้รหัสผ่านของประตูแล้ว!”
ในเวลานี้ น้องของอิโตะ ยูฮิโกะ พี่สาว อิโตะ เอมิ ได้เตรียมอาหารญี่ปุ่นเลิศรสไว้หนึ่งโต๊ะ
เอมิ อิโตะ ซึ่งสวมชุดกิโมโนเดินไปที่ด้านข้างของ เย่เฉิน วางมือไว้ด้านหน้าร่างกายของเธอ โค้งคำนับด้วยความเคารพและพูดว่า: “คุณเย่ ฉันได้เตรียมอาหารญี่ปุ่นที่ดีที่สุดสำหรับคุณแล้ว และส่วนผสมทั้งหมดอยู่ที่นี่ เช้านี้” สั่งคนซื้อกลับมา ส่งแช่เย็น ถึงสนามบิน แล้วมากับเราที่ หัวเซีย อาหารทะเลระดับไฮเอนด์ ไม่ว่าจะเป็น หอยเม่น หอยนางรม ปลาทรายแดง หรือปลาทูน่าครีบน้ำเงิน พบได้ในตลาดญี่ปุ่นในปัจจุบัน กรุณาด้วย คุณสามารถเพลิดเพลินกับมัน!”
อิโตะ ยูฮิโกะ กล่าวด้วยรอยยิ้ม: “คุณ เย่ ฮุยเม่ย เก่งที่สุดในการทำซาชิมิทุกชนิด ความไวต่อส่วนผสมของเธอนั้นแข็งแกร่งกว่าพวกนั้นมาก – เรียกว่าเชฟมิชลิน 3 ดาว วัตถุดิบที่เธอสัมผัสทุกวันฉันเกรงว่าเชฟมิชลิน 3 ดาวเหล่านั้นจะไม่มีโอกาสได้เห็นมัน”
Spread the love
