จิ่วเยี่ยโกรธจัด และลงมืออย่างโหดเหี้ยมอำมหิต
พลังอันน่าหวาดกลัวแผ่กระจายออกไป ชายชราในชุดคลุมสีขาวรีบหลบไปในทันที
บึ้ม!
ชายชราในชุดคลุมสีขาวหลบได้ทัน ทำให้การโจมตีของจิ่วเยี่ยล้มเหลว
ชายชราในชุดคลุมสีขาวกล่าว “เจ้าหนุ่ม อย่าโกรธนักเลย ข้าไม่ได้จะแย่งตัวสตรีนางจากเจ้า ข้าเพียงแต่มีเรื่องจะคุยกับสาวน้อยผู้นี้สักหน่อย”
“รนหาที่ตาย” ดวงตาสีฟ้าเย็นยะเยือกฉายประกายความหนาวเย็นของป่าทึบ
เงาสีดำพุ่งออกมา เขากอดมู่เฉียนซีไว้และลงมือกับชายชราในชุดคลุมสีขาวต่อ
ชายชราในชุดคลุมสีขาวรู้สึกหมดหนทาง “เจ้าหนุ่ม คุยกันดี ๆ ก่อนได้หรือไม่?”
เงาสีขาวพุ่งไปและรีบหลบทันที เพราะรู้ว่าคนตรงหน้านั้นรับมือได้ยาก
หลังจากไม่กี่กระบวนท่าผ่านไป เขาก็ไม่สามารถต้านทานกระบวนท่าได้อีกแล้ว
ชายชราในชุดคลุมสีขาวกล่าวอย่างจริงจังว่า “เจ้าหนุ่ม ข้าไม่มีเจตนาที่จะทำร้ายสาวน้อยผู้นั้น ถ้าเจ้ายังคงไม่ส่งคนมาและลงมือกับข้าต่อไป ข้าก็จะไม่เกรงใจ…”
ตอนนี้มู่เฉียนซีได้สติขึ้นมาแล้ว นางกล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า “จิ่วเยี่ย มีศัตรู?”
ในโลกทั้งสี่ทิศนี้ กลับยังมีคนกล้าท้าทายราชาจิ่วเยี่ย?
มู่เฉียนซีมองไปที่ชายชราชุดขาวคนหนึ่ง
ชายชราในชุดขาวเตรียมจะลงมือแต่เมื่อเห็นใบหน้าของหญิงสาวในอ้อมแขนของจิ่วเยี่ยก็ราวกับถูกตรึงไว้
เขากล่าวว่า “สาวน้อย เจ้าสั่งสอนเจ้าหมอนี่ให้ดี อย่าได้หยาบคายกับข้าเช่นนี้”
มู่เฉียนซีรู้สึกว่าเขาดูเหมือนจะลดพลังลง ตั้งแต่ต้นจนจบไม่มีจิตสังหาร ราวกับว่าเขาไม่ใช่ศัตรูที่มาหาเรื่อง
มู่เฉียนซีกล่าว “จิ่วเยี่ย ปล่อยข้าลง”
เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยและจ้องมองชายชราในชุดคลุมสีขาวด้วยแววตาที่อันตรายอย่างมาก
มู่เฉียนซีลงสู่พื้นและมองไปที่ชายชราที่สวมเสื้อคลุมสีขาวและกล่าวว่า “เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่? ทำไมพวกเจ้าถึงได้ลงมือกัน?”
ชายชราชุดขาวยิ้มและกล่าวว่า “สาวน้อย ข้าอยากคุยกับเจ้า แต่เจ้าเด็กนี่จะลงมือสังหารข้าโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง ข้าเองก็จนปัญญาเช่นกัน! เจ้าจะคุยกับข้าไหม?”
มู่เฉียนซีกล่าว “คุยกับเจ้า? เจ้าเป็นเจ้าของหอดำเหรอ? จะคุยเรื่องอะไรรึ?”
ในเวลานี้เถ้าแก่ของหอดำก็เดินเข้ามาและกล่าวว่า “แม่นาง ท่านนี้คือหัวหน้าพ่อครัวของหอดำของเรา”
“พ่อครัว!” เมื่อได้ยินสองคำนี้ นางก็รู้สึกปวดท้องขึ้นมา
อาหารอันดำมืดนั่นชายชราที่ดูเหมือนเทพตรงหน้าผู้นี้เป็นคนทำหรือ? มันน่าเหลือเชื่อมาก
แม้ว่าหัวหน้าพ่อครัวจะไม่ใช่เจ้านาย แต่เถ้าแก่ร้านก็เคารพเขามาก
มู่เฉียนซีกล่าว “ข้าสามารถพูดคุยกับเจ้าได้”
เถ้าแก่ยิ้มและกล่าวว่า “นี่ไม่ใช่ที่สำหรับการสนทนา ท่านทั้งสองเชิญขึ้นไปข้างบน”
เถ้าแก่นำทางอยู่ด้านหน้า จิ่วเยี่ยอุ้มมู่เฉียนซีขึ้นไป
ชายชรานั่งลงและเห็นทั้งสองคนสนิทกันมากเขาจึงถามขึ้นว่า “สาวน้อย เจ้าหนูหน้าตาดุร้ายนี่เป็นสามีของเจ้าหรือ?”
“ไม่ใช่!” มู่เฉียนซีตอบกลับ
“ซีเป็นคู่หมั้นของข้า” จิ่วเยี่ยกล่าว
แต่จิ่วเยี่ยกลับเห็นสายตาของชายชราจ้องเขม็งมาที่เขา “พละกำลังแข็งแกร่งมาก ปราณสังหารรุนแรงยิ่งนัก ข้าสงสัยว่าหน้าตาเป็นอย่างไร? ถอดหน้ากากออกให้ข้าดูสักหน่อย”
ใบหน้าของมู่เฉียนซีมืดครึ้ม จังหวะนี้ก็มีบางอย่างผิดปกติ! เขาจะทำอะไรกันแน่?
มู่เฉียนซีกล่าวขึ้นว่า “มีเรื่องอะไรก็พูดออกมาเถอะ!”
หอดำแห่งนี้เป็นทางเดียวในโลกสี่ทิศที่จะไปยังเมืองเฮยตูได้ เกรงว่าเขาอาจรู้อะไรบางอย่าง?
หัวหน้าพ่อครัวกล่าว “สาวน้อย ร่างกายของเจ้ามีกลิ่นอายของกุญแจเทพเผ่ามังกร เจ้าคงได้กุญแจเทพเผ่ามังกรมาแล้วกระมัง!”
สีหน้าของมู่เฉียนซีหม่นคล้ำลง จิ่วเยี่ยเองก็มองชายชราผู้นี้อย่างระห่ำ แต่ชายชราผู้นี้กลับไม่มีท่าทีเป็นศัตรูกับพวกเขาแม้แต่น้อย
หัวหน้าพ่อครัวกล่าวว่า “ข้าอยู่ในโลกสี่ทิศมาเป็นเวลานานแล้ว ทุกคนที่ไปทะเลทรายดำข้าก็จะทำอาหารด้วยตัวเองและต้อนรับอย่างอบอุ่น”
เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ มู่เฉียนซีก็รู้สึกปวดท้องขึ้นมาทันที
การต้อนรับอย่างอบอุ่น? นางที่อยากจะมาที่หอดำ ก็ไม่ได้คิดที่จะได้รับการปฏิบัติเช่นนี้อย่างแน่นอน
“เป้าหมายเดียวของข้าที่เฝ้าอยู่ที่นี่ คือหวังว่าจะมีคนจากโลกสี่ทิศเข้ามายังเมืองเฮยตู และนำกุญแจเทพเผ่ามังกรออกมา รอมานานในที่สุดก็ไม่ทำให้ข้าผิดหวังจริง ๆ สาวน้อยเจ้าทำสำเร็จแล้ว” ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความยินดีเป็นอย่างมาก
มู่เฉียนซีกล่าว “เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าข้าทำสำเร็จ?”
“ในเมื่อข้าต้องการหากุญแจเทพเผ่ามังกร ข้าย่อมมีวิธีสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของกุญแจเทพเผ่ามังกร”
“แต่กุญแจเทพเผ่ามังกร ข้าจะไม่มอบมันให้กับใคร” เพราะมันเกี่ยวพันกับคัมภีร์หมื่นคำสาป
สายตาของหัวหน้าพ่อครัวจับจ้องไปที่จิ่วเยี่ยและกล่าวว่า “สาวน้อยทำเพื่อเจ้าเด็กนี่กระมัง!”
“เจ้า…” มู่เฉียนซีมองไปที่หัวหน้าพ่อครัวด้วยความประหลาดใจ เขากลับรู้ว่ามีคำสาปอยู่บนร่างกายของจิ่วเยี่ย
หัวหน้าพ่อครัวกล่าวอีกว่า “เมื่อได้รับกุญแจเทพเผ่ามังกรและตามหาที่ที่เผ่ามังกรอยู่พบ และใช้กุญแจเทพเปิดคลังสมบัติของเผ่ามังกร ก็จะได้รับส่วนหนึ่งของคัมภีร์หมื่นคำสาปนั้นที่เผ่ามังกรปกป้องอยู่ สาวน้อย ข้าพูดถูกไหม?”
มู่เฉียนซีอึ้งไปเล็กน้อย “เจ้ารู้ทั้งหมด?”
“ข้าตามหาคัมภีร์หมื่นคำสาปมาหลายสิบปีแล้ว จะไม่รู้ได้อย่างไร?”
“เจ้าเป็นคนของเผ่าคำสาป?” มู่เฉียนซีถามขึ้น
“ไม่ใช่ ข้าก็เป็นเหมือนเจ้า สาวน้อย ข้ามีคนที่รักถูกคำสาปโบราณที่ยากจะแก้ได้”
คนที่รัก! เพราะคำสามคำนี้ จิ่วเยี่ยจึงมองชายชราผู้นี้อย่างถูกชะตาขึ้นมาเล็กน้อย
มู่เฉียนซีกล่าว “เช่นนั้น เจ้าอยากจะลงมือแย่งชิงหรือ? ไม่ว่าอย่างไร ข้าก็จะไม่ยอมแพ้”
พ่อครัวไม่ได้ตอบนาง แต่ถามว่า “สาวน้อย เจ้าแซ่อะไร?”
หัวข้อที่พูดคุยเปลี่ยนไปมากจนมู่เฉียนซีรู้สึกสงสัย
มู่เฉียนซีตอบ “ข้าแซ่มู่!”
ชายชราหัวเราะ “ถ้าเป็นคนอื่น ข้าจะหยิบกุญแจเทพเผ่ามังกรมาโดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น แต่สาวน้อยเจ้าหน้าตาน่าเอ็นดูถึงเพียงนี้ ข้าจะทำใจลงมือได้อย่างไร?”
“เหตุผลนี้ มันไร้สาระเกินไปหน่อยไหม?”
แม้ว่าท่านพ่อและท่านแม่จะให้รูปลักษณ์ที่โดดเด่นแก่นาง แต่ก็ไม่เพียงพอที่จะทำให้ศัตรูยอมจำนนและละทิ้งสมบัติล้ำค่าได้!
“ไม่ไร้สาระ ไม่ไร้สาระเลยสักนิด” ชายชราส่ายหัวและกล่าว
“ข้ามีข้อเรียกร้องเพียงข้อเดียว นั่นก็คือ ถ้าเจ้าได้รับส่วนหนึ่งของคัมภีร์หมื่นคำสาปของเผ่ามังกรไปแล้ว ข้าหวังว่าเจ้าจะให้ข้าดูสักหน่อย สาวน้อยจะไม่ปฏิเสธข้าใช่ไหม?” พ่อครัวมองไปที่มู่เฉียนซีด้วยความเอ็นดู
“ขอเหตุผลที่ข้าจะต้องไม่ปฏิเสธเจ้า?” มู่เฉียนซีกล่าว
ถ้าเป็นนาง คงแย่งชิงไปนานแล้ว
“ข้าเชื่อว่าสาวน้อยจะต้องสัญญากับข้าอย่างแน่นอน ข้าอายุมากแล้วไม่ง่ายเลยที่จะบุกเข้าไปในเผ่ามังกรจริงไหม?”
“เจ้ารู้จักข้า?” มู่เฉียนซีถามขึ้น
“ทำไมสาวน้อยถึงถามแบบนั้น? นี่เป็นครั้งแรกที่เราพบกัน”
“สายตาของเจ้าไม่สามารถหลอกใครได้ ถ้าเจ้าอยากเห็นม้วนคัมภีร์หมื่นคำสาปของเผ่ามังกร เช่นนั้นเจ้าก็อย่าโกหกเลย มิฉะนั้นเจ้าก็จำเป็นต้องได้รับกุญแจเทพมังกรไปและต่อสู้กับพวกเรา”
“ท่านปู่ เจ้าอายุมากแล้ว ถ้าหนึ่งต่อสอง ท่านคงเสียเปรียบมาก” มู่เฉียนซีมองอย่างหยอกล้อ
พ่อครัวกล่าวอย่างจนปัญญาว่า “สาวน้อย นี่เจ้ากำลังข่มขู่ข้าอยู่หรือ?”
มู่เฉียนซีกล่าวอย่างสงบว่า “ในแดนตะวันออกนี้ ไม่มีผู้ใดรู้จักข้า คนที่รู้จักใบหน้านี้ของข้าไม่ใช่ศัตรูของข้า ก็ต้องเป็นญาติหรือมิตรของข้า ข้ารู้สึกว่าจำเป็นต้องคิดให้ออกว่าเจ้าเป็นศัตรูหรือมิตร?”
