บทที่ 172 โชคลิขิตของศิษย์น้อง จะแบ่งให้ข้าเยอะเช่นนี้ได้อย่างไร
กลิ่นหอมสดชื่นที่มีท่วงทำนองแห่งมรรคเข้มข้นแผ่ซ่านไปทั่วเขตห้องลับ
เฉินจงเทียนมั่นใจได้เลยว่าในขวดนี้บรรจุของเหลวศักดิ์สิทธิ์นิพพาน อีกทั้งยังเป็นของเหลวศักดิ์สิทธิ์นิพพานระดับสูงสุดที่มีคุณภาพสูงกว่าของเหลวศักดิ์สิทธิ์นิพพานโบตั๋นที่เขาเอามา
บุตรศักดิ์สิทธิ์คนใหม่แห่งแดนศักดิ์สิทธิ์เทพสวรรค์คนนี้ได้รับมหาโชคลิขิตยิ่งใหญ่เช่นนี้เชียวหรือ!
นี่จะเป็นไปได้อย่างไร เฉินจงเทียนสงสัยในชีวิตเสียแล้ว!
อ้อ เจ้านี่มีแค่ขวดเล็กขวดเดียว
ศิษย์พี่เซ่าเสวียนมีมากกว่าร้อยชั่ง ศิษย์พี่ก็ยังแกร่งกว่า!
เมื่อฝืนใจหาข้ออ้างปลอบตัวเองได้แล้ว เฉินจงเทียนก็โล่งอก
ผู้สูงศักดิ์สิทธิ์สวรรค์บัวขาวข้างๆ กันมองขวดหยกด้วยสีหน้าตกตะลึง “ของเหลวศักดิ์สิทธิ์บริสุทธิ์มาก ของเหลวศักดิ์สิทธิ์นิพพานนี่มีคุณภาพสูงกว่าขวดก่อนหน้านี้มาก ไม่รู้ว่ามีเท่าไร”
“อาจารย์อาบัวขาววางใจ มีเยอะใช้ได้เต็มที่เลย ไม่ทำให้ท่านผิดหวังแน่นอน”
เสิ่นเทียนเปิดขวดหยก ให้ของเหลวสีเงินไหลออกมา ทันใดนั้นลูกกลมน้ำสีเงินสูงหนึ่งฉื่อกว่าก็ลอยอยู่ตรงหน้าทุกคน
ตอนนี้ กลิ่นหอมสดชื่นที่มีทำนองแห่งมรรคกระจายมาอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ทำให้ทุกคนเคลิบเคลิ้มกันใหญ่
ตอนนี้ เฉินจงเทียนตะลึงค้างไปแล้ว เขาสงสัยว่าดวงตาตนเป็นของปลอม ของเหลวศักดิ์สิทธิ์นิพพานก้อนตรงหน้านี่หนักอย่างน้อยร้อยชั่ง
หรือก็คือบุตรศักดิ์สิทธิ์แห่งแดนศักดิ์สิทธิ์เทพสวรรค์คนนี้มีของเหลวศักดิ์สิทธิ์นิพพานร้อยชั่ง!
และที่น่าตกใจกว่านั้นคือของเหลวศักดิ์สิทธิ์นิพพานที่เสิ่นเทียนมี ดีกว่าของฉีเซ่าเสวียนอีก!
เวลานี้ เฉินจงเทียนสงสัยในชีวิตเล็กน้อย เขานึกถึงคำพูดของเจ้าแดนศักดิ์สิทธิ์ก่อนหน้านี้ เมื่อครู่เจ้าแดนศักดิ์สิทธิ์เทพสวรรค์ถามเขาว่าเคยพบโชคลิขิตหรือไม่
เฉินจงเทียนยังคิดว่าเจ้าแดนศักดิ์สิทธิ์เทพสวรรค์โมโหและอับอายถึงจงใจพูดด้วยอารมณ์ แต่ตอนนี้เขารู้สึกอายจนลนลาน อยากจะหาซอกดินมุดเข้าไป
อีกฝ่ายไม่เห็นของเหลวศักดิ์สิทธิ์นิพพานหนึ่งชั่งนั้นอยู่ในสายตาเลย แต่เจ้ากลับลำพองใจ! ทั้งยังเอาของเหลวศักดิ์สิทธิ์นิพพานหนึ่งชั่งมาสู่ขอจางอวิ๋นซีอีก
แดนศักดิ์สิทธิ์เทพสวรรค์มองเจ้าเป็นตัวตลกแล้ว!
ยามนี้เฉินจงเทียนรู้สึกว่าหัวใจตนจะระเบิดออก
สิ่งที่อนาถที่สุดในโลกนี้ไม่ใช่คนอื่นพยายามเสแสร้งต่อหน้าเจ้า แต่เป็นคนอื่นไม่สนใจที่เจ้ากระโดดโลดเต้น และมองเจ้าเป็นตัวตลกตั้งแต่หัวจรดเท้าต่างหาก
ตอนนี้เฉินจงเทียนมีความคิดเช่นนี้ เขารู้สึกเขินอายอย่างยิ่ง
แต่ในห้องลับตอนนี้ไม่มีใครสนใจเขา ทุกคนกำลังตกตะลึงกับของเหลวศักดิ์สิทธิ์นิพพานก้อนนั้น
ผู้สูงศักดิ์สวรรค์บัวขาวดวงตาเร่าร้อนขึ้นมา “ดีมาก ดีจริงๆ”
เสิ่นเทียนเก็บของเหลวศักดิ์สิทธิ์นิพพานเข้าขวด “เอาไปช่วยศิษย์พี่ฟางฉางเถอะ!”
ความจริง เสิ่นเทียนอยากมอบของเหลวศักดิ์สิทธิ์นิพพานให้ฟางฉางตั้งนานแล้ว เพียงแค่ไม่มีโอกาสเท่านั้น
ถึงอย่างไรเมื่อหลายวันก่อน ฟางฉางก็อยู่ในช่วงถูกยื้อชีวิตอยู่ เสิ่นเทียนเลยเข้าไม่ถึงเลย อีกทั้งก่อนหน้านี้เขาก็ไม่รู้ว่าของเหลวสีขาวเงินพวกนี้คือของเหลวศักดิ์สิทธิ์นิพพาน ใช้รักษาแก่นพลังทองของฟางฉางได้
ในเมื่อตอนนี้ทุกอย่างชัดเจนแล้ว เสิ่นเทียนย่อมยินดีแบ่งโชคลิขิตส่วนนั้นของฟางฉางคืนให้เขาไป เพราะสิ่งที่เขาเห็นในภาพโชคลิขิตของฟางฉางก็เป็นแค่ของเหลวศักดิ์สิทธิ์ครึ่งฟางเท่านั้น
แต่ของเหลวศักดิ์สิทธิ์นิพพานที่เสิ่นเทียนได้มาในหุบเขาหมอกลับแลมีหลายสิบฟาง ต่อให้คืนของเหลวศักดิ์สิทธิ์นิพพานส่วนนั้นของฟางฉางไป มันก็ไม่ได้กดดันอะไรเสิ่นเทียนเลย
แน่นอนว่าเสิ่นเทียนไม่กดดัน แต่คนอื่นไม่คิดเช่นนั้น
เมื่อได้ฟังว่าเสิ่นเทียนยินดีมอบของเหลวศักดิ์สิทธิ์ขวดนี้ให้ เฉินจงเทียนถึงกับผงะไป
ของเหลวศักดิ์สิทธิ์ล้ำค่ายิ่งเช่นนี้ บุตรศักดิ์สิทธิ์เทพสวรรค์กลับยินดีจะมอบให้ช่วยฟางฉางหรือ
มีคุณธรรมสูงส่งยิ่ง ใจกว้างยิ่ง สูงส่งยิ่ง ทำให้คนต้องน้อยเนื้อต่ำใจ!
เฉินจงเทียนถามตัวเองว่าถ้าตนได้ของเหลวศักดิ์สิทธิ์นิพพานเยอะขนาดนี้ เกรงว่าก็คงไม่เอาออกมาแน่
แต่ถ้าเป็นศิษย์พี่ฉีเซ่าเสวียนบุตรศักดิ์สิทธิ์เคหาสน์ม่วงธาตุไฟเข้าแทรก เขาก็อาจจะไม่ใจกว้างให้บุญเช่นนี้
ช่างอย่างอื่นเถอะ ลำพังแค่น้ำใจตรงนี้ เสิ่นเทียนก็ชนะแล้ว!
บุตรศักดิ์สิทธิ์ดาวเหนือเหม่อมองแผ่นหลังเสิ่นเทียน
ตอนนี้ การประชันของเขากับเสิ่นเทียนยังไม่เริ่มด้วยซ้ำ แต่บุตรศักดิ์สิทธิ์ดาวเหนือรู้ว่าเขาแพ้แล้ว แพ้อย่างย่อยยับ
……..
ผู้สูงศักดิ์สวรรค์บัวขาวมองเสิ่นเทียนอย่างลึกซึ้งก่อนจะนำของเหลวศักดิ์สิทธิ์นิพพานขวดนั้นเข้าค่ายกลไป
บุตรศักดิ์สิทธิ์ดาวเหนือเฉินจงเทียนครุ่นคิดหลายครั้ง ก่อนจะเดินมาหน้าเสิ่นเทียน “ศิษย์พี่เสิ่น แซ่เฉินยอมแล้ว”
‘อะไร เจ้ายอมแล้วอะไร’
เสิ่นเทียนงุนงงไปหมด
‘เจ้ายอมอะไร ข้ายังไม่ได้เริ่มเสแสร้งเลย!
เหตุใดเจ้ายอมแล้วล่ะ แบบนี้จะให้ข้าทำภารกิจตบหน้าเจ้าสำเร็จได้อย่างไร’
บุตรศักดิ์สิทธิ์ดาวเหนือพูดด้วยความเคารพยำเกรง “ศิษย์พี่เสิ่น แซ่เฉินมีคำถามไม่รู้ว่าจะช่วยไขข้อสงสัยให้ได้หรือไม่”
เสิ่นเทียนพยักหน้า “ถามมาเถอะ!”
บุตรศักดิ์สิทธิ์ดาวเหนือถาม “ศิษย์พี่เสิ่น อะไรที่ทำให้เจ้ามอบของเหลวศักดิ์สิทธิ์นิพพานให้เยอะขนาดนั้นโดยไม่ลังเลเลย ก็รู้นี่ว่าของเหลวศักดิ์สิทธิ์นิพพานรักษาอาการบาดเจ็บแห่งมหามรรคได้ เป็นสมบัติล้ำค่าที่ประเมินค่าไม่ได้!
เจ้าใจกว้างมอบสมบัติสูงสุดเช่นนี้ เป็นเพราะความรักที่มีต่อศิษย์พี่ศิษย์น้องรึ”
เสิ่นเทียนมองบุตรศักดิ์สิทธิ์ดาวเหนือเหมือนกับมองคนโง่ “ของเหลวศักดิ์สิทธิ์นิพพานเป็นยา ยาไม่ได้ไว้ใช้รักษารึ”
คำพูดของเสิ่นเทียนเหมือนกับระฆังนิรันดร์ปลุกตื่นโลก ดังกึกก้องในความคิดบุตรศักดิ์สิทธิ์ดาวเหนือ ราวกับแฝงไว้ด้วยหลักการบางอย่าง
เวลานี้ บุตรศักดิ์สิทธิ์ดาวเหนือเหมือนตระหนักอะไรบางอย่าง แววตาซับซ้อนขึ้นมา
ในตอนนี้เองประตูห้องลับเปิดออกอีกครั้ง ผู้สูงศักดิ์สวรรค์บัวขาวเดินออกมา
นางพูดด้วยความจนปัญญาว่า “เจ้าเด็กโง่ฟางฉางนั่นบอกว่าเขาไม่อยากติดค้างน้ำใจเจ้ามากเพียงนั้น เขาบอกว่าของเหลวศักดิ์สิทธิ์นิพพานล้ำค่าเกินไป เขารับไว้ไม่ได้ จากนี้ไปเจ้าก็อาจจะต้องใช้ของเหลวศักดิ์สิทธิ์นิพพานเช่นกัน เจ้าเด็กนั่นไม่ยอมดูดซับของเหลวศักดิ์สิทธิ์นิพพาน พวกเราก็บังคับเขาไม่ได้”
เมื่อได้ฟังคำพูดของผู้สูงศักดิ์สวรรค์บัวขาวแล้ว เสิ่นเทียนผงะไปเลย เจ้าโง่นี่!
จะตายอยู่แล้ว เหตุใดยังรักเกียรติเช่นนี้
เสิ่นเทียนมองค่ายกลโปร่งใส พบว่าตอนนี้ฟางฉางมองมาข้างนอกเช่นกัน
เขาฝืนยิ้มด้วยใบหน้าซีดขาว ปากขยับไม่หยุด เหมือนกำลังพูด
ดูจากท่าปากฟางฉางแล้ว เสิ่นเทียนก็เข้าใจความหมายคร่าวๆ ‘โชคลิขิตของศิษย์น้อง จะแบ่งให้ข้าเยอะเช่นนี้ได้อย่างไร’
ทันใดนั้น เสิ่นเทียนก็ขำกับเจ้าโง่นี่ เจ้าจะบอกว่าเจ้าเกรงใจข้ารึ!
เมื่อคิดได้ดังนั้น เสิ่นเทียนก็หยิบขวดเล็กอีกห้าขวดออกมาจากแหวนเวหา
ห้าขวดส่งเสียงดังปึก เสิ่นเทียนเปิดออกพร้อมๆ กัน
ของเหลวศักดิ์สิทธิ์นิพพานสูงฉื่อกว่าห้าก้อนลอยตามกันข้างๆ เสิ่นเทียน
พลังต้นกำเนิดชีวิตเข้มข้นยิ่งอัดแน่นไปทั้งห้องลับ ทำให้ทุกคนลุ่มหลง
เสิ่นเทียนมองฟางฉางที่เหม่อลอยในห้องลับก่อนยิ้มพลางใช้ท่าปากพูด ‘ไม่เยอะ ข้ายังไม่อีก!’
พูดจบ เสิ่นเทียนก็เก็บของเหลวศักดิ์สิทธิ์นิพพานเข้าขวดและยัดขวดให้ผู้สูงศักดิ์สวรรค์บัวขาว
“อาจารย์อาบัวขาว ใช้ของเหลวศักดิ์สิทธิ์นิพพานได้เต็มที่ ได้โปรดช่วยศิษย์พี่ด้วย”
ผู้สูงศักดิ์สวรรค์บัวขาวกลืนน้ำลายลงคอ ก่อนจะพยักหน้าแรงๆ
“วางใจ ครั้งนี้ฟางฉางอยากตายก็ยากแล้ว!”
ผู้สูงศักดิ์สวรรค์บัวขาวถือของเหลวศักดิ์สิทธิ์นิพพานสองขวดเดินเข้าห้องลับไป
การช่วยชีวิตอันน่าตึงเครียดเริ่มขึ้นอีกครั้ง แต่ในห้องลับกลับไม่มีบรรยากาศตึงเครียดแม้แต่น้อย ตอนนี้ทุกคนเหม่อมองเสิ่นเทียน ใบหน้าเต็มไปด้วยความสงสัยในชีวิต
โดยเฉพาะเฉินจงเทียน ตอนนี้เขาล้มลงกับพื้นแล้ว
จากดวงตาซับซ้อนนิดๆ ในตอนแรกกลายเป็นสับสนยิ่งกว่าเดิม
“ข้าจะต้องทะลวงระดับดวงจิตดรุณล้มเหลวแล้วธาตุไฟเข้าแทรกแน่ๆ เมื่อครู่ข้าเห็นอะไร ของเหลวศักดิ์สิทธิ์นิพพานอย่างน้อยห้าร้อยชั่งรึ
ไม่ ไม่มีทาง จะไปมีเยอะขนาดนั้นได้อย่างไร
ของปลอม ของปลอม ต้องเป็นของปลอมแน่!
ฮ่าๆๆ ฮ่าๆๆ! ภาพมายาจิตมาร สลายไป!”
…………………..
