ตอนที่ 459 ของขวัญอันน่าทึ่ง ใครๆ ก็รักเยาเยา ขัดแย้ง
เขาจ้องก้อนสี่เหลี่ยมสีดำเขม็ง แทบไม่อยากเชื่อสายตา
สักพักจี้อี้หางก็ได้สติกลับมา “ไม่ได้ มันมีค่ามากเกินไป รับไว้ไม่ได้ เสี่ยวหลี เอาคืนไป”
จี้หลียังคงไม่รู้ว่านี่คืออะไร
แต่จี้อี้หางพูดขนาดนี้แล้ว เธอก็ต้องทำตาม
เวินเฟิงเหมียนมองก้อนสี่เหลี่ยมสีดำพลางครุ่นคิด ใจเย็นพอสมควร
“พี่รอง ใจเย็นๆ ในมือเยาเยายังมีอีก แค่ก้อนเดียวไม่เป็นไร”
จี้อี้หางมือสั่น “ยังมีอีกเหรอ”
อิ๋งจื่อจินเอามือเท้าคาง ตอบอืม “ยังมีอีกค่ะ”
เกอร์เวนให้เธอมาสามก้อน ตอนนี้เธอไม่ได้ใช้
เธอรู้ว่าจี้อี้หางกำลังทำการทดลองอยู่ ถ้ามีของสิ่งนี้ก็จะสะดวกขึ้นมาก
เดิมทีอิ๋งจื่อจินจะให้ยา
แต่ตระกูลจี้ยังคงติดต่อกับโลกจอมยุทธ์ถี่พอสมควร เพื่อไม่ให้เกิดเรื่องอย่างเนี่ยเฉาขึ้นอีก เธอก็เลยเลือกเป็นของขวัญชิ้นนี้แทน
เหมาะสมยิ่งกว่าให้ยา
จี้อี้หางมึนเล็กน้อย เขางงไปหมด
ก้อนสี่เหลี่ยมสีดำก้อนนี้เป็นชิ้นส่วนพลังงาน
มีเฉพาะแค่ในยุโรป
ทำมาจากก้อนอุกกาบาต
เพียงแต่ก้อนอุกกาบาตเล็กมาก อีกทั้งเทคโนโลยีก็มีจำกัด สุดท้ายทำชิ้นส่วนพลังงานออกมาได้ทั้งหมดสิบห้าก้อน
ทางตระกูลจี้มีอยู่หนึ่งก้อน จ่ายไปพันล้านดอลลาร์เพื่อซื้อกลับมาจากยุโรป ใช้เงินทุนของห้องทดลองหลายห้องไปหมด
ถึงแม้จี้อี้หางจะใกล้ได้เลื่อนตำแหน่งแล้ว แต่ก็ไม่ใช่ห้องทดลองที่ตระกูลจี้ให้ความสำคัญที่สุด
เงินทำการทดลองที่เขาได้รับในแต่ละเดือนมีแค่หนึ่งล้าน ไม่พอซื้อวัสดุบางอย่าง จำต้องใช้วิธีประหยัดเอา
ชิ้นส่วนพลังงานก้อนนี้ เขาไม่เคยแม้แต่จะกล้าคิด
พันล้านดอลลาร์เชียวนะ!
หลานสาวคนนี้ของเขากลับควักเงินมากขนาดนี้ออกมาได้หน้าตาเฉย
จี้อี้หางนึกถึงคำเรียกของจี้หลีเมื่อครู่
อภิมหาเศรษฐีนีแห่งวงการบันเทิง
นี่ไม่ใช่แค่อภิมหาเศรษฐีนีในวงการบันเทิงแล้ว ต้องระดับโลกเลยล่ะ
“ก็ยังแพงเกินไปอยู่ดี” จี้อี้หางรู้สึกผิด “ลุงไม่รู้ควรจะให้อะไรตอบแทน”
เขาสู้เวินเฟิงเหมียนไม่ได้ ยี่สิบกว่าปีแล้วก็ยังสู้เวินเฟิงเหมียนสมัยอายุสิบกว่าไม่ได้ และเป็นเพราะติดร่างแหเรื่องการทดลองบนเกาะแห่งนั้นล้มเหลว ตระกูลจี้จึงลงทุนให้เขาไม่มากมาตลอด เงินทุนจำนวนไม่น้อยได้มาจากคุณนายจี้หาให้
อิ๋งจื่อจินเงยหน้า ยิ้มเล็กน้อย “คุณลุงดูแลคุณพ่อมาตั้งหลายปี ของแค่นี้ไม่เท่าไรหรอกค่ะ”
พูดถึงเรื่องนี้จี้หลีก็นึกขึ้นมาได้เรื่องหนึ่ง “เทพอิ๋ง…ฟ้องอิ๋งเจิ้นถิงที่ทอดทิ้งเทพอิ๋งเลยสิ เอาเขาเข้าคุก”
ในเน็ตมีหลักฐานใหม่ออกมาแล้ว
พิสูจน์ได้ว่าตอนนั้นที่อิ๋งจื่อจินหายตัวไปก็เป็นฝีมือของอิ๋งเจิ้นถิงเหมือนกัน
เขาจงใจออกไปกินเลี้ยงตอนนั้น โยกคนใช้ออกจากบ้านตระกูลอิ๋งไม่น้อย รวมถึงเคลียร์พวกคนที่อยู่ริมถนน เพื่อให้อิ๋งลู่เวยแอบเอาอิ๋งจื่อจินไปทิ้งได้สะดวก
อิ๋งจื่อจินหรี่ตาลงเล็กน้อย จากนั้นก็หลุบตาลง “เกรงว่าเขาจะมีชีวิตอยู่ไม่ถึงตอนนั้น”
จี้หลีอึ้ง ไม่เข้าใจ แต่ก็เห็นด้วย “นั่นสิ อยู่ต่อไปก็เปลืองอากาศ”
บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเป็นไปได้ด้วยดี
จี้อี้หางรินน้ำชา เงยหน้าขึ้นด้วยความตกใจ “เฟิงเหมียน ทำไมอยู่ๆ ก็คิดได้ล่ะ”
เวินเฟิงเหมียนส่ายหน้า ครั้งนี้กลับไม่ตอบ แค่ยิ้มให้
“พี่รอง กินข้าวเถอะ” อิ๋งจื่อจินเงียบ
เธอรู้ดีว่าเพราะอะไรเวินเฟิงเหมียนถึงตัดสินใจกลับตี้ตู
เพราะเธอเจอควันพิษเดธตอนอยู่เมืองมหาวิทยาลัยในยุโรป
ความสามารถโดยรวมในการค้นคว้าวิจัยของตระกูลจี้ไม่ได้ด้อยไปกว่าทางยุโรป
อีกทั้งเครื่องมือ และข้อมูลวิจัยหลายอย่างก็มีแค่ที่ตระกูลจี้ ปกปิดเป็นความลับไม่เผยแพร่สู่ภายนอก
หากไม่ใช่นักวิจัยของห้องทดลองตระกูลจี้ก็ไม่มีสิทธิ์เข้าถึง
ตอนนั้นที่การทดลองบนเกาะล้มเหลว แต่ข้อมูลก็ยังคงถูกเก็บเอาไว้
ข้อมูลการทดลองเหล่านี้ถูกล็อกไว้ในตระกูลจี้
เวินเฟิงเหมียนวางแผนจะทำการทดลองนี้ต่อ หาต้นตอของควันพิษเดธ
ดังนั้นที่เวินเฟิงเหมียนกลับมาก็เพื่อเธอ
“เฟิงเหมียน ตอนนี้พักกันอยู่ที่ไหน” จี้อี้หางเป็นห่วงมาก “ปลอดภัยหรือเปล่า ทางตระกูลจี้…”
“พี่รองวางใจได้” เวินเฟิงเหมียนไอเล็กน้อย “ปลอดภัยมาก”
“งั้นก็ดี” จี้อี้หางพยักหน้า “ทางพี่รองไม่มีจอมยุทธ์ มีแค่ที่อยู่กับพี่สะใภ้ของนายคนเดียว แต่ความสามารถก็สู้ทางจี้อี้หยวนไม่ได้”
จี้อี้หยวนเป็นสมาชิกในตระกูลจี้ที่ตอนนี้มีตำแหน่งสูงสุด
จี้อี้หางสู้ไม่ได้อย่างสิ้นเชิง
จี้อี้หางก็สงสัยว่า ตอนนั้นห้องทดลองบนเกาะเกิดผิดพลาดกะทันหันเกรงว่าจี้อี้หยวนจะมีส่วนด้วย
“พี่สะใภ้ของนายไม่ใช่คนเลว ก็แค่ใช้ชีวิตอยู่กับความหวาดกลัวมานาน กลัวว่าถ้านายกลับไปจะนำความยุ่งยากมาให้ฉัน” จี้อี้หางถอนหายใจ “แต่นายเป็นน้องชายของฉัน ฉันไม่มีทางทอดทิ้งอยู่แล้ว”
“ฉันเองก็รู้สึกผิดต่อเธอ ถ้าเธอไม่ช่วยฉันไว้ ฉันอาจไม่ได้เจอนายอีกแล้ว”
เวินเฟิงเหมียนถอนหายใจเบาๆ “ผมรู้”
ตระกูลจี้แก่งแย่งชิงดีภายในอย่างรุนแรง กอปรกับมีสายเลือดจอมยุทธ์มาแต่กำเนิด ถึงมีคนตายได้ตลอดเวลา
“ได้เจอนายฉันก็สบายใจแล้ว” จี้อี้หางพูด “ฉันจะติดต่อพี่สะใภ้ของนาย พานายกลับบ้านไปเยี่ยม”
โทรศัพท์เสร็จเขาก็พูดต่อ “กลับไปตอนเย็นได้เลย ทางห้องทดลองไม่ต้องเป็นห่วง ด้วยความสามารถของนาย กลับไปได้แน่นอน”
เวินเฟิงเหมียนพยักหน้า “รบกวนพี่รองด้วย”
…
หลังจากทั้งสี่คนกินข้าวเสร็จก็เดินเล่นอยู่ข้างนอกอีกสักพัก
กว่าจี้อี้หางจะขับรถกลับบ้านก็เป็นเวลาเย็นแล้ว
คุณนายจี้เตรียมอาหารไว้เต็มโต๊ะ กำลังรออยู่
“นี่พี่สะใภ้ของนาย” จี้อี้หางแนะนำ
“คุณนาย นี่น้องชายผม คุณเคยเห็นในรูป”
เวินเฟิงเหมียนพยักหน้า “พี่สะใภ้รอง”
คุณนายจี้ยืนขึ้นจับมือเวินเฟิงเหมียนแล้วพูด “ฉันไม่ชอบคุณจริงๆ ถึงขั้นที่เคยหวังว่าคุณจะตายไปแล้ว แต่ฉันแต่งงานกับเขา ถ้าอย่างนั้นคุณก็คือน้องชายของฉัน ร่วมทุกข์ร่วมสุขไปด้วยกัน”
เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ช่วยไม่ได้
เวินเฟิงเหมียนปรากฏตัวต่อหน้าสาธารณชน ต่อให้จี้อี้หางไม่รับเขากลับมา สายอื่นในตระกูลจี้ก็ต้องลงมืออยู่ดี
อิ๋งจื่อจินถอดหมวกเบสบอลออก พูดอย่างสุภาพ “ป้ารอง”
คุณนายจี้หันไป ตอนที่เห็นอิ๋งจื่อจินก็อดตะลึงไม่ได้
สวยเหลือเกิน
สมัยคุณนายจี้สาวๆ ก็เป็นสาวงามของศูนย์วิจัย และก็เพราะไม่ใช่คนตระกูลจี้ คนที่ตามจีบเธอถึงมีเยอะมาก
ที่เธอแต่งงานกับจี้อี้หางก็มีสาเหตุหนึ่งเป็นเพราะจี้อี้หางรูปงาม
คุณนายจี้ก็เคยเห็นอิ๋งจื่อจินในรูป
แต่ต้องยอมรับเลยว่า ตัวจริงสวยยิ่งกว่าในรูป
คราวนี้ในที่สุดอิ๋งจื่อจินก็วางใจ
ตระกูลจี้มีคนตั้งมากขนาดนั้น แต่เวินเฟิงเหมียนพูดถึงแค่จี้อี้หาง นี่ก็แสดงว่าคนอื่นไม่สำคัญ
ถ้าอย่างนั้นเธอก็ไม่ต้องไปสนใจ
โชคดีที่ครอบครัวจี้อี้หางดีกับเวินเฟิงเหมียนมาก
คุณนายจี้หยิบกล่องเครื่องประดับที่ประณีตมากออกมา “เยาเยาใช่ไหมจ๊ะ ป้ารองเตรียมของดีเอาไว้ให้หนู เหมาะสมกับเด็กสาววัยรุ่นอย่างหนู มาดูสิ ชอบอันไหนก็เลือกไปได้เลยนะ”
จี้หลี “?”
ตอนนั้นใครบอกเธอว่าเธอไม่มีไอดอล ไม่มีลูกพี่ลูกน้อง
ทำไมเปลี่ยนไปเร็วขนาดนี้
หน้าตาเป็นอาวุธชั้นยอดจริงๆ
จี้หลีทำเสียงฮึดฮัด หยิบโทรศัพท์มือถือที่ได้มาไม่ง่ายแล้วเริ่มดันแฮชแท็กให้อิ๋งจื่อจินต่อ
จี้อี้หางก็ตะลึงในท่าทีของภรรยา สุดท้ายทำได้เพียงอธิบายให้เวินเฟิงเหมียนฟัง
“พี่สะใภ้นายชอบของสวยๆ งามๆ น่ะ”
“…”
เวินเฟิงเหมียนแกล้งไอ “พี่รอง เสี่ยวหลีเป็นลูกสาวคนเล็กของพี่ พี่ยังมีลูกอีกเหรอ”
“อ่อ ใช่” จี้อี้หางยิ้ม “ฉันยังมีลูกชายอีกคน ชื่อจี้ซวิน เพียงแต่เขาถูกส่งไปลงพื้นที่ เดือนหน้าถึงจะกลับมา อ้อ นี่เป็นรูปถ่ายของเขา”
จี้อี้หางเปิดรูปในโทรศัพท์มือถือให้เวินเฟิงเหมียนดู
ในรูปเป็นเด็กหนุ่มอายุยี่สิบต้นๆ ใส่ชุดเครื่องแบบสีกรมท่า
ได้ยีนเด่นของจี้อี้หางกับคุณนายจี้ไป หน้าตาคมคาย รูปร่างดูดี
เวินเฟิงเหมียนเงียบไปชั่วขณะ นึกได้ว่าตระกูลจี้ก็มีศูนย์ทดลองในทะเล
ดูท่าจี้ซวินจะออกทะเลไปแล้ว
ได้ไปที่ห้องทดลองบนทะเล ไม่เพียงแต่จะต้องมีความสามารถทางวิทยาศาสตร์ในระดับหนึ่ง ยังต้องฝีมือดีอีกด้วย
จี้อี้หางพูดต่อ “เสี่ยวซวินเคยฝึกพวกนี้ เขายังบอกอีกว่าจะไปสมัครทำงานในไอบีไอ”
อีกด้านหนึ่ง…
อิ๋งจื่อจินย่อมไม่รับเครื่องประดับของคุณนายจี้ เธอได้เตรียมของขวัญมาให้คุณนายจี้ด้วยเหมือนกันเป็นชุดกี่เพ้า
คุณนายจี้หยิบชุดกี่เพ้าไปเปลี่ยนในห้องนอน
โทรศัพท์มือถือดังขึ้น อิ๋งจื่อจินกดรับ “คุณตา”
“จื่อจิน ตาก็แค่โทรมาบอกหน่อย เรื่องอื่นหลานไม่ต้องสนใจนะ” ผู้เฒ่าจงเงียบไปเล็กน้อย
“จงมั่นหวา…”
ผู้เฒ่าจงยังไม่ทันพูดจบก็ถูกเสียง “โครม” ดังสนั่นขัดจังหวะ
ผู้เฒ่าจงอึ้ง สังหรณ์ใจไม่ดี “จื่อจิน ทางหลานเกิดอะไรขึ้น”
อิ๋งจื่อจินกดโทรศัพท์ เงยหน้ามองไปด้วยสีหน้าเย็นชา
ประตูกันขโมยของบ้านจี้อี้หางถูกถีบเข้ามา
มีคนกลุ่มหนึ่งเข้ามา ใส่เครื่องแบบเหมือนกัน
คนที่นำมาเป็นชายวัยกลางคน ตรงปกคอเสื้อด้านขวาติดเข็มกลัดไว้
เป็นอักษร ‘จี้’
ชายวัยกลางคนปัดอกเสื้อ สีหน้าเคร่งขรึม เจือไปด้วยความอาฆาต
เขาไม่แม้แต่จะมองอิ๋งจื่อจิน หันไปกำชับคนด้านหลัง
“จับคนทรยศสองคนนั้นมา”
