ตอนที่ 519 โด่งดังไปทั่ววงการนักพยากรณ์! ตระกูลหลินอ้อนวอนเทพอิ๋ง
ปรมาจารย์โหลวรู้สึกเพียงว่าเขาถูกยึดไว้กับที่ ขยับไม่ได้
แต่เห็นได้ชัดว่าตรงจุดอื่นไม่มีร่องรอยลมพัดแม้แต่น้อยยกเว้นตรงที่เขายืนอยู่
นี่คือค่ายกล!
นักพยากรณ์สามารถใช้ประโยชน์จากค่ายกลเพื่อเรียกลมเรียกฝนแบบง่ายๆ ได้
คล้ายกับการขอฝนในสมัยโบราณ
แต่เขาไม่สังเกตเห็นเลยว่าที่นี่มีค่ายกลตั้งแต่เมื่อไร!
ปรมาจารย์โหลวตื่นตระหนกมาก
เวลานี้มือของอิ๋งจื่อจินขยับ
“เป๊าะ”
เสียงกระบี่ไม้หักลง
ทันใดนั้นได้เกิดลมพัดแรง
นักพยากรณ์โดยรอบเห็นได้ด้วยตาเปล่าอย่างชัดเจนว่า ผมสั้นสีดำทั้งหัวของปรมาจารย์โหลวกลายเป็นสีขาวอย่างรวดเร็ว
แก่นแท้ของร่างกายกำลังเผาผลาญ!
ปีนี้โหลวเหวินไห่อายุเจ็ดสิบสองปีแล้ว แต่ผมกลับเป็นสีดำ ตอนนี้กลับคืนสภาพปกติ
ดวงของเขาในอนาคตถูกชิงไปจริงๆ แล้ว
ด้วยเหตุนี้แก่นแท้ในร่างกายเขาก็ถูกนำมาใช้ล่วงหน้าไปด้วย
“กะ…แก!” ปรมาจารย์โหลวย่อมสัมผัสได้แล้ว เขาเงยหน้าทันที มองอิ๋งจื่อจิน ทั้งตกใจทั้งโกรธ
“แกเป็นใคร แกเป็นใครกันแน่!”
สีหน้าของอิ๋งจื่อจินไม่เปลี่ยน หัวเราะเสียงทุ้มต่ำ “ฉันเป็นใครน่ะเหรอ”
“แกไม่บอกฉันก็รู้ได้!” นิ้วของโหลวเหวินไห่คำนวณไม่หยุด ยิ่งคำนวณก็ยิ่งเร็ว แต่เพียงชั่วพริบตาอยู่ๆ เขาก็กระอักเลือดออกมา
คนรอบตัวร้องด้วยความตกใจ “ปรมาจารย์โหลว!”
ปรมาจารย์โหลวอ้าปาก เลือดไหลออกจากมุมปาก เขาเบิกตาโพลง “ทะ…”
เขายังไม่ทันพูดคำพูดที่เหลือจบ ร่างกายก็ล้มลงไปกระแทกพื้น
ก่อนหมดสติไปอย่างสิ้นเชิงในหัวของเขามีความคิดหนึ่ง
ทำไมเขาทำนายออกมาไม่ได้!
อีกทั้งทำไมเขาแค่พยากรณ์หาชื่อของคนคนเดียวกลับถูกเล่นงานหนักขนาดนี้!
ขนาดเมื่อก่อนช่วยครอบครัวหนึ่งแก้ไขดวงชะตาทั้งครอบครัวก็ยังไม่เคยเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น
“…”
เกิดความเงียบขึ้นโดยรอบ
ตั้งแต่ต้นจบอิ๋งจื่อจินแค่หักกระบี่ไม้
เธอไม่ได้มองปรมาจารย์โหลวที่ล้มกองอยู่บนพื้น เดินออกทันที
คนอื่นๆ แหวกทางให้โดยอัตโนมัติ
หลังจากอิ๋งจื่อจินเดินออกไปแล้วทุกคนถึงได้สติ ร้อนใจขึ้นมาทันที
“ปรมาจารย์!”
“ท่านปรมาจารย์หยุดก่อน!”
“ท่านปรมาจารย์! โปรดรับผมเป็นศิษย์ด้วยครับ!”
แต่พอพวกเขาวิ่งตามไป อิ๋งจื่อจินก็หายไปแล้ว
ชายวัยกลางคนหยุดยืนอยู่ที่เดิม หายใจไม่ทั่วท้อง พูดพึมพำ “นี่ต่างหากปรมาจารย์ตัวจริง…”
พอเทียบกันแล้วโหลวเหวินไห่เป็นตัวอะไร
คราวนี้วงการนักพยากรณ์ในประเทศจีนจะต้องสั่นสะเทือน
…
ด้านล่างเขา
ตี้อู่เย่ว์ถือโอกาสหยิบขนมในงานติดไม้ติดมือกลับไป เดินตามอิ๋งจื่อจิน
เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่เธอก็เห็นหมดแล้ว
“อื้อหือ!” ทันใดนั้นตี้อู่เย่ว์ก็พูดขึ้น “พี่สาว เขาคงไม่ได้เป็นแบบนั้นแค่เพราะคำนวณหาชื่อของพี่สาวใช่ไหม”
อิ๋งจื่อจินปัดฝุ่นบนแขนเสื้อ เลิกคิ้ว “ฉันถึงได้เคยบอกเธอว่า ทำนายให้น้อยลง และก็อย่าทำนายเรื่องของฉัน”
กว่าเธอจะเปลี่ยนดวงชะตาให้ตี้อู่เย่ว์ได้ไม่ใช่ง่ายๆ จึงไม่อยากให้ตี้อู่เย่ว์ดำเนินรอยตามตี้อู่เซ่าเสียนเพราะเรื่องของเธออีก
“ไอ๊หยาแม่จ๋า” ตี้อู่เย่ว์สำลักขนม “ไม่ทำนายแล้ว ไม่เอาแล้ว ถ้าไม่จวนตัวฉันจะไม่ทำนายพี่สาว”
คิดแล้วก็ถามต่อ “แต่พี่สาวตั้งค่ายกลตั้งแต่เมื่อไร”
ตี้อู่เย่ว์เกลียดที่สุดคือการตั้งค่ายกล เพราะตำราที่เกี่ยวกับด้านนี้ซับซ้อนมาก
“เธอไม่สังเกตเห็นเหรอว่าพอเข้าไปฉันพาเธอเดินวนหนึ่งรอบ”
“ว้าว ฉันยังคิดอยู่ว่าพี่สาวพาฉันเดินวนให้เหนื่อยจะได้กินได้มากขึ้น ที่แท้พี่สาวก็กำลังตั้งค่ายกลนี่เอง”
“ท่านผู้เฒ่าชวนคะ ฉันว่าตี้อู่เย่ว์ควรท่องตำราให้มากกว่านี้หน่อย” อิ๋งจื่อจินจับโทรศัพท์มือถือ โทรหาตี้อู่ชวน
“ท่านผู้เฒ่าว่าคัมภีร์ไจ๋จิงกับฉยงทงเป่าเจี้ยนเป็นไงคะ”
คัมภีร์ไจ๋จิงคือการดูฮวงจุ้ย ส่วนตำราฉยงทงเป่าเจี้ยนคือการพยากรณ์
ตี้อู่ชวนที่อยู่ปลายสายพอได้ยินแบบนี้ก็พยักหน้าต่อเนื่อง ราวกับเจอคนที่เข้าใจเขา
“ท่านปรมาจารย์ก็คิดแบบนี้เหรอครับ คิดเหมือนกันเลย”
“ผมถ่ายเอกสารหนังสือไว้ให้เธอแล้ว เดิมทีคิดว่ารอเสี่ยงเฟิง เสี่ยวฮวา เสี่ยวเสวี่ย กลับมาก่อนค่อยให้ท่องพร้อมกัน ปรมาจารย์พูดแบบนี้ งั้นให้เย่ว์เย่ว์ท่องไปก่อนก็แล้วกัน”
อย่างไรเสียตี้อู่เย่ว์ก็ดื้อเหลือเกิน ต้องกำราบด้วยการให้ท่องหนังสือ
ทางด้านตี้อู่เย่ว์เพิ่งกินขนมชิ้นที่สอง ได้รับสายจากตี้อู่ชวน
ฟังจบเธอก็ฝืนยิ้ม “คุณปู่ ลมแรงจัง ได้ยินไม่ค่อย…”
“วันนี้ไม่มีลม” อิ๋งจื่อจินมองท้องฟ้าพลางครุ่นคิด พูดเสียงเบา “เหมาะแก่การท่องหนังสือ”
“…”
…
เรื่องที่ศาลสถิตยุติธรรมต้องการเลือกก้งเฟิ่งคนใหม่ได้ลือไปทั่วตระกูลใหญ่ในโลกจอมยุทธแล้ว
สามตระกูลอย่างหลิน เซี่ย เย่ว์ ก็มีตัวแทนที่อยู่ในตัวเลือกก้งเฟิ่ง
ตัวแทนของตระกูลหลินคือน้องชายของหลินจิ่นอวิ๋น
หลินจิ่นอวิ๋นให้ความสำคัญกับการเลือกก้งเฟิ่งครั้งนี้มาก
พอเขากลับมาจากศาลสถิตยุติธรรมก็เรียกพ่อบ้านมาทันที
“โหลวเหวินไห่ล่ะ ฉันมีธุระอยากเจอเขา”
นับตั้งแต่ตี้อู่ฮุยไปล่วงเกินใครสักคนจนถูกตระกูลตี้อู่กำจัดความสามารถในการพยากรณ์ของเขา ตระกูลหลินก็ขาดนักพยากรณ์ที่เรียกใช้ได้
โหลวเหวินไห่ก็เลยกลายเป็นหนึ่งในนักพยากรณ์ดวงชะตาที่ตระกูลหลินเรียกใช้
ตระกูลหลินดวงไม่ดีเท่าตระกูลเซี่ยที่มีนักพยากรณ์เก่งๆ อย่างผู้อาวุโสใหญ่ตระกูลเซี่ย ก็เลยต้องหาคนใหม่
อันที่จริงนักพยากรณ์ที่มีอยู่ในประเทศจีนตอนนี้ก็มีอยู่ไม่น้อย ส่วนใหญ่เก็บซ่อนตัว มีความเป็นไปได้สูงที่ในบางอำเภอเล็กๆ จะมีนักพยากรณ์เก่งๆ อาศัยอยู่
ตอนนั้นสาเหตุที่คนของตระกูลหลินเจอสองแม่ลูกอันโหรวจิ่นกับหลินชิงจยาที่ข้างนอกได้ ในความเป็นจริงเพราะพวกเขาไปตามหาตัวนักพยากรณ์ นึกไม่ถึงว่าจะบังเอิญเจอกับจอมยุทธมากพรสวรรค์
พ่อบ้านตอบด้วยความนอบน้อม “เรียนนายใหญ่ ปรมาจารย์โหลวอยู่โลกปุถุชน ก่อนหน้านี้มีดาราในโลกปุถุชนเชิญเขาไป เขาออกไปแล้วยังไม่กลับมาครับ”
นักพยากรณ์ระดับโหลวเหวินไห่มีชื่อเสียงโด่งดังมากในวงการ หลายคนเลยอยากเชิญเขาไป
“เข้าใจแล้ว” หลินจิ่นอวิ๋นพยักหน้า “บอกให้เขารีบกลับมาเร็วที่สุด ให้ช่วยพยากรณ์เรื่องเลือกก้งเฟิ่งในครั้งนี้”
พ่อบ้านรีบไปติดต่อโหลวเหวินไห่ทันที
สิบกว่านาทีต่อมาเขาก็วิ่งกลับมาด้วยสีหน้าตื่นตระหนก
“นายใหญ่ เกิดเรื่องแล้วครับ ปรมาจารย์โหลวเข้าโรงพยาบาลแล้วครับ!”
หลินจิ่นอวิ๋นขมวดคิ้ว “เกิดอะไรขึ้น”
พ่อบ้านเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นบนเขาอวี้ซงให้ฟัง พูดเสียงสั่น “วงการนักพยากรณ์สั่นสะเทือนแล้วครับ”
คราวนี้ไม่ใช่แค่หลินจิ่นอวิ๋น แม้แต่ผู้อาวุโสใหญ่ก็ตกใจด้วย “มีคนผู้นี้จริงหรือ”
คนที่ใช้วิธีแบบนี้ทำให้โหลวเหวินไห่ที่เป็นปรมาจารย์นักพยากรณ์สติแตกได้โดยไม่กะพริบตาก็มีแค่นักพยากรณ์เท่านั้น
เก่งยิ่งกว่าโหลวเหวินไห่!
ถึงขั้นที่ยังเก่งกว่าผู้อาวุโสใหญ่ท่านนั้นของตระกูลเซี่ยด้วยซ้ำ
ผู้อาวุโสใหญ่มีสีหน้าหนักใจ “เป็นผู้น้อยของตระกูลตี้อู่หรือเปล่า”
อันที่จริงคำพูดที่ว่านักพยากรณ์ยิ่งแก่ยิ่งเก่งก็ไม่ผิด เพราะสิ่งที่พวกเขาต้องเรียนรู้มีเยอะเหลือเกิน
และก็มีแค่ตระกูลนักพยากรณ์ที่มีทรัพยากรมากพอที่จะบ่มเพาะได้
“เรียนผู้อาวุโสใหญ่ ไม่ใช่ครับ” พ่อบ้านเช็ดเหงื่อ “แต่ฟังจากพวกนักพยากรณ์ที่ไปรวมตัวตอนนั้นเล่า ดูเหมือนจะเห็นคุณหนูเย่ว์แห่งตระกูลตี้อู่ด้วย แต่ปรมาจารย์ท่านนั้นไม่ใช่แน่นอน”
ผู้อาวุโสใหญ่ขมวดคิ้ว
ไม่ใช่ตระกูลตี้อู่ วงการนักพยากรณ์มีนักพยากรณ์ที่อายุน้อยขนาดนี้ปรากฏตัวตั้งแต่เมื่อไรกัน
ฟังจากที่พ่อบ้านเล่าก็ไม่ใช่นักทำนายของทางฝั่งยุโรปด้วย
“จิ่นอวิ๋น ต้องเชิญปรมาจารย์ท่านนี้มาที่ตระกูลหลินให้ได้” ผู้อาวุโสใหญ่หันไปมองหลินจิ่นอวิ๋น หยุดเล็กน้อย
“ถ้าพวกเราไม่ทำอะไร ทางตระกูลเซี่ยกับตระกูลเย่ว์จะต้องลงมือแน่นอน”
“ไม่ต้องห่วงเรื่องตระกูลเย่ว์ แต่จะปล่อยให้ตระกูลเซี่ยมีผู้ช่วยเพิ่มไม่ได้เป็นอันขาด”
หลินจิ่นอวิ๋นพยักหน้า “แน่นอนครับ”
…
ณ บ้านเก่าของตระกูลตี้อู่
หลีหานรอจนอิ๋งจื่อจินกลับมา เธอลุกขึ้น “รุ่นน้องอิ๋ง ปรมาจารย์คนนั้นที่เธอพูดถึงล่ะ”
อิ๋งจื่อจินพยักหน้าเบาๆ “กระอักเลือดหมดสติเข้าโรงพยาบาลไปแล้ว ไม่รู้อาการตอนนี้”
เดิมทีสร้างเวรกรรมไว้ พอเธอลงมือก็แค่ทำให้โหลวเหวินไห่ดวงขาดจนซวย
ใครจะไปรู้ว่าเขาจะพยากรณ์หาชื่อของเธอ
หลีหาน “?”
โปรดอภัยที่เธอเป็นเพียงนักศึกษา ไม่เข้าใจพวกศาสตร์ลี้ลับ
หลีหานพูดขึ้นอีกครั้ง “รุ่นน้องอิ๋ง นี่เวลาก็ล่วงเลยมานานแล้ว ฉันไปส่งเธอกลับแล้วกัน”
“ไม่ต้องค่ะ” อิ๋งจื่อจินส่ายหน้า “ฉันจะไปส่งรุ่นพี่ค่ะ”
“ไม่ต้องหรอก” หลีหานส่ายมือ เธอมองมือถือ “จึ๊ ดูสิ โทรหาฉันอีกแล้ว”
“รุ่นน้องอิ๋ง อยากไปโรงพยาบาลไหม ฉันจะโชว์แข่งโต้วาทีเดี่ยวให้ดู”
อิ๋งจื่อจินขมวดคิ้วเล็กน้อย “ก็อยากดูนะคะ”
“ไป” หลีหานแสยะยิ้ม “ฉันจะไปดูว่าพวกเขายังเตรียมทำอะไรอีกหลังจากที่ยืมดวงไม่ได้แล้ว”
สามสิบนาทีต่อมาทั้งสองคนก็ไปถึงโรงพยาบาลตี้ตู
หลีเหวินเซวียนยังสลบอยู่ แต่ก็ถือว่าพ้นขีดอันตรายแล้ว
พ่อหลีก็ไปติดต่อหาปรมาจารย์โหลว แต่ติดต่อไม่ได้ ร้อนใจเหลือเกิน
แม่หลีนั่งอยู่ข้างเตียง เช็ดน้ำตาไม่หยุด
ทันใดนั้นก็เหลือบเห็นจี้หยกที่อยู่บนคอหลีเหวินเซวียนเกิดรอยร้าวหลายจุด
แม่หลีสีหน้าเปลี่ยน “พ่อ ดูสิ มาดูนี่เร็ว ยืมดวง…”
พ่อหลีมองไปก็อึ้ง ยังไม่ทันพูดอะไรก็ได้ยินเสียงตบมือดังมาจากทางประตูห้องผู้ป่วย
“ทำไม ยืมดวงไม่ได้แล้วเลยกลายเป็นแบบนี้เหรอ”
แม่หลีใจหายวาบ “เสี่ยวหาน พวกเรา…”
“ฉันก็คิดว่าเรื่องใหญ่สักแค่ไหนกัน” หลีหานทำเสียงจึ๊ “เขาตายแล้วพวกคุณเลยมานั่งร้องไห้อยู่ที่นี่เหรอ”
พ่อหลีโกรธหน้าเขียว “สารเลว! พูดอะไรออกมา!”
“ฉันขอบอกเลยนะว่าอย่ามายืมดวงฉัน” หลีหานไม่โกรธ กลับยิ้มด้วยซ้ำ
“ต่อไปก็ยืมไม่ได้แล้วด้วย พวกคุณไม่เกี่ยวข้องกับฉันอีก จำไว้ด้วย”
คราวนี้พ่อหลีเข้าใจแล้ว พูดด้วยความโมโห “แกถอนการยืมดวงแล้วงั้นเหรอ!”
“ก็แค่ขอดวงจากลูกมานิดหน่อย ชีวิตของน้องชายลูกไม่สำคัญแล้วหรือไง” แม่หลีปล่อยโฮออกมา
“ลูกแค่ดวงหายไปนิดเดียว แต่น้องชายของลูกจะต้องตายเลยนะ ทำไมถึงได้ใจร้ายขนาดนี้”
