ตอนที่ 74 เธอในอดีต
ลู่เฉินหันหน้าใส่ไมค์ที่มีฝุ่นเกรอะ แล้วพ่นลมหายใจยาวที่มีกลิ่นเหล้าออกมา
เขาพูดว่า “เพลงที่ผมจะร้องนี้ อย่างแรกขอมอบให้เกาเฮ่อก่อน พี่เกาที่อยู่หอพักเดียวกันกับพวกเรา หวังว่าเขาจะเป็นคนมองโลกในแง่ดีและใจกว้างตลอดไป จากนั้นก็ขอมอบให้กับทุกคนที่เคยมีความฝันและอุดมการณ์!”
กำลังเมาได้ที่ แท้จริงแล้วลู่เฉินยังมีคำพูดอีกมากมายในใจ แต่เขาไม่อยากพูด ดังนั้นจึงร้องเพลงดีกว่า!
เพลงนี้มอบให้เกาเฮ่อ มอบให้เพื่อน มอบให้ทุกคน และก็มอบให้ตัวเขาเอง
“ดี!”
เกาเฮ่อกับว่านหงจื้อตะโกนคำว่าดี พวกเขาไม่สนใจว่าลู่เฉินจะร้องอะไร ไม่สนว่าจะร้องเพราะหรือไม่ ขอเพียงได้ร้องไห้เต็มที่ ได้หัวเราะเต็มที่ ได้ผ่านช่วงเวลาสุดท้ายของการจบการศึกษาอย่างสุดเหวี่ยงก็พอ
มีคนจำนวนไม่น้อยในจัตุรัสพลเมืองสังเกตเห็นความเคลื่อนไหวทางนี้ จึงเข้ามามุงดูความคึกคัก หนึ่งในนั้นมีนักศึกษาของมหาวิทยาลัยเจียงไห่สองสามคน ต่างก็ชี้นิ้วและหัวเราะมาที่ลู่เฉิน
รุ่นพี่สุดหล่อคนนี้เมาแล้ว เลยมาเพ่นพ่านแถวนี้
ลู่เฉินไม่สนใจ
เขาดีดกีตาร์ จากนั้นเริ่มร้องเพลงประกอบไปกับเสียงดนตรี
“เคยฝันว่าจะถือดาบท่องไปสุดหล้า
ดูความรุ่งเรืองของโลกใบนี้
หัวใจของเด็กหนุ่มบ้าระห่ำอยู่บ้าง
บัดนี้คุณมีบ้านอยู่ทุกหัวระแหง
สาวที่เคยทำให้คุณต้องเสียใจ
วันนี้หายลับไปแล้ว
ความรักมักจะทำให้คุณทั้งมีหวังและกลุ้มใจ
เคยทำให้คุณต้องเจ็บช้ำไปทั้งตัว
…”
ลู่เฉินที่เมาเหล้า เสียงร้องของเขาไม่ใสเหมือนเดิม แต่เป็นน้ำเสียงของคนที่ผ่านโลกมามากอย่างน่าเศร้า เสียงทุ้มต่ำและแฝงไปด้วยพลังจากเสียงร้องตะโกนของวิญญาณ ดึงดูดผู้คนที่อยู่แถบนี้
พวกเขาไม่เคยฟังเพลงนี้มาก่อน
เกาเฮ่อไม่หัวเราะอีกต่อไป เพราะเขาไม่ได้เมาจนไม่เข้าใจความหมายของเนื้อเพลง
เสียงเพลงของลู่เฉินเหมือนกับค้อนปอนด์ที่หล่อด้วยเหล็กทองแดง ทุบลงไปที่หัวใจเขาอย่างหนัก ผู้ชายอกสามศอกที่สูงเกือบสองเมตรกลับต้องโน้มตัวลง ตัวสั่นสะท้าน
สาวที่เคยทำให้คุณต้องเสียใจ วันนี้หายลับไปแล้ว ความรักมักจะทำให้คุณทั้งมีหวังและกลุ้มใจ เคยทำให้คุณต้องเจ็บช้ำไปทั้งตัว…กำลังร้องเพลงนี้ให้เขาอยู่ใช่ไหม
วินาทีต่อมา เสียงเพลงพลันสูงขึ้นและให้พลังฮึกเหิม
“…
ติลิลี้ลี้ตีลีด่าดา~
ติลิลี้ลี้ตีตี้ดาด่า
ติลิลีลี้ตี๊ตี้ดาด่า
เดินไปข้างหน้าบนเส้นทางของความกล้า
ติลิลี้ลี้ตีลีด่าดา~
ติลิลี้ลี้ตีตี้ดาด่า
ติลิลีลี้ตี๊ตี้ดาด่า
มีทั้งเสียใจมีทั้งสีสัน
…”
ผู้คนถูกดึงดูดด้วยเสียงเพลงมากขึ้นเรื่อยๆ จากที่มีคนล้อมมุงดูสิบถึงสิบสองคนในตอนแรก ไม่ช้าก็เพิ่มจำนวนเป็นสิบจนถึงร้อย โอบล้อมเป็นวงใหญ่อยู่บนลานแห่งนี้
ลู่เฉินไม่เห็นอะไรทั้งสิ้น จิตใจของเขามุ่งไปที่การร้องเพลงนี้อย่างลึกล้ำ แสดงความรู้สึกที่สะสมไว้ทั้งหมดออกมาผ่านเสียงเพลงอย่างเต็มเปี่ยม
“…
ทุกครั้งที่เสียใจ
ก็ไปมองทะเลเพียงลำพัง
มักจะคิดถึงเพื่อนที่เดินอยู่ข้างกายกันเสมอ
มีคนไม่น้อยกำลังตื่นขึ้นมา
ให้พวกเราได้ชนแก้วใบนี้
ผู้ชายที่ดีต้องใจกว้างเหมือนท้องสมุทร
ผ่านประสบการณ์ชีวิตทั้งร้อนหนาว
รอยยิ้มนี้ช่างอบอุ่นบริสุทธิ์และไร้เดียงสา
…”
บนลานที่กว้างใหญ่ ราวกับเป็นเวทีของลู่เฉินเพียงคนเดียว เสียงดังเจี๊ยวจ๊าวแถวนั้นกับการเคลื่อนไหวที่เสียงดังหายไป ต่างก็เงียบกริบ มีเพียงเสียงเพลงของเขาดังสะท้อนไปมา ทั้งโจมตี ทั้งสั่นสะเทือน!
ถึงแม้ในอ้อมกอดของเขาจะมีกีตาร์เก่าราคาสองสามร้อยหยวน ถึงแม้เขาจะร้องเพลงใส่ไมค์ที่เก่าเป็นสนิม ถึงแม้คุณภาพของเสียงลำโพงจะไม่ดี ถึงแม้…
แต่เสน่ห์ของเพลงนี้กลับไม่เสียหายใดๆ มันคือของเซ่นไหว้ให้การหวนคิดถึงช่วงเวลาวัยเยาว์ ประกาศว่าจะไม่เสียใจกับเวลาในอดีต ตอนข้ามมิติเวลาที่กางกั้นมายังโลกนี้ มันก็ยังคงทำให้คนรู้สึกประทับใจเหมือนเดิม!
“ให้พวกเราได้ชนแก้วใบนี้ ผู้ชายที่ดีต้องใจกว้างเหมือนท้องสมุทร ผ่านประสบการณ์ชีวิตทั้งร้อนหนาว…”
ไม่ว่าจะเป็นเกาเฮ่อ ว่านหงจื้อ หรือว่าโจวรุ่ย ใบหน้าของพวกเขาก็เผยรอยยิ้มออกมา
โดยเฉพาะเกาเฮ่อ เรื่องที่เขากับหวังเสี่ยวหลิงเลิกกันเหมือนกับหนามแหลมอันหนึ่ง ทิ่มแทงอยู่ในหัวใจให้เจ็บปวดมาตลอด ถึงแม้ภายนอกเขาจะยิ้มแย้มเฮฮาเหมือนไม่สนใจอะไร แต่หัวใจที่เจ็บปวดมีเขาคนเดียวเท่านั้นที่รู้
เพลงของลู่เฉินทำให้เขาปล่อยวาง
ไม่ว่าจะเคยเสียใจมากเท่าไร ไม่ว่าจะเคยสูญเสียอะไรมากแค่ไหน พวกเขาก็เคยมีมิตรภาพและความรักที่แท้จริง เคยมีช่วงเวลาที่สวยงามที่สุดอยู่ในรั้วมหาวิทยาลัย!
ลูกผู้ชายตัวจริงควรจะมีจิตใจกว้างเหมือนทะเล ยอมรับลมพายุมากมายนับไม่ถ้วนได้
ตอนที่ลู่เฉินเริ่มร้องเพลงเป็นครั้งที่สอง คนที่ล้อมมุงดูอยู่ก็มีจำนวนนับร้อยคน มีคนจำนวนไม่น้อยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปอัดคลิปของเขา ทว่าคนมากมายต่างก็ฟังเพลงอย่างเงียบๆ
จนกระทั่งเขาร้องจบ
ระหว่างนี้ เสียงปรบมืออย่างคึกคักก็พลันดังขึ้นท่ามกลางกลุ่มผู้คน เสียงร้องตะโกนดังขึ้นเป็นพักๆ บ้างก็พูดว่า ‘ร้องดีมาก’ ‘ร้องอีกเพลง’ เป็นต้น บรรยากาศตอนนี้ถูกผลักให้ขึ้นไปอยู่จุดสูงสุด
คนจำนวนไม่น้อยหยิบเงินออกมาจากกระเป๋า แล้วโยนไปในกล่องใส่กีตาร์ที่เปิดอยู่
พวกเขาคิดว่าลู่เฉินเป็นนักร้องพเนจรที่ขายความสามารถ
“ขอบคุณทุกคนครับ!”
ลู่เฉินโน้มตัวขอบคุณ จากนั้นคืนกีตาร์ให้กับนักร้องพเนจรตัวจริงที่อยู่ข้างๆ
“ขอบคุณนะครับ!”
อีกฝ่ายรับกีตาร์ไปอย่างงงๆ ตอนที่ลู่เฉินหมุนตัวจะเดินจากไป เขาเหมือนเพิ่งตื่นจากความฝัน รีบวิ่งไล่ไปถามว่า “นี่เพื่อน เพลงที่นายร้องชื่อว่าอะไร โหลดโน้ตเพลงได้จากที่ไหน”
ลู่เฉินหันกลับมาตอบว่า “เพลงนี้ชื่อว่าคุณในอดีต ผมแต่งเองครับ”
นักร้องพเนจรตกตะลึงอ้าปากค้าง กอดกีตาร์พลางมองเขาเดินไปไกลอย่างมึนงง
“น้องสาม นายเก่งแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร”
ระหว่างกลับหอพัก เกาเฮ่ออดถามไม่ได้ “นายเป็นคนแต่งเพลงนี้เองจริงๆ เหรอ”
ถึงแม้เขาจะไม่เข้าใจดนตรี แต่ก็ฟังออกว่านี่คือเพลงที่ดีมาก
และยากที่จะเชื่อว่าลู่เฉินเป็นคนแต่งเอง
ลู่เฉินพูดอย่างเปิดเผย “ใช่ ตอนฉันอยู่ที่ปักกิ่งก็หาเงินมาจากการร้องและเขียนเพลงนี่แหละ!”
“น้องสามเก่งมากจริงๆ!”
ว่านหงจื้อพูดด้วยความตื่นเต้น
“ฉันรู้สึกว่าเขาเหมาะเป็นดารามากนะ ทั้งหล่อ แถมยังร้องเพลงและเขียนเพลงได้”
โจวรุ่ยก็พูดว่า “ดี ร้องได้ดีมากจริงๆ พวกเราจะดื่มอีกกี่ขวด”
เขายังเมาไม่สร่างเลย!
พวกลู่เฉินทั้งสามคนกลั้นหัวเราะไม่อยู่ ลากโจวรุ่ยกลับไปในหอพัก จากนั้นก็หลับไปทั้งที่เมาเหล้า
คืนนี้ ลู่เฉินฝันตลอดทั้งคืน
ในฝันเขากลับไปในโลกที่ทั้งไม่คุ้นเคยและคุ้นเคยอีกครั้ง ราวกับเขาเป็นวิญญาณล่องลอยอยู่ในโลกมนุษย์ เหมือนกับแขกที่สัญจรผ่านร้อนผ่านหนาวในโลกมนุษย์ เห็นความเจริญรุ่งเรืองและเสื่อมโทรม มองดูความสุขความทุกข์ของการพบกันและลาจาก
บางครั้งเขาก็เป็นสวีป๋อ บางครั้งก็เป็นโม่หราน บางครั้งก็เป็นฟางหมิงอี้…
ฮัดชิ่ว!
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไร ลู่เฉินรู้สึกคันรูจมูกกะทันหัน จึงจามออกมาเสียงดังอย่างช่วยไม่ได้ จนปลุกตัวเองให้ตื่นขึ้นมา
ลู่เฉินลืมตาขึ้น สิ่งที่เห็นเป็นอย่างแรกคือผู้หญิงที่มีใบหน้ากลมมน ดวงตากลมมนและยิ้มตาหยี ในมือของเธอยังถือพู่กันจีนเบอร์เล็กที่ว่านหงจื้อเอาไว้หัดเขียนอักษรจีนไว้
ลู่เฉินกลืนไม่เข้าคายไม่ออก “หัวหน้าเฉา!”
เฉาซิ่วจูหัวเราะพูดว่า “ฉันโทรหาก็ยังปลุกพวกชอบนอนขี้เกียจอย่างพวกนายไม่ได้ ลุกขึ้นมากินอาหารเช้าก่อน!”
ลู่เฉินมองลงไปข้างล่าง ไม่รู้ว่าเกาเฮ่อทั้งสามคนไปไหนแล้ว
เขาทำจมูกฟุดฟิด แล้วพูดว่า “โจ๊กไข่เยี่ยวม้า แฮมเบอร์เกอร์เบคอน อืม แล้วก็ยังมีน้ำเต้าหู้สูตรเข้มข้น!”
เฉาซิ่วจูตกใจ “นายได้กลิ่นก็รู้แล้วเหรอ”
เธอหยิบแฮมเบอร์เกอร์กับโจ๊กยื่นให้ลู่เฉิน
ลู่เฉินยิ้มเอ่ย “เธอลองไปทำงานที่เคเอฟซีสองสามเดือนสิ ได้ดมกลิ่นก็รู้แล้ว ขอบคุณมากหัวหน้า!”
เขาไม่ได้เกรงใจ พลิกตัวรับอาหารเช้ามา นั่งข้างเตียงของเกาเฮ่อแล้วเริ่มทาน
ล้างหน้าแปรงฟันอะไรไม่สนใจ ขอทานก่อนแล้วค่อยว่ากัน
เฉาซิ่วจูลังเลพักหนึ่ง ก่อนจะจึงนั่งข้างๆ ลู่เฉิน พูดว่า “ลู่เฉิน หวางอิ๋งให้ฉันมาถามว่าช่วงนี้นายเป็นยังไงบ้าง เธอบอกว่าบริษัทคุณอาเธอที่หางโจวกำลังรับสมัครงาน ถ้าหากนาย…”
เฉาซิ่วจูจงใจแยกเกาเฮ่อทั้งสามคนออกไป ก็เพราะอยากคุยกับลู่เฉินเป็นการส่วนตัว
เธอคิดมาตลอดว่าลู่เฉินกับหวางอิ๋งเหมาะสมกันมาก
“ไม่ต้องหรอก”
ความอยากอาหารของลู่เฉินหมดลงทันที วางแฮมเบอร์เกอร์ลงแล้วพูดกับเฉาซิ่วจูว่า “หัวหน้า เธอช่วยขอบคุณหวางอิ๋งแทนฉันด้วยนะ แต่ฉันได้งานที่เหมาะสมแล้ว”
หวางอิ๋งเป็นแฟนเก่าของเขา ทั้งสองคนเลิกกันหลังจากที่พ่อของลู่เฉินตาย
ตอนนั้นเรื่องนี้กระทบจิตใจลู่เฉินเป็นอย่างมาก
เฉาซิ่วจูกัดริมฝีปาก ถามว่า “นายยังแค้นเธออยู่ใช่ไหม”
ตอนแรกเฉาซิ่วจูเป็นคนแนะนำหวางอิ๋งให้รู้จักกับลู่เฉิน การเลิกรากันของทั้งสองคนทำให้เธอรู้สึกละอายใจมาตลอด
“แค้นเหรอ”
ลู่เฉินส่ายหน้าแล้วพูดว่า “เรื่องมันผ่านไปแล้ว ตอนนี้ฉันสบายดีมาก จริงๆ ฉันก็ไม่ได้โทษเธอนะ”
ถือเสียว่าเป็นคนที่ผ่านทางมาก็แล้วกัน
เฉาซิ่วจูมองเขาอย่างลึกซึ้งทีหนึ่ง แล้วพูดว่า “ลู่เฉิน นายเปลี่ยนไปแล้ว”
ลู่เฉินยิ้มเอ่ย “คนเรามักจะเปลี่ยนแปลงเสมอ”
เขาที่เคยเป็นเด็กหนุ่มบ้าระห่ำ ตอนนี้ประสบกับการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ของครอบครัวและชีวิตคนหลงกรุง ซ้ำยังมีความทรงจำของสามชีวิตในฝัน ดังนั้นเขาจึงโตขึ้นเป็นธรรมดา
แต่สิ่งเดียวที่ไม่เปลี่ยน คงจะมีเพียงเลือดร้อนที่พลุ่งพล่านอยู่ในหัวใจ
“เธอกับคนนั้นของเธอเป็นยังไงบ้าง หลังจากเรียบจบแล้วคิดจะทำอะไรต่อ”
เขาเปลี่ยนหัวข้อสนทนา ไม่อยากพูดเรื่องของตัวเองอีก
เฉาซิ่วจูตอบว่า “พอพวกเราเรียนจบก็จะไปอยู่ที่หางโจว อีกสองปีมั่นคงแล้วก็จะแต่งงานกัน”
“ยินดีด้วย!”
ลู่เฉินยิ้มพูด “ถึงตอนนั้นอย่าลืมเชิญฉันไปดื่มเหล้ามงคลล่ะ!”
มีทั้งน้ำตา มีทั้งความสุข ชีวิตคนเราก็เป็นแบบนี้
…………………………………………………………………………
Ink Stone_Fantasy
ข้อความถึงนักอ่าน
Ink Stone_Fantasy
เพลง 曾经的你 โดย 许巍 https://www.youtube.com/watch?v=OU3kSSMLNvE&ab_channel=kongbidiao
