ตอนที่ 287 มาที่บ้าน
ลู่เฉินคิดไม่ถึงเลยว่า เฉินเฟยเอ๋อร์จะมาปินไห่เพื่อมาหาเขา
ตรุษจีนปีนี้ ราชินีแห่งวงการเพลงคนนี้ปฏิเสธคำเชิญมากมายอย่างยากลำบาก เพื่อกลับบ้านไปฉลองตรุษจีนโดยเฉพาะ
ซูเปอร์สตาร์อย่างเธอ นอกเสียจากจะตัดสินใจออกจากวงการหมือนถานหง ไม่อย่างนั้นตลอดทั้งปีแทบไม่มีวันหยุดพักผ่อนเลย วันขึ้นปีใหม่จีนเป็นการให้วันหยุดยาวแก่ตัวเอง ดังนั้นทุกช่วงเวลาจึงมีค่ามาก
คนรัก รักและคิดถึงเขา ลู่เฉินรู้สึกใจร้อนรุ่มขึ้นมาทันที รีบขับรถบึ่งไปรับเธอที่สถานีรถไฟความเร็วสูง
ตอนที่ลู่เฉินไปถึง รถไฟที่เฉินเฟยเอ๋อร์นั่งมากำลังจอดเทียบท่าชานชาลา ยืนรอที่หน้าทางออกสถานีไม่กี่นาที เขาก็เห็นเฉินเฟยเอ๋อร์ที่ใส่หน้ากากอนามัยและแว่นกันแดด ยังมีบอดี้การ์ดสาวส่วนตัวเดินตามอยู่ด้านหลัง
บอดี้การ์ดสาวคนนี้ชื่ออาเสวียน เคยได้รับการฝึกพิเศษสำหรับตำรวจหญิงในกองทัพ ติดตามเฉินเฟยเอ๋อร์มาหลายปีแล้ว หน้าตาพื้นๆ นิสัยพูดน้อย แต่ดูออกว่าเธอมีความโดดเด่นเป็นมืออาชีพ
ในวันปกติเธอเป็นทั้งคนขับรถและผู้ช่วยส่วนตัวของเฉินเฟยเอ๋อร์ เป็นคนข้างกายที่เฉินเฟยเอ๋อร์ไว้ใจที่สุดคนหนึ่ง
ออกจากเครื่องตรวจบัตรอัตโนมัติแล้ว เฉินเฟยเอ๋อร์มองเห็นลู่เฉินที่ยืนอยู่ท่ามกลางผู้คน
เธอรีบเดินเร็วๆ เข้าไปหา
ลู่เฉินอ้าแขนออก รวบตัวเฉินเฟยเอ๋อร์เข้าสู่อ้อมอก!
สูดดมกลิ่นหอมหวานที่คุ้นเคย ลู่เฉินข่มความรู้สึกที่อยากถอดหน้ากากอนามัยเข้าไปจูบเธอ พูดเสียงทุ้มว่า “พี่มาได้ยังไง ทำไมไม่บอกผมก่อน!”
เฉินเฟยเอ๋อร์พูดเสียงอู้อี้ผ่านหน้ากากอนามัย “คิดถึงนายน่ะสิ เลยมาเซอร์ไพรส์นาย”
ลู่เฉินหลุดยิ้มออกมา “ไปกันเถอะ!”
ในสถานที่ที่คนพลุกพล่านเช่นนี้ หากถูกคนจำได้แล้วล้อมเข้ามาจะยิ่งยุ่งยาก
ลู่เฉินขับรถพาทั้งสองคนไปเข้าพักที่โรงแรมจิ่นหาว
การเปิดห้องพักใช้บัตรประชาชนของบอดี้การ์ด ห้องที่เข้าพักเป็นห้องสวีทสุดหรูขนาดใหญ่ หลังจากเข้าพักแล้ว อาเสวียนเข้าไปหลบอยู่ในห้องพักของผู้ติดตามอย่างรู้หน้าที่ ปล่อยให้ทั้งสองคนอยู่กันตามลำพัง
เฉินเฟยเอ๋อร์สวมเสื้อกันหนาวขนเป็ดแบบธรรมดา ไม่ได้แต่งหน้า แต่เมื่อถอดแว่นกันแดดและหน้ากากอนามัยออกแล้วใบหน้ายังงดงามน่าหลงใหลเหมือนทุกคราว ทำให้ลู่เฉินเก็บอารมณ์พลุ่งพล่านเอาไว้ไม่ไหว กอดเธอไว้แล้วจูบเธออย่างยาวนาน
เฉินเฟยเอ๋อร์เองก็ตอบรับอย่างยินดี จนเกือบจะหายใจไม่ทันจึงดิ้นเล็กน้อย
ลู่เฉินปล่อยเธออย่างอาลัยอาวรณ์ ก่อนจะเอ่ยว่า “คุณต้องหิวแล้วแน่ๆ เลย พวกเราลงไปกินข้าวกันก่อนดีกว่า”
เฉินเฟยเอ๋อร์พยักหน้าคล้อยตาม ยิ้มแล้วบอกว่า “นายเป็นเจ้าถิ่น นายเลือกเลย”
ลู่เฉินหัวเราะ โอบเอวบางของเธอแล้วตอบว่า “มื้อเที่ยงกินที่นี่ก่อน เย็นนี้ผมจะพาคุณไปที่บ้าน ถ้าแม่ผมได้เจอคุณจะต้องดีใจมากแน่ๆ”
เฉินเฟยเอ๋อร์หน้าแดง ลังเลเล็กน้อยถามว่า “มันไม่ค่อยดีหรอกมั้ง”
“ไม่ดีตรงไหน!”
ลู่เฉินพูดอย่างเอาแต่ใจว่า “เป็นเรื่องที่ไม่ช้าก็เร็ว เอาแบบนี้แหละ ผมโทรศัพท์ไปบอกแม่ก่อน”
เฉินเฟยเอ๋อร์มาหาเขาถึงเมืองปินไห่ หากเขายังจะปิดบังคนในครอบครัวไม่ให้รู้ ยังจะเป็นผู้ชายอกสามศอกได้อย่างไร
พูดจบ ลู่เฉินควักโทรศัพท์มือถือออกมาโทรหาฟางอวิ๋น
เขาบอกแม่ว่าจะไม่กลับไปกินมื้อเที่ยงที่บ้าน อีกอย่างคือเย็นนี้จะมีเพื่อนไปกินข้าวเย็นที่บ้าน
ลู่เฉินไม่ได้บอกว่าเป็นแฟนสาว ฟางอวิ๋นแน่นอนว่ารับคำอยู่แล้ว
ตอนที่ลู่เฉินโทรศัพท์หาฟางอวิ๋น เฉินเฟยเอ๋อร์กอดเอวเขาหลบอยู่ข้างหลัง ใบหน้าหวานหยดย้อย
ทั้งสองคนรู้จักกันไม่นานมาก ก็พัฒนาความสัมพันธ์อย่างรวดเร็วมาถึงขั้นนี้ เธอเองก็คาดไม่ถึงเหมือนกัน
แต่ความรักมันก็เป็นเช่นนี้ เมื่อตกสู่ห้วงแห่งความรักแล้วอยากจะประกาศให้คนทั้งโลกรับรู้
เพราะสถานภาพของทั้งสองคนค่อนข้างพิเศษ ตอนนี้ยังไม่เหมาะที่จะเปิดเผยเรื่องความรัก แต่ลู่เฉินกลับพาเฉินเฟยเอ๋อร์ไปพบกับแม่ของเขา แน่นอนว่าเป็นการแสดงถึงความจริงจังในความรักครั้งนี้ ไม่เสียแรงที่เธอมอบใจให้
หลังจากรับประทานอาหารในห้องอาหารของโรงแรมแล้ว เฉินเฟยเอ๋อร์ที่นั่งรถไฟความเร็วสูงมาที่เมืองปินไห่นี้ถึงสี่ชั่วโมงรู้สึกเหนื่อย ตอนบ่ายไม่ได้ออกไปไหนจึงนอนพักอยู่ในห้องพัก นอนจนถึงบ่ายสามถึงตื่นขึ้นมา
ไปพบครอบครัวของลู่เฉินครั้งแรก เธอจะสะเพร่าไม่ได้ เธอใช้เวลาแต่งหน้าแต่งตัวไปชั่วโมงกว่า
จนถึงห้าโมงเย็น ทั้งสองรีบออกไปที่บ้านตระกูลลู่
“แม่ ผมกลับมาแล้ว!”
ถือทั้งถุงเล็กถุงใหญ่เข้ามาในบ้าน ลู่เฉินโก่งคอตะโกนเป็นอันดับแรก
ฟางอวิ๋นกับลู่ซีกำลังยุ่งอยู่ในครัว ได้ยินเสียงก็รีบยื่นหน้าออกมา “รู้แล้ว ลูกให้เพื่อนนั่งดื่มชาไปก่อน กับข้าวใกล้จะเสร็จแล้ว”
เฉินเฟยเอ๋อร์รีบเอ่ยทักทาย “สวัสดีค่ะคุณน้า รบกวนแล้ว”
ฟางอวิ๋นตกตะลึง
เธอคิดไม่ถึงว่าคนที่ลู่เฉินพามาจะเป็นผู้หญิง ทั้งยังดูหน้าคุ้นมาก
“อ๊า～”
ตอนนี้เอง ลู่เสวี่ยที่กำลังนั่งดูทีวีอยู่บนโซฟาร้องกรี๊ดเสียงดัง กระโดดเด้งขึ้นมา
เธอจ้องเฉินเฟยเอ๋อร์ไม่วางตา ดวงตากลมโตแวววาว มุมปากยังมีป็อบคอร์นติดอยู่เม็ดหนึ่ง
“เฉิน…เฉินเฟยเอ๋อร์?”
เฉินเฟยเอ๋อร์เม้มปากยิ้ม “สวัสดี เธอต้องเป็นลู่เสวี่ยแน่ๆ”
ลู่เสวี่ยทำหน้าไม่อยากเชื่อ ราวกับเกิดเรื่องที่ไม่คาดฝันมาก่อน
วินาทีถัดไป เธอพุ่งตัวเข้าไปกอดเฉินเฟยเอ๋อร์ พร้อมกับกรี๊ดเสียงดัง “อ๊า! หนูไม่ได้ฝันไปใช่ไหม พี่เฉินเฟยเอ๋อร์ตัวจริง จริงๆ ด้วย”
ลู่เสวี่ยเป็นแฟนคลับของเฉินเฟยเอ๋อร์มาโดยตลอด โดยเฉพาะหลังจากดูละครเรื่อง ‘รักนี้ชั่วนิรันดร์’ แล้วก็กลายเป็นแฟนคลับที่บ้าคลั่ง
เธอยังเคยอ้อนขอลู่เฉิน หวังจะให้ลู่เฉินพาเธอไปพบเฉินเฟยเอ๋อร์สักครั้ง
ตอนนี้กลับได้พบเฉินเฟยเอ๋อร์ในบ้านของตัวเอง สาวน้อยรู้สึกราวกับฝันไป ไม่เหมือนจริงเลย
เฉินเฟยเอ๋อร์รู้สึกอึ้ง แต่เธอเจอแฟนคลับมามากมาย ดังนั้นจึงรับมือได้ ยิ้มแล้วตบบ่าสาวน้อยเบาๆ “พี่เอง หนูไม่ได้ฝันไปหรอก”
ตอนนี้เองลู่ซีวิ่งออกมาจากห้องครัว พอเห็นเฉินเฟยเอ๋อร์ก็ตกใจจนอ้าปากค้าง
ความสัมพันธ์ของลู่เฉินกับเฉินเฟยเอ๋อร์เธอรู้เป็นคนแรกๆ และรู้ว่าทั้งสองไม่อยากเปิดเผยเรื่องความรักต่อสาธารณะในตอนนี้
จู่ๆ เฉินเฟยเอ๋อร์มาถึงบ้านทำให้ลู่ซีตกตะลึงจริงๆ
หรือทั้งสองคนอยากจะเปิดเผยแล้ว
“ลู่เสวี่ย!”
ฟางอวิ๋นแกะผ้ากันเปื้อนออกยัดใส่มือลู่ซี เดินออกมาจากห้องครัวเอ็ดลูกสาวที่เกาะเฉินเฟยเอ๋อร์แน่นเหมือนปลาหมึก “ยังไม่รีบปล่อยตัวแขกอีก ดูหนูสิใช้ได้ที่ไหน!”
เธอหันมายิ้มให้เฉินเฟยเอ๋อร์ “รีบนั่งเถอะ อย่าไปสนใจเจ้าเด็กบ้าคนนี้”
เฉินเฟยเอ๋อร์หน้าแดง “ขอบคุณค่ะคุณน้า”
ฟางอวิ๋นมองดูเฉินเฟยเอ๋อร์ ยิ่งดูก็ยิ่งพอใจ
รูปร่างหน้าตาของเฉินเฟยเอ๋อร์ดูสมบูรณ์แบบไร้ที่ติ เปรียบกับลู่เฉินแล้วดูเหมาะสมกันราวกับกิ่งทองใบหยก หากจะหาข้อบกพร่องให้ได้คงจะมีแต่เรื่องอายุที่เฉินเฟยเอ๋อร์แก่กว่าลู่เฉินหลายปี
แต่ฟางอวิ๋นไม่คิดว่าเป็นปัญหา ผู้หญิงที่อายุมากกว่ายิ่งรู้จักการดูแลผู้ชาย ยิ่งเข้าอกเข้าใจคนอื่นมากกว่า
ลู่เสวี่ยยอมปล่อยเฉินเฟยเอ๋อร์ได้เสียที แต่ยังจับมือเธอไว้ด้วยท่าทีใจลอย “พี่เฟยเอ๋อร์คะ ต่อไปให้หนูเรียกว่าพี่สะใภ้ได้แล้วใช่ไหม”
ใบหน้าของเฉินเฟยเอ๋อร์แดงยิ่งกว่าเก่า!
…………………………………………………………………………………..
