ตอนที่ 337 ปล่อยระเบิดนิวเคลียร์
การพูดคุยกับพวกแฟนคลับบนอินเทอร์เน็ต สำหรับลู่เฉินแล้วไม่ใช่งานหรือภาระ แต่เป็นการผ่อนคลายอารมณ์อย่างหนึ่ง
ทั้งๆ ที่ตอบคำถามเหมือนกัน แต่เขาไม่ได้เผชิญหน้ากับการสัมภาษณ์ของสื่อ ไม่มีไมโครโฟนหรือปากกาบันทึกเสียงยัดเข้ามาติดปากของเขาขณะที่อยู่ตรงหน้าจอ รอบๆ ไม่มีเลนส์กล้องที่คอยจ้องตาเป็นมัน
ลู่เฉินสามารถเลือกคำถามที่ตัวเองอยากจะตอบ มองข้ามคอมเมนต์สดที่แฝงด้วยเจตนาร้าย ไม่จำเป็นต้องจงใจเลือกคำพูดอย่างระมัดระวังเป็นพิเศษ ไร้ซึ่งแรงกดดันใดๆ
เป็นที่แน่นอนอยู่แล้วว่าพอคุยไปเรื่อยๆ สุดท้ายก็ต้องหยิบกีตาร์ขึ้นมาร้องเพลงสักสองสามเพลงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
ลู่เฉินในคืนนี้พูดง่ายมาก เขาให้แฟนคลับของเขาเลือกเพลงไหนก็ได้ ขอแค่เป็นผลงานของตัวเขาเองเท่านั้น ขอเพลงไหนก็ร้องเพลงนั้น ได้ใจสุดๆ!
พวกแฟนคลับพอใจเป็นอย่างมาก ไม่ทราบว่าลูกบอลปลาระเบิดจำนวนขึ้นมาอีกเท่าไร ลำพังแค่เรือบรรทุกเครื่องบินซึ่งเป็นเงินรางวัลสูงสุดก็เกินร้อยลำแล้ว บรรยากาศในห้องถ่ายทอดสดงดงามอลังการมาก
ร้องไปเล่นไป ลู่เฉินรู้สึกเหมือนย้อนกลับไปในช่วงที่ดิ้นรนต่อสู้ใน ‘จิงอวี๋ทีวี’ อีกครั้ง
อดทอดถอนใจไม่ได้
“กาลเวลานี้ สั่นไหวเอย กาลเวลานี้ หมุนผ่านเอย!”
บางทีเพลง ‘บทเพลงแห่งกาลเวลา’ สามารถแสดงอารมณ์และความรู้สึกของลู่เฉินในตอนนี้ได้ดีที่สุด
เวลาสั้นๆ ไม่ถึงหนึ่งปี หลายอย่างเปลี่ยนไปมากมาย
เขาอดถามตัวเองไม่ได้ นี่คือสิ่งที่ตัวเองต้องการทั้งหมดใช่ไหม
คำตอบคือใช่แล้ว!
ได้ร้องเพลงและดีดกีตาร์แบบนี้ เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วโดยไม่รู้ตัว จนกระทั่งถ้วยกาแฟถ้วยหนึ่งวางบนโต๊ะเขาถึงได้สติกลับมา
ลู่เฉินอดหันหน้าไปมองไม่ได้ พบว่าเฉินเฟยเอ๋อร์ยืนอยู่ข้างๆ โต๊ะคอมพิวเตอร์
เธออ้าปากพูดกับลู่เฉินโดยไม่มีเสียง “ดื่มตอนร้อนๆ…”
ตอนแรกในห้องนอน เฉินเฟยเอ๋อร์อ่านบทละครเกือบสองชั่วโมง อ่านจนเพลิน
จนกระทั่งความเคลื่อนไหวดังมาจากข้างนอกห้องเธอจึงสะดุ้งตกใจตื่น
จากนั้นก็สวมเสื้อผ้า วิ่งไปที่ห้องหนังสือซึ่งอยู่ติดกับห้องนอนหลักแล้วชงกาแฟให้ลู่เฉิน
ลู่เฉินพยักหน้า ยกกาแฟขึ้นมาดื่ม…อืม อร่อยมาก
ฉากนี้ ถูกแฟนคลับนับล้านมองเห็นเข้าแล้ว!
เนื่องจากการมองเห็นของกล้องมีขีดจำกัด ทุกคนไม่สามารถเห็นหน้าตาทั้งหมดของเฉินเฟยเอ๋อร์ได้ แต่มือของคนหลังที่ยื่นกาแฟเข้ามารวมทั้งเงาเล็กๆ ครึ่งหนึ่งยังมองเห็นได้ชัดเจน เกิดความฮือฮาในห้องถ่ายทอดสดทันที
“เอ๊ะ เป็นใครที่เอากาแฟมาให้พี่ลู่เฉินนะ”
“ด้วยประสบการณ์ชีวิตยี่สิบห้าปีของฉัน ขอตัดสินว่าเป็นผู้หญิงร้อยเปอร์เซ็นต์ และเป็นผู้หญิงสวยด้วย!”
“ขอความจริงหน่อย!”
“ข่าวใหญ่ ตอนนี้สี่ทุ่มกว่าแล้ว พี่ลู่เฉินของพวกเรามีสาวลึกลับอยู่ข้างกาย…”
“เหอะๆ ฉันเดาว่าเป็นเฉินเฟยเอ๋อร์ พวกเธอคิดว่าไง”
“ฉันเดาว่าเป็นพี่สาวของลู่เฉิน!”
“เฉินเฟยเอ๋อร์!”
ไม่ถามคำถามแล้ว เพลงก็ไม่อยากฟังต่อแล้ว ความสนใจของทุกคนล้วนพุ่งไปที่ ‘สาวลึกลับ’ ที่ปรากฏตัวข้างกายของลู่เฉินในทันทีทันใด จำนวนคอมเมนต์สดเด้งขึ้นมาจนน่ากลัวอย่างฉับพลัน
ลู่เฉินทำตัวไม่ถูก จึงพูดกับเฉินเฟยเอ๋อร์ว่า “มาทักทายทุกคนหน่อยเถอะครับ”
ความรักของทั้งสองคนถูกเปิดเผยนานแล้ว การอวดความรักโชว์หวานก็ไม่ใช่แค่ครั้งสองครั้ง ไม่จำเป็นต้องหลบๆ ซ่อนๆ
แน่นอนว่าการปรากฏตัวในห้องถ่ายทอดสดพร้อมกัน แถมยังอยู่ในบ้าน ครั้งนี้เป็นครั้งแรก
ไม่ว่าเรื่องอะไรล้วนต้องมีครั้งแรกเสมอใช่ไหมล่ะ
เฉินเฟยเอ๋อร์เม้มปากยิ้ม โน้มตัวโบกมือและพูดกับกล้อง “สวัสดีค่ะทุกคน ฉันคือเฉินเฟยเอ๋อร์”
ก่อนเธอจะออกมาก็คิดว่าอาจจะถูกกล้องสดจับภาพได้ ดังนั้นจึงตั้งใจเปลี่ยนเป็นชุดกระโปรงยาว
ลู่เฉินให้เธอทักทายพวกแฟนคลับ ในใจของเธอจริงๆ แล้วรู้สึกดีใจมาก
ดังนั้นรอยยิ้มของเฉินเฟยเอ๋อร์จึงอ่อนหวานเป็นพิเศษ
ปัง!
คราวนี้ห้องถ่ายทอดสดระเบิดแล้ว เป็นระดับรุนแรงราวกับถูกทิ้งระเบิดนิวเคลียร์หนักหนึ่งล้านตัน!
ใช่เฉินเฟยเอ๋อร์จริงๆ ด้วย!
ทุกคนรู้ว่าลู่เฉินกับเฉินเฟยเอ๋อร์กำลังคบกันอยู่ และการที่คู่รักอาศัยอยู่ด้วยกันก็เป็นเรื่องปกติมาก แต่เฉินเฟยเอ๋อร์ที่ปรากฏตัวอย่างใจกว้างเป็นกันเองเช่นนี้ ก็ยิ่งยืนยันความจริงว่าเธอพักอยู่กับลู่เฉิน เป็นสิ่งที่ทำให้ทุกคนตกใจมาก
เนื่องจากคู่รักในวงการบันเทิงมากมายถึงแม้จะเปิดเผยความสัมพันธ์ก็จริง แต่ก็ยังกังวลในด้านต่างๆ เพราะการคบๆ เลิกๆ ของชายหญิงในวงการบันเทิงนั้นเป็นสิ่งที่ธรรมดามาก หลังจากอยู่ด้วยกันแล้วก็เลิกกันจึงรู้สึกเก้ๆ กังๆ อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ดังนั้นต่อให้อาศัยอยู่ด้วยกันแล้วก็จะพยายามหลบสายตาของสาธารณชน
การเปิดเผยของเฉินเฟยเอ๋อร์เป็นการอธิบายอย่างชัดเจนว่าความรักระหว่างเธอกับลู่เฉิน ดีมากจริงๆ!
แน่นอนว่าสำหรับพวกแฟนคลับแล้ว คืนนี้เป็นคืนแห่งความปีติยินดีสุดๆ
“ว้าว เป็นเฉินเฟยเอ๋อร์จริงๆ ด้วย!”
“พี่เฟยเอ๋อร์ฉันรักคุณ!”
“คนโสดเจ็บหนักมานับหมื่นครั้งแล้ว ขอลาจากทุกคน ไม่ต้องมาช่วยนะ”
“เห็นคนคลั่งรักอีกแล้ว ทนดูต่อไปไม่ไหวจริงๆ โอ๊ยๆๆๆๆ!”
“เฉินเฟยเอ๋อร์ ร้องเพลงกับพี่ลู่เฉินสักหน่อยสิ!”
“ใช่ ร้องเพลงๆ ร้องเพลงคู่รัก!”
“ร้องเพลงอีกหนึ่ง!”
เสียงเชียร์ที่คึกคักเช่นนี้ เฉินเฟยเอ๋อร์มองเห็นอย่างแน่นอน เธอยิ้มพราย คิดครู่หนึ่งแล้วเอ่ยว่า “ในเมื่อทุกคนอยากฟัง ถ้างั้นฉันก็จะร้องเพลงให้ทุกคนฟังค่ะ เป็นเพลงใหม่นะคะ!”
“สุดยอด!”
“ทุกคนเงียบ ตั้งใจฟังเพลง”
“ตื่นเต้นๆๆๆ!”
“สนับสนุนเพลงใหม่”
ความคึกคักของพวกแฟนคลับลุกฮือขึ้นมาอีกครั้ง รางวัลลูกบอลปลาราวกับเกิดพายุฝน เรือบรรทุกเครื่องบินแต่ละลำแล่นผ่าน
เวลาสั้นๆ สองสามนาที จำนวนของรางวัลทั้งหมดที่ได้หลังจากเฉินเฟยเอ๋อร์ปรากฏตัวนั้น เกินกว่ายอดรวมของลู่เฉินที่อยู่ก่อนหน้านั้นสองชั่วโมง คาดว่าสามารถทำลายสถิติของ ‘จิงอวี๋ทีวี’ ได้อย่างไม่มีปัญหา
เฉินเฟยเอ๋อร์ขอกีตาร์จากลู่เฉิน ไล่เขาออกจากที่นั่ง แล้วตัวเองก็นั่งลงพลางกอดกีตาร์
แม้ว่าเธอจะไม่ค่อยมีประสบการณ์ถ่ายทอดสดมากนัก แต่การอยู่ต่อหน้าไมค์และกล้องนั้นกลับชินมาก เธอยิ้มเล็กน้อยแล้วเอ่ยว่า “เพลงนี้เป็นเพลงในอัลบั้มใหม่ของฉัน ยังไม่เคยร้องในที่สาธารณะมาก่อน และมันยังเป็นผลงานสร้างสรรค์ของลู่เฉินที่ทำเพื่อฉันด้วย หวังว่าทุกคนจะชอบนะคะ ขอบคุณค่ะ!”
“เพลงนี้มีชื่อว่า ข้ามน้ำข้ามทะเลมาหาเธอ[1]ค่ะ!”
สิ้นเสียง เฉินเฟยเอ๋อร์ก็ดีดสายกีตาร์เบาๆ
เฉินเฟยเอ๋อร์ไม่ใช่นักร้องเพลงโฟล์ก น้อยครั้งมากที่เธอจะร้องเพลงเล่นกีตาร์โชว์ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าระดับการเล่นกีตาร์ของเธอจะแย่ ตรงกันข้ามกลับเล่นได้อย่างเชี่ยวชาญมาก
“เพื่อเธอฉันใช้เวลาสะสมมาครึ่งปี
ข้ามทะเลมาหาเธอ
เพื่อการอยู่ร่วมกันครั้งนี้
ฉันแม้แต่ลมหายใจยามที่พบกัน
ก็ยังฝึกซ้ำไปซ้ำมา
คำพูดไม่สามารถอธิบายความในใจของฉัน
แสดงออกได้เพียงหนึ่งในสิบล้านเท่านั้น
เพื่อความรู้สึกเสียดายนี้
ในคืนนี้ฉันคิดวกไปวนมาไม่อาจข่มตานอนได้
ความทรงจำมันค่อยๆ สะสม
อยู่ในใจฉันไม่อาจลบเลือน
เพื่อคำมั่นสัญญาที่ให้ไว้กับเธอ
ยามที่ฉันสิ้นหวังที่สุด
ก็จะอดกลั้นไม่ร้องไห้!
…”
เสียงกีตาร์และเสียงเพลง ราวกับแสงจันทร์บนท้องนภายามค่ำคืน สาดส่องเข้ามาในห้องอย่างนุ่มนวล
ให้ผู้คนรู้สึกเคลิบเคลิ้ม!
…………………………………………………………………………
[1] เพลงข้ามน้ำข้ามทะเลมาหาเธอ (漂洋过海来看你) เนื้อร้องและทำนองโดย หลี่จงเซิ่ง (李宗盛)
