ภายในห้องฟอกไตผ่านช่องท้อง ทุกคนเปลี่ยนไปสวมชุดผ่าตัดแล้ว ได้แต่ยืนอยู่ที่นั่น ไม่รู้ว่าต้องทำอะไร จึงรู้สึกอึดอัด!
โดยเฉพาะสหายเก่าอย่างหลี่เป่าซาน!
ในฐานะที่หลี่เป่าซานเป็นหมอมีชื่อเสียง แต่กลับไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดี นี่เป็นเรื่องน่าอึดอัดใจขนาดไหนกัน
อย่างไรก็ตาม เมื่อหลี่เป่าซานเห็นเฉินชางกำลังยุ่งวุ่นวาย และถึงอย่างไรเขาก็เปลี่ยนชุดเรียบร้อยแล้ว จึงเดินเข้าไปถามตรงๆ “ให้ผมช่วยมั้ยครับ?”
เฉินชางพยักหน้า “ขอบคุณครับหัวหน้า ช่วยผมดึงคีมทีนะครับ”
หลี่เป่าซานพยักหน้า
ผู้อำนวยการห่าวก็มีฐานะเป็นศัลยแพทย์เช่นกัน เพียงแต่ภายหลังดูแลเรื่องธุรการ จึงทำฝีมือตัวเองหายไปครึ่งหนึ่ง!
แต่ยังคงพูดขึ้นมาว่า “เดี๋ยวผมเตรียมเครื่องมือให้พวกคุณนะครับ!”
เฉินชางพยักหน้า “รบกวนแล้วครับผู้อำนวยการห่าว”
ห่าวซวี่เลี่ยงยิ้ม “ไม่รบกวนเลยครับ…”
ด้วยเหตุนี้ การผ่าตัดครั้งใหญ่ที่สุดที่เฉินชางเคยทำในโรงพยาบาลอันดับสองก็เริ่มขึ้น โดยมีหลี่เป่าซานผู้เป็นหมอชื่อดังในมณฑลคอยถือคีมและรองผู้อำนวยการห่าวซวี่เลี่ยงคอยส่งเครื่องมือ!
แต่เฉินชางก็ไม่ได้ลำพองใจ เขารู้ดีว่าเรื่องนี้คุยโม้ไปได้สามปีเลยทีเดียว
ตอนนี้หลี่เป่าซานไม่ได้เคร่งเครียดแบบเมื่อครู่นี้แล้ว การผ่าตัดของศัลยแพทย์ไม่เคยเปลี่ยนแปลง เหล่าหลี่คุ้นเคยกับการผ่าร่างกายของมนุษย์มากกว่าใบหน้าตัวเองเสียอีก
แม้จะสวนท่อล้างไตผ่านช่องท้องไม่เป็น แต่นั่นเป็นเพราะไม่เคยเรียน
อีกอย่าง จะบอกว่าคนไม่เคยกินเนื้อหมูจะไม่เคยเห็นหมูวิ่งหรือ?
หลังจากผ่านเรื่องคราวนี้ไป หลี่เป่าซานตัดสินใจแล้วว่าจะให้ทุกคนในแผนกศัลยกรรมเรียนรู้เทคนิคการฟอกไตผ่านช่องท้อง!
เฉินชางพูดขึ้นอย่างระมัดระวัง “ดึงเข้ามาใกล้หน่อยครับ ผมจะผ่าแล้ว”
หลี่เป่าซานไหวพริบดีมาก
เฉินชางรวบรวมสมาธิอย่างสงบ เพราะการผ่าตัดเปิดแผลต้องทำให้เล็ก มิฉะนั้นจะมีน้ำซึมออกมา
เฉินชางพูดขึ้นว่า “ยกส่วนเยื่อบุช่องท้องขึ้นพร้อมกันนะครับ ผมจะนับแล้ว หนึ่ง สอง สาม!”
“อย่าถูกส่วนโอเมนตัมและลำไส้เด็ดขาดนะครับ!”
หลี่เป่าซานพยักหน้าอย่างจริงจัง มีท่าทางคล้ายนักศึกษาแพทย์เผชิญหน้ากับอาจารย์หมออาวุโสของตน
เฉินชางกำชับอีกครั้ง “ถือให้ดีครับ”
หลี่เป่าซานพยักหน้า!
เฉินชางหันไป ต้องการเข็มและด้ายสำหรับใช้เย็บแผล แต่กลับเห็นผู้อำนวยการห่าวเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว และกำลังส่งมาให้
เฉินชางพยักหน้าอย่างพึงพอใจ เริ่มเย็บช่องท้องแบบกระเป๋า เฉินชางเชี่ยวชาญการเย็บมาก และละเอียดมากด้วย ในขั้นตอนการเย็บทั้งหมดต้องมั่นใจว่าเข็มและด้ายจะไม่เกี่ยวไปโดนโอเมนตัมและลำไส้ มิฉะนั้นจะทำให้เกิดพังผืดบริเวณช่องท้อง!
หลังจากเย็บเสร็จ เฉินชางก็หยิบท่อฟอกไตขึ้นมา ตรวจสอบอย่างจริงจัง
เขาสอดท่อเข้าไปสองสาย บีบอากาศด้านในออก เมื่อทำแบบนี้จะทำให้สายติดกับอวัยวะได้สะดวกมากขึ้น
ทั้งยังลดอัตราที่จะเกิดการติดเชื้อและการรั่วไหลได้มาก!
เมื่อเห็นภาพนี้ สวีอ้ายผิงก็พยักหน้าให้ผู้อำนวยการหยาง พูดด้วยรอยยิ้มว่า “หมอน้อยคนนี้เชี่ยวชาญมากเลยนะคะ! ยิ่งไปกว่านั้น…ที่สำคัญที่สุดก็คือ ดูเหมือนเขาจะมีสัญชาตญาณพิเศษในด้านการผ่าตัด มีความนิ่งและความมั่นใจค่อนข้างสูง สังเกตุเห็นจุดที่ควรให้ความสำคัญทั้งหมด แต่…ฉันกล้าพนันเลยว่าเขาทำการสอดท่อมาไม่เยอะ ทำได้ถึงระดับนี้ก็นับว่ามีพรสวรรค์แล้ว! พรสวรรค์แบบนี้หาได้ยากจริงๆ!”
“เป็นคนหนุ่มที่มีสัญชาตญาณทางด้านการผ่าตัดจริงๆ!”
เหล่าหยางได้ยินคำวิจารณ์ของสวีอ้ายผิงก็ชะงักไป
ในขณะที่สอดสายนำ เฉินชางยังตั้งใจทิ้งระยะห่างไว้สองเซนติเมตร เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ทำลายระบบอวัยวะภายในช่องท้อง
มาถึงขั้นสุดท้ายแล้ว!
สอดท่อฟอกไตเข้าไป!
เฉินชางเข้าใจระบบช่องท้องดี นำท่อฟอกไตสอดเข้าไปเบาๆ ขั้นตอนนี้ต้องพึ่งสัญชาตญาณทั้งหมด!
พลันเกิดความรู้สึกเหมือนถูกความว่างเปล่าถูกส่งกลับมา โอเค!
เขาวางสายไว้ด้านในอย่างมั่นคง แล้วจึงดึงสายนำออกมาเบาๆ
ตอนนี้หลี่เป่าซานทำได้แค่มอง ช่วยอะไรไม่ได้…เขาไม่รู้ว่าควรจะทำอะไร
เฉินชางพูดขึ้นว่า “น้ำเกลือหนึ่งร้อยมิลลิลิตรกับยาป้องกันการแข็งตัวของเลือด…”
ห่าวซวี่เลี่ยงชะงักไป รีบพยักหน้าแล้วไปเตรียมของ!
สำเร็จแล้ว!
เฉินชางสูดหายใจลึก
รู้สึกกังวลอยู่บ้าง!
นี่ไม่ได้เป็นการผ่าตัดที่ยากมากมายอะไร แต่เป็นเพราะขั้นตอนนี้ต้องการความละเอียดมาก ตนต้องมั่นใจ มิฉะนั้นจะทำให้เกิดอาการไม่พึงประสงค์ได้ง่าย
เป็นการผ่าตัดที่ระทึกใจทุกย่างก้าว!
ต่อไปคือการปิดช่องท้อง
เฉินชางยกเยื่อบุช่องท้องขึ้นเบาๆ ดึงถุงในท่อให้แน่น…แล้วผูกปม!
สุดท้ายคือช่องว่างใต้ผิวหนัง ดึงเข็มออกมาตามช่องว่างทำให้เกิดเส้นโค้งไปตามท่อฟอกไตทางซ้ายของแผลอย่างเป็นธรรมชาติ จากนั้นจึงดึงท่อฟอกไตออกมาต่อกับหัวไทเทเนี่ยมและสายสั้นด้านนอก
เย็บปิดแผล!
เย็บผิวหนังและชั้นไขมันใต้ผิวหนัง!
หลี่เป่าซานยืนอยู่บริเวณนั้น ดูการทำงานของเฉินชางทุกขั้นตอน ลอบพยักหน้ากับตัวเอง!
ถึงเขาจะไม่รู้เรื่องเทคนิคการสอดท่อฟอกไต แต่เขารู้เรื่องการผ่าตัด!
เฉินชางทำงานละเอียดมาก!
เขามีมือที่ว่องไวและมีความระมัดระวังสูง!
นี่คือศัลยแพทย์ผู้โดดเด่นที่มีพรสวรรค์ครบทุกด้าน!
หลังจากปิดแผลเสร็จแล้วเฉินชางก็พยักหน้า “เสร็จแล้วครับ!”
จากนั้นก็เป็นการใช้เครื่องฟอกไตทางช่องท้องในการรักษา
สะดวกราบรื่นเป็นอย่างมาก!
ตอนนี้เอง สวีอ้ายผิงที่อยู่ในหน้าจอพูดขึ้นยิ้มๆ “ ผู้อำนวยการห่าว วิธีของหมอคนนี้ละเอียดมาก ทั้งยังเชี่ยวชาญเทคนิคการผ่าตัดมากด้วย มีประสบการณ์การสอดท่ออย่างสมบูรณ์แบบ จับจุดสำคัญในการฟอกไตผ่านช่องท้องได้ทั้งหมด การสอดท่อในคราวนี้ใช้เป็นตัวอย่างการศึกษาเรื่องการสอดท่อด้วยวิธีกายวิภาคตามมาตรฐานได้เลยนะคะ ขนาดฉันยังคิดว่าคราวนี้ใช้การสื่อสารทางไกลมาเพื่อมาศึกษาแบบเรียนซะแล้ว!”
ปกติการทำงานเช่นนี้เป็นเคสตัวอย่างที่ปรากฏอยู่ในแบบเรียนเท่านั้น ไม่มีแพทย์อาวุโสคนไหนไม่คุ้นเคยและ “เอียน” กับวิธีการเช่นนี้ เรียกได้ว่าเป็นวิธีการสอดท่อทางกายวิภาคอย่างบริสุทธิ์ได้เลยทีเดียว
ถูกต้อง!
เป็นวิธีการที่บริสุทธิ์!
คำคุณศัพท์นี้ใช้บรรยายการผ่าตัดเมื่อครู่ของเฉินชางได้ดีที่สุดแล้ว!
“ดังนั้นไม่จำเป็นต้องให้ฉันแนะนำหรอกค่ะ หมอท่านนี้ช่วยผู้ป่วยฟอกไตผ่านช่องท้องได้ทั้งหมดแน่ แต่ว่า…หากมีโอกาสพวกเราก็แลกเปลี่ยนกันได้นะคะ ฉันว่าหมอน้อยคนนี้เชี่ยวชาญการสอดท่อสำหรับฟอกไตมาก ถ้ามีโอกาสพวกเราก็แลกเปลี่ยนเรียนรู้กันหน่อยนะคะ”
เหล่าหยางเองก็ยิ้มออกมา “ผู้อำนวยการห่าว นี่คุณเอามาอวดผมใช่หรือเปล่าครับ ฮ่าๆ เอาละ ขอให้งานของพวกคุณราบรื่นนะครับ พวกเรายังมีงานต้องทำ”
ห่าวซวี่เลี่ยงรู้สึกว่าใบหน้าตนเรืองแสงได้เลยทีเดียว “รบกวนแล้วนะครับ ผู้อำนวยการหยาง หัวหน้าสวี!”
จากนั้นเขาจึงมองไปยังเฉินชางด้วยสายตาชื่นชม
เมื่อพูดจบก็ปิดหน้าจอสื่อสาร
คนที่เหลือยืนอยู่ที่นั่นด้วยความตะลึง!
รู้สึก…เหลือเชื่อและน่าทึ่ง!
อืม ถูกต้อง!
ใครก็คิดไม่ถึงว่าเฉินชางจะฟอกไตทางช่องท้องได้ด้วย
[ติ๊ง! ค่าความรู้สึกดีของหลี่เป่าซาน +5]
เฉินชางรู้สึกเบิกบานใจ ค่าความรู้สึกดีของหัวหน้าหลี่เพิ่มขึ้นอีกแล้ว แต่ว่า…วันนี้เขารู้สึกประสบความสำเร็จเล็กๆ แล้ว นั่นก็คือหลี่เป่าซานเป็นผู้ช่วยให้ตนเอง ถูกต้อง ความรู้สึกนี้ควรค่าให้ดื่มด่ำจริงๆ
ทุกคนบริเวณนั้นมองเฉินชางด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป
ใครจะคิดว่าในช่วงเวลาอันตรายเช่นนี้ เฉินชางที่มีฐานะเป็นพนักงานชั่วคราวจะผงาดขึ้นมา!
ห่าวซวี่เลี่ยงเดินเข้ามา มองเฉินชางแล้วพยักหน้า “ไม่เลว! ไม่เลวจริงๆ ชื่อเฉินชางใช่หรือเปล่าครับ? โรงพยาบาลของพวกเราต้องการคนมีความสามารถแบบคุณ”
เฉินชางยิ้มกระอักกระอ่วน “ผู้อำนวยการห่าว นี่เป็นสิ่งที่ผมควรทำอยู่แล้วครับ…ผมก็อยากเป็นสมาชิกของโรงพยาบาลนี้เหมือนกัน!”
ความหมายแฝงก็คือ คุณรีบตัดสินใจเรื่องบรรจุผมเร็วๆ หน่อยเถอะครับ…ตอนนี้ผมยังเป็นพนักงานชั่วคราวอยู่เลย
[ติ๊ง! ค่าความรู้สึกดีของรองผู้อำนวยการห่าวซวี่เลี่ยง +5]
จากนั้นเฉินชางก็เริ่มสอดท่อฟอกไตให้ผู้ป่วยคนที่สอง ครั้งนี้หลี่เป่าซานรับผิดชอบเป็นผู้ช่วยไปตามธรรมชาติ
คราวนี้ราบรื่นมาก จริงๆ แล้วการสอดท่อไม่ใช่เรื่องยาก แต่คนที่ไม่เคยทำจะแสดงออกมาอย่างเก้ๆ กังๆ ทั้งสามร่วมมือกันอย่างงดงาม!
เมื่อสอดท่อสำเร็จ ต่อไปก็เป็นการส่งไปฟอกไต
เมื่อสอดท่อให้ผู้ป่วยสำเร็จไปสองคน ทำให้คนที่อยู่ที่นั่นผ่อนคลายลงได้บ้าง
โรงพยาบาลอันดับสองเป็นหนึ่งในสถานที่รับผิดชอบการกู้ชีพที่สำคัญ แต่ความรับผิดชอบที่สาหัสที่สุดไม่ได้อยู่ที่นี่ แต่ตกอยู่ที่โรงพยาบาลอันดับหนึ่งในเครือตงต้าที่อยู่ห่างออกไปหนึ่งพันเมตร
โรงพยาบาลในเครือตงต้าเป็นศูนย์กลางการกู้ชีพฉุกเฉินที่ใหญ่ที่สุดในเมืองอันหยาง และเป็นสถานที่สำคัญที่สุดสำหรับงานฉุกเฉินในเมืองอันหยางมาตลอด
ตอนนี้ในโรงพยาบาลเครือตงต้ากำลังยุ่งวุ่นวาย!
เพราะจะอย่างไร ผู้ป่วยอาการสาหัสจำนวนมากก็ถูกส่งมาที่โรงพยาบาลแห่งนี้
ตอนนี้หวังเซี่ยงจวินหัวหน้าแผนกฉุกเฉินแห่งโรงพยาบาลประชาชนยุ่งจนมีเหงื่อผุดออกมาจากหน้าผาก!
ความรับผิดชอบในการกู้ชีพคราวนี้ส่วนใหญ่ตกมาอยู่ที่นี่ แผนกฉุกเฉินของโรงพยาบาลก็เป็นแผนกฉุกเฉินที่ใหญ่ที่สุดในเมืองอันหยางเช่นกัน
นี่เป็นโรงพยาบาลแห่งแรกในมณฑลตงหยางที่ได้ครอบครองเครื่องฟอกไตผ่านช่องท้อง!
ตอนนี้เรื่องที่หวังเซี่ยงจวินเสียใจที่สุดก็คือตอนเรียนไม่ยอมเรียนวิชาแยกร่าง มิฉะนั้นตอนนี้คงไม่ต้องยุ่งขนาดนี้!
ตอนนี้บนเตียงมีผู้ป่วยอาการหนักที่อยู่ในขั้นอันตรายนอนอยู่หลายคน จำเป็นต้องผ่าตัดทันที!
ฝ่ายศัลยแพทย์ทั่วทั้งโรงพยาบาลกำลังเข้าสู่งานมหาโหด!
ตอนนี้เอง หมอในห้องฟอกไตเดินเข้ามาอย่างเร่งร้อน “หัวหน้าแผนกครับ! น้ำยาฟอกไตใกล้จะหมดแล้ว!”
หวังเซี่ยงจวินได้ยินก็รู้สึกโกรธขึ้นมาทันที “ใช้หมดแล้วคุณก็ไปหาพยาบาลสิครับ ไม่งั้นก็รีบไปหาที่ฝ่ายจัดยา มาหาผมทำไม!”
หมอคนนั้นพูดอย่างจนใจว่า “หัวหน้าครับ ไม่ใช่ว่าห้องฟอกไตไม่มี แต่ไม่มีทั้งโรงพยาบาลแล้ว ตอนนี้น้ำยาฟอกไตทางช่องท้องและน้ำยาฟอกไตทางเลือดเหลือไม่เยอะแล้วครับ ที่เหลืออยู่ พวกเราใช้รักษาผู้ป่วยได้อีกประมาณแปดคนเท่านั้น!”
หวังเซี่ยงจวินได้ยินพลันสีหน้าเปลี่ยนไป “คุณรอผมก่อน!”
