เฉินชางโบกมือพลางกล่าวลาโจวเสี่ยวตง “ผมไปก่อนนะครับ”
ฉินเยว่เดินดุ๊กดิ๊กตามหลังเฉินชางไปราวกับเป็นหางของเขา
ภายในห้องผ่าตัด พยาบาลมองโจวเสี่ยวตงด้วยสีหน้าประหลาดใจ “หมอโจวคะ เขาคือใครหรือ? ฉันรู้สึกว่าเขาสุดยอดมากเลย!”
โจวเสี่ยวตงกำลังจะบอกชื่อ ทว่ากลับคิดขึ้นมาได้ว่าช่วงนี้หัวหน้าแผนกของตนไม่พอใจแผนกฉุกเฉิน จึงพูดออกมายิ้มๆ “ก็แค่เพื่อนคนหนึ่งน่ะครับ เสี่ยวเหอ เรื่องคืนนี้ พอออกไปแล้วก็อย่าเอาไปพูดนะครับ”
นางพยาบาลเสี่ยวเหอพยักหน้า “ได้ค่ะหมอโจว วางใจได้เลยค่ะ แต่ว่า…หมอคนนั้นสุดยอดจริงๆ แล้วก็หล่อด้วย!”
โจวเสี่ยวตงพยักหน้า ย้อนคิดไปถึงคำชมของอาจารย์เฉียนเลี่ยงที่มีต่อเฉินชางในตอนแรกก่อนจะสูดหายใจลึก “ครับ! ใช่แล้ว สุดยอดมากจริงๆ จนบางครั้งผมยังต้องนับถือเขาเลย เก่งสุดๆ เก่งจนทำให้ผมอิจฉาไม่ลงเลยละ!”
“เสี่ยวเหอ คุณเชื่อหรือเปล่าว่าบนโลกใบนี้มีคนที่มีพรสวรรค์อยู่จริงๆ?”
เสี่ยวเหอพยักหน้า “แน่นอนค่ะ ในรายการทีวีก็มีให้เห็นไม่ใช่หรือคะ?”
โจวเสี่ยวตงอดหัวเราะไม่ได้ “ความจริง บางครั้งผมก็คิดว่าคนบางคนเกิดมาก็มีความสามารถแบบนั้นแล้ว อย่างคนเมื่อกี้นี้ก็ถือเป็นคนมีพรสวรรค์คนหนึ่ง! เรียกว่าเป็นศัลยแพทย์ผู้มากพรสวรรค์อย่างแท้จริงเลยนะครับ!”
คิดถึงตรงนี้ โจวเสี่ยวตงก็ทอดถอนใจออกมา! เขาทำงานกับเฉินชางสองครั้ง ทั้งสองครั้งล้วนรู้สึกถึงความพ่ายแพ้ที่อัดแน่น…คนคนนี้แปลกประหลาดจริงๆ วันหลังอยู่ให้ห่างสักหน่อยดีกว่า จะได้ไม่ทำให้ตัวเองรู้สึกแย่
แม้แต่เมอริซซี่ซินโดรมที่ซับซ้อนก็ยังลงมีดผ่าตัดได้ ไม่อยากเชื่อจริงๆ ว่าเขาเป็นเพียงหมอตัวเล็กๆ ที่เพิ่งจบปริญญาตรีมาสองปี
เมื่อคิดถึงขั้นตอนการผ่าตัดเมื่อครู่นี้ โจวเสี่ยวตงพลันรู้สึกเหลือเชื่อ
คิดถึงตรงนี้ เขาก็คัดลอกคลิปวีดีโอการผ่าตัดในคอมพิวเตอร์ไป พอกลับบ้านไปตอนกลางคืนจะไปดูให้ละเอียดสักหน่อย! เนื่องจากคลิปวีดีโอการผ่าตัดของคนเก่งเป็นดั่งตำราอันล้ำค่าสำหรับศัลยแพทย์
……
……
เฉินชางไปส่งฉินเยว่กลับบ้าน ระหว่างทางฉินเยว่พูดพึมพำไม่หยุด!
“เฉินชาง คุณยอดเยี่ยมไปเลย!”
“เฉินชาง คุณทำได้อย่างไร?”
“เฉินชาง คุณเป็นคนมีพรสวรรค์ใช่ไหม?”
“เฉินชาง คุณใช้โปรแกรมโกงสินะ?”
“เฉินชาง…”
……
ไม่ง่ายเลยกว่าจะส่งสุนัขขี้ประจบตัวน้อยอย่างเธอกลับบ้านได้ จากนั้นเฉินชางจึงเดินกลับบ้านของตนเองด้วยความเหนื่อยล้า
ค่ำคืนนี้ค่อนข้างสงบ ไม่มีคนอื่นแม้แต่คนเดียว เฉินชางเดินอยู่บนถนนอย่างสบายใจ
จู่ๆ เขาก็ได้ยินเสียงระบบแจ้งเตือนดังขึ้นว่า
[คำชี้แนะจากอาจารย์ผู้มีชื่อเสียง: ท่วงท่าการก้าวเดินของคุณไม่ได้มาตรฐาน ท่วงท่าในการเดินจะส่งผลกระทบกับสุขภาพ…หากปล่อยไปนานจะทำให้เอวไม่ดี กรุณาเดินตามคำแนะนำ ขาซ้าย…ขาขวา…121…]
เฉินชางตกตะลึงไปแล้ว!
โอ้โห? ท่านอาจารย์ผู้มีชื่อเสียง คุณชี้แนะเรื่องการผ่าตัดแล้วยังชี้แนะเรื่องการเดินของผมอีกหรือ?
เฉินชางกำหนดท่วงท่าการก้าวเดินของตนตามคำชี้แนะของอาจารย์ผู้มีชื่อเสียงไปตลอดทาง เมื่อกลับถึงบ้านเขาก็เข้าห้องน้ำ
[คำแนะนำจากอาจารย์ผู้มีชื่อเสียง: วิธีการปลดทุกข์ของคุณถูกต้อง…วิธีการถือสิ่งนั้น…]
เฉินชางถึงกับพูดอะไรไม่ออก
ได้แต่แขวะอย่างไร้เรี่ยวแรงว่า ท่าฉี่ของผมคุณก็ยังชี้แนะอีก ปิดได้หรือเปล่าเนี่ย?
น่าเสียดาย หลังจากเฉินชางพยายามอยู่ครึ่งค่อนวันก็ยังปิดไม่ได้…
นี่เป็นเรื่องแย่จริงๆ ถ้าปิดไม่ได้ก็อย่าทำให้มันสิ้นเปลืองสิ ต้องทราบว่าระบบคำชี้แนะจากอาจารย์ผู้มีชื่อเสียงมีเวลาเพียงสิบวันเท่านั้น หากทำให้เสียเปล่าก็น่าเสียดาย ดูท่าทางพรุ่งนี้คงต้องผ่าตัดให้มากสักหน่อย โดยเฉพาะการผ่าตัดยากๆ
เฉินชางนอนลงบนเตียง หลังจากเสียเวลากับ [คำชี้แนะของอาจารย์ผู้มีชื่อเสียง] อยู่นานก็ปรับท่วงท่าการนอนของตนเองได้อย่างดี
เมื่อเฉินชางเปิดหน้าจอเสมือนขึ้นมาก็พบกับปัญหาอย่างหนึ่ง! นั่นก็คือมีความคืบหน้าเพิ่มเข้ามาด้านหลังแถบ [ทักษะการผ่าตัดถุงน้ำดี] ของตน! และคืบหน้าไปหนึ่งในสิบส่วนแล้ว!
เฉินชางรีบลุกขึ้นโดยพลัน หรือว่า…หากต้องการพัฒนาทักษะไปถึงขั้นปรมาจารย์ จะต้องผ่าตัดเคสยากๆ ให้มากขึ้น?
เมื่อคิดถึงตรงนี้ เฉินชางก็รู้สึกว่าความคิดนี้มีเหตุผล เพราะจะอย่างไรหากผ่าตัดเคสระดับต่ำซ้ำๆ ก็คงไม่ทำให้ฝีมือของตนเองพัฒนาขึ้นได้อย่างแท้จริง
ใช่แล้ว!
วันนี้สังหารมอนสเตอร์ชั้นลอร์ดไปตัวหนึ่ง ได้รับอุปกรณ์มาชิ้นหนึ่ง!
ดูเหมือนจะเป็นถุงมือสินะ?
แต่…เฉินชางพบบางอย่างที่แตกต่างออกไป นั่นก็คือถุงมือมีชื่อด้วย มันชื่อว่าถุงมือสเทิร์น
หลังจากอ่านคุณสมบัติพิเศษของมัน เฉินชางก็ตื่นตะลึงไปทันที!
[ถุงมือสเทิร์น: สีเขียว: หลังจากสวมถุงมือจะได้รับ:
ความคล่องแคล่ว +2
ความนอดทนถาวร +2
พละกำลัง +2]
นี่มันอุปกรณ์ระดับเทพหรือ?
นี่เป็นของที่ดรอปจากหนึ่งในมอนสเตอร์ชั้นลอร์ดของหมู่บ้านเริ่มต้นจริงหรือ?
ถึงกับให้อุปกรณ์สีเขียวเชียว
มีคุณสมบัติพิเศษสามอย่าง ยิ่งไปกว่านั้น คุณสมบัติแต่ละอย่างก็ +2 ทั้งหมด เป็นของดีจริงๆ
แต่ว่า…เมื่อเฉินชางวิเคราะห์คุณสมบัติอย่างจริงจังก็พลันเกิดความโลภขึ้นมาทันที…ของสิ่งนี้สวมได้แต่ที่มือเท่านั้นหรือ? สวมที่อื่นได้หรือไม่? อุตส่าห์มีคุณสมบัติดีๆ มากขนาดนี้แล้ว!
ความคล่องแคล่ว! ความอดทน! พละกำลัง! ดีมาก!
ค่ำคืนอันสงบสุข เฉินชางฝันบางอย่าง
ในฝันเขากำลังหยอกล้อกับแฟนสาว แต่ [คำชี้แนะจากอาจารย์ผู้มีชื่อเสียง] กำลังบอกว่าท่วงท่า วิธีการ และอัตราความเร็วของเขาไม่เหมาะสม ด้วยเหตุนี้จึงเสียเวลาเรียนรู้ไปทั้งคืน
เมื่อตื่นขึ้นวันถัดมา เฉินชางก็รู้สึกเหนื่อยมาก
หลายวันมานี้หวังหย่งกระตือรือร้นราวกับฉีดเลือดไก่มาอย่างไรอย่างนั้น เขามาทำงานที่โรงพยาบาลตั้งแต่เช้าตรู่ เมื่อเฉินชางมาถึงก็กล่าวประจบไปว่า “อาจารย์ชาง ผมทำงานเสร็จแล้ว ไปผ่าตัดได้หรือเปล่าครับ?”
เฉินชางตกตะลึง “คุณเรียกผมว่าอะไรนะครับ?”
หวังหย่งพูดอย่างหนักแน่น “อาจารย์ชาง!”
เฉินชางรู้สึกเขินๆ “เปลี่ยนเถอะ นี่มัน…ค่อนข้างคลุมเครือนะครับ”
เมื่อหลี่เป่าซานมาที่วอร์ด สีหน้าของเขาค่อนข้างซับซ้อน “หลายวันมานี้พวกเราผ่าตัดถุงน้ำดีได้ไม่เลวเลย โดยเฉพาะเฉินชางที่คิดวิธีการผ่าตัดโดยไม่สร้างความเสียหายออกมาได้ ส่วนหวังหย่งก็ไม่เลว แต่ว่า…ดูเหมือนสองวันนี้ผู้ป่วยถุงน้ำดีอักเสบจะลดลงเล็กน้อย ไม่ได้มีมากเหมือนสองวันก่อนแล้ว”
ถ้าหากจางโหย่วฝูอยู่ที่นี่จะต้องด่ากราดออกมาอย่างโกรธเกรี้ยวว่า ไม่จบใช่ไหม? แน่ๆ
หลี่เป่าซานพูดต่อไป “ดังนั้นครั้งนี้ หลังจากผมคุยกับผู้รับผิดชอบที่ศูนย์ฉุกเฉิน 120 แล้วจึงตัดสินใจว่าจะเปิดห้องผ่าตัดแผนกฉุกเฉินของพวกเรา โดยจะให้โรงพยาบาลที่ผ่าตัดถุงน้ำดีไม่ได้ส่งตัวผู้ป่วยมาให้เรา ช่วงนี้ทุกคนตั้งใจกันหน่อยนะครับ จะต้องแสดงความโดดเด่นของแผนกฉุกเฉินแห่งโรงพยาบาลอันดับสองออกมาให้ได้!”
หวังหย่งและเฉินชางได้ยินดังนั้นพลันดวงตาเปล่งประกาย รู้สึกกระตือรือร้นขึ้นมาเล็กน้อย
ระยะนี้หวังหย่งเสพติดถุงน้ำดีจริงๆ เสียแล้ว คล้ายกับว่ามีพลังงานมากมายไม่มีที่สิ้นสุด อยากอยู่กับเตียงผ่าตัดตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงโดยไม่จากไปไหน ช่วงนี้พอเข้างานก็ผ่าตัด พอเลิกงานก็ศึกษาเพิ่มเติม กลับบ้านไปยังเปิดดูคลิปวีดีโอการผ่าตัดอีก เขารู้สึกพอใจมาก!
แม้แต่เกมในมือถือและเว็บต่างๆ ที่ซ่อนอยู่ในหน้าบราวเซอร์เขาก็แตะมันน้อยมาก!
โทรศัพท์มือถือมีประโยชน์มากจริงๆ อย่างน้อยก็ใช้เล่นเกมและดูคลิปลามก…
เฉินชางเองก็ดีใจเช่นกัน คำแนะนำจากอาจารย์ผู้มีชื่อเสียงมีเวลาเพียงสิบวัน ทำให้เขาอยากจะผ่าตัดทุกนาที ไม่อยากปล่อยให้เวลาเสียเปล่าแม้แต่วินาทีเดียว
ตอนเช้ามีผ่าตัดสามเคส เฉินชางหนึ่งเคส เหล่าเฉินหนึ่งเคส
สองสามวันมานี้เหล่าเฉินดูท่าทางเหนื่อยมาก จะอย่างไรเขาก็เป็นคนอายุสี่สิบกว่าปีแล้ว จะเหมือนชายหนุ่มอายุยี่สิบกว่าปีได้อย่างไร
เฉินชางเห็นเหล่าเฉินมีท่าทางเฉื่อยชาจึงพูดขึ้นว่า “เป็นอะไรหรือครับ? อาจารย์เฉิน? ไม่สบายหรือ?”
เฉินปิ่งเซิงเงยหน้าขึ้นมองเฉินชางก่อนจะกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ไม่เป็นไรครับ แค่เหนื่อยเฉยๆ ช่วงนี้ไม่ได้พักผ่อนดีๆ เลยน่ะครับ คุณมีผ่าตัดใช่ไหม? ไปกันเถอะ!”
พูดจบก็ยืดตัวขึ้นเดินนำไปยังห้องผ่าตัด
