บทที่ 236 การจัดการของแผนกฉุกเฉิน
หลังจากที่มีการเพิ่มการศัลยกรรมมือเข้ามาในแผนกฉุกเฉิน หลี่เป่าซานก็เริ่มยุ่งทั้งวันจนแทบไม่มีเวลาพักหายใจ
ถึงอย่างไรก็ทุ่มเงินสร้างห้องผ่าตัดด้วยเงินจำนวนมหาศาล จะสร้างขึ้นมาแค่เอาไว้ใช้เป็นห้องตัวอย่างไม่ได้ อย่างน้อยก็ต้องคืนทุนที่ลงไปกลับมา
ถึงแม้ว่าโรงพยาบาลจะเป็นหน่วยงานของรัฐ แต่การสร้างแผนกก็ต้องเบิกงบจากองค์กร เดิมทีแผนกฉุกเฉินเป็นแผนกที่โรงพยาบาลต้องการลดค่าใช้จ่ายลงอยู่แล้ว กว่าจะได้รับงบสนับสนุนจากโรงพยาบาลมาเป็นเรื่องยากมาก หลังจากที่เปิดแผนกศัลยกรรมมือได้แล้ว หลี่เป่าซานก็ไม่ทอดทิ้งโอกาสที่ได้รับเลยสักนิด เขาทุ่มเทอย่างเต็มที่
ถึงจะเป็นแผนกเล็กๆ แต่ก็มีศักยภาพที่เก่งกล้า
ในตอนนี้แผนกฉุกเฉินก็วางระบบได้ดี ดึงดูดคนที่มีความสามารถสูงเข้ามา ห้องผ่าตัดสองห้องที่เพิ่มขึ้นมาก็ใกล้จะพร้อมใช้งานแล้ว แผนกศัลยกรรมทั่วไป แผนกศัลยกรรมมือ แผนกศัลยกรรมกระดูก ทุกสิ่งทุกอย่างกำลังเริ่มก่อตัวเป็นรูปเป็นร่างแล้ว
ต่อไปทุกสิ่งทุกอย่างก็ขึ้นอยู่กับหลี่เป่าซานผู้คุมหางเสือของแผนกแล้ว
ในเวลานี้ ฉินเสี้ยวยวน หลี่เป่าซาน หลี่เจี้ยนเหว่ยแผนกศัลยกรรมกระดูก ทั้งสามคนนั่งอยู่ในห้องทำงาน
“เหล่าหลี่ หน้าที่รับผิดชอบของคุณในครั้งนี้หนักเอาการเลยนะครับ ตอนนั้นหลังจากที่ให้ห้องผ่าตัดพวกคุณไปสองห้องแล้วทำให้ผมก็โดนเบื้องบนกดดัน ต่อมาคุณต้องการงบจากโรงพยาบาลสำหรับห้องผ่าตัดศัลยกรรมมืออีก พอคุณได้งบไปแล้ว คุณยังอยากจะขอดึงตัวบุคคลกรที่มีความสามรถสูงมาอีกสองคน ผมจะบอกให้นะว่าเวลานี้คนทั้งโรงพยาบาลจ้องจับตาคุณกันหมดแล้ว!” ฉินเสี้ยวยวนมองหลี่เป่าซาน กล่าวอย่างตามความจริง
“เดิมทีการศัลยกรรมมืออยู่ในแผนกศัลยกรรมกระดูก ในครั้งนี้ต้องขอบคุณพลังสนับสนุนที่แข็งแกร่งของเจี้ยนเหว่ย หลังจากที่ห้องผ่าตัดแผนกศัลยกรรมมือสร้างขึ้นแล้ว พวกคุณสองคนก็ให้ความร่วมมือกันไว้ คอยติดต่อกันไว้ ถึงยังไงแผนกศัลยกรรมมือก็เป็นสาขาหนึ่งของแผนกศัลยกรรมกระดูก เจี้ยนเหว่ยมีประสบการณ์ในด้านนี้มาก จะต้องทำให้แผนกศัลยกรรมมือของคุณเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาได้แน่…
…การผ่าตัดของโรงพยาบาลอันดับสองของเราค่อนข้างพัฒนาช้า แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะเปลี่ยนสิ่งนี้ได้ภายในระยะเวลาวันสองวัน แผนกฉุกเฉินเป็นแผนกที่สะท้อนให้เห็นมาตรฐานการรักษาของโรงพยาบาล ครั้งนี้เราเลยทุ่มงบมหาศาลในการสนับสนุนแผนกศัลยกรรมมือของคุณ เหล่าหลี่ คุณต้องเอาใจใส่ให้มากๆ นะครับ เรื่องอื่นไม่ต้องพูดถึง อย่างน้อยเอาตัวเลขผลกำไรมาให้ดูก็พอ จะขาดทุนทุกปีไม่ได้นะครับ” เมื่อกล่าวมาถึงตรงนี้ ฉินเสี้ยวยวนดูคิดอะไรไม่ออกแล้ว
หลี่เป่าซานพยักหน้า ถึงแม้ว่าสีหน้าจะเรียบเฉย แต่ในใจก็รู้อยู่เต็มอกว่าโรงพยาบาลประคองแผนกฉุกเฉินไว้ขนาดนี้ ถ้าสร้างผลตอบแทนไม่ได้ ผู้อำนวยการฉินกับผู้อำนวยการหลี่จะต้องแบกความรับผิดหนักมากแน่
อำนาจในด้านต่างๆ ในโรงพยาบาลมีความเกี่ยวโยงกัน แม้แต่ตำแหน่งบุคลากรในสังกัดตำแหน่งเล็กๆ ยังต้องแย่งชิงกัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งตำแหน่งที่ได้อยู่ในแผนกที่ได้รับการสนับสนุน
ถ้าโรงพยาบาลทุ่มเทงบสนับสนุนแผนกฉุกเฉินมากขนาดนี้ แล้วผลลัพธ์ที่ได้คือไม่ได้อะไรสักอย่างคืนกลับมา ผลลัพธ์นี้จะนำมาซึ่งข้อกังขาอย่างไม่ต้องสงสัย แล้วข้อกังขานี้ก็ไม่ส่งผลกระทบโดยตรงกับหลี่เป่าซาน แต่เป็นฉินเสี้ยวยวน
ในฐานะที่คุณเป็นผู้อำนวยการ คุณต้องวางแผนให้รอบคอบ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเรื่องของผลกำไรกับการขาดทุน ดังนั้นคุณต้องกระจายทรัพยากรอย่างสมเหตุสมผล
ถ้าคุณนำผลกำไรของแผนกอื่นมาพัฒนาแผนกฉุกเฉิน คนอื่นๆ ก็จะต้องนินทาคุณลับหลังแน่
ภาระหน้าที่ที่ฉินเสี้ยวยวนแบกไว้หนักอึ้งมาก!
โรงพยาบาลก็เหมือนสถานประกอบการ และทิศทางการพัฒนาของโรงพยาบาลขึ้นอยู่กับวิสัยทัศน์ของผู้อำนวยการ
ถึงแม้ว่าถานลี่กั๋วจะเป็นเลขา แต่ก็ไม่ได้มีส่วนในการวางแผนพัฒนา การพัฒนาของโรงพยาบาลอันดับสองยังคงขึ้นอยู่กับฉินเสี้ยวยวนอยู่ดี
หลี่เป่าซานพยักหน้าให้เจี้ยนเหว่ยพร้อมกล่าวว่า “ครั้งนี้รบกวนผู้อำนวยการหลี่แล้วนะครับ”
หลี่เจี้ยนเหว่ยส่ายหน้าพร้อมกับหัวเราะออกมา ทำให้บรรยาผ่อนคลายขึ้น “หัวหน้าหลี่ พวกเราเป็นเพื่อนกันนานหลายปีแล้ว ไม่มีอะไรต้องอ้อมค้อม พวกเราคุยกันตามความเป็นจริง…
…ถึงแม้ว่าแผนกศัลยกรรมกระดูกจะเป็นสาขาเดียวกันกับแผนกกระดูก แต่ถ้าจะทำระบบให้ดี แผนกศัลยกรรมกระดูกของเราก็ยังไม่มีความสามารถมากพอ
…หลังจากที่แผนกฉุกเฉินก่อตั้งแผนกศัลยกรรมมือแล้ว พวกเราค่อยๆ ทำให้สมบูรณ์แบบไปทีละก้าวทีละก้าว ใช้เวลาไม่นาน แผนกศัลยกรรมมือก็สมบูรณ์เป็นรูปเป็นร่างแล้ว แบบนี้แผนกถึงจะมีรากฐานที่มั่นคง
หลี่เป่าซานพยักหน้า
หลี่เจี้ยนเหว่ยกล่าวต่ออีกว่า “โดยเฉพาะอย่างยิ่ง แผนกศัลยกรรมมือเป็นแผนกที่ค่อนข้างเหมาะสมกับแผนกฉุกเฉิน ผู้ป่วยที่พักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลแค่ไม่กี่วัน แผนกฉุกเฉินดูแลตรงส่วนนี้ได้อย่างสมบูรณ์ อีกทั้งผลกำไรก็ไม่น้อย แผนกศัลยกรรมกระดูกผ่าตัดหนึ่งเคสหลายหมื่นหยวน แต่ค่าวัสดุก็สูงตามไปด้วย บวกกับบุคลากรอีกหลายคน ค่าแรงก็เลยไม่ได้เยอะมากขนาดนั้น แต่ในเคสผ่าตัดมือ ถึงแม้ผู้ป่วยที่เข้าพักฟื้นในโรงพยาบาลจะจ่ายค่ารักษาอยู่ห้าพันถึงหนึ่งหมื่นหยวน แต่ปริมาณผู้ป่วยมาก ผ่านช่วงระยะเวลาหนึ่งก็ได้ผลกำไรก็ไม่น้อย…
…ครั้งนี้ทางโรงพยาบาลไม่ค่อยเห็นด้วยกับผู้อำนวยการฉินที่ทุ่มเทพลังมหาศาลขนาดนี้ หัวหน้าหลี่ คุณต้องทำให้เต็มที่นะครับ พยายามพัฒนาแผนกศัลยกรรมมือให้ผงาดขึ้นมาให้ได้!”
ว่ากันถึงสุดแล้วก็ยังเป็นเรื่องของเงินอยู่ดี!
ไม่ว่าจะอย่างไรก็พูดชัดแล้วว่าคุณจะต้องพัฒนาแผนกศัลยกรรมมือให้ผงาดให้ได้?
ถึงเวลาสรุปกำไรปลายเดือน ปลายปี ก็รู้แล้วว่าแผนกของคุณพัฒนาได้แค่ไหนกันแน่ ทีนี้ก็จะรู้แล้วว่าคุณสมกับตำแหน่งผู้อำนวยการหรือไม่
…
…
บ่ายวันศุกร์ตอนที่ยังไม่ถึงเวลาเลิกงาน หลี่เป่าซานกลับมาที่แผนกฉุกเฉิน เรียกทุกคนประชุมด่วน
ให้บุคลากรที่หยุดในช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์รวมกลุ่มกันไปทำกิจกรรมประชาสัมพันธ์ ทุกคนใช้เวลาครึ่งวันช่วยประชาสัมพันธ์แผนกศัลยกรรมมือของโรงพยาบาลอันดับสอง
อันเยี่ยนจวินเป็นผู้รับผิดชอบกิจกรรมนี้ ในตอนนี้กล่าวได้ว่าหัวหน้าอันเป็นผู้ที่มีความมุ่งมั่นแรงกล้า มีปณิธานอันยิ่งใหญ่ ใบหน้าที่สุภาพเรียบร้อยของเขาเต็มไปด้วยความฮึดสู้ แม้แต่กรอบแว่นสีทองก็ยังดูเปล่งประกายกว่าแต่ก่อน
ทุกคนต่างก็ไม่ได้บ่นอะไร ถึงอย่างไรก็เป็นผลประโยชน์ของแผนกฉุกเฉิน เป็นไปได้ว่ารายได้ของทุกคนก็จะเพิ่มขึ้นด้วย สามารถเพิ่มรายการผ่าตัดมือเข้ามาในแผนกฉุกเฉินได้ สำหรับแผนกฉุกเฉินแล้วนับว่าเป็นเรื่องที่ดี
เฉินชางไม่ได้ถูกจัดให้ไปประชาสัมพันธ์ แต่ถูกจัดให้ไปเข้าร่วมงานตั้งโต๊ะรับสมัครงาน
เนื่องจากเป็นการตั้งรับสมัครงานพนักงานสัญญาจ้าง แผนกจึงมีอำนาจมากพอในการตัดสินใจเรื่องนี้
หลังจากเลิกงานแล้ว เฉินชางได้รับโทรศัพท์จากหลัวโจว “ชางเอ๋อร์ ทุกคนกินข้าวกันที่ร้านอาหารตึกมหาวิทยาลัยชั้นสาม นายมาร่วมวงด้วยสิ มาคุยเล่นกัน?”
เฉินชางลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เขายังไม่ทันกล่าวออกไป หลัวโจวก็กล่าวขึ้นว่า “มาเถอะ มาเถอะ พวกเพื่อนๆ ที่อยู่อันหยางก็มากันหมดแล้ว ถ้านายไม่มาก็ไม่สนุก!”
เฉินชางพยักหน้า “ก็ได้”
ชั้นสามของตึกมหาวิทยาลัยเป็นร้านอาหารเล็กๆ ที่มีห้องไพรเวท สมัยเรียนปริญญาตรีทุกคนมักจะนัดรวมตัวรับประทานอาหารกันที่นี่
ราคาอาหารร้านนี้ไม่แพง ถูกกว่าสั่งเดลิเวอรี่ครึ่งหนึ่งเต็มๆ อาหารหนึ่งมื้อตกคนละไม่กี่หยวน
เฉินชางนั่งรถแท็กซี่ตรงไปมหาวิทยาลัยเลย
การมาถึงของเฉินชางทำให้ทุกคนค่อนข้างประหลาดใจ ในขณะเดียวกันก็ได้รับการต้อนรับจากทุกคนอย่างดี
พวกเขารับประทานอาหารหนึ่งมื้อกันอย่างสนุกสนานคึกคัก ไม่ต่างอะไรกับสมัยเรียนปริญญาตรีเลย
ยังคงเป็นอาหารเมนูเดิมที่สั่งสมัยเรียน ยังคงเป็นเพื่อนกลุ่มเดิมที่นัดรวมตัวกันที่นี่สมัยเรียน สไตล์การพูดคุยไม่ต่างจากเดิมมากนัก
กลับกลายเป็นเฉินชางที่รู้สึกว่าช่วงระยะเวลาสามปีนี้ ตนเปลี่ยนแปลงไปมากที่สุด
เขาค่อนข้างปลง
รับประทานอาหารไปก็พูดคุยกันไป แล้วเฉินชางก็เพิ่งรู้ว่า ส่วนใหญ่แล้วทุกคนกำลังเรียนปริญญาโทอยู่ แล้วก็เรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยการแพทย์แห่งมณฑลตงหยางเหมือนกัน มีอยู่หลายคนที่เหมือนกับต่งจยา แฟนของหลัวโจว ที่สอบไม่ติดในปีแรก ค่อยสอบติดในครั้งที่สอง
หลังจากที่ทุกคนรู้ว่าเฉินชางเข้าเรียนปริญญาโทปีหนึ่งในปีนี้ ทุกคนต่างก็ฮือฮากันใหญ่ จะให้เฉินชางเรียกว่ารุ่นพี่ให้ได้
เป็นบรรยากาศที่คึกคักมาก
สมัยนั้นทั้งห้องเรียนมีห้าสิบแปดคน มาในวันนี้ คนที่มาร่วมกันที่แห่งนี้มีทั้งหมดยี่สิบกว่าคน นั่งกันเต็มสองโต๊ะ ถึงแม้จะไม่ได้เป็นการนัดรวมตัวกันอย่างเป็นทางการ แต่ก็มีคนมาเยอะมาก ความจริงแล้วคนที่มาส่วนใหญ่ก็เป็นคนที่เรียนที่มหาวิทยาลัยการแพทย์แห่งมณฑลตงหยาง ปกติก็เคยเจอหน้ากันบ่อยๆ แล้ว
เป็นการนัดรวมตัวกันโดยบังเอิญ
