บทที่ 262 เล่นเปียโนแทนคำอวยพรให้คุณในงานแต่งงาน (2)
สิงอวี่ผ่าตัดเสร็จแล้วยังไม่ไปไหน แต่นั่งฟังคนเหล่านั้นต่างฝ่ายต่างเยินยอกัน เขารู้สึกว่าไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไร…
ฟังเสียงเยินยอก็ยังดีกว่าฟังเสียงถอนหายใจ!
ถ้าในเวลานี้แต่ละคนก็กำลังต่างถอนหายใจจริงๆ สิงอวี่คงร้องไห้
พวกคุณชื่นชมเยินยอกันไปเถอะ คุยโวกันเสร็จแล้วค่อยคุยกับผม…
ทว่าหลังจากที่รออยู่นานมากแล้ว เขาก็พบแต่ละคนไม่มีวี่แววว่าจะเยินยอกันจบสิ้น
สิงอวี่ทนรอต่อไปไม่ไหวแล้ว “ขอโทษนะครับหัวหน้าทุกท่าน ผมขอถามหน่อยว่าโอกาสฟื้นฟูของผมมีมากแค่ไหน ฟื้นฟูได้ถึงระดับไหน ส่งผลกระทบกับการเล่นเปียโนของผมหรือเปล่าครับ”
ทุกคนถึงเพิ่งสังเกตเห็นว่าผู้ป่วยยังไม่ไปไหน นี่ยังไม่ใช่เวลาที่จะมาเยินยอกัน…
หวังอวี้ซานตรึกตรองอยู่ครู่หนึ่งแล้วกล่าวขึ้นว่า “คุณสิงครับ อย่างนี้นะครับ ถ้าอิงตามประสบการณ์ผ่าตัดมาเป็นเวลายาวนานหลายปีของผม การผ่าตัดเย็บซ่อมแซมเส้นเอ็นในวันนี้ประสบความสำเร็จมาก! และอิงจากผลลัพธ์การผ่าตัดที่ผ่านมาในอดีต อย่างน้อยที่สุดอัตราในการหายเป็นปกติก็อยู่ที่แปดสิบถึงเก้าเปอร์เซ็นต์ครับ…
…บวกกับช่วงระยะเวลานี้ถ้าฟื้นฟูได้รวดเร็ว ผมคิดว่ามีความเป็นไปได้สูงว่าจะไม่ส่งผลกระทบกับการเล่นเปียโนของคุณ”
กล่าวมาถึงตรงนี้ หวังอวี้ซานก็พบว่าใบหน้าสิงอวี่ก็เต็มไปด้วยความตื่นเต้นดีใจ จึงอดกล่าวไม่ได้ว่า “แต่…คุณสิง สิ่งที่ผมบอกคุณเป็นแค่ตัวเลขสถิติกับความเป็นไปได้เท่านั้นครับ คุณเองก็รู้ว่าโดยพื้นฐานแล้วการแพทย์เต็มไปด้วยความไม่แน่นอนกับความเสี่ยง ไม่มีใครรับประกันผลรับที่แน่นอนได้ คุณเข้าใจความหมายของผมใช่มั้ยครับ”
เมื่อสิงอวี่ได้ยินดังนั้น เขาก็รีบพยักหน้าทันที!
กล่าวตามความจริงได้คำตอบเช่นนี้ สิงอวี่ก็พอใจมากแล้ว
ภายในหนึ่งวัน เกิดความคิดกับความรู้สึกที่หลากหลายขึ้นภายในใจของสิงอวี่ กล่าวได้ว่าเป็นความรู้สึกของคนที่เผชิญกับเหตุการณ์ล้มลุกคลุกคลานอย่างสุดเหวี่ยง
ถึงขั้นที่เขาคุยกับบริษัทประกันภัยเรื่องค่าชดเชยเรียบร้อยแล้ว ได้เงินประกันรับเงินชดเชยรายได้ก้อนใหญ่ตามมูลค่ารายได้จริง แต่…อาชีพการงานของเขาที่ทุ่มเทมาตลอดต้องสิ้นสุดลงแต่เพียงเท่านี้
และถึงขั้นที่สิงอวี่คิดว่าต่อไปตนจะทำอะไร…
คิดไม่ถึงว่าสวรรค์จะเอาใจใส่ดูแลเขา การผ่าตัดถึงได้ประสบความสำเร็จถึงเพียงนี้!
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ สิงอวี่อดซาบซึ้งใจไม่ได้ เขามองหมอทั้งสี่คนนั้น เขาลุกขึ้นแล้วโค้งคำนับ “หัวหน้าทุกท่านครับ ผมซาบซึ้งใจมากเหลือเกินจริงๆ ครับ ต้องบอกเลยว่าพวกคุณคือผู้มีบุญคุณกับผม พวกคุณช่วยชีวิตผมไว้ มือคู่นี้ของผม…สำคัญมากจริงๆ เรียกได้ว่าเหมือนตายแล้วเกิดใหม่ ผมเริ่มเล่นเปียโนตั้งแต่อายุสามขวบ ชั่วชีวิตนี้…เฮ้อ ผมซาบซึ้งใจมากจริงๆ ครับ!”
ฉางหงเหล่ยกับอีกสามคนหัวเราะ “คุณสิง กระบวนการในการผ่าตัดคุณก็เห็นแล้ว คนที่ช่วยคุณจริงๆ ก็คือหมอเฉิน”
สิงอวี่พยักหน้า แล้วหันไปมองเฉินชาง โค้งคำนับอย่างสุดตัวแสดงความซาบซึ้งใจ กล่าวอย่างจริงจังว่า “หมอเฉินครับ สำหรับผมแล้ว การที่มือผมกลับมาใช้งานได้อีกครั้ง เรียกได้ว่าเหมือนตายแล้วเกิดใหม่ ผมไม่รู้ว่าจะอธิบายความความรู้สึกในใจของผมออกมายังไง แต่…
…ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม บุญคุณในครั้งนี้ผมจะจดจำเอาไว้ แล้วถ้าวันข้างหน้าคุณมีเรื่องอะไรอยากให้ผมช่วย กรุณาติดต่อผู้จัดการของผมได้เลย รอถึงวันที่คุณแต่งงาน ผมยินดีจะไปเล่นเปียโนแทนคำอวยพรให้คุณที่งานเลยครับ! ต่อไปนี้คุณเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของผม”
ทันใดนั้นเฉินชางก็ได้ยินเสียงแจ้งเตือนจากระบบ
[ติ๊ง! ค่าความรู้สึกดีของสิงอวี่ +50]
นี่คงเป็นซุปเปอร์สตาร์ที่ตนรู้จักเป็นคนแรกใช่มั้ยเนี่ย
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ เฉินชางก็หัวเราะออกมา
แต่คำพูดของสิงอวี่เมื่อครู่นี้ ถ้าเป็นคนอื่นได้ฟังจะต้องดีอกดีใจมากแน่
ให้สิงอวี่มาเล่นเปียโนที่งานแต่งงานได้ มีใครทำได้บ้าง
ไม่ใช่แค่มีเงินเพียงอย่างเดียวก็จะทำได้ การที่สิงอวี่ยินยอมมาเล่นเปียโนให้เช่นนี้นับว่าเป็นเกียรติอย่างหนึ่ง
เมื่อช่วงระยะเวลาก่อนหน้านี้สิงอวี่ไปถูกเชิญให้ไปบรรเลงเปียโนในงานเฉลิมพระชนมพรรษาของราชินีแห่งราชวงศ์อังกฤษ
ความจริงแล้วในฐานะที่สิงอวี่เป็นนักเปียโนคนหนึ่ง วิธีตอบแทนความซาบซึ้งใจที่เขาคิดได้ก็คือการบรรเลงเปียโนอย่างสุดพลังความสามารถให้กับเฉินชางแทนคำอวยพรที่ดีที่สุดให้เฉินในช่วงเวลาที่แสนพิเศษของเฉินชาง
สำหรับเรื่องทรัพย์สินเงินทองอะไรเหล่านั้น…สิงอวี่เกรงว่าจะดูเสียมารยาทที่จะกล่าวถึง!
แต่เฉินชางต้องรู้ไว้ว่าคำพูดเช่นนี้ของสิงอวี่ เป็นความปรารถนาของคนธรรมดาทั่วไปที่อยากจะมีนักเปียระดับซุปเปอร์สตาร์มาเล่นเปียโนให้ในงานสำคัญของชีวิต เพราะถึงอย่างไรเสียทุกคนก็เป็นคนธรรมดาทั่วไป…
เฉินชางหัวเราะ “ดูแล้ว…ถ้าผมคิดจะแต่งงานคงต้องรออีกระยะหนึ่ง รอคุณสิงมือหายดีแล้วค่อยแต่งงาน”
คำพูดนี้ทำเอาทุกคนถึงกับหัวเราะออกมา
ถานจงหลินอดหัวเราะไม่ได้ เขาหัวเราะออกมาพร้อมกับส่ายหน้า เจ้าเด็กคนนี้ขี้เล่นมาแต่ไหนแต่ไร
…
…
ในตอนนี้สถานที่ที่คึกครื้นมากที่สุดกลับไม่ใช่ในห้องผ่าตัด แต่กลับเป็นภายในห้องประชุมด้านนอกห้องผ่าตัด ห้องที่กลุ่มแพทย์ผู้เชี่ยวชาญกำลังชมคลิปวิดีโอถ่ายทอดสดการผ่าตัด!
บรรดาแพทย์ผู้เชี่ยวชาญทั้งรุ่นเล็กรุ่นใหญ่ในแวดวงศัลยกรรมมือของอันหยางต่างก็ตกตะลึงจนตาค้างและพูดอะไรไม่ออก
ระหว่างผ่าตัดเกิดบาดแผลใหม่ขึ้นโดยไม่คาดฝัน บาดแผลนั้นเลวร้ายมากพอที่จะทำลายความสำเร็จในการผ่าตัดครั้งนี้ได้ในเวลาต่อมา
เหตุการณ์ไม่คาดฝันที่เกิดขึ้นทำให้ทุกคนอดตกใจไม่ได้!
ความมั่นใจว่าจะมีโอกาสผ่าตัดรักษาจนหายเป็นปกติได้ไม่หลงเหลืออยู่เลย หลังจากที่ทราบว่าอาการบาดเจ็บของเส้นเอ็นอยู่ที่ระดับสอง
ใครจะรับประกันได้ว่าจะรักษาจนหายเป็นปกติได้
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ ทุกต่างอดสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ไม่ได้
สิงอวี่…น่าเสียดายอนาคตจริงๆ
อายุยังน้อย เดิมทีมีอนาคตไกล ความสามารถแซงหน้านักเปียโนระดับอาวุโส ราวกับจุติบนโลกใบนี้เพื่อเป็นราชานักเปียโนแห่งยุค
น่าเสียดาย!
คงเป็นโชคชะตาฟ้าลิขิต?
ทุกคนอดเสียดายไม่ได้ พวกเขาต่างพากันส่ายหน้า
การรักษาพยาบาลก็เป็นเช่นนี้ มักจะเผชิญกับเหตุการณ์ที่เต็มไปด้วยความไม่แน่นอน ใครจะรับประกันได้ว่าโอกาสผ่าตัดสำเร็จร้อยเปอร์เซ็นต์?
ถึงอย่างไรเสีย โอกาสในการผ่าตัดมีแค่ครั้งเดียว
ช่วงเวลาสั้นๆ นี้ ทุกคนต่างอดเสียใจไม่ได้
ในมุมมองของพวกที่ชมการผ่าตัดผ่านคลิปวิดีโอถ่ายทอดสด เห็นเพียงตำแหน่งมือที่ผ่าตัด แต่มองไม่เห็นแพทย์ผู้ผ่าตัดเลยสักนิด
ทว่าในตอนที่ทุกคนต่างคิดว่าการผ่าตัดล้มเหลวอย่างเป็นทางการแล้ว พวกเขาก็กลับพบว่าการตัดกำลังเริ่มขึ้น!
คีมจับเข็มขยับขึ้นอีกครั้ง!
การขยับในครั้งนี้ นับเป็นการหวนเข้าสู่สนามรบอีกครั้ง ทำให้การผ่าตัดที่หยุดนิ่งกลับมามีชีวิต!
ทุกขั้นทุกตอนในการเย็บเส้นเอ็นดำเนินไปอย่างราบรื่น อีกทั้งยังเต็มไปด้วยความสุนทรีย์ แต่สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่สิ่งที่สำคัญที่สุด สิ่งที่สำคัญที่สุดคือฝีมือในการเย็บเส้นของเขา…
ชั่วขณะนั้น ทุกคนต่างเริ่มไตร่ตรองสิ่งที่เห็น
ทันใดนั้นก็มีใครคนหนึ่งทำลายบรรยากาศเงียบสงัดไป
“เส้นเอ็นเส้นแรกเย็บด้วยวิธีอะไร ผมไม่เคยเห็น…
…ไม่ใช่! นั่นไม่ใช่วิธีเย็บเส้นเอ็นแค่วิธีเดียว แต่ใช้สองวิธี!…
…ใช่แล้ว! บาดแผลตรงนั้นใช้วิธีเย็บแบบมัดสองปมของเคสเลอร์โดยไม่มีการเย็บใหม่ แต่เย็บต่อจากที่เย็บค้างไว้ก่อนหน้านี้ ยังคงใช้วิธีของบันเนลล์เหมือนเดิม นี่มัน…ยอดเยี่ยมเกินไปแล้ว!…
…โอ้พระเจ้า นี่…วิธีเย็บเส้นของบันเนลล์มีความยากเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว แต่เขาใช้วิธีไม่ธรรมดาแบบนี้จะเกิดปัญหาหรือเปล่า…”
…
เวลาแต่ละนาที แต่ละวินาทีผ่านดั่งสายน้ำไหล ทุกคนเริ่มจะเปลี่ยนจากทอดถอนใจเป็นประหลาดใจ จนกระทั่งในตอนนี้กลายเป็นตกตะตะลึงจนตาค้าง และพูดอะไรไม่ออก!
พวกเขาเห็นแค่ตำแหน่งที่ผ่าตัด ไม่เห็นว่าใครเป็นคนผ่าตัด ดังนั้นก็เลยคิดว่าเป็นหวังอวี้ซาน!
“ผู้อำนวยการหวังเก่งมาก!”
“ใช่ๆ คิดไม่ถึงว่าจะเชี่ยวชาญถึงขั้นที่ผสมผสานแต่ละวิธีเข้าด้วยกันได้ขนาดนี้ ยอดเยี่ยมจริงๆ!”
“ใช่แล้ว เคสเย็บเส้นเอ็นหนึ่งเคส เส้นเอ็นสามเส้น เย็บซ่อมแซมด้วยสี่วิธี โดยเฉาะอย่างยิ่งพวกคุณไม่ได้สังเกตหรือไง ทุกวิธีที่ใช้ล้วนเชี่ยวชาญในระดับถึงแก่น เป็นที่ตราตรึงอยู่ในสมอง ชวนให้ต้องหวนนึกถึง!”
“อืม โรงพยาบาลหมัวตูซื่อลิ่วเก่งจริงๆ!”
