เยี่ยนจ้าวเกอไม่ได้รอคอยการปรากฏตัวของปราชญ์ปีศาจแม้แต่น้อย
ตรงกันข้าม เยี่ยนจ้าวเกอในตอนนี้กำลังแค่นหัวเราะ ‘เหอะ ปราชญ์ปีศาจผู้นี้ใจร้อน คิดใช้ข้าต่างหอก ตกปลาในน้ำขุ่น’
บนโลกใบนี้ นอกจากฟู่เอินซูแล้ว คนที่รู้ว่าเยี่ยนจ้าวเกอไม่ใช่ผู้สืบทอดของสำนักปราชญ์ปีศาจย่อมเป็นสำนักปราชญ์ปีศาจเอง โดยเฉพาะเจ้าสำนัก ปราชญ์ปีศาจลิ่นเชียนเฉิง
เขาลงมือในตอนนี้ เท่ากับทำให้เรื่องวุ่นวายขึ้น รับสารภาพออกมาเอง คว่ำหม้อดำครอบเยี่ยนจ้าวเกอ[1]
ชายหนุ่มเพียงใช้หางตากวาดมอง สัมผัสได้ถึงสายตาของจางฮ่าวเฉิงและผู้อาวุโสต่งจากวังผลึกวารี เขารู้ได้ทันทีว่าพวกเขาที่กึ่งเชื่อกึ่งสงสัยในตอนแรก บัดนี้เชื่อไปแล้วเจ็ดแปดส่วน
ปัจจุบันคนในฝ่ายมารมองการต่อสู้ระหว่างเยี่ยนจ้าวเกอกับฟางข่านด้วยท่าทีที่เหมือนดูเรื่องสนุกมากขึ้น
ส่วนความระมัดระวังของคนในฝ่ายธรรมะที่มองเยี่ยนจ้าวเกอก็เพิ่มมากขึ้น
สำหรับพวกเขาแล้ว คนที่ทะนงตนอย่างเยี่ยนจ้าวเกอ ปกติแล้วย่อมรังเกียจการปลอมตัว
แต่ว่าถ้าหากตั้งใจปิดบังสถานะผู้สืบทอดของสำนักปราชญ์ปีศาจของตัวเอง นั่นก็แสดงให้เห็นว่าจะต้องมีแผนการที่ชั่วร้ายยิ่งกว่าแน่นอน
ฟางข่านตวาดเสียงเย็นชา “มารร้ายนอกรีต ความจริงอยู่ตรงหน้า เจ้าอย่ามาบิดพลิ้ว ข้าเตรียมตัวไว้แต่แรกแล้ว วันนี้จะเป็นวันตายของพวกเจ้า!”
พวกจางฮ่าวเฉิงมองเยี่ยนจ้าวเกอ ขณะที่ในใจเกิดข้อกังขา ก็รู้สึกตึงเครียดขึ้นอยู่ในที
ในตอนนี้งระเบียงสมุทรสั่นไหวอย่างรุนแรง กลิ่นอายอันแข็งแกร่งคล้ายกับตื่นขึ้นมาจากการหลับไหล
ทุกคนนมองไปที่สายน้ำที่เกิดจากการรวมตัวของหยดน้ำพิรุณสายนั้น รู้สึกได้ว่าการสั่นไหวของพลังอันแข็งแกร่งกมาจากที่นั่น
สายตาของฟางข่านสั่นสะท้าน ดวงตาที่ตั้งอยู่บนหน้าผากในแนวตั้งของร่างจิตประสานมองมา แต่กลับมองแสงสว่างที่อยู่ในสายน้ำไม่ออก
เพียงแต่การสั่นไหวของกลิ่นอายอันแข็งแกร่งนั้น ทำให้จิตใจของเขาเกิดความเข้าใจอย่างเลือนราง
ความรู้สึกอัปมงคลเริ่มปรากฏขึ้นในจิตใจของฟางข่าน ‘นั่นคือใคร?
‘ราชาวังผลึกวารี นิ้วเก้ามังกรแห่งสำนักมังกรโลหิต เจ้าสำนักสังหารมังกร หรือว่าเป็นตลับวิญญาณหลอนของเกาะวิญญาณหลอน?’
‘หรือว่าทุกสิ่งทุกอย่างเป็นหลุมพรางตั้งแต่เริ่ม’
ฟางข่านตกใจ แต่รู้สึกได้ว่าพลังงานนั้นเหมือนกำลังตื่นขึ้นมาจากการหลับไหล ยังไม่เสถียรพอ ทำให้เขารู้สึกไม่อยากถอยในตอนนี้
เขาตวาดด้วยความโมโห สองฝ่ามือกลายเป็นแสงสีมรกตเต็มฟ้า รวมตัวกันกลายเป็นเส้น อ้อมเยี่ยนจ้าวเกอกับฟู่เอินซูที่เขาประมือด้วยมาโดยตลอด พุ่งเข้าไปหาสายน้ำสีขาวบริสุทธิ์สายนั้น
เยี่ยนจ้าวเกอมีสีหน้าสงบนิ่ง โบกมือโจมตีใส่จากด้านข้าง กล่าวอย่างราบเรียบ “ทางด้านทะเลลางเรือนคือปราชญ์ปีศาจหรือ? ข้าไม่ทราบ”
“สำหรับข้า ไม่จำเป็นต้องให้ผู้อื่นลงมือ ท่านก็ทำอะไรข้าไม่ได้อยู่แล้ว”
พลังจากฝ่ามือของฟางข่านเกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างฉับพลัน ม้วนเข้าหาเยี่ยนจ้าวเกอ!
การโจมตีสายน้ำเมื่อครู่เป็นการส่งเสียงบูรพาตีประจิม!
ไม่ว่าในสายน้ำนั้นจะมีอะไร ฟางข่านคิดไว้แล้วว่า หากโจมตีผิดพลาด เขาจะถอยหนีก่อน คอยสังเกตสถานการณ์ค่อยว่ากล่าว
แต่ในสถานการณ์ที่ต้องโจมตีเพียงครั้งเดียว เป้าหมายของฟางข่านย่อมเป็นเยี่ยนจ้าวเกอที่สังหารบุตรของตน!
ครั้งนี้เขาลงมือสุดกำลัง แสงสีมรกตกลายเป็นเส้นเดียว เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว คนที่อยู่รอบๆ แทบไม่มีใครเห็นวงโคจรของแสงสีมรกตได้อย่างชัดเจน
เบื้องหน้าของทุกคนถึงกับปรากฏความรู้สึกหลอน คล้ายกับโลกเบื้องหน้ากำลังบิดเบี้ยว ภาพทุกอย่างถูกแสงสีมรกตนั้นดูดไว้ กลายเป็นเส้นด้ายเล็กๆ เพียงเส้นเดียว
เยี่ยนจ้าวเกอยังคงมีสีหน้าเรียบนิ่ง เขาทำท่าทางเหมือนกับมีเวลาว่างเหลือเฟือ ทั้งยังยิ้มพลางมองพวกจางฮ่าวเฉิงและลี่เซิ่ง “ก่อนหน้านี้เคยบอกแล้วว่า ข้ามาที่ระเบียงสมุทรเพราะมีเรื่องต้องจัดการ”
ขณะที่พูด สายน้ำที่เกิดจากหยดน้ำพิรุณก็สั่นสะเทือนเลือนลั่น!
ท่ามกลางแสงสว่างมากมาย เงาคนเงาหนึ่งเหาะออกมาจากด้านใน แค่พริบตาเดียวก็มาถึงเบื้องหน้าของเยี่ยนจ้าวเกอ
แสงสีมรกตที่เกิดจากพลังฝ่ามือของฟางข่านคิดอ้อมผ่านเงาคนเงานี้
แต่ว่าเงาคนนั้นยกฝ่ามือขึ้น กางนิ้วทั้งห้าออก คล้ายกับครอบคลุมฟากฟ้าและทะเลสีมรกตนั้น ยิ่งใหญ่จนไร้ขอบเขต แสงสีมรกตหลบซ้ายป่ายขวา ยังอ้อมผ่านฝ่ามือของคนผู้นี้ไม่ได้ สุดท้ายก็โจมตีใส่กลางฝ่ามือของเขา
เงาคนสั่นไหวเล็กน้อย คล้ายกับไม่มีเรื่องราวใด
ฟางข่านเบิกตากว้าง เห็นนั่นเป็นรูปสลักหินรูปหนึ่ง!
ผิวของรูปสลักหินลอกออก ไม่ได้เสียหายเพราะถูกพลังฝ่ามือของฟางข่าน เพียงแต่หลุดร่วงออกเอง
หลังจากผิวหินแตกร้าว ก็เผยให้เห็นผิวหนังที่เปล่งแสงสดใสเหมือนกับหยกขาว
ทุกคนที่มุงดูอยู่รอบๆ ร้องอุทาน พลังที่น่ากลัวถึงขีดสุดนั้นมาจากร่างกายที่น่าพรั่นพรึงนี้เอง
รูปร่างที่สลักบนรูปสลักหินนี้ ก็คือชายชราที่มีเค้าหน้าผอมแห้งผู้หนึ่ง แต่เมื่อผิวหินลอกออกอย่างต่อเนื่อง องคาพยพทั้งหมดก็เปลี่ยนเป็นอ่อนเยาว์ขึ้นอย่างรวดเร็ว จากชรากลายเป็นเด็กหนุ่ม สุดท้ายก็มีลักษณะภายนอกที่อายุใกล้เคียงกับเยี่ยนจ้าวเกอ
หลังจากผิวหินแตกร้าวและกะเทาะออกอย่างต่อเนื่อง ก็เผยให้เห็นเงาร่างของชายหนุ่มผู้หนึ่งซึ่งมีหน้าตาเลิศล้ำ รูปร่างสูงใหญ่
เยี่ยนจ้าเกอตวาดเสียงเบา “ขอรับ!”
ในดวงตาของชายหนุ่มผู้นี้เปล่งประกายน่าอัศจรรย์ แสงเหล่านั้นรวมตัวกันกลายเป็นลวดลายอาคมลวดลายหนึ่ง เหมือนกับรูปญาณอันเป็นญาณวรยุทธ์ที่รวมตัวกันสำเร็จในตอนที่เยี่ยนจ้าวเกอเลื่อนขั้น เป็นมหาปรมาจารย์ขั้นรูปญาณ
อาคมแสงปรากฏขึ้นมาแวบเดียว ชายหนุ่มผู้นี้เงยหน้าส่งเสียงกู่ร้องแหวกท้องทะเล สั่นไหวท้องนภา!
ความแน่วแน่และพลังที่แข็งแกร่งไร้สิ้นสุด น่าตกตะลึงชนิดทำให้กระบี่ล่องลอยและปราชญ์ปีศาจที่กำลังต่อสู้กันอย่างดุเดือดในทะเลลางเรือนตื่นตะลึง
เยี่ยนจ้าวเกอมองฟางข่านที่ประหลาดใจด้วยรอยยิ้มเย็นชา “ปราชญ์ปีศาจเป็นอย่างไรไม่เกี่ยวข้องกับข้า ข้าเคยบอกหรือว่าข้ารอเขา?”
“คนที่ข้ารอคือร่างแยกของข้าต่างหาก!”
รูปสลักหินที่เยี่ยนจ้าวเกอได้มาจากในข่ายอาคมของทะเลลางเรือน ก็คือคราบของยอดฝีมือระดับจอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์ที่ละสังขารไปแล้ว!
ยอดฝีมือระดับศักดิ์สิทธิ์ผู้นี้มีพรสวรรค์สั่นสะท้าน ทั้งยังฝึกฝนกระบวนท่าที่มีความพิเศษ หลังจากที่เสียชีวิต พลังรักษาร่างกายไม่ให้เน่าสลาย ทั้งยังแฝงอยู่ในคราบนี้ ไม่ปล่อยกลิ่นอายออกมาแม้แต่น้อย
การตายและการเกิดใหม่ ชีวิตและความตายอันเป็นขั้วตรงข้ามกันอย่างสุดโต่งรวมเป็นหนึ่งเดียว
ถึงแม้ว่าบุรุษผู้นี้จะไม่อาจฟื้นคืนชีพได้อีกแล้ว แต่ว่ากายเนื้อที่เสื่อมโทรมเปลี่ยนจากชราเป็นอ่อนเยาว์ คล้ายกับทารกที่กำเนิดใหม่
ผลสำเร็จสุดท้ายก็คือร่างอัศจรรย์แสนพิเศษและหายากนี้เอง
เป็นทั้งคราบและทารก
ถ้าหากยอดฝีมือระดับจอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์ได้รับคราบนี้ จะหลอมให้เป็นร่างแยกของตัวเองได้ กลายเป็นอาวุธศักดิ์สิทธิ์ แข็งแกร่งถึงขีดสุด!
เยี่ยนจ้าวเกอมิใช่จอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์ แต่เขาฝึกปรือคัมภีร์นภาไร้ขีดจำกัด สรรพสิ่งล้วนกลับคืนสู่สภาพเดิม ไร้เริ่มต้นไร้สิ้นสุด ไร้อนาคตไร้อดีต กลับทำเรื่องมหัศจรรย์ที่มหาปรมาจารย์คนอื่นทำไม่สำเร็จให้สำเร็จได้
หลังจากที่ตนเลื่อนเป็นมหาปรมาจารย์ขั้นรูปญาณ กอปรกับผ่านการชำระล้างจากหยดน้ำพิรุณที่สะอาดที่สุดในใต้หล้าแล้ว เขาก็หลอมซากทารกนี้ให้กลายเป็นร่างแยกของตนได้!
ที่รีบมายังระเบียงสมุทร เยี่ยนจ้าวเกอไมได้วางแผนขอร้องให้ใครมาช่วยเหลือตั้งแต่แรกอยู่แล้ว
การเตรียมตัวของเขาคือความสามารถของตนเอง!
เยี่ยนจ้าวเกอสั่งความคิด เงาคนด้านหน้ายกมือขวาขึ้นกำเป็นหมัด ก่อนจะต่อยใส่ฟางข่าน!
ถึงจะเป็นหมัดเปล่า แต่ครั้นต่อยหมัดออก กลับคล้ายปล่อยหอกใหญ่พุ่งไปด้านหน้า ทะลุท้องทะเลและผืนฟ้า!
ทิศทางที่ปลายหอกมุ่งไป คล้ายกับนกเผิงตัวหนึ่งสยายปีก บินขึ้นสู่ฟากฟ้า!
ทะเลสีมรกตถูกฉีกกระชาก ท้องฟ้าที่เชื่อมกับทะเลสีมรกตในตอนนี้เหมือนกับกำลังจะแตกออกเช่นกัน
หอกเทพสมุทรสุดขอบโลก นกเผิงขึ้นสวรรค์เก้าชั้นฟ้า!
‘จอมยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์สุดขอบโลกจวงคุน?! ที่แท้เป็นเขานี่เอง!’
หลังจากฟางข่านใช้ฝ่ามือโจมตีเสร็จ ก็ไม่รอดูผลลัพธ์ ร่างเริ่มถอยไปด้านหลังแล้ว
รอเห็นฝ่ามือนั้นไม่เกิดผล เขารู้สึกผิดท่ามากกว่าเดิม
ตอนนี้เมื่อเห็นหอกทะลุฟ้าทะลุดินนี้ จิตใจของฟางข่านก็สั่นไหวครั้งใหญ่ เห็นคมหอกที่เหมือนกับนกเผิงสยายปีกมาถึงเบื้องหน้าตนในชั่วพริบตา!
แม้เขาจะใช้กระบวนท่าแสงวิญญาณปรากฎ หอกนี้ก็ยังไล่ตามทัน!
……………………………………….
[1] คว่ำหม้อดำครอบเยี่ยนจ้าวเกอ หมายถึง ใส่ร้ายใส่เยี่ยนจ้าวเกอ
