ตอนที่ 1203 – ราชาหมาป่าจอมละโมบเฟิงยี่เซียว
” ความรู้สึกของเจ้าเชื่อถือได้หรือไม่ ? เจ้าจะเชื่อในความรู้สึกของเจ้าเช่นนี้หรือไม่ ? ” เฟิงยี่เซียวมองไปที่ชายที่ผมเป็นกระเซิง นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้พบกับเซียนปฐพีที่น่าสนใจในประวัติศาสตร์อันยาวนานของเขาที่ยังมีชีวิตอยู่
อย่างไรก็ตามเฟิงยี่เซียวเข้าใจว่าชายที่ผมเป็นกระเซิงตรงหน้าเขาไม่น่าประทับใจอย่างยิ่งในแง่ของความแข็งแกร่ง แต่เขามีแง่มุมที่ไม่เหมือนใครจริง ๆ หรือเฟิงยี่เซียวจะไม่สนใจกับเซียนปฐพีเพียงคนเดียวเนื่องจากความแข็งแกร่งและความเชื่อมั่นส่วนตัวของเขา
ชายที่ผมเป็นกระเซิงพยักหน้ายืนยัน เขาพูดโดยไม่มีช่องให้ขัดแย้ง “ข้าเชื่อในความรู้สึกของข้าเป็นอย่างมาก ตั้งแต่ข้าเริ่มต้นเดินทางบนเส้นทางนี้ ข้ารู้สึกว่าพวกมันไม่ได้ผิด ทุกสิ่งที่ข้ารู้สึกจะเกิดขึ้น”
“โอ้ เนื่องจากความรู้สึกของเจ้าเฉียบคมมาก ข้าจะถามได้หรือไม่ว่าเจ้าจะลืมคนที่เจ้าไม่อยากลืมได้หรือไม่ ? ” เฟิงยี่เซียวถามด้วยความสนใจอย่างมากขณะที่เขากัดกินไก่ย่าง
ชายที่ผมเป็นกระเซิงกลายเป็นคนที่เศร้าใจมากและสูญเสียความหิวกระหายไปทั้งหมด เขาก้มศีรษะลงและพูดด้วยเสียงที่หนักแน่นว่า “ข้ากลัวที่จะคิดเกี่ยวกับสิ่งนั้นและข้าก็กลัวที่จะรู้สึกถึงอนาคตของสิ่งนั้น ข้ากลัวว่าบางสิ่งที่น่าเศร้าใจจะเกิดขึ้นกับข้า”
ชายที่ผมเป็นกระเซิงเงียบไปนาน ดูเหมือนว่าเขาจะเข้าใจบางสิ่ง เขาถอนหายใจลึก ๆ และพูดว่า” การแยกอารมณ์และความต้องการออกจากกันนั้นไม่ได้บังคับให้ท่านลืม แต่ทำให้หลุดพ้นจากความรู้สึกเหล่านั้น ไม่ควรมีความเจ็บปวดใด ๆ ในกระบวนการทั้งหมดเพียงแต่ไม่แยแส ข้ายังคงต้องการมีความรู้สึกอย่างมากกับครอบครัวของข้าซึ่งเป็นสาเหตุที่ทำให้ข้าเจ็บปวด แต่ในอนาคตถ้าข้าจริงจังกับสิ่งนี้โดยไม่รู้ตัว ข้าจะไม่รู้สึกเช่นนี้อีก ในเวลานั้น ครอบครัวของข้าในสายตาของข้าจะไม่มีอะไร ข้าจะลืมทุกคนในขณะนั้นรวมถึงแม่ของข้าด้วย” เสียงของชายที่ผมเป็นกระเซิงเต็มไปด้วยความโศกเศร้าลึก ๆ เขารู้ดีมากว่าถ้าเขาเอาชนะอุปสรรคสุดท้ายนี้ได้ เขาอาจจะสามารถไปถึงระดับการฝึกฝนที่ไม่มีใครเทียบได้ ความแข็งแกร่งของเขาจะเพิ่มขึ้นอย่างมาก แต่เขาจะละทิ้งอารมณ์ทั้งหมดในเวลาเดียวกัน
เขาไม่ต้องการทำสิ่งนี้ เขาอยากจะเป็นคนธรรมดามากกว่าละทิ้งความสัมพันธ์กับพ่อแม่ ยกเว้นเขาไม่มีทางเลือกอื่น
ตอนนี้ชะตากรรมของเขาดูเหมือนจะถูกกำหนดไว้แล้ว เขาไม่สามารถหยุดถ้าเขาต้องการ สิ่งที่เขาทำได้ก็คือเดินไปตามทาง
เฟิงยี่เซียวขว้างกระดูกไก่ชิ้นสุดท้ายออกไปไกลก่อนที่จะลดขวดเหล้าลง หลังจากนั้นเขาก็ลุกขึ้นยืนแล้วพูดว่า “เจ้าหนู เพราะเจ้าเป็นทุกข์ ดังนั้นอย่าพูดถึงเรื่องนี้ มองไปที่เจ้า เจ้าเป็นลูกผู้ชาย แต่เจ้ากำลังร้องไห้เหมือนเด็กผู้หญิง ข้ามีเรื่องที่ข้าต้องไปทำ ข้าได้ใช้เวลากับเจ้าไปมากแล้ว ดังนั้นข้าจะไม่เสียเวลาอีกต่อไป ข้าต้องไปทันที”
ชายที่ผมเป็นกระเซิงสงบลงอย่างรวดเร็ว เขายืนขึ้นแล้วพูดว่า” ผู้อาวุโส ขอบคุณที่ช่วยข้าในช่วงเวลาไม่กี่วันที่ผ่านมา หากมีโอกาส ข้าจะทดแทนพระคุณอย่างแน่นอน”
เฟิงยี่เซียวหัวเราะเบา ๆ เขาตอบว่า “ทดแทนพระคุณ ? ฮ่าฮ่าฮ่า เจ้าอาจจำไม่ได้ว่าข้าเป็นใครในครั้งต่อไปที่เราพบกัน จะยังคงมีพระคุณใด ๆ ที่จะทดแทนกลับมา ? ”
“ผู้อาวุโส ข้าจะไม่ลืมท่านอย่างแน่นอน” ชายที่ผมเป็นกระเซิงตอบอย่างเชื่องช้า
” ตกลง ไม่เป็นไร พอแค่นี้ เจ้าหนู เจ้าจะอาณาจักรเกอซุนใช่หรือไม่ ? ยังคงมีระยะทางมากกว่าหนึ่งแสนกิโลเมตร ดังนั้นเจ้าอาจต้องเดินสักสองสามปีด้วยขาของเจ้า มันไปในทางเดียวกับที่ข้ากำลังจะไป ดังนั้นข้าจะพาเจ้าไปกับข้า ข้าไม่สามารถพาเจ้าไปยังอาณาจักรเกอซุนได้ แต่อย่างน้อยมันจะลดระยะทางที่เจ้าต้องเดิน เฟิงยี่เซียวกล่าวอย่างตรงไปตรงมา สำหรับผู้ที่เป็นเซียนปฐพีเพียงเพื่อได้รับความช่วยเหลือจากเซียนผู้คุมกฏชั้นสวรรคที่ 9 มันก็จะได้รับเกียรติเป็นอย่างมาก
อย่างไรก็ตาม ชายที่ผมเป็นกระเซิงทำตัวเหมือนปกติ ทั้งหมดที่เขาทำคือรอยยิ้มอย่างสุดซึ้งก่อนที่จะสงบลง เขาไม่ได้ตื่นเต้นแต่อย่างใด
เฟิงยี่เซียวคุ้นเคยกับพฤติกรรมอันเยือกเย็นของเขามานานแล้ว โดยไม่พูดอะไรอีก เขาคว้าไหล่ของชายคนนั้นไว้อย่างรีบเร่ง
ชายในชุดเสื้อคลุมสีขาววัยกลางคนที่มีรูปร่างหน้าตาธรรมดาสุด ๆ ปรากฏขึ้นอย่างเงียบ ๆ หลังจากที่เฟิงยี่เซียวจากไป เขามองไปในทิศทางที่ทั้งสองเดินทางไปด้วยความมึนงงและพูดพึมพำว่า เจียงหยางหู่อยู่ในขั้นสุดท้ายที่สำคัญของการทะลวงด่านเหนือโลก ทั้งหมดที่เขาต้องการคือขั้นตอนสุดท้ายในการเอาชนะมัน”
“เจียงหยางหู่มีประสบการณ์มากมายระหว่างการเดินทางหลังจากเขาออกจากอารามจิตพิสุทธิ์ เขาเคยผ่านการทดสอบเกี่ยวกับความเป็นความตายและเข้าใจในแง่มุมต่าง ๆ ของชีวิต ทำให้เขาก้าวไปอย่างมั่นคงในการก้าวสู่ขั้นเหนือโลก มันน่าเสียดายที่เฟิงยี่เซียวจู่ ๆ ก็ปรากฏตัวขึ้นกลางทาง ไม่เพียงแต่เขาล้มเหลวในการช่วยเจียงหยางหู่ เขายังทำลายมันทั้งหมด หรือเจียงหยางหู่อาจจะทะลวงผ่านในส่วนสุดท้ายก่อนที่การเดินทางจะสิ้นสุดลง เฟิงยี่เซียวทำให้เจียงหยางหู่กลับถึงบ้านเร็วขึ้น ข้าสงสัยว่ามันจะส่งผลกระทบอะไรหรือไม่”
“เซียนผู้คุมกฎกลับสนใจในตัวเซียนปฐพีจริง ๆ เฮ้อ นี่คือความประสงค์ของสวรรค์จริง ๆ หรือ ? แม้แต่สวรรค์ก็กำหนดให้เจียงหยางหู่ได้พบกับครอบครัวของเขาในขั้นตอนสุดท้ายนี้”
เฟิงยี่เซียวรีบใช้พลังมิติ เขาหลอมรวมกับมิติโดยรอบและหายไปอย่างสมบูรณ์ แม้ว่าเขาจะเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วมากแต่เขาก็ไม่ได้รับผลกระทบจากแรงต้านของอากาศ ดังนั้นเขาจึงเคลื่อนไหวอย่างเงียบ ๆ ชายคนที่ผมเป็นกระเซิงถูกพาไปพร้อมกับเขาสามารถมองเห็นทิวทัศน์ที่พร่ามัวซึ่งพุ่งผ่านใต้เขาเท่านั้น เมื่อพวกเขาบินข้ามเมืองเขาไม่สามารถแม้แต่จะดูว่าเมืองนั้นเป็นอย่างไร
ในเวลาน้อยกว่าครึ่งวัน เฟิงยี่เซี่ยวเดินทางไปหลายหมื่นกิโลเมตรด้วยความแข็งแกร่งของเขาในฐานะเซียนผู้คุมกฏชั้นสวรรค์ที่ 9 ในท้ายที่สุด เขาก็หยุดห่างจากเมืองเล็ก ๆ 10 กิโลเมตร
“เจ้าหนู ข้าจะพาเจ้ามาที่นี่ได้เท่านั้น เจ้าต้องพึ่งพาตัวเองสำหรับการเดินทางในอนาคต รับเหรียญม่วงเหล่านี้ไว้และซื้อของที่เจ้าต้องการเมื่อเจ้าเดินทาง” เฟิงยี่เซียวตรงไปตรงมาและฟุ่มเฟือย เขาโยนแหวนมิติของเขาไปให้ชายคนที่ผมเป็นกระเซิง
“ผู้อาวุโส ข้าไม่ต้องการมัน..”
“เจ้าหนู ไม่เคยมีครั้งใดที่ข้าจะรับสิ่งที่ข้ามอบออกไปแล้วกลับคืน เจ้ากำลังดูถูกข้าที่มอบของแก่เจ้า ? ” เฟิงยี่เซียวหรี่ตาของเขาและถามอย่างไม่มีความสุข
ชายคนที่ผมเป็นกระเซิงไม่มีทางเลือกอื่น สิ่งที่เขาทำได้คือยอมรับแหวนมิติอย่างเชื่อฟัง
เฟิงยี่เซียวตบไหล่ “เจ้าหนู ในอนาคตดูแลตัวเองด้วย ข้าหวังว่าเจ้าจะยังจำได้ว่าข้าเป็นใครเมื่อเราพบกันอีกในครั้งต่อไป” เมื่อถึงตอนนั้นเขาก็บินจากไปก่อนที่ชายคนที่ผมเป็นกระเซิงจะตอบกลับ
“ผู้อาวุโส ข้าจะจำท่านได้แน่นอนเมื่อเราพบกันครั้งหน้า” ชายคนที่ผมเป็นกระเซิงตะโกนไปในทิศทางที่เฟิงยี่ซียวหายตัวไป
ชายคนที่ผมกระเซิงไม่ได้จากไปและกลับกันเขาเลือกที่จะยืนอยู่กับที่ เขาเงียบและจ้องมองไปในทิศทางที่มีเฟิงยี่เซียวจากไป พวกเขาสองคนเป็นคนแปลกหน้า แต่เฟิงยี่เซี่ยวได้ช่วยเขาอย่างมากโดยไม่เห็นแก่ตัวแม้จะเป็นเซียนผู้คุมกฏ สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกซาบซึ้ง
เขาสามารถรู้สึกได้ถึงความจริงใจของเฟิงยี่เซียวต่อเขาในช่วงเวลาที่พวกเขาได้อยู่ด้วยกัน เฟิงยี่เซียวไม่ได้มีเจตนาอื่นใด
ทันใดนั้นดวงตาของชายที่ผมเป็นกระเซิงก็มืดลง ไม่มีแสงสว่างในความมืดเลย มันเป็นเหมือนที่ได้กลายเป็นพื้นที่กว้างใหญ่ไร้ขอบเขตไม่มีที่สิ้นสุดและเป็นพื้นที่ความมืดที่ไร้ขอบเขต หากมีคนอื่นมองเขาเข้าไปในสายตา พวกเขาจะรู้สึกว่าวิญญาณของพวกเขาจะถูกดูดเข้ามา
แต่ช่วงเวลาต่อมา แสงสลัว ๆ ของแสงก็เริ่มสั่นไหวในดวงตาสีเข้มของเขา พวกมันเป็นเหมือนดวงดาวแห่งท้องฟ้ายามค่ำคืน ดวงตาของเขาดูเหมือนจะมีมิติอื่นจักรวาลอื่น ๆ
ทันใดนั้นชายคนนั้นก็ตัวสั่นอย่างรุนแรง เขากลับมารู้สึกในขณะนั้นและดวงตาของเขาก็กลับสู่ปกติทันที เขาร้องออกมาว่า “โอ้ ไม่ ผู้อาวุโสจะต้องตายอย่างแน่นอน ไม่มีโอกาสรอดชีวิตจากเขาได้” จากนั้นชายคนที่ผมเป็นกระเซิงก็เริ่มวิ่งไปในทิศทางที่เฟิงยี่เซียวจากไป พลังลึกลับดูเหมือนจะพุ่งออกมาจากพื้นทุกก้าวผลักเขาไปข้างหน้า แม้ว่าเขาจะเป็นแค่เซียนแต่ความเร็วปัจจุบันของเขานั้นเร็วยิ่งกว่าการบินของเซียนสวรรค์ แม้แต่เซียนสวรรค์ธาตุลมวัฏจักรที่ 6 ก็ยังไม่รวดเร็วเท่าเขา
เจี้ยนเฉิน, โหยวเยว่, ไป๋เหลียน, ไป๋ไฮ และคนอื่น ๆ นั่งอยู่บนโต๊ะขณะที่พวกเขากินอาหารในรังของกลุ่มทหารรับจ้างอัคนีแม้แต่ตู่กูเฟิงก็ยังอยู่ด้วย
แม้ว่าเจี้ยนเฉินจะสยบตู่กูเฟิงให้เป็นคนรับใช้ในเมืองทหารรับจ้างแต่เขาก็ปฏิบัติต่อเขาเหมือนเป็นพี่ชายและไม่เคยเห็นเป็นคนนอก ในความเป็นจริงตู่กูเฟิงเป็นความหวังของเจี้ยนเฉินเช่นกัน เขาละทิ้งเวลาบ่มเพาะของตัวเองและรับตำแหน่งผู้อาวุโสคุมวินัยทุ่มเทจิตใจของเขาลงไปในการพัฒนาทหารรับจ้าง
ตู่กูเฟิงเป็นคนเงียบ ๆ มาตลอด ดังนั้นเขาจึงไม่พูดอะไรมากมายที่โต๊ะอาหาร ดูเหมือนว่าเขาจะค่อนข้างเย็นชา
“ตู่กูเฟิง มันยุ่งมากสำหรับเจ้าในช่วงหลายปีที่ผ่านมา สำหรับการพัฒนาของทหารรับจ้างเจ้าได้สละเวลาบ่มเพาะของตัวเอง หากเจ้าต้องการปล่อยวางทุกอย่างที่เจ้าทำอยู่ตอนนี้ เจ้าสามารถพบไป๋เหลียนได้ตลอดเวลา นอกจากนี้การบ่มเพาะส่วนตัวของเจ้านั้นสำคัญกว่า การมีความแข็งแกร่งที่ยิ่งใหญ่นั้นมีประโยชน์มากกว่าการมีอำนาจที่ยิ่งใหญ่” เจี้ยนเฉินกล่าวอย่างจริงใจ ในสายตาของเขาผู้มีอำนาจไม่สำคัญเลย แม้แต่ราชาก็จำเป็นต้องลดระดับตนเองเมื่ออยู่ต่อหน้าเซียนผู้คุมกฏ
แม้แต่หนึ่งในแปดของอาณาจักรที่ยิ่งใหญ่อย่างอาณาจักรฉินหวงก็ไม่ได้มีอะไรเมื่ออยู่ต่อหน้าเซียนราชา แค่โบกมือก็จะเป็นแค่สิ่งที่จำเป็นเพื่อลดการทำงานเป็นเวลาหลายปีให้เป็นไม่มีอะไร
“ตอนนี้รากฐานของทหารรับจ้างอัคนีมีความเสถียร ข้าต้องใช้เวลาอีก 2 ปีในการรวบรวมมันให้เป็นหนึ่งและจากนั้นข้าก็สามารถปล่อยทุกอย่างที่ข้าทำ ข้าจะมุ่งเน้นไปที่การบ่มเพาะหลังจากนั้น” ตู่กูเฟิงตอบกลับด้วยสีหน้าเรียบเฉย น้ำเสียงของเขาค่อนข้างเย็นชา
เจี้ยนเฉินหัวเราะ” ในเวลานั้นข้าจะทำให้เจ้าเป็นเซียนผู้คุมกฏโดยเร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้และมอบโอกาสให้เจ้าในการเป็นเซียนราชา”
