ตอนที่ 1527: ต่อสู้กับเฉียงซ่ง (2)
การปะทะกับกระบี่ม่วงฟ้าของเจี้ยนเฉินและเฉียงซ่งทำให้เกิดระลอกคลื่นแผ่ออกมาอย่างรุนแรง อุโมงค์ยิ่งกลายเป็นไม่เสถียรมากขึ้นสำหรับให้จอมยุทธขั้นย้อนกลับผ่านเข้ามา รอยแตกของมิติเกิดขึ้นยาวหลายเมตรไปตามทางในแต่ละด้านของพวกเขา มันเกิดขึ้นออกมามากขึ้นเรื่อย ๆ ราวกับใยแมงมุม อุโมงค์ดูเหมือนกำลังจะถูกแบ่งออกเป็นสองเสี่ยง
การแสดงออกของเจี้ยนเฉินเปลี่ยนไป ทันทีที่กระบี่จือหยิงปะทะกับคทา พลังมหาศาลจำนวนมากก็โถมเข้ามายังกระบี่จือหยิง พลังเหล่านั้นทำให้แขนทั้งแขนเกิดอาการชา พร้อมกับยังทำให้เจ็บปวดอีกด้วย จริง ๆ แล้วเขารู้สึกราวกับว่าแขนของเขาไร้ความรู้สึกไปชั่วคราว
นั่นไม่ใช่สิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมด ทันทีที่คทาโลหะกระทบยังคงการระเบิดที่ยิ่งใหญ่ ทันทีที่อาวุธทั้งสองปะทะกันมันก็ได้เกิดแรงกระแทกเข้าที่หน้าอกของเจี้ยนเฉินอย่างรุนแรง
แสงที่ปกป้องเจี้ยนเฉินถูกทะลวงจากแรงของพลังงานนี้ มันผ่านการป้องกันของเขาและกระทบกับหน้าอกของเขาเหมือนกับมีดร้อน ๆ ที่ผ่าเนย
เจี้ยนเฉินส่งเสียงอึก ร่างกายของเขาถูกซัดปลิวไปตามลมและเกือบจะกระแทกอุโมงค์ทะลุไปยังทวีปเทียนหยวน
เจี้ยนเฉินพยุงตัวให้มั่นคงอย่างยากลำบาก เลือดไหลออกจากมุมปากของเขา จากนั้นเขาก็พบว่ามันเต็มไปด้วยโลหิต ง่ามมือระหว่างนิ้วโป้งและนิ้วชี้ฉีก
เจี้ยนเฉินสูดลมหายใจเข้าลึกและจับกระบี่จือหยิงไว้แน่น เขาจ้องมองไปที่เฉียงซ่งด้วยความสนใจอย่างมากเนื่องจากความต้องการสู้นั้นได้เกิดขึ้นอยู่ภายใน เฉียงซ่งนั้นทรงพลังจริง ๆ เขามีพลังมากกว่าที่เจี้ยนเฉินคิด ไม่เพียงเจี้ยนเฉินจะล้มเหลวในการเปิดเผยความกลัวออกมา แต่การปะทะครั้งนี้ทำให้เขาปรารถนาที่จะต่อสู้
เม็ดพลังบรรพกาลในร่างเจี้ยนเฉินเริ่มถูกโคจร พลังบรรพกาลพวยพุ่งออกมา พลังบรรพกาลโคจรเร็วขึ้นเรื่อย ๆ และไหลไปทั่วร่างกายของเขาเพื่อฟื้นฟูร่างกายเจี้ยนเฉิน ไม่เพียงแต่มันจะช่วยให้ร่างบรรพกาลมีการป้องกันที่แข็งแกร่งของเขาเท่านั้น มันยังเริ่มรักษาบาดแผลให้หายอย่างรวดเร็วเช่นกัน ง่ามมือที่ฉีกขาดก็หายอย่างรวดเร็วในเวลาไม่กี่วินาที
เฉียงซ่งยังคงเหมือนเดิม เขาไม่ได้ถอยหลังแม้แต่ก้าวเดียว อย่างไรก็ตามร่างที่ใหญ่โตของเขาส่ายไปเล็กน้อย เกิดรอยบากจากกระบี่ยาวบนร่างกายส่วนบนของเขา รอยบากนั้นบางมากและมีความลึกที่ไม่แน่นอน พวกมันไม่ลึกมากนักและค่อนข้างยากที่จะแยกแยะด้วยตาเปล่า พวกมันเพียงแค่เกิดเลือดซึมออกมา
บาดแผลเหล่านี้เกิดขึ้นจากปราณกระบี่ที่เหลืออยู่ แต่พวกมันเป็นเหมือนกับรอยขีดข่วนสำหรับเฉียงซ่ง เขาไม่รู้สึกเจ็บเลย เขามองไปที่คทาโลหะในมือขวาของเขาและดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยแสงแปลก ๆ ตอนนี้มีรอยบากสีขาวสะดุดตาบนคทาสีดำในมือของเขา
เฉียงซ่งมองไปที่กระบี่ม่วงฟ้า ดวงตาของเขาส่องประกายด้วยแสงแปลก ๆ เขาพูดอย่างชื่นชม กระบี่ทั้งสองเล่มนี้น่าประทับใจจริง ๆ พวกมันแข็งแกร่งยิ่งกว่าสั่นสวรรค์ของข้า พวกมันไม่ได้อ่อนแอนกว่ากระบี่หมอกเมฆของจิตวิญญาณราชันย์ ข้าอาจไม่จำเป็นต้องใช้อาวุธนี้และข้าก็ไม่รังเกียจที่จะสะสมมันไว้ สุดท้ายหลังจากการจบการต่อสู้ กระบี่ทั้งสองนี้จะเป็นของข้า ทันทีที่เฉียงซ่งพูดอย่างนั้น เขาก็พุ่งเข้าหาเจี้ยนเฉินพร้อมกับคทาโลหะสีดำและพูดว่า มาจบเรื่องนี้เร็ว ๆ เถอะ ไม่อย่างนั้น โอหยางหยิงเว่ยจะได้ยินเกี่ยวกับพวกมัน เขายังใช้กระบี่อีกด้วย
เกิดแสงเย็นวาบในดวงตาของเจี้ยนเฉิน เมื่อเขาได้ยินเฉียงซ่งพูดอย่างนั้น เขาใช้ทักษะมายาพริบตาและเกิดเงาพร่ามัวพุ่งเข้าหาอย่างรวดเร็ว กระบี่จือหยิงยิ่งเจิดจ้าอย่างมากขณะที่เขาแทงกระบี่ไปด้านหน้า ตัวกระบี่ถูกรายล้อมไปด้วยแสงสีขาวนวล
ในขณะที่เขาแทงออกไป เจตจำนงกระบี่ที่ทรงพลังยิ่งกว่าครั้งก่อนได้ครอบคลุมไว้ที่ตัวกระบี่ เจตจำนงกระบี่ราวกับจะมาจากสวรรค์ได้บดขยี้ลงมาอย่างรุนแรง มันดูเหมือนว่าจะโผล่ออกมาจากความว่างเปล่าและทลายอุโมงค์ด้วยแรงกดดันอย่างหนัก มิติเต็มไปด้วยปราณกระบี่ที่แหลมคมอย่างมากได้ปรากฏอยู่ทั่วทุกที่และทำลายสภาพแวดล้อมรอบ ๆ
กระบี่จือหยิงเคลื่อนที่เร็วมาก มันเปล่งแสงประกายสีขาวภายใต้สภาพแวดล้อมที่มืดหม่น มันดูเหมือนกับว่ามันจะเป็นสิ่งเดียวที่อยู่บนโลกใบนี้
เจี้ยนเฉินใช้พลังจากความสำเร็จบางส่วนของต้นกำเนิดกระบี่ แม้ว่าความแตกต่างระหว่างความสำเร็จขั้นต้นและความสำเร็จบางส่วนจะเป็นความสำเร็จก้าวเล็ก ๆ ในเส้นทางกระบี่ที่เป็นกฏของโลก เจี้ยนเฉินสามารถใช้พลังจากกฏได้มากกว่าเดิมเล็กน้อย ความแตกต่างเพียงเล็กน้อยนั้นมากเพียงพอที่จะทำให้เขาทรงพลังอย่างไม่น่าเชื่อ
ภัยคุกคามที่เกิดขึ้นกับผู้ที่ไม่เข้าใจกฏของโลกมันไม่อาจจินตนาการได้ มันคล้ายกับเป็นภัยคุกคามของพลังงานดั้งเดิมต่อเซียนจักรพรรดิ
เฉียงซ่งค่อนข้างตึงเครียด เขารู้ได้อย่างชัดเจนว่าเจี้ยนเฉินทรงพลังกว่าเดิม เขาต้องเผชิญหน้ากับพลังของกฏที่กำลังโจมตีเข้ามาอย่างจริงจัง
ข้าไม่คิดเลยว่าความเข้าใจกฏของเขาจะมาถึงระดับนี้ มันใกล้กับความเข้าใจของจิตวิญญาณราชันย์ ข้ารู้สึกได้ว่ามันไม่ได้อ่อนแอกว่าความเข้าใจของจิตวิญญาณราชันย์ พรสวรรค์ของเขานั้นมากกว่าจิตวิญญาณราชันย์ เฉียงซ่งถอนหายใจด้วยความประหลาดใจอยู่ภายใน เขารู้สึกชื่นชมเจี้ยนเฉินมากขึ้นเรื่อย ๆ เพราะความแข็งแกร่งที่แท้จริงของเจี้ยนเฉินนั้นไม่ได้ใกล้เคียงกับเขา แต่เจี้ยนเฉินก็สามารถเข้าใจกฏและเข้าใจได้อย่างถ่องแท้
ตูม !
กระบี่จือหยิงและคทาโลหะปะทะกันอีกครั้ง คราวนี้เจี้ยนเฉินยืนได้อย่างเท่าเทียมกับเฉียงซ่งโดยใช้เส้นทางกระบี่ โดยทั่วไปแล้วพวกเขาติดอยู่ในทางตัน
ร่างกายของเฉียงซ่งสั่นอย่างแรง ขณะที่ถอยหลังออกไป 3 ก้าว อุโมงค์สั่นสะท้านทุก ๆ ก้าวที่เขาถอย ดังนั้นมันจึงสั่นทั้งหมด 3 ครั้ง
เจี้ยนเฉินไม่ได้กระเด็นออกไปเหมือนกับคราวที่แล้ว แต่เขาก็ถอยหลังไป 5 ก้าว รอยแตกบาง ๆ ปรากฏขึ้นในมิติอุโมงค์ทุก ๆ ก้าวที่เขาถอย แต่พวกเขาก็เข้าประชิดเพียงพริบตา ง่ามมือระหว่างนิ้วโป้งและนิ้วชี้ของเขาขาดอีกครั้ง เลือดหยดหนึ่งไหลออกมาจากบริเวณที่ถูกปกป้องกันจากแสงของเจี้ยนเฉิน มันถูกทำลายด้วยพลังที่เหนือกว่าจนเป็นชิ้น ๆ
รอบกระบี่ได้ปรากฏอีกครั้งบนร่างกายกำยำของเฉียงซ่ง พวกมันดูลึกยิ่งกว่าเดิม ทำให้เฉียงซ่งต้องใช้การม่านพลังรอบ ๆ ตัวเขา
ทันทีที่เจี้ยนเฉินทรงตัวได้ เขาก็ก้าวเพียงหนึ่งเข้า เขาพุ่งเข้าหาเฉียงซ่งพร้อมกับพลังที่ท่วมท้น เขาแทงกระบี่จือหยิงไปที่เฉียงซ่งโดยใช้พลังไม่น้อยกว่ากระบี่ก่อนหน้านี้ กระบี่ฉิงโซวบินอยู่รอบ ๆ หัวของเขา มันถูกปกคลุมไปด้วยชั้นแสงสีขาว มันยังแทงไปที่เฉียงซ่งด้วยปราณกระบี่ที่รุนแรง
เฉียงซ่งคำรามและท่าทางของเขาก็ดูราวกับเทพเจ้าสงคราม เขาเผชิญหน้ากับเจี้ยนเฉินพร้อมกับแรงกดดันที่มหาศาล
เสียง ตูมม ดังขึ้นขณะที่ทั้งสองปะทะกันประมาณ 10 ครั้ง พลังงานมหาศาลกระเด็นออกมาหลังจากที่ทั้งสองปะทะกันทำให้อุโมงค์สั่นอยู่ตลอดเวลา รอยแตกที่ปรากฏยังคงปรากฏออกมาไม่หยุด
ตูมม ! เกิดเสียงดังที่หน้าอกของเจี้ยนเฉินที่ถูกโจมตีด้วยคทาของเฉียงซ่ง หน้าอกของเขายุบลงไปพร้อมกับคลื่นกระแทกที่ทรงพลังเข้ามาสู่ร่างกายของเขา มีหลุมพอ ๆ กับหมัดพุ่งทะลุตัวเขา มันใหญ่ประมาณชามข้าวและอวัยวะของเขาก็หายหมด
ในทางกลับกันกระบี่จือหยิงของเจี้ยนเฉินสามารถทะลวงการป้องกันของเฉียงซ่งและฟันไปที่เอวของเขาได้ แม้ว่าบาดแผลจะมีความลึกเพียงแค่สองนิ้ว แต่ก็เต็มไปด้วยพลังจากกฏ ปราณกระบี่ก็ทำให้เกิดบาดแผลขึ้น กระบี่ฉิงโซวสามารถทิ้งรอยแผลไว้ได้หนึ่งนิ้วที่หลังของเขา ทำให้เลือดท่วมตัวของเขา
เจี้ยนเฉินกระเด็นไปอีกครั้ง เขาหน้าซีด
เฉียงซ่งโงนเงนไปมา เขาอยู่ในสภาพที่น่ากลัวไม่น่าต่างกัน
