ตอนที่ 613 เปิดเผยโฉมหน้า
ผู้อาวุโสตระกูลเฉียวมาด้วยตัวเอง คณะผู้อาวุโสตระกูลหลิงก็ย่อมต้องออกมา
ผู้อาวุโสใหญ่ถือลูกประคำ “ถูกต้อง ฉันเป็นพยานให้ได้ ฉันอยู่ด้วยกันกับฉงโหลว”
ถึงแม้เขาจะไม่ชอบเจียงฮว่าผิง พลอยทำให้ไม่พอใจในตัวหลิงฉงโหลวไปด้วย
แต่ก็ไม่มีทางเข้าข้างคนนอก
ส่วนเรื่องที่ไปตบหน้านายใหญ่เฉียว ผู้อาวุโสใหญ่ก็แสร้งทำเอาหูไปนาเอาตาไปไร่
อย่างไรเสียเจียงหรานก็ถูกซ้อมหนักขนาดนั้น หลิงฉงโหลวเป็นพ่อ ไม่มีทางที่จะไม่เอาเรื่อง
“แกไม่ลงมือเอง แล้วคนอื่นลงมือไม่ได้หรือไง” ผู้อาวุโสสามแสยะยิ้ม “หลิงเหมียนซีกับเจียงหรานของตระกูลแกสนิทกันมาก ต้องเป็นฝีมือของหลิงเหมียนซีแน่ๆ!”
“ผู้อาวุโสสาม พูดแบบนี้ก็ไม่ถูกนะครับ” หลิงฉงโหลวพูด “ถึงแม้เสี่ยวเหมียนจะเก่งมาก แต่วรยุทธ์ของเธอก็แค่หกสิบกว่าปี”
“ลองบอกผมหน่อยสิครับว่าเธอจะจัดการเฉียวตงกับเฉียวถิงด้วยตัวคนเดียวได้ยังไง”
ผู้อาวุโสสามคัดค้าน “ทำไมจะไม่ได้ หลิงเหมียนซีเจ้าเล่ห์ขนาดนั้น ใครจะไปรู้ว่าเธอจะใช้แผนไหน”
เขายืนกราน “ฉันไม่สนเรื่องอื่น วันนี้ฉันต้องการเอาเรื่อง!”
หลิงตงชิงที่อยู่ด้านข้างหัวเราะ ทำเสียงจึ๊ “น้องสี่ ฉันว่าผู้อาวุโสสามพูดถูกนะ ต่อให้นายไม่ลงมือเอง แต่ลูกน้องนายก็เยอะแยะไม่ใช่เหรอ”
“นายยังมีลูกน้องคนสนิทสองคนที่อยู่ระดับปรมาจารย์จอมยุทธ์ ทำไมจะลงมือแทนไม่ได้ล่ะ”
พูดจบหลิงตงชิงก็หันไปพูดต่อ “ผู้อาวุโสใหญ่ครับ ตระกูลหลิงของเราไม่มีใครหนุนหลังมาโดยตลอด ตระกูลใหญ่จำนวนมากคอยจับตาดูอยู่ หลิงฉงโหลวยังจงใจชักศึกเข้าตระกูลในเวลานี้อีก ผู้อาวุโสใหญ่ว่าเขายังคู่ควรกับตำแหน่งนายใหญ่อีกเหรอครับ”
เขาพูดด้วยเสียงดุดัน “ตอนนั้นเขาแต่งงานกับคนธรรมดา ทำให้ตระกูลหลิงของเราตกเป็นขี้ปากตระกูลอื่นอยู่ไม่น้อย ตอนนี้ยังก่อเรื่องแบบนี้อีก ต้องถอดเขาออกจากตำแหน่งนายใหญ่แล้วนะครับ!”
ผู้อาวุโสใหญ่ขมวดคิ้ว ขณะที่กำลังจะพูด ทันใดนั้นก็มีคนเข้ามาเกาะแขน
หลิงเหมียนซีกะพริบตาปริบๆ เริ่มฟ้อง “ปู่ทวดคะ เขาใส่ร้ายหนู เมื่อวานหนูอยู่บ้านตลอดเลยนะคะ”
แววตาของผู้อาวุโสใหญ่ดุดันขึ้นมาทันที “บอกว่าเสี่ยวเหมียนทำ มีหลักฐานหรือเปล่า”
“คือ…” ผู้อาวุโสสามพูดไม่ออกขึ้นมาทันที โมโหมาก “คิดว่าตระกูลเฉียวของพวกเรามีกล้องวงจรปิดทุกที่แบบตระกูลหลิงหรือไง”
อิ๋งจื่อจินนั่งดื่มชาอยู่เงียบๆ ตรงด้านข้าง สีหน้าเรียบเฉย ไม่สะทกสะท้านใดๆ
ผู้อาวุโสสามไม่ได้คิดว่าเป็นคนอื่น กำลังโมโหเลือดขึ้นหน้า
หลิงฉงโหลวพูดขึ้นอีกครั้ง “บังเอิญจริง เมื่อวานลูกน้องผมอยู่บ้านกันหมด ลูกน้องคนสนิทสองคนคุ้มกันให้เสี่ยวหราน มีพยานบุคคลเหมือนกัน”
พอได้ยินแบบนี้หลิงตงชิงก็หน้าบึ้ง
เขาฟันธงได้ว่าคนที่ลอบเข้าไปในบ้านตระกูลเฉียวจะต้องเป็นคนของหลิงฉงโหลวแน่นอน
ไม่อย่างนั้นหลิงฉงโหลวจะเตรียมการไว้ล่วงหน้าได้ยังไง
“ได้ พวกแกคอยดูเถอะ!” ผู้อาวุโสสามเดินพรวดพราดออกไปด้วยความโกรธ “ฉันจะบอกให้ตระกูลฝานรู้เรื่องนี้ รอก่อนเถอะ ท้าทายตระกูลเฉียว ตระกูลหลิงไม่มีทางได้อยู่อย่างเป็นสุขหรอก”
หลิงตงชิงมองไป กำลังจะพูดขึ้น แต่หลิงเหมียนซีชิงตัดหน้าก่อน
“ปู่ทวดคะ ทำไงดีคะ หนูไม่ได้ทำความเดือดร้อนใช่ไหม”
“ไม่ต้องกลัว” ผู้อาวุโสใหญ่ปลอบหลิงเหมียนซี “พวกเขาไม่มีหลักฐาน บุ่มบ่ามลงมือกับพวกเราไม่ได้ ต่อให้ไปเชิญศาลสถิตยุติธรรมมา ทางศาลสถิตยุติธรรมก็มีแต่จะเข้าข้างพวกเรา”
หลิงเหมียนซีพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง “งั้นก็ดีค่ะงั้นก็ดี ปู่ทวดคะ วรยุทธ์ของหนูก้าวหน้าขึ้นอีกแล้ว มาลองดูสิคะ”
ผู้อาวุโสใหญ่ถูกเบนความสนใจไปหมด ดีใจมาก “ก้าวหน้าขึ้นอีกแล้วเหรอ ดีๆๆ ไป ไปสนามฝึกกัน”
ผ่านวิกฤติไปได้ทั้งแบบนี้
หลิงตงชิงกำแก้วแตกละเอียด แสยะยิ้ม “หลิงฉงโหลว นายพึ่งหลิงเหมียนซีให้ได้ตลอดเถอะ ฉันจะคอยดู”
พ่อของหลิงเหมียนซีจากไปเร็วตั้งแต่เธออายุได้สองขวบ เหลือแค่เธอกับแม่
หลายคนต้องการขับไล่สองแม่ลูกออกไป
แต่หลิงฉงโหลวไปรับสองแม่ลูกมาอยู่ด้วย เขากับเจียงฮว่าผิงช่วยกันดูแล
ตอนอายุหกขวบหลิงเหมียนซีได้แสดงให้เห็นถึงพรสวรรค์จอมยุทธ์ที่เหนือใคร
ทำให้คณะผู้อาวุโสเริ่มให้ความสำคัญ ผู้นำตระกูลหลิงยังออกมาชี้แนะเธอด้วยตัวเอง
หลิงตงชิงแอบนึกเสียดาย ถ้าเขารู้ว่าหลิงเหมียนซีจะเก่งขนาดนี้ เขาไม่มีทางปล่อยโอกาสดีแบบนี้ให้หลิงฉงโหลว
ไม่อย่างนั้นตำแหน่งนายใหญ่ทุกวันนี้มีเหรอจะเป็นของหลิงฉงโหลว
หลิงฉงโหลวยิ้มพลางพูด “ผมจะรอ”
หลิงตงชิงเดินออกไปด้วยความโมโห
หลิงฉงโหลวค่อยๆ ถอนหายใจ
เขายืนขึ้น สีหน้าหนักใจ “จื่อจิน ขายหน้าหนูแย่ ครั้งนี้โชคดีที่ได้หนูช่วย ลุงขอบคุณแทนเสี่ยวหรานด้วยนะ”
“ไม่ต้องเกรงใจค่ะ” อิ๋งจื่อจินพยักหน้า “ตอนอยู่โรงเรียนเขาก็เคยดูแลหนูค่ะ”
“เด็กคนนั้น” หลิงฉงโหลวส่ายหน้า “หนูช่วยชีวิตเขาไว้สองครั้งแล้ว บุญคุณยากจะตอบแทน ไม่งั้นเอาแบบนี้ ลุงยกให้เป็นลูกชายหนูแล้วกัน เรียกใช้ได้ตามสบาย”
“งั้นไม่เอาดีกว่าค่ะ” อิ๋งจื่อจินครุ่นคิด “เขาบอกว่าถ้าเขามีลูกชายคงอดใจไม่แกล้งไม่ไหว เจียงหรานจะน่วมเอาได้ค่ะ”
หลิงฉงโหลว “…”
…
วันต่อมา
บาดแผลของเจียงหรานหายดีแล้ว
หลิงฉงโหลวยังต้องนั่งเป็นหลักที่บ้านตระกูลหลิง หลิงเหมียนซีกับอิ๋งจื่อจินจึงไปเป็นเพื่อนเจียงหราน
อิ๋งจื่อจินกดผ้าปิดปาก “ฉันจะไปเดินเล่นหน่อย อีกเดี๋ยวเริ่มประลองเรียกฉันด้วย”
“เอ๊ะ…” เจียงหรานยังไม่ทันได้ห้าม อิ๋งจื่อจินก็ออกไปแล้ว
เขาแอบกลุ้มใจ “พี่ก็ไม่รู้จักห้าม ที่นี่มันศาลสถิตยุติธรรมนะ เกิดมีเรื่องอะไรจะทำไง”
“จะมีเรื่องอะไรได้” หลิงเหมียนซีกัดอมยิ้ม “นายดูถูกอาอิ๋งเกินไปแล้ว ไม่แน่เธออาจมีคนรู้จักอยู่ในศาลสถิตยุติธรรมก็ได้”
เจียงหรานยังอยากพูดอะไรต่อ แต่มีเสียงเยาะเย้ยถากถางดังขึ้น
“พวกแกจะรู้จักใครในศาลสถิตยุติธรรมได้ เลิกคุยโม้ได้แล้ว! เจียงหราน ถือว่าแกโชคดีที่ยังฟื้นขึ้นมาได้”
เฉียวถิงก็ไม่อยากจะเชื่อ
สองวันก่อนเจียงหรานถูกเฉียวตงซ้อมอาการสาหัสขนาดนั้น ตอนนี้กลับลุกเดินได้แล้ว
คนที่นอนหมดสติไม่ฟื้นในตอนนี้กลับกลายเป็นเฉียวตง
ตระกูลเฉียวก็เชิญแพทย์แผนโบราณมารักษาเขา แต่ก็รักษาไม่ได้
สุดท้ายระหว่างสมุนไพรราคาแพงกับเฉียวตงก็เลือกที่จะปล่อยเฉียวตงไป
เฉียวถิงเคียดแค้นมาก
พอไม่มีเฉียวตง เส้นทางของเขาในศาลสถิตยุติธรรมก็จะลำบาก
เจียงหรานหันหน้าไปแสยะยิ้มใส่ “ฉันมีพ่อ แกมีอะไร”
เฉียวถิงไม่เข้าใจคำพูดนี้ แต่สีหน้ายังคงยิ้มเยาะ “เรื่องที่อาฉันสลบไม่ฟื้นลือไปทั่วศาลสถิตยุติธรรมแล้ว ต่อให้ไม่ใช่ฝีมือแกแต่ก็เกี่ยวข้องกับแก”
“คอยดูเถอะ แกไม่มีทางได้อยู่อย่างเป็นสุขหรอก เบื้องบนจะต้องลงโทษแก!”
ราวกับเป็นการยืนยันคำพูดนี้ มีผู้ดูแลคนหนึ่งรีบร้อนเดินมาจากทางตะวันออก
“เจียงหราน” เขาหยุดลง มองสำรวจเจียงหรานก่อนแล้วถึงพูดขึ้น “ท่านเงาให้มาเรียกนายไป”
เจียงหรานอึ้ง “ว่าไงนะครับ”
“ท่านเงา” คนดูแลเร่ง “ยังไม่รีบไปอีก”
เฉียวถิงได้ฟังก็สะใจมาก “ฮ่าๆ เจียงหราน แกจบแล้ว! เรื่องรู้ไปถึงหูท่านเงา แกยังอยากจะสู้กับฉันบนลานประลองอีกเหรอ อีกเดี๋ยวแกจะมีชีวิตรอดออกมาหรือเปล่ายังเป็นปัญหา!”
“สมน้ำหน้า สะใจจริงวุ้ย! ต่อให้แกออกมาได้ ท่านเงาตักเตือนแก แกยังจะกล้าลงมือกับฉันอีกเหรอ ฮ่าๆ!”
คนคุ้มกันคนอื่นๆ ก็มองมา
มีคนตกใจ มีคนสะใจ
เจียงหรานอายุน้อยแต่กลับมีวรยุทธ์ที่สูงขนาดนี้ กลายเป็นหนามยอกอกของใครหลายคน
เจียงหรานกำมือ พูดเสียงเบา “พี่ รอผมก่อนนะ เดี๋ยวผมมา”
หลิงเหมียนซีขมวดคิ้ว “ฉันไปด้วย เดี๋ยวรออยู่ข้างนอก ถ้าเกิดอะไรขึ้นนายก็เรียกพี่”
เธอสู้เงาไม่ได้แน่นอน แต่จะไม่ปกป้องน้องชายก็ไม่ได้
ทั้งสองคนเดินตามคนดูแลไปถึงหน้าอาคารแห่งหนึ่ง
คนดูแลขวางหลิงเหมียนซีไว้ ให้เจียงหรานเข้าไปคนเดียว
เจียงหรานแอบเครียด
อย่าว่าแต่เขาเป็นคนคุ้มกันระดับห้าของศาลสถิตยุติธรรมเลย แม้แต่คนคุ้มกันระดับหนึ่งก็ไม่มีสิทธิ์เข้าพบบุคคลระดับสูงของศาลสถิตยุติธรรม
ศาลสถิตยุติธรรมแบ่งงานกันอย่างชัดเจน
ฮู่ฝ่าซ้ายขวาดูแลทีมคุ้มกัน ปกป้องความปลอดภัยของโลกจอมยุทธ์
คณะผู้อาวุโสมีบารมีสูงส่ง รับหน้าที่กำหนดแผนเรื่องน้อยใหญ่
ก้งเฟิ่งทั้งสี่มีหน้าที่จัดการลงโทษคนที่ทำผิดกฎของโลกจอมยุทธ์ทั้งหมด
มีแค่เงาที่ไปมาอย่างไร้ร่องรอย ราวกับคอยดูแลในทุกเรื่อง
เจียงหรานกัดฟันแล้วเดินเข้าไป
ภายในห้องโถงที่กว้างใหญ่
ชายหนุ่มนั่งอยู่บนที่สูง มือเท้าศีรษะ หลุบตาลง
เจียงหรานสัมผัสได้ถึงแรงกดดันที่แผ่ซ่านออกมาจากตัวเขา
แทบทำให้หยุดหายใจ
หรือว่าตระกูลเฉียวอาศัยตระกูลฝานเพื่อขอให้ท่านเงาลงโทษเขาจริงๆ
เจียงหรานยืดอก หลับตาลง เตรียมใจ “พ่อไม่กลัว มาเลย จะฆ่าจะแกงเชิญตามสบาย เกิดมาสิบเก้าปี ลูกผู้ชายไม่เกรงกลัวใคร!”
“…”
เกิดความเงียบภายในห้องโถง
ตามมาด้วยเสียงหัวเราะ คำพูดที่เจือด้วยอารมณ์หยอกล้อ “พูดอะไรน่ะ”
อยู่ๆ เจียงหรานก็คุ้นเสียงนี้
เขาเงยหน้าขึ้นอย่างอึ้งๆ
ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ด้านบนค่อยๆ ถอดหน้ากากออก
ใบหน้าหล่อเหลาที่คุ้นเคย
ดวงตาดอกท้อคู่งาม
มีรอยยิ้มตามธรรมชาติ ลุ่มลึกเสน่ห์ดึงดูด
ฟู่อวิ๋นเซินประสานมือ เลิกคิ้วขึ้น พูดอย่างใจเย็น “ทำไมฉันต้องฆ่านายแกงนายด้วย”
