บทที่ 94 สถานีตำรวจโกลาหล
บทที่ 94 สถานีตำรวจโกลาหล
หลังจากวางสาย ลู่เฉินมองไปที่ซูโย่วอี๋และพูดว่า “พวกเขาเห็นผู้หญิงสวมหมวกและหน้ากากเข้าไปในห้องแต่งตัวแล้วออกมาหลังจากนั้นไม่กี่นาที ฉันไม่แน่ใจว่าเป็นใคร”
เข้ามาแล้วออกไปทันที…
“แล้วเห็นครั้งสุดท้ายที่ไหน?”
“ที่เวที” เขาพูดพลางหรี่ตา
มีพนักงานหลายร้อยคนอยู่ในห้องประชุม และพวกเขาต่างก็ยุ่งกับการแสดงที่กำลังจะมาถึง คงไม่มีใครให้ความสนใจกับใครที่เดินเข้าเดินออก
นอกจากนี้ที่นี่ยังมีทางออกอีกมาก จะสามารถออกทางไหนก็ได้ แค่หาช่วงที่ไม่มีใครสนใจก็ปลอมตัวและปะปนกับฝูงชนได้
เธอก้มหัวลงอย่างหมดหนทางพร้อมกับนึกถึงเฉินซีซีและคิดไปถึงว่าคนที่ทำให้เธอต้องมาทรมานอย่างนี้จะจับมือใครดมไม่ได้เลยเหรอ?
แต่ลู่เฉินกลับไม่ได้จริงจังกับมัน “คุณรู้หรือไหมว่าเจ้าหน้าที่เหลียงที่รับผิดชอบคดีนี้คือใคร เขาคือหัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยสาธารณะของเมืองปักกิ่ง ไม่มีคดีไหนที่เขาไขไม่ได้ คุณเอาเวลาไปกังวลเกี่ยวกับการสอบปากคำกับตำรวจที่กำลังมาดีกว่านะ”
ในกรณีเล็กน้อยเช่นการวางยาที่ไม่มีใครเสียชีวิตแค่คอได้รับบาดเจ็บ ตามปกติแล้วคงไม่ต้องถึงมือเจ้าหน้าที่เหลียง แต่เพราะเส้นสายของลู่เฉิน เขาจึงต้องมาจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเอง
และเฉินป๋อเฉียงก็ไม่ใช่คนธรรมดา!
คนที่วางยาต้องการเล่นงานแค่ซูโย่วอี๋แท้ ๆ แต่กลับต้องไปเจอของแข็งที่เป็นลูกของคนใหญ่คนโตอย่างเฉินซีซี
“ถ้าคุณคิดด้วยสมองอันน้อยนิดของคุณไม่ออก ก็อย่าคิดอะไรมากเลย”
ซูหยิน: สมองอันน้อยนิด?
ทันใดนั้นสัญญาณเตือนภัยในหัวของเธอก็ดังขึ้น นี่เขาใช้คำน่ารัก ๆ นี้เรียกโย่วอี๋งั้นเหรอ?
ซูโย่วอี๋ที่ไม่รู้เรื่องอะไรยกชาขึ้นดื่ม แต่ก็พบว่ามันขมมาก
ทันใดนั้น ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นและมีตำรวจสองนายเข้ามา
“คุณซู โปรดไปกับเราเพื่อให้ปากคำครับ”
ซูโย่วอี๋ดึงซูหยินให้ลุกขึ้นและพูดว่า “ขอบคุณค่ะ ประธานลู่”
เธอพูดด้วยน้ำเสียงจริงใจ
เธอรู้สึกขอบคุณที่เขาปกป้องเธอจากคุณนายเฉิน และความช่วยเหลือในคดีนี้
ก่อนที่เธอจะออกไป ลู่เฉินได้หยุดเธอไว้และพูดว่า “ซูโย่วอี๋ คุณจะไม่เป็นไร”
ซูโย่วอี๋ตกตะลึง สิ่งที่ลู่เฉินหมายถึงคือเขาเชื่อเธองั้นเหรอ?
เธอคิดอยู่ครู่หนึ่งว่ามันใช่เรื่องจริงหรือเปล่า? ลู่เฉินเป็นคนฉลาด เขาคงรู้ว่าเธอไม่ใช่คนร้าย ซูโย่วอี๋คิดอย่างนั้น
ซูหยินอยากไปเป็นเพื่อน แต่เธอกลับถูกซูโย่วอี๋บังคับให้กลับไป เพราะไม่อยากให้เธอไปสถานีตำรวจด้วย
ที่สถานีตำรวจของเมืองปักกิ่ง
ทันทีที่เธอลงจากรถก็เข้าไปในสถานีตำรวจทันที และเมื่อเธอก้าวเท้าเข้าไป ตำรวจทุกคนในห้องนั้นก็หันมามองที่เธอ
ตำรวจหลายคนถึงกับเรียกชื่อเธออย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง “โย่วโย่วเหรอ?”
ใช่ เธออยู่ที่สถานีตำรวจแล้ว
เจ้าหน้าที่ตำรวจเข้ามาถามว่า “โย่วโย่ว คุณเป็นอะไรหรือเปล่า?”
“ใช่ ทำไมคุณมีเวลามาที่สถานีตำรวจเพื่อดื่มชาอย่างนี้ล่ะ”
“นั่นสิ ไปหาชามาให้เธอเร็ว เธออุตส่าห์มาที่นี่แล้ว”
“ซูโย่วอี๋ คุณชอบดื่มชาแบบไหน? ผมเพิ่งดูการแสดงของคุณ มันดีมากเลยครับ”
ชายหนุ่มผมเกรียนพูดพร้อมหัวเราะคิกคัก “ผมโดนจับได้ว่าแอบอู้งานใช่ไหม”
ซูโย่วอี๋ขมวดคิ้ว ไม่น่าแปลกใจที่เจ้าหน้าที่เหลียงส่งเธอมาที่นี่เพื่อสอบปากคำ เธอไม่รู้เลยว่าจะตอบชายหนุ่มเหล่านี้อย่างไร
จู่ ๆ ก็มีชายคนหนึ่งกระแอมขึ้น “หลีกทางไป อย่ามาขวางทางทำงาน”
เจ้าหน้าที่ตำรวจที่ถูกดุจ้องไปที่หัวหน้าเหลียงด้วยตาเบิกกว้าง และทำหน้าอับอาย
“คุณเซ็นชื่อไว้ เดี๋ยวค่อยว่ากันเรื่องถ่ายรูป”
ทั้งหมดเป็นเพราะความไม่สมดุลระหว่างจำนวนเจ้าหน้าที่ชายและหญิงในสถานีตำรวจแห่งนี้ จึงทำให้ไม่มีใครมีแฟน พอมีสาวสวยมายืนตรงหน้าทุกคนต่างก็น้ำลายไหลกันหมด
เธอเข้าไปในห้องสอบสวน และพบกับเจ้าหน้าที่หลิวที่สีหน้าจริงจัง
ซูโย่วอี๋ไม่ได้รู้สึกอึดอัดที่ถูกมองว่าเป็นผู้ต้องสงสัย
เธอแค่บอกเขาว่าเธอทำอะไรและมีใครเป็นพยานบ้าง
ทันใดนั้นก็เกิดคำถามขึ้นในใจของเธอ วิดีโอจากกล้องวงจรปิดตอนที่มีคนมาวางยา เธอกำลังรับประทานอาหารกับเพื่อน ๆ ในห้องอาหารไม่ใช่เหรอ นั่นยังไม่เพียงพอที่จะขจัดความสงสัยของเธอหรือไง?
เจ้าหน้าที่หลิวอธิบายว่า “ในฐานะคนที่อยู่ในที่เกิดเหตุ เราต้องทำการสอบสวนคุณอยู่แล้ว มันเป็นเรื่องปกติ”
“นอกจากนี้ เราไม่สามารถตัดประเด็นการสมรู้ร่วมคิดได้ การที่คุณมีหลักฐานที่อยู่ยืนยันไม่สามารถใช้เป็นข้อแก้ตัวได้”
หลังจากพูดจบ เขาก็พูดต่ออีกประโยคหนึ่งว่า “มันไม่ได้มุ่งเป้าไปที่คุณ”
ซูโย่วอี๋พยักหน้า เธอเข้าใจได้ว่าเจ้าหน้าที่หลิวนั้นเป็นคนละเอียดและเข้มงวดแค่ไหน
“จบการสอบปากคำ คุณซู คุณกลับไปได้แล้ว”
“ขอโทษที่รบกวนค่ะ” เธอกล่าว
เมื่อเธอเดินออกจากห้องสอบสวน ซูโย่วอี๋ก็ถูกล้อมด้วยกลุ่มตำรวจหนุ่ม
“โย่วโย่ว ช่วยเซ็นชื่อให้ผมหน่อยได้ไหม?”
ซูโย่วอี๋พยักหน้า แล้วชายคนนั้นก็ยื่นสมุดให้เธอ เธอเปิดมันและเห็นคำบนนั้น
‘2021.2.8. ผู้เสียชีวิต: XX สถานที่พบศพ: ถนนตะวันออก…’
ซูโย่วอี๋ปิดมันทันที “มันจะดีเหรอคะ?”
การเขียนชื่อของเธอลงในบันทึกการทำงานที่เคร่งเครียดเช่นนี้มันดูจะไม่เหมาะสมเกินไปหรือเปล่า
แต่ชายคนนั้นพูดอย่างจริงจังว่า “ไม่มีปัญหา ๆ การได้เห็นลายเซ็นของคุณทุกวัน ความพยายามในการทำงานของผมคงเพิ่มขึ้น”
“…”
ซูโย่วอี๋ต้องเซ็นชื่อของเธอที่มุมของหน้าแรกอย่างไร้ยางอาย
ต่อมาเจ้าหน้าที่ตำรวจคนที่สองมาขอลายเซ็นด้วยอีกคน และเขาได้เห็นที่เธอเซ็นไปเมื่อกี้จึงบอกกับเธอว่า “โย่วโย่ว เซ็นตรงกลางสิครับ”
“…”
ซูโย่วอี๋ไม่มีทางเลือกนอกจากเซ็นชื่อของเธอตรงกลางสมุด
จากนั้น ก็มีแฟน ๆ ก็เข้ามาขอลายเซ็นเธอมากขึ้นเรื่อย ๆ
ผู้คนที่ได้รับลายเซ็นและรูปถ่ายต่างออกไปทีละคนอย่างไม่เต็มใจ “คุณมาเล่นที่นี่บ่อย ๆ นะครับ”
คนพูด พูดอย่างสั่นเทา “พูดไม่ได้เหรอ นี่มันเป็นสถานที่ที่ดีนะ ยังไงก็มาบ่อย ๆ นะครับ”
ซูโย่วอี๋ยิ้มตำรวจเหล่านี้ดูน่ารักจัง
หลังจากที่เธอออกไป เจ้าหน้าที่ตำรวจก็ได้โพสต์รูปของเขาและซูโย่วอี๋ลงในวีแชต
[พระเจ้า]
[ลูกสาวของฉันสวยมาก]
[นางในฝันของฉัน]
[วันที่โชคดีเริ่มต้นตั้งแต่ที่ฉันพบคุณ]
หนึ่งนาทีต่อมา พวกเขาทั้งหมดได้รับความคิดเห็น
เจ้าหน้าที่เหลียง : เงินวันนี้ของพวกนายโดนหักเพราะเล่นมือถือที่ทำงาน และเพิ่มการวิเคราะห์คดีและคำถามสิบข้อ เพิ่มการฝึกร่างกายหนึ่งชั่วโมง
ทันใดนั้นสถานีตำรวจก็เต็มไปด้วยเสียงร่ำไห้
“โอ้พระเจ้า! ฉันตื่นเต้นมากจนลืมบล็อกเจ้านายได้ยังไง”
……
ซูโย่วอี๋นั่งแท็กซี่กลับไปยังสถานที่จัดการแสดง
ในเวลานี้ การแสดงบนเวทีได้เสร็จสิ้นลงแล้ว และผู้ชมนับหมื่นคนกำลังลงคะแนนเสียง กฎคือผู้ชมหนึ่งคนยังคงโหวตได้สองครั้ง
ผลลัพธ์ถูกคำนวณอย่างรวดเร็ว การจัดอันดับของการแสดงมีดังนี้
อันดับที่ 1: ซูโย่วอี๋ 6,433 คะแนน
อันดับที่ 2: อวี๋ชิงจ้าว 6,079 คะแนน
อันดับที่ 3: เฉินซีซี หลินเจี้ยน และชุ่ยเชียนต้ง 5,821 คะแนน
สามอันดับแรกมีคะแนนมากกว่าครึ่งหนึ่ง
ผลลัพธ์ที่ออกมา ผู้ชนะควรอยู่บนเวทีเพื่อรอการสัมภาษณ์ แต่เนื่องจากซูโย่วอี๋ไม่อยู่ที่นั่น ทีมงานของรายการจึงข้ามส่วนนี้ไป!
[ฉันรู้สึกว่ามันผิดปกติมานานแล้ว อย่างแรก การแสดงของทีมกระต่ายน้อยเปลี่ยนจากสามคนเป็นสองคน แถมตอนนี้โย่วโย่วก็หายไปอีก]
[เกิดอะไรขึ้น พวกเธออยู่ที่ไหน?]
[ฉันซื้อบัตรพิเศษเพื่อไปดูเด็กสองคนนี้เลยนะ เด็กน้อยสองคนนั้นไปไหน?]
[ตอนที่โย่วโย่วแสดง ฉันมองเธอตลอด แล้วรู้สึกว่าเธออารมณ์ไม่ดีในตอนนั้น]
[ความคิดเห็นข้างบน คุณคือจูกัดเหลียงกลับชาติมาเกิดเหรอ?]
[อยากฟังความจริงไหม? เฉินซีซีดื่มน้ำที่มียาพิษจนเสียงของเธอแหบแห้ง พูดไม่ได้ ตอนนี้เธออยู่โรงพยาบาล ส่วนซูโย่วอี๋อยู่ที่สถานีตำรวจ]
[นี่มันอะไรกันเนี่ย!]
[คุณหมายถึงโย่วโย่วของฉันเป็นคนร้าย? เรื่องจริงเหรอ!]
การแสดงทั้งหมดจบลงอย่างรวดเร็วหลังจากที่ฮันเอินจีพูด
