ตอนที่ 865 เธอคือชีวิตของฉัน!
ถ้าคนที่ไม่รู้จักมาเห็นเขาเคร่งเครียดขนาดนี้คงคิดว่าเธอป่วยเป็นโรคอะไรสักอย่าง
วันๆ ก็เอาแต่อาหารบำรุงและยาบำรุงให้เธอกิน
ตลอดสองวันมานี้ยังคอยจ้องหน้าท้องเธอทุกวัน
เขามักจะทำให้ซั่งซินสงสัยว่าลูกที่อยู่ในท้องตัวเองมีปัญหาอะไรหรือเปล่า
“พี่เสี่ยวซือบอกฉันมาตามตรงว่าลูกในท้องฉันเป็นอะไรหรือเปล่า?” พอซั่งซินนึกอะไรขึ้นได้ก็ยังไม่รับโทรศัพท์แต่คว้ามือเขามาถาม
เธอมักจะรู้สึกตลอดเวลาว่าเขาเหมือนมีเรื่องอะไรปิดบังเธออยู่
หลังจากที่กลับมาจากโรงพยาบาล เขาดูเหม่อลอยบ่อยๆ เอาแต่จ้องท้องเธออยู่นานมากแต่ก็ไม่พูดอะไร
ต่อมาเธอเคยถามเขาเรื่องโรคหัวใจกำเริบ เขาก็ดูเหมือนไม่มีอะไรผิดปกติ ทว่าเขาจ้องท้องเธอนานยิ่งกว่าทุกวัน
เหมือนกำลังลังเลอะไร
“หืม?” ถังหยวนซือนิ่งไปสักพักพลางยิ้มมุมปากด้วยความรักใคร่ “ลูกแข็งแรงมาก แค่เธอผอมไปหน่อย คุณหมอบอกว่าเธอต้องกินให้เยอะๆ หน่อย”
“ฉันกินเยอะมากแล้ว กินปลากินเนื้อมื้อใหญ่ทุกวันและยังเชื่อฟังคุณเป็นอย่างดี ดื่มยาบำรุงไม่ขาดเลยสักถ้วยจนฉันเริ่มสงสัยแล้วว่าตัวเองเดินทางย้อนกลับไปในสมัยโบราณ คิดไม่ถึงเลยว่าจะใช้วิธีแบบสมัยโบราณมาบำรุงครรภ์…”
ซั่งซินบ่นขณะที่เดินเข้าไปในห้องอาหาร
ตัวเองลากเก้าอี้แล้วนั่งลง
ไม่ทันได้สังเกตว่าถังหยวนซือที่อยู่ข้างหลังสีหน้าแย่ลงเล็กน้อย
เมื่อได้ยินเธอหันมาถามตัวเองว่าเมื่อไหร่เธอถึงจะได้ไม่ต้องดื่มยาจีน ดวงตาเขาหรี่ลงเล็กน้อยเป็นประกายสว่างวาบ
ตามมาข้างหน้า
“ดื่มอีกไม่กี่วัน จนกว่าเธอจะไม่ฝันร้ายก็ไม่ต้องดื่มก็ได้”
“……”
“ใครโทรมาหาเธอ?” ถังหยวนซือถามขึ้นมาทันที
ซั่งซินนึกถึงโทรศัพท์สายนั้นก็รีบเปิดโทรศัพท์ดู เธอไม่ทันรู้ตัวเลยว่าเขาเปลี่ยนหัวข้อกะทันหัน
“สายจากเสี่ยวมู่มู่น่ะ”
ซั่งซินยกซุปที่ถังหยวนซือตักให้เธอ เมื่อเห็นเห็นสายที่ไม่ได้รับก็โทรกลับโดยไม่แม้แต่จะคิด
เหนียนเสี่ยวมู่กำลังรอเธอจากปลายสายอีกด้าน
“ฉันไม่มีปัญหากับการช่วยเธอหรอก แต่ฉันไม่กล้ารับประกันว่าจะต้องใช้เวลานานแค่ไหน ฉันจะให้พวกเขาพยายามหาให้เร็วที่สุด อืม เดี๋ยวฉันจะโทรบอกพ่อให้…” ซั่งซินพูดคุยกับเหนียนเสี่ยวมู่ได้สักพักก็ถึงจะวางสาย
เธอมองไปทางถังหยวนซือด้วยความประหม่าโดยไม่รอให้เขาเอ่ยปาก
“ฉันจะโทรหาพ่อ ถ้าเขาถามฉันว่าตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหน ฉันจะตอบยังไงดี?”
ถังหยวนซือ “…บอกไปตามตรง”
“คุณแน่ใจเหรอ? ถ้าให้เขารู้ว่าคุณแย่งเจ้าหญิงน้อยของเขาไปอยู่ด้วยกันแบบผิดกฎหมายและยังท้องก่อนแต่งอีก ฉันกลัวว่าพรุ่งนี้เช้าเขาจะปรากฏตัวอยู่หน้าประตูบ้านตระกูลถังน่ะสิ คุณจะได้ฉลองวันเช็งเม้งล่วงหน้า”
ถังหยวนซือ “…”
ถังหยวนซือ “ซินเอ๋อร์ เธอกลัวหรือเปล่าว่าพอลูกคลอดออกมาจะไม่มีพ่อ?”
“……”
ซั่งซินบุ้ยปากตอบว่า “กลัวจะตายอยู่แล้ว ฉันยังไม่พูดความจริงแล้วกัน” จากนั้นก็ถือโทรศัพท์เดินไปโทรที่ด้านข้างอย่างเงียบๆ
ทิ้งให้ถังหยวนซือนั่งอึ้งอยู่บนโต๊ะอาหาร เมื่อได้ยินเธอพูดแบบส่งๆ ว่า “กลัวจะตายอยู่แล้ว” ร่างกายก็แข็งทื่อ
มือที่วางบนโต๊ะกระชับขึ้นเล็กน้อย
ในครัว ผู้ช่วยออกมาพร้อมถ้วยยา
เมื่อเดินมาข้างๆ ถังหยวนซือก็กระซิบเตือน “ประธานถัง นี่เป็นยาบำรุงชุดสุดท้ายที่คุณหมอสั่งให้ ผมเอายาทำแท้งผสมไปแล้ว”
พอผู้ช่วยพูดจบ ซั่งซินที่โทรศัพท์เสร็จแล้วก็เดินเข้ามาหาพวกเขา
เมื่อเห็นถ้วยยาที่วางอยู่บนโต๊ะซึ่งเป็นยาบำรุงที่เธอมักจะดื่มเป็นประจำ เธอจึงยื่นมือไปหยิบช้อนขึ้นมาเตรียมจะดื่ม
สีหน้าถังหยวนซือเปลี่ยนไปในทันที
“ซินเอ๋อร์ เดี๋ยวก่อน!”
ตอนที่ 866 เธอเป็นคนคลอด ฉันก็ชอบหมดแหละ
ถังหยวนซือแทบจะร้องออกมาโดยสัญชาตญาณ
เสียงทุ้มต่ำทำให้การเคลื่อนไหวของซั่งซินหยุดชะงัก เธอถือช้อนมองเขาด้วยความงุนงง
ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
ปกติเธอมักจะไม่ยอมดื่มยา เขาก็ชอบคะยั้นคะยอให้เธอดื่มโดยบอกว่าดีต่อลูก
วันนี้เป็นครั้งแรกที่เธอเป็นคนเริ่มดื่มก่อน แต่เขากลับให้เธอรอก่อน...
ดวงตาสว่างไสวกะพริบตามองเขาปริบๆ สายตาเต็มไปด้วยคำถาม
“มะ…ไม่มีอะไร ยามันร้อนเกินไป เธอกินอย่างอื่นไปก่อนแล้วค่อยดื่มช้าๆ หน่อย” ถังหยวนซือหยิบช้อนในมือของเธอด้วยใบหน้าที่หนักอึ้งแล้วเอาตะเกียบให้เธอ
ซั่งซินไม่ได้สงสัยเขา ตอบเพียง “อ๋อ” อย่างเชื่อฟัง จากนั้นก็นั่งลงทานข้าว
สายตาไว้เนื้อเชื่อใจของเธอทำให้ถังหยวนซือสั่นสะท้านอยู่กลางอก
อึดอัดอย่างบอกไม่ถูก
เขาไม่อยากจะจินตนาการเลยว่าหากเธอรู้ว่าถ้วยยาที่อยู่ตรงหน้านี้คือยาที่กำจัดลูกในท้องของเธอ เธอจะมีปฏิกิริยาอย่างไร
ถังหยวนซือจับช้อนแน่นแทบจะบดช้อนให้แหลก
อย่างไรก็ตามเมื่อผู้ช่วยที่อยู่ข้างๆ เห็นว่าเขาไม่เพียงไม่คะยั้นคะยอให้ซั่งซินดื่มยาแล้วและยังออกตัวห้าม ผู้ช่วยจึงไม่กล้าพูดมาก แอบถอยหลังไปอย่างเงียบๆ…
บนโต๊ะอาหาร
ถังหยวนซือมองอาหารที่ดูน่ากินบนโต๊ะแต่กลับไม่รู้สึกอยากอาหารเลยสักนิด
สายตาเอาแต่มองซั่งซินที่อยู่ตรงหน้าและท้องที่ยังมองไม่ออกถึงความโค้งเลยแม้แต่น้อย
ขณะที่มองๆ ไปก็อดไม่ได้ที่จะยื่นมือออกไปลูบท้องเธอ
สายตามองอย่างเปิดเผย “เขาเตะเธอหรือเปล่า?”
“หือ? ลูกยังเล็กเกินไป ตอนนี้ยังไม่ขยับหรอก ฉันถามหมอมาแล้ว ต้องใช้เวลาอย่างน้อยสี่เดือนถึงจะรู้สึกถึงการขยับตัวของเด็กในครรภ์ได้อย่างชัดเจน”
ในดวงตาเต็มไปด้วยความคาดหวัง
เมื่อเห็นภาพนี้มือของถังหยวนซือก็สั่นเล็กน้อย
มือตัวเองเพิ่งหดกลับมาได้ไม่นาน จู่ๆ ซั่งซินก็มาซุกอยู่ในอ้อมกอดเขาแล้วถามว่า “พี่เสี่ยวซือ ชอบลูกชายหรือว่าลูกสาว?”
รูม่านตาถังหยวนซือหดตัวลง คำถามประเภทนี้ราวกับเป็นการทรมานเขาในตอนนี้
เขาเอื้อมมือโอบเอวเธอและใช้แรงกอดเธอแน่น
พูดทีละคำ “เธอเป็นคนคลอด ฉันก็ชอบหมดแหละ”
ตอนที่พูดประโยคนี้ออกไป เด็กตัวน้อยๆ ก็ปรากฏเข้ามาในความคิดของเขา
เด็กน้อยฟันน้ำนมตะโกนเรียกเขาว่า “ป่ะป๊า” ด้วยใบหน้าเล็กๆ น่ารักๆ
ดวงตาถังหยวนซือหม่นหมองลง
ไม่มีใครรู้ว่าเขาหวังดีต่อเธอและลูกมากกว่าใครๆ แต่สิ่งที่เขาต้องทำในตอนนี้คือ …
“ฉันกินอิ่มแล้ว คงดื่มยาได้แล้ว”
ซั่งซินเงยหน้าจากอ้อมกอดของเขา ยื่นมือมายกถ้วยแล้วเปิดฝาออก
มีกลิ่นหอมฉุนของยาแผ่กระจายออกมาจากถ้วยยา
ซั่งซินก้มหน้าดมสักพักก็ฟุบลงกับโต๊ะ เริ่มจะดื้ออีกแล้ว “ยานี่กลิ่นเหม็นจริงๆ เลย ไม่ดื่มไม่ได้เหรอ?”
“…” ถังหยวนซือหลุบตามองเธอด้วยสายตาลังเล
เขายอมรับ เขารู้ดีอยู่แก่ใจว่าการเก็บเด็กคนนี้ไว้ไม่ใช่ทางเลือกที่ดีที่สุดสำหรับเธอ
ในอนาคตเธอจะประสบความยากลำบากเกินไป หากเธอต้องท้องเพียงลำพัง
แต่เขา…ทำไม่ลง!
นั่นคือเลือดเนื้อเชื้อไขของเขา ลูกที่เขาไม่เคยแม้แต่จะคิด…
เพียงแค่คิดว่าเขาจะต้องกำจัดลูกคนนี้อย่างโหดเหี้ยม ถังหยวนซือก็รู้สึกเหมือนถูกก้อนหินขนาดใหญ่ทับที่หน้าอก หายใจอย่างยากลำบาก
หมดปัญญาจะตอบคำถามเธอ
ถ้าเป็นไปได้ เขาไม่อยากให้เธอดื่มยานี้มากกว่าใครๆ
“ซินเอ๋อร์…”
“เอาล่ะๆ ฉันรู้ว่าทำเพื่อลูก จะเอาแต่ใจตัวเองไม่ได้ ฉันดื่มก็ได้”
