บทที่ 202 พอใจหรือไม่
บทที่ 202 พอใจหรือไม่
ซูโย่วอี๋ยิ้ม “ถูกบังคับให้เป็นหัวเรี่ยวหัวแรงมากกว่าค่ะ”
สวีโหมวพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง “คุณคนเดียวเอาอยู่ ๆ แล้ว”
ฉากวันนี้นอกจากจะหนักแล้วยังยากอีก!
ฮั่วเสวียนถูกขังไว้ในคุกใต้ดิน เฟ่ยชินทั่วทรมานนางเพื่อคาดคั้นคำสารภาพ เขาต้องการให้นางเปิดเผยจุดประสงค์ในการบุกรุกหร่งตี๋ในตอนกลางดึก
คุกใต้ดินทั้งมืดและเปียกชื้น มีเพียงช่องแสงเล็ก ๆ ที่ด้านบนเท่านั้นที่สามารถบอกได้ว่าเป็นเวลากลางวันหรือกลางคืน
มันถูกปิดสนิทและมีกลิ่นที่ไม่พึงประสงค์คลุ้งไปทั่ว
ฮั่วเสวียนถูกตรึงไว้กับไม้และขยับไม่ได้ ทำได้เพียงใช้สายตามองไปรอบ ๆ คุก
ผนังเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดแห้งกรังเป็นสะเก็ดดำ ๆ มีเครื่องทรมานแขวนอยู่ตลอดแนวผนัง
หลังจากที่เฟ่ยชินทั่วจัดการเรื่องต่าง ๆ ในค่ายแล้ว เขาก็รีบไปที่คุกใต้ดินเพราะต้องการพบกับเทพแห่งสงครามของต้าเซี่ยเสียหน่อย
เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า ฮั่วเสวียนก็เงยหน้าขึ้นมองผู้ที่กำลังมา
เฟ่ยชินทั่วสวมชุดเกราะ เขามีรูปร่างกำยำ ดวงตาของเขาหรี่ลงและเผยรอยยิ้ม แต่กลับดูเรียบเฉยไร้ซึ่งความรู้สึก
ชายร่างกายกำยำนั่งลงในตำแหน่งของผู้สอบสวน
“ฮั่วเสวียน เจ้าบุกเข้ามาที่หร่งตี๋มีจุดประสงค์อันใด”
สายตาของฮั่วเสวียนนั้นดูถูกเหยียดหยามนายพลคนนี้มาก นอกจากเขียนหนังสือได้ไม่ดี ยังมีศิลปะการต่อสู้ในระดับปานกลางอีกด้วย
ดังนั้นนางจึงปลายตามอง เงยหน้าขึ้น และหลับตาลง
พวกผู้คุมตวาดด้วยความโกรธ “บังอาจ! เป็นเชลยแท้ ๆ ยังกล้าเพิกเฉยต่อคำถามของท่านนายพลอีก”
เขาหยิบแส้ขึ้นและก้าวไปข้างหน้าเพื่อสอนบทเรียนแก่ผู้นำศัตรูที่ไม่เชื่อฟัง
เฟ่ยชินทั่วจำได้ว่าอูซือม่านเคยบอกว่าฮั่วเสวียนเป็นของเขาและไม่มีใครได้รับอนุญาตให้แตะต้อง
เมื่อรู้ว่าอูซือม่านต้องการจัดการฮั่วเสวียนด้วยมือของเขาเอง ชายหนุ่มจึงหยุดผู้ใต้บังคับบัญชาหลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง
“หยุดเสีย ข้าบอกให้เจ้าลงมือได้แล้วหรือ”
ผู้คุมตกตะลึงไปครู่หนึ่ง นักโทษทั้งหมดที่ถูกขังไว้ในห้องนี้จะต้องถูกทรมานจนสาแก่ใจไม่ใช่หรือ?
หากแต่ดวงตาของเฟ่ยชินทั่วกลับเยือกเย็น “หูหนวกหรืออย่างไร! ยืนทำอะไรอยู่ ยังไม่กลับมาอีก!”
ผู้คุมไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากฟังคำสั่งของท่านนายพลและยืนอยู่ข้างหลังเฟ่ยชินทั่วอย่างเชื่อฟัง แต่เขาก็ไม่ยอมแพ้ “ท่านแม่ทัพฮั่วเสวียนเป็นชายจากกองทัพ และเขาคุ้นเคยกับการซักถามเป็นอย่างดี”
ดวงตาที่ปิดแน่นของฮั่วเสวียนยังคงแสดงท่าทีที่ไม่ให้ความร่วมมือ
เฟ่ยชินทั่วครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “เจ้าออกไปก่อน ข้าจะสอบสวนเขาตามลำพัง”
ผู้คุมถอยออกไปทันที
เฟ่ยชินทั่ววางดาบลงบนโต๊ะ และเดินไปด้านหน้าของฮั่วเสวียน เขาเชยคางของฮั่วเสวียนขึ้นด้วยมือหยาบ “ท่านแม่ทัพ ท่านรอดตัวไปนะ”
ฮั่วเสวียนยังคงหลับตา ราวกับว่าการมองเขานั้นเป็นเรื่องไม่จำเป็น
เฟ่ยชินทั่วไม่โกรธ ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่ใบหน้าของฮั่วเสวียนอย่างหื่นกระหาย
เขาถอนใจ “ท่านแม่ทัพ ยิ่งดูใบหน้าของท่านก็ยิ่งตกตะลึง ถ้าข้าไม่เห็นกับตาข้าเอง ข้าคงไม่เชื่อว่ามีคนที่หน้าตาดีอย่างนี่อยู่ในโลก”
จูจู นักโทษหญิงที่ถูกขังอยู่ในคุกเป็นเด็กผู้หญิงจากครอบครัวชั้นสูง ซึ่งถูกเฟ่ยชินทั่วจับขังคุกเพื่อทรมานเพราะว่านางไม่เชื่อฟัง
แต่รูปร่างหน้าตาและท่าทางของจูจูไม่ได้เศษเสี้ยวเดียวของฮั่วเสวียนเลยด้วยซ้ำ
“ท่านแม่ทัพ มันคงจะดีมากหากท่านเป็นหญิง”
เขาเป็นชายที่เกิดมารูปงามมาก เสียของจริง ๆ
แม้ว่าเฟ่ยชินทั่วจะรักความสวยงาม แต่เขาไม่ชอบความเป็นชาย ดังนั้นเขาจึงปล่อยนางไปด้วยความเสียดาย
“ท่านแม่ทัพ ในเมื่อท่านมาที่คุกใต้ดินหร่งตี๋ของเราแล้ว ท่านจะมีชีวิตรอดออกไปง่าย ๆ ก็คงไม่ได้ แต่หากท่านให้ความร่วมมือกับข้า ข้าอาจจะไว้ชีวิตท่าน”
ฮั่วเสวียนรู้สึกเหมือนได้ยินเรื่องตลก นางลืมตาขึ้นเผยให้เห็นดวงตาสีเข้ม อีกฝ่ายเหมือนได้ยินเสียงสายฟ้าฟาด
เฟ่ยชินทั่วชะงักไปพักหนึ่งและถอยหลังไปสองก้าวโดยไม่รู้ตัว
ฮั่วเสวียนจ้องมองไปที่เขา “เฟ่ยชินทั่ว เจ้าไม่คู่ควรที่จะพูดคุยกับข้า”
แม้กองทัพทั้งสองจะเคยต่อสู้กันในอดีต แต่เฟ่ยชินทั่วก็เป็นนายพลธรรมดา ไม่มีคุณสมบัติที่จะมาพูดต่อหน้าฮั่วเสวียน
“หากต้องการซักถามข้า ให้อูซือม่านเป็นผู้ซักถามเสีย”
เฟ่ยชินทั่วหัวเราะอย่างโกรธเกรี้ยว “ที่ข้ามาคุยกับท่านในวันนี้ ท่านควรรู้สึกเป็นเกียรติด้วยซ้ำไป ไม่เช่นนั้นท่านก็คงถูกคนของข้าจับท่านเล่นสนุกกับเครื่องทรมานเหล่านั้นไปแล้ว”
เฟ่ยชินทั่วชี้ไปที่เครื่องมือทรมานบนผนัง “ข้ารู้ว่าแส้และไม้ธรรมดา ๆ นั้นไม่ทำให้ท่านเจ็บปวดเป็นแน่ ไม่เป็นไร เพราะเรายังมีวิธีอีกมาก”
“ข้าจะให้เวลาท่านแค่สองชั่วยาม หากท่านไม่บอกว่าต้องการอะไร ข้าก็ต้องขอโทษด้วยนะท่านแม่ทัพ”
ใบหน้าของฮั่วเสวียนยังคงสงบนิ่งไม่เปลี่ยนแปลง
เฟ่ยชินทั่วเดินออกจากคุกใต้ดินด้วยความโกรธและบอกผู้คุมว่า “ถ้าภายในสองชั่วโมงเขายังไม่ยอมเปิดปาก ก็จัดการเข้าได้เลย แต่ห้ามฆ่า”
แน่นอนว่าฮั่วเสวียนก็ยังไม่ขยับ
ผู้คุมได้ยินดังนั้นก็รีบเข้าไปในคุกใต้ดิน
เขาหยิบแส้ขึ้นมาฟาดฮั่วเสวียนสองสามครั้ง “เจ้า เจ้าสังหารชาวหร่งตี๋ของเราไปเป็นจำนวนมาก จำได้หรือไม่”
“หึ ไอ้พวกสุนัขรับใช้”
จากนั้นก็ฟาดแส้ไปที่ร่างกายของนาง
สีหน้าของฮั่วเสวียนยังคงเรียบเฉยตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้ แต่อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วในเวลาต่อมา
ร่างกายของนางเต็มไปด้วยเลือด เสื้อผ้าของนางก็ขาดวิ่น
แต่นี่ไม่ใช่สิ่งสำคัญ
สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ นางไม่สามารถให้ใครรู้ได้ว่าฮั่วเสวียนผู้นี้เป็นหญิง
ฮั่วเสวียนไม่สามารถปล่อยให้พวกเขาทำอย่างนี้ต่อไปได้!
น้ำเสียงของนางยั่วยุ “เจ้ากินหญ้าหรืออย่างไร? เฟ่ยชินทั่วเพิ่งบอกว่ามีของดีให้ข้าไม่ใช่หรือ?
“หึ อยากลองสินะ”
ผู้คุมถ่มน้ำลายใส่หน้า “ส่งไปตายสิไม่ว่า ท่านแม่ทัพ เราทุกคนล้วนเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาและเชื่อฟังคำสั่งของเขา แต่หากท่านไม่ชดใช้อะไรให้แก่ชาวหร่งตี๋ พวกเราชาวหร่งตี๋ก็คงจะไม่พอใจ”
“นู๋เข่อ ไปเอาเข็มมา”
“จะว่าไปแล้ว เจ้านี่ได้รับอิทธิพลมาจากกฎหมายอาญาของต้าเซี่ยของท่าน แต่…นิยมใช้กับผู้หญิงเป็นพิเศษ ข้าคิดว่าท่านแม่ทัพใหญ่ดูเหมือนหญิงสาว ฉะนั้นข้าขอลอง”
ทหารหลายคนหัวเราะพร้อมกัน
มีคนหนึ่งถามว่า “การใช้เข็มนี้มันไม่ยุติธรรมกับเขาหรือ”
ผู้คุมมองไปที่ฮั่วเสวียนอย่างชั่วร้าย “นิ้วทั้งสิบเชื่อมต่อกับหัวใจ ตราบใดที่ทิ่มลึกพอ มือของแม่ทัพใหญ่อาจจะไม่สามารถถือดาบได้อีกต่อไป”
เข็มของหร่งตี๋ได้รับการพัฒนามาจากต้าเซี่ย พวกมันยาวขึ้น หนาขึ้น และเจ็บมากขึ้นเมื่อทิ่มแทงเข้าไป!
การทำลายทักษะการต่อสู้ของฮั่วเสวียนนั้นหนักหนากว่าการลงโทษอื่นใด!
ทหารผู้นั้นรีบส่งเข็มให้เขาอย่างรวดเร็ว และผู้คุมก็นั่งบนเก้าอี้ “นู๋เข่อ เจ้าลงมือเลย”
ทหารที่ถูกเรียกดึงเข็มสีเงินเรียวยาวออกมาและเดินตรงไปหาฮั่วเสวียน
ฮั่วเสวียนกำมือแน่นอยู่เป็นเวลานานโดยไม่ยอมแบมือออก
ผู้คุมโบกมือของเขาและขอให้คนสองคนที่อยู่ข้างๆ เขาจับมือของฮั่วเสวียนโดยไม่ลืมที่จะประชดประชันว่า “ท่านแม่ทัพ กล้าหาญไม่ใช่หรือ จะกำมือไว้เพื่ออะไร”
“อย่าให้ใครมาดูหมิ่นเอาได้”
มือของฮั่วเสวียนถูกกางออกต่อหน้าพวกทหาร
นู๋เข่อหยิบเข็มขึ้นมาแล้วแทงผ่านช่องว่างระหว่างเล็บ
“อ๊าก” ฮั่วเสวียนส่งเสียง
ผู้คุมมีความสุขมากที่ได้ยินเสียง ราวกับว่าเขาได้ยินฮั่วเสวียนคุกเข่าและร้องขอความเมตตา
“ทำต่อไป!”
เข็มสีเงินทิ่มแทงเข้าทีละนิ้ว ๆ และในไม่ช้าก็ครบทั้งสิบนิ้ว
นิ้วของฮั่วเสวียนไม่สามารถงอตามธรรมชาติได้อีกต่อไป ความเจ็บปวดทำให้นางรู้สึกชา เลือดกระจายไปตามข้อนิ้วจนทั่วฝ่ามือ
ผู้คุมเดินเข้ามาด้านหน้าฮั่วเสวียนอย่างช้าา ๆ “เป็นอย่างไรบ้าง ท่านแม่ทัพ ท่านพอใจหรือไม่”
