ตอนที่ 734 คุณนายใหญ่ ลูกสาวคุณยังไม่ตาย
เซ่าอิ่งอึ้งไปหนึ่งวินาที แอบประหลาดใจ “คุณอิ๋ง?”
อิ๋งจื่อจินหยิบพวกอาวุธเลเซอร์พกติดตัวแล้วพูดขึ้น “ช่วยดูแลน้องชายที่ยังไม่ทันมาถึงมือก็สูญเสียไปแล้วแทนอดีตพี่ใหญ่ของคุณ”
เซ่าอิ่ง “…”
เขาไม่ได้อยากได้พี่ใหญ่คนนี้เสียหน่อย
“เอ๊า ทำไมอะ” คุณชายห้าตะลึง “เขาไม่ใช่คนตระกูลอวี้แล้ว ทำไมพี่ใหญ่ต้องดูแลเขาด้วย”
ทีเขาไม่เห็นได้อะไรแบบนี้เลย
“เจ้าทึ่ม” เยี่ยซือชิงทนฟังต่อไปไม่ไหว พูดเสียงเบา “เห็นได้ชัดว่าเกิดเรื่องแล้ว”
“อ่อๆ เกิดเรื่องงั้นเหรอ” คุณชายห้าเพิ่งเข้าใจ รีบกระโดดตามออกไป “พี่สะใภ้ใหญ่ ไปด้วย ผมไปด้วย ผมอัดคนเก่งนะ”
…
อีกด้านหนึ่ง
ตระกูลไลน์เจอร์
ไซคูที่ใบหน้าบาดเจ็บกลับมาถึงบ้าน ด่าด้วยความโมโห “ซวย ซวยจริงๆ เลยโว้ย!”
ซู่เวิ่นไม่รู้จักแยกแยะเลยจริงๆ
เขาอุตส่าห์จะยกลูกชายให้ แต่เธอกลับไล่เขาออกมาอย่างไม่ไว้หน้า
เอาตระกูลเรนเกลมาไว้ในมือคนในครอบครัวตัวเองมันดีมากกว่าเสียชัดๆ
ซู่เวิ่นไม่เข้าใจแม้แต่จุดนี้!
“พ่อครับ” เด็กหนุ่มอายุสิบแปดสิบเก้าเดินเข้ามา หน้าตาเหมือนไซคูไม่มีผิด “ทางตระกูลเรนเกลว่าไงบ้างครับ”
“อาของลูก พอแต่งงานไปแล้วก็มองตัวเองเป็นคนตระกูลเรนเกลแล้ว” ไซคูข่มความโกรธ “เธอไม่ยอม แถมยังโยนถ้วยชาใส่พ่อ”
ไมเดนได้ฟังก็ขมวดคิ้ว
เดิมทีเขาคิดว่าเขาจะได้เข้าตระกูลเรนเกลอย่างราบรื่นเสียอีก
หรือซู่เวิ่นจะยอมยกตำแหน่งหัวหน้าตระกูลให้พวกบิลดีกว่ายกให้หลานชายทางสายครอบครัวตัวเอง
อย่างน้อยครอบครัวตัวเองก็ยินดีจะปกป้องเธอ ถ้าให้สายอื่นของตระกูลเรนเกลครอบครอง ซู่เวิ่นต้องตกต่ำแน่
ไซคูยังโมโหอยู่ ทันใดนั้นก็มีเสียงคนแก่ดังขึ้น “ไม่ยอมเหรอ”
ชายชราอยู่ในชุดสูท สีหน้าเคร่งขรึม
ไซคูกับไมเดนทำความเคารพอย่างนอบน้อม
“คุณพ่อ”
“คุณปู่”
ชายชราพยักหน้า เดินขึ้นไปนั่งด้านบน “แกไม่ได้บอกน้องเหรอว่า ถ้าไม่มีลูก วันหน้าจะเอาตัวรอดยากในสถานที่ที่แก่งแย่งอำนาจกันอย่างตระกูลเรนเกล”
เดิมทีภายในตระกูลใหญ่ก็มีการแก่งแย่งชิงดีกันเยอะอยู่แล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงตระกูลชั้นแนวหน้าอย่างตระกูลเรนเกล
เมื่อไรที่การเลือกหัวหน้าตระกูลเริ่มขึ้น นั่นก็แสดงว่าจะต้องมีการนองเลือด
ไซคูเล่าเรื่องของลูน่าให้ฟัง
ชายชราเงียบไปชั่วครู่แล้วถึงพูดขึ้น “เดิมทีฉันเคยคิดว่ามีความเป็นไปได้ที่ลูกสาวของซู่ซู่จะยังไม่ตาย แต่นึกไม่ถึงว่ายังจะมาที่เมืองแห่งโลกได้ด้วย”
พอได้ยินแบบนี้ไซคูก็ตะลึง “คุณพ่อ?”
นายใหญ่ของตระกูลไลน์เจอร์รู้เรื่องที่ลูกสาวของซู่เวิ่นอาจยังไม่ตายได้ยังไง
นั่นมันศพเด็กทารกไม่ใช่เหรอ
“ส่วนลูน่า” ชายชราส่ายมือ ดวงตาฉายแววอาฆาต “เอาชิปในตัวเธอออกมาก่อน จากนั้นก็ฆ่าทิ้งไม่ต้องลังเล!”
พอได้ยินแบบนี้ไซคูก็วางใจ “ครับคุณพ่อ”
ชายชราหมุนลูกประคำไม้ในมือ หากสังเกตดูดีๆ จะเห็นว่ามือสั่นเล็กน้อย
ความลับนี้ต้องถูกฝังไปด้วย
ไซคูเรียกหมอมา พอออกจากห้องโถง
ตูม!
เสียงดังสนั่น สะเทือนเยื่อแก้วหู
เห็นได้ชัดว่าเป็นเสียงบางอย่างระเบิด
ไซคูหน้าเครียด สาวเท้าเดินออกไปทันที “ใครกล้าทำตัวเหิมเกริมในตระกูลไลน์เจอร์!”
เด็กสาวกระโดดลงจากมอเตอร์ไซค์เวหา ถอดหมวกกันน็อกออก
ใบหน้างดงามชวนสะกดใจปรากฏเข้ามาในสายตา
ความสวยที่มีพลังทำลายล้างสูงแทบทำให้หายใจหายคอไม่ทัน
ไซคูตกใจหน้าถอดสี “เธอ เธอ…”
เขานึกถึงเอกสารตรวจดีเอ็นเอก่อนหน้านี้ สมองหยุดทำงานไปชั่วขณะ หูอื้อไปหมด
ชายชราที่ตามออกมาก็ตะลึงเหมือนกัน
โดยเฉพาะเป็นตอนที่มีชนักติดหลัง
เซ่าอิ่งตามมา กระโดดลงมาจากด้านบน สีหน้าเอาเรื่อง “แม่ผมล่ะ”
“คุณชายเซ่าอิ่ง เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่าครับ” ไซคูพยายามฝืนฉีกยิ้ม “ที่นี่จะมีคุณแม่ของคุณได้ยังไงกันครับ”
“คุณลูน่าหายไปเหรอครับ พวกเราช่วยส่งคนไปตามหาได้นะครับ”
“ไม่ต้องเสียเวลาคุยกับพวกเขา” อิ๋งจื่อจินพูด “พิกัดอยู่ที่ไหน”
เซ่าอิ่งมองโทรศัพท์มือถือ “ทางนี้”
“อืม” อิ๋งจื่อจินพยักหน้าแล้วเดินตรงเข้าไป
ไซคูสีหน้าเปลี่ยน
ตรงนั้นเป็นห้องที่ขังลูน่าไว้
ความแตกแล้ว แถไปย่อมไม่ใช่วิธี
ไซคูตวาดเสียง “ขวางพวกเขาไว้!” จับไว้ให้หมด!”
พอได้ยินคำสั่ง พวกคนคุ้มกันที่เฝ้าอยู่รอบๆ ก็ลงมือพร้อมกัน ล้อมอิ๋งจื่อจินกับเซ่าอิ่งไว้
แต่ยังไม่ทันที่พวกเขาจะได้ลงมือก็มีคลื่นพลังแรงกล้าซัดพวกคนคุ้มกันห้าหกคนที่อยู่หน้าสุดกระเด็นไปกองบนพื้น
“เอ๊ะ มาเล่นกับฉันดีกว่า” คุณชายห้าขยับข้อมือ “ดูซิว่าพวกแกสู้ฉันได้หรือเปล่า”
อย่างน้อยเขาก็ถูกฝึกมาจากตระกูลอวี้ คนคุ้มกันของตระกูลไลน์เจอร์เทียบได้เหรอ
อิ๋งจื่อจินหันไปถาม “เขาเป็นแบบนี้ตลอดเหรอ”
เซ่าอิ่งนวดหว่างคิ้วพลางตอบ “ซื่อบื้อได้มากกว่านี้อีก”
มีคุณชายห้าขวางไว้ ทั้งสองคนก็ไม่ต้องเหนื่อยมาก ไปยังห้องลับที่ขังลูน่าไว้
ปัง!
อิ๋งจื่อจินยกมือยิงใส่ประตูไฟฟ้าบานใหญ่
ประตูแยกออกในชั่วพริบตา
ลูน่าถูกมัดติดกับเก้าอี้อยู่ในนั้น
หลังจากมาถึงบ้านตระกูลไลน์เจอร์เธอก็ถูกจับกรอกยา ตอนนี้ยังสลบอยู่ ไม่ได้สติ
นิ้วของเซ่าอิ่งค่อยๆ กำแน่นขึ้น
เขาหันไปมองคนคุ้มกันที่เข้ามาอีกกลุ่มด้วยดวงตาแดงก่ำ “พวกแก อยากตายเหรอ!”
“พาตัวไปรักษาก่อน” อิ๋งจื่อจินยกฝ่ามือจัดการคนคุ้มกันคนหนึ่งให้พ้นทาง “ฝ่าวงนี้ได้เดี๋ยวก็มีมาอีก”
เซ่าอิ่งพยักหน้าเบาๆ แบกลูน่าขึ้นมอเตอร์ไซค์เวหา
ถึงแม้ตระกูลไลน์เจอร์ก็เป็นตระกูลใหญ่ของเมืองแห่งโลก แต่ก็ยังห่างชั้นอยู่มากเมื่อเทียบกับตระกูลเรนเกล
แต่พวกเขาก็ยังกล้าลักพาตัวลูน่า เกรงว่าจะมีความลับสุดยอดอะไร
ต้องรีบพากลับให้เร็วที่สุด!
“คุณชายเซ่าอิ่ง คุณพาคุณป้าลูน่ากลับไปก่อน” อิ๋งจื่อจินไม่ได้ขึ้นรถ เธอหันไปมองพวกคนคุ้มกันที่ไล่ตามมา “งานมาละ ฉันจะล่อออกไป”
เซ่าอิ่งตะลึง “คุณอิ๋ง!”
เขายังไม่ทันได้ตั้งตัวก็ถูกอิ๋งจื่อจินผลักออกไป
ฝ่ามือนี้ทำให้ทั้งสองคนกระเด็นไปห้าสิบเมตรในชั่วพริบตา
อิ๋งจื่อจินพับแขนเสื้อขึ้น มีเสียงดังขึ้นกลางอากาศ “ไปสิ”
…
เวลานี้ท้องฟ้ามืดสนิทแล้ว
ตรงประตูเมือง พ่อบ้านกับพวกคนคุ้มกันเพิ่งผ่านเครื่องตรวจกลับเข้าเมืองอีกครั้ง
เดิมทีเดือนสิงหาคมไม่ใช่ช่วงที่ประตูเมืองเปิด
แต่ประตูบานนี้ขึ้นตรงต่อสำนักผู้วิเศษ
ขอเพียงแต่ได้รับอนุญาตจะเปิดเมื่อไรก็ได้
“พวกเรารีบกลับ” พ่อบ้านกอดกล่องแน่น “รีบเอาของส่งให้ถึงมือคุณนายใหญ่”
พวกคนคุ้มกันล้อมพ่อบ้านอยู่ มองไปรอบตัวด้วยความหวาดระแวง
พวกเขาไปยุโรปกับบ้านตระกูลอิ๋งครั้งนี้ไม่พบเจออันตรายใดๆ
แต่พอกลับเข้าเมืองแห่งโลก อันตรายกลับมีรอบด้าน
แต่ฟ้าก็ไม่เป็นใจ
พอพวกเขาพ้นประตูเมืองเข้ามาก็ถูกขวางทางไว้
พ่อบ้านสีหน้าเปลี่ยนไปมาก “ใคร!”
ไม่มีเสียงตอบกลับ มีเพียงเสียงลมที่พัดผ่าน
บรรยากาศตึงเครียดภายใต้ท้องฟ้าที่มืดสนิท
พวกคนที่ปรากฏตัวอย่างเงียบๆ เหล่านี้ล้วนอยู่ในชุดดำสำหรับออกปฏิบัติการตอนกลางคืน ยากที่จะแยกแยะว่าเป็นชายหรือหญิง
มีร่วมร้อยคน เกินจำนวนคนคุ้มกันไปมาก
พ่อบ้านสีหน้าเปลี่ยน “พวกแก…”
มาพร้อมเจตนาชั่วร้าย!
“ท่านไปก่อนเลยครับ!” หัวหน้าคนคุ้มกันหน้าถอดสี รีบดันตัวพ่อบ้าน “ต้องส่งของให้ถึงมือคุณนายใหญ่นะครับ!”
เขาเพิ่งผลักพ่อบ้านออกไป คนชุดดำคนหนึ่งก็รีบตรงเข้าไป โจมตีที่ด้านหลังหัวหน้าคนคุ้มกันทันที
ไม่ว่าจะความเร็วหรือแรงก็ล้วนมีเยอะกว่าคนทั่วไป
มนุษย์ดัดแปลงพันธุกรรม!
เป๊าะ!
เกิดเสียงกระดูกหัก
หัวหน้าคนคุ้มกันตัวสั่น พอลืมตาอีกครั้งกลับพบว่าตัวเองไม่ได้บาดเจ็บ
เขาเงยหน้าอย่างอึ้งๆ ตรงหน้ามีเงาสูงใหญ่ปรากฏ
เป็นผู้ชายใส่ชุดคลุมสีดำ มองเห็นใบหน้าไม่ชัด
ผู้ชายคนนี้เอาชนะพวกคนชุดดำที่มีร่วมร้อยได้ด้วยตัวคนเดียว
แสงจันทร์สาดส่องลงบนตัวเขา ฉาบเป็นแสงสีเงินอ่อนๆ
ดุจดวงดาวที่สุกสกาวบนท้องฟ้า
พ่อบ้านก็ตะลึงเหมือนกัน
ใครมาช่วยพวกเขาไว้
ฟู่อวิ๋นเซินยกฝ่ามือขึ้น ยิ้มมุมปาก “ยังไม่รีบไปอีก”
“ขอบคุณท่านมากครับ!” พ่อบ้านดีใจ “บุญคุณครั้งนี้ วันหน้าตระกูลเรนเกลจะต้องตอบแทนแน่นอนครับ”
เขาก็ไม่มีเวลามองให้มากแล้ว รีบคุ้มกันกล่องนั้นกลับไปตระกูลเรนเกลอย่างทุลักทุเล
“คุณนายใหญ่!” พอเห็นซู่เวิ่น ในที่สุดพ่อบ้านก็โล่งอก
เกือบไม่ได้กลับมาแล้ว
แต่พอเข้าอาณาเขตของตระกูลเรนเกล พวกคนที่ตามฆ่าก็ไม่กล้าทำอะไรมากอีก
ซู่เวิ่นสีหน้าเปลี่ยน “ถูกลอบทำร้ายเหรอ เหลือแค่พ่อบ้านเหรอ”
“มีคนลึกลับมาช่วยพวกเราไว้ครับ ผมเลยกลับมาก่อน” พ่อบ้านคุกเข่าลงบนพื้น “คุณนายใหญ่เดาถูกแล้วครับ คุณหนูใหญ่ยังไม่ตายจริงๆ ด้วยครับ!”
ซู่เวิ่นมือสั่น น้ำเสียงก็สั่นเครือ “ว่าไงนะ”
“พวกเราพบสิ่งนี้ที่ยุโรปครับ” พ่อบ้านเปิดกล่องออก หยิบของในนั้นยื่นให้ซู่เวิ่นด้วยความนอบน้อม “มีแค่คุณนายใหญ่เท่านั้นที่ดูได้ครับ”
นี่เป็นจดหมายที่ทำขึ้นมาโดยเฉพาะ ต้องใช้ลายนิ้วมือ ม่านตา และเลือด ถึงจะเปิดอ่านได้
เพื่อลดความเป็นไปได้ที่จะถูกขโมย
ไม่มีใครอ่านได้นอกจากซู่เวิ่น
บนจดหมายเป็นลายมือหวัด แสดงให้เห็นว่ารีบร้อนเขียน
[ถึงคุณนายใหญ่!]
สายตาของซู่เวิ่นจับจ้อง มือสั่นหนักกว่าเดิม
เธอคุ้นเคยลายมือนี้ดี
ชิงหลาง
หัวหน้าคนคุ้มกันของลูเอล
และเป็นคนสนิทเพียงคนเดียว!
