บทที่ 159
หอคอยสีขาวลึกลับ
ลั่วอู๋กลับเข้ามาในมิติไหอีกครั้ง
ส่วนเรื่องการชดใช้นั้นเขาได้ทำใจไว้นานแล้ว เขาต้องจ่าย 70% ของเงินที่หามาได้อย่างยากลำบาก ให้กับตระกูลลั่ว? ล้อกันเล่นน่า
อย่างไรก็ตามตระกูลลั่ว ไม่ได้ถือว่าเขาเป็นคนของตระกูลลั่วแล้ว
เขาจึงไม่ต้องทำหน้าที่ของตระกูล
มิติไหในตอนนี้นั้นเต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวา มีสัตว์วิญญาณหลากหลายชนิดอยู่ท่ามกลางภูเขาและป่าไม้
เหล่านี้คือสัตว์วิญญาณที่ลั่วอู๋ปล่อยเอาไว้ พวกมันได้ผสมพันธุ์และสร้างประชากรมากมาย
ท้องฟ้าเป็นอาณาเขตของแร้งทรายและเหยี่ยวหยกขาว แต่เมื่อเร็ว ๆ นี้ผีเสื้อปีกมายาเพลิงอมตะเองก็ชอบบินขึ้นไปเล่นบนท้องฟ้า
หลังจากการเติบโตหนึ่งปี ผีเสื้อปีกมายาเพลิงอมตะก็ได้รับการยกระดับเป็นระดับทองแดง 10
มันยังคงอยู่ในวัยเด็ก แต่ตอนนี้มันกลับใหญ่กว่าผีเสื้อปีกมายาทั่วไปตอนโตเต็มวัยเสียอีก ไม่รู้ว่ามันจะใหญ่ได้ถึงขนาดไหนเมื่อโตเต็มวัย
นอกจากนี้ยังมีปลาทารกอีกหลายตัวในบ่อน้ำ โชคดีมากที่ปลาทั้ง 2 ตัวเป็นเพศผู้และเพศเมียพอดี
ตราบใดที่เขายังคงเลี้ยงเพาะพันธ์ุพวกมันต่อไป ต้าหวงมาก็สามารถรับประทานมันได้มากขึ้นเรื่อย ๆ ในอนาคต
ที่จริงแล้วปลาทารกนั้นเป็นสัตว์วิญญาณที่เข้มงวดกับสภาพแวดล้อมที่อยู่อาศัยมาก ไม่เช่นนั้นมันก็จะบวมน้ำตาย อย่างไรก็ตามสภาพแวดล้อมในไหปีศาจนั้นเหมาะสำหรับสัตว์วิญญาณทุกชนิด
มีหนอนอมรณาสองตัวอยู่ใต้ดิน
ตามหลักแล้วควรมีแค่ตัวเดียว เขาไม่รู้ว่าทำไมจู่ ๆ ถึงได้มีอีกตัวออกมาได้
ลั่วอู๋คิดว่าอาจเป็นเพราะตัวเก่ามันอยู่ตัวเดียวแล้วเบื่อเกินไป จึงตัดร่างของมันเองออกและกลายเป็นสองตัว
นี่เป็นสิ่งที่ควรค่าแก่การใส่ใจ
ลั่วอู๋ไม่ต้องการให้มิติไหถูกบุกรุกด้วยหนอนอมรณา แต่หนอนอมรณาทั้งสองนั้นก็อยู่กันอย่างสงบสุขมาก ดูไม่มีทีท่าว่าจะแยกตัวออกเพิ่ม
ท้ายที่สุดเมื่อมองไปที่บ้านขนาดกลางตรงหน้าเขา ลั่วอู๋ก็หายใจเข้าลึก ๆ
การยกระดับบ้านหลังเล็กให้เป็นบ้านขนาดกลางไม่เพียง แต่จะเพิ่มขนาดของบ้านเท่านั้น แต่ยังรวมถึงการเพิ่มพื้นที่แท่นลงตราและหอคอยสีขาวที่ยังใช้การอะไรไม่ได้ชั่วคราวมาอีกด้วย
หากเขาต้องการยกระดับบ้านขนาดกลางเป็นบ้านหลังใหญ่ละก็จะต้องใช้ถึง 20,000 แต้มเซียน
ลั่วอู๋มองไปที่แต้มเซียนของเขา
30,000
นี่คือแต้มเซียนที่สามารถช่วยชีวิตเขาเอาไว้ในช่วงเวลาหนึ่งปีที่ผ่านมา
“มาดูกันดีกว่า ว่าจะมีอะไรให้ข้าประหลาดใจได้อีกบ้าง”
“ยกระดับบ้าน”
ค่าใช้จ่าย 20,000 แต้มเซียน
“ ตู้ม!”
พื้นดินเริ่มสั่นสะเทือนเหมือนกับมีการใช้ทักษะ [แผ่นดินไหว] พื้นดินแตก ดินและก้อนหินบินว่อนไปทั่วทำให้ไม่สามารถยืนหยัดอยู่แถว ๆ นั้นได้
บ้านขนาดกลางถูกแปรเปลี่ยนเป็นอาคารหลังใหม่ในทันที
หากบ้านขนาดกลางเดิมเทียบได้กับร้านค้าอันสวยงาม อาคารขนาดใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าเขาก็เหมือนที่อยู่อาศัยของพวกตระกูลขุนนาง
คฤหาสน์ของตระกูลที่มีอำนาจมักจะใหญ่ครอบคลุมพื้นที่ 100 ตารางฟุต
ลั่วอู๋ขยี้ตาอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่เห็น
คฤหาสน์นี้ใหญ่หรูหรากว่าที่อยู่อาศัยของตระกูลขุนนางเสียอีก
ในอาณาเขตของบ้านหลังใหญ่มีศาลามากมายเต็มไปหมด การตกแต่งดูมีเอกลักษณ์และบรรยากาศสวยงาม
ยิ่งไปกว่านั้นสิ่งอำนวยความสะดวกทุกประเภทยังคงสมบูรณ์และมีการขยายพื้นที่ออกเยอะขึ้น
หอคอยสีขาวศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่ด้านหลังคฤหาสน์เองก็กำลังส่องแสงสีขาวนวล ซึ่งดูเหมือนว่าจะสามารถเริ่มใช้งานมันได้อย่างเป็นทางการแล้ว
“ ช่างน่าเสียดายที่เอาคนอื่น ๆ เข้ามาในมิติไหไม่ได้” ลั่วอู๋ถอนหายใจ
ตอนนี้เขาเริ่มรู้สึกเสียใจกับการเดินทางเข้ามาสู่มิติไหในช่วงเวลากลางคืนของเขา
เนื่องจากไม่มีคนอาศัยอยู่ในมิติของไหปีศาจ มันจึงทำให้ลั่วอู๋รู้สึกเหงาหดหู่ใจมาก ทำไมสัตว์วิญญาณเข้ามาได้แต่คนกลับเข้าไม่ได้?
เขาใช้เวลาเดินเล่นในคฤหาสน์ตามความต้องการของตน และได้รู้ว่าแม้พื้นที่จะขยายออกไปมากกว่าเดิมหลายเท่าและข้างในบ้านก็ดูสวยงามมากขึ้น แต่การใช้งานจริงทางปฏิบัตินั้นมีเพิ่มขึ้นมาไม่มากเท่าไหร่
อย่างไรก็ตามลั่วอู๋พอใจกับขนาดที่เพิ่มขึ้นของห้องเก็บของมาก
“ทำไมถึงไม่มีอะไรใหม่ ๆ ในบ้านที่ถูกยกระดับแล้วนี้กันนะ” ลั่วอู๋พยายามตามหาระบบการใช้งานใหม่ ๆในคฤหาสน์
เมื่อมองไปข้างนอกพื้นที่สวนเองก็ได้ถูกขยายออกเช่นกัน ดินดูอุดมสมบูรณ์เต็มไปด้วยกลิ่นอายของพลังวิญญาณที่มากขึ้น หากเขาสามารถปลูกสมุนไพรวิญญาณได้ละก็ เขาน่าจะได้รับผลการเก็บเกี่ยวที่ดีมากอย่างแน่นอน
ลั่วอู๋ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นเขาก็หยิบสมุนไพรวิญญาณระดับกลางโยนมันลงไป
“ ถ้าเจ้าทำให้ข้าประหลาดใจได้ ข้าจะยอมเพาะปลูกดูแลมันให้ก็ได้” ลั่วอู๋ไม่มีเวลามากนัก การทำฟาร์มในโลกแห่งไหดูจะเป็นการเสียเวลาซะเปล่า ๆ
ด้านคลังอาวุธที่ได้รับการยกระดับไปด้วย มีห้องหลอมใหม่ปรากฏขึ้นมา ซึ่งดูเหมือนว่าคราวนี้จะสามารถสร้างอาวุธและชุดเกราะได้
ส่วนห้องเล่นแร่แปรธาตุที่ได้รับการยกระดับ ไหต้มนั้นเต็มไปด้วยบรรยากาศที่ทรงพลังและมีลวดลายอันศักดิ์สิทธิ์เหมือนโบราณวัตถุ ไฟที่ใช้เองก็ได้รับการยกระดับขึ้นหลายขั้น
ลั่วอู๋รู้สึกปวดใจเมื่อเห็นห้องเหล่านี้
เขายังไม่สามารถปรับแต่งอาวุธดี ๆ หรือใช้การเล่นแร่แปรธาตุได้อย่างเต็มประสิทธิภาพ
ห้องเล่นแร่แปรธาตุชั้นนำและห้องตีเหล็กนี้ คงต้องปล่อยให้ว่างไปก่อนชั่วคราว
สิ่งที่เขาสามารถใช้ได้ตอนนี้ คงมีแต่ห้องฝึกฝนพลังวิญญาณที่มีออร่าแผ่ออกมามากมาย ที่นี่มีห้องสำหรับฝึกฝนให้ใช้มากมาย ซึ่งเขาต้องการเพียงแค่หนึ่ง
“สมกับเป็นไหปีศาจจริงๆ” ลั่วอู๋ทำอะไรไม่ถูก
ราวกับไหปีศาจสัมผัสได้ถึงความประสงค์ของเขา ลั่วอู๋จึงตั้งคำถามกับมันว่า เขาจะเปิดให้มนุษย์คนอื่นเข้าสู่มิติไหได้อย่างไร
เจตจำนงของไหปีศาจถูกถ่ายทอดออกไปไม่ได้ เพราะไม่มีภูตไหอยู่ข้างในไห
ภูตไหเป็นสัตว์วิญญาณที่ได้รับการเพาะพันธุ์จากไหปีศาจ ซึ่งสามารถตีความได้ง่าย ๆ ว่าเป็นเหมือน “จิตวิญญาณของเครื่องดนตรี”
อย่างไรก็ตามมันได้หายไป ทำให้มิติไหไม่สามารถเรียกมนุษย์เข้ามาเพิ่มได้อีกต่อไป
นอกจากลั่วอู๋ที่เป็นเจ้าของไหปีศาจ
“จะหาภูตไหได้ที่ไหนกัน ?” ลั่วอู๋พูดไม่ออก
ลืมมันไปก่อนแล้วกัน
ช่างมันไปก่อนเถอะ
ในความเป็นจริงก็ยังมีอีกวิธีหนึ่งที่จะนำคนที่มีชีวิตเข้ามาในไหปีศาจได้ นั่นคือการไปถึงระดับเพชรแล้วทำพันธสัญญากับสัตว์วิญญาณ ที่มีทักษะสามารถควบคุมมิติได้
ด้วยวิธีนี้ ลั่วอู๋ก็จะสามารถเปิดพื้นที่ในโลกไหให้ผู้อื่นเข้ามาได้
แต่มันเป็นเรื่องในอนาคตอันยาวไกลมาก
หลังจากเที่ยวชม “บ้านหลังใหญ่” ที่เหมือนคฤหาสน์จนครบทุกซอกทุกมุมแล้ว ลั่วอู๋ก็มองไปที่หอคอยสีขาวที่ดูลึกลับและงดงาม
ในตอนแรกเมื่อยกระดับเป็นตัวบ้านเป็นขนาดกลางหอคอยสีขาวนี้ก็ปรากฏขึ้น
แต่ข้างในหอคอยสีขาวกลับว่างเปล่าไม่มีอะไรเลย
ลั่วอู๋คาดเดาว่าหอคอยสีขาวจะใช้งานได้ก็ต่อเมื่อบ้านได้รับการยกระดับอีกครั้ง ตอนนี้ถึงเวลาแล้วที่จะได้ตรวจสอบการคาดเดาของเขาว่าถูกไหม
หอคอยสีขาวเต็มไปด้วยแสงสีขาวเจิดจ้า
ลั่วอู๋เดินไปที่ด้านหน้าของหอคอย มีบันไดที่นำขึ้นเข้าไปสู่หอคอย ดูเหมือนว่ามันถูกแกะสลักด้วยหยกขาวซึ่งมีค่ามาก
ลั่วอู๋เดินขึ้นบันไดไปอย่างช้าๆ
ด้านนอกของหอคอยนั้นสว่าง สะอาดสะอ้านไม่มีอะไรเลยนอกจากรูปลักษณ์ที่เป็นธรรมชาติ ในขณะที่ผนังด้านในแกะสลักด้วยลายเส้นนับไม่ถ้วน
พื้นผิวเหล่านี้ทำให้เขารู้สึกว่ามี ผู้เชี่ยวชาญศิลปะการต่อสู้หลายคนได้มาแกะสลักประสบการณ์อันยาวนานตลอดชีวิตของพวกเขาไว้ที่นี่
แต่ลั่วอู๋พบกับความจริงที่เลวร้ายมาก
เขาไม่รู้ว่าความหมายของลายเส้นเหล่านี้เลยแม้แต่น้อย
“นี่ดูเหมือนจะเป็นเรื่องยุ่งยากมากเกินไปซะแล้วสิ”
ลั่วอู๋รู้สึกหดหู่ที่จะขึ้นต่อไป อย่างไรก็ตามบนหอคอยสีขาวดูเหมือนจะถูกแบ่งออกเป็นสองส่วน
ตรงกลางบันไดมันเหมือนถูกหยุดไว้กะทันหัน จากตรงนี้ไม่มีบันไดที่นำไปสู่ส่วนบนและเหมือนกับว่ามีพลังลึกลับแยกทุกอย่างออกจากกันเอาไว้
“หอคอยสีขาวนี้ใช้ทำอะไรกันแน่เนี่ย”
ลั่วอู๋หลับตาลงและสัมผัสได้ถึงการใช้งานของหอคอยสีขาว จากนั้นก็มีร่องรอยของความโกรธเกรี้ยวปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา
“5000 แต้มเซียนต่อชั่วโมง?”
“นี่มันปล้นกันชัด ๆ ข้าจะออกไปแล้ว”
ลั่วอู๋โกรธและอยากจะสบถ
เขาจ่ายไป 2 หมื่น แต้มเซียนเพื่อยกระดับบ้าน เขาคิดว่ามันจะทำให้เขาประหลาดใจ แต่เขาไม่ได้คาดคิดว่าเขายังคงต้องลงทุนต่อไปอีก
“ข้ามีแต้มเซียนเหลือแค่หมื่นนึงแล้วนะ!”
ลั่วอู๋ลังเลที่จะมองไปที่หอคอยสีขาว
หากเขาไม่ลงทุนต่อไป แต้มเซียน 2 หมื่นแต้มที่เขาจ่ายไปก่อนหน้านี้ก็ดูจะไม่ได้ประโยชน์อะไรเท่าไหร่ แต่ถ้าเขายังลองลงทุนต่อละก็
ขอโทษจริงๆแต้มเซียนของข้า
“ถ้าเจ้าไม่สามารถทำให้ข้าพอใจ ข้าจะทุบเจ้าทิ้งซะ!” ลั่วอู๋จ้องมองไปที่หอคอยสีขาวอันไร้เดียงสา
“เปิดใช้งานหอคอยสีขาว!”
ใช้จ่าย 5,000 แต้มเซียน
ตู้ม
หอคอยสีขาวถูกเปิดใช้งานอย่างเป็นทางการ
ด้านบนของหอคอยสีขาวเต็มไปด้วยแสงเจิดจ้า ซึ่งดึงดูดความสนใจของทุกชีวิตในมิติไห
