ตอนที่ 1936 : ติดหนึบอยู่กับภาคเหนือ
“องค์ชายได้กลายเป็นอีกคนระหว่างการแย่งชิงตำแหน่งกันนั้นเป็นเรื่องธรรมดา แต่เมื่อเขาได้กลายเป็นจักรพรรดิแล้ว เขาต้องมองภาพรวมเพื่อจะให้จักรวรรดิแข็งแกร่งขึ้น พวกเขาต้องมองข้ามความแค้นเคืองในอดีตและแค่ทำโทษสถานเบาหรือไม่ก็ขับไล่ออกไปยังดินแดนอันห่างไกล แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นเรื่องที่ จักรพรรดิซีได้ไล่ล่าทุกคนและไม่คิดจะปล่อยใครไปเลย” นางฟ้าเฮายู่พูดขึ้น
“ ถึงอย่างนั้นมันก็เป็นเรื่องของจักรวรรดิซีไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเรา โชคดีที่จักรวรรดิเสิ่นเตาของเราปฏิเสธองค์ชายที่มีส่วนในการไล่ล่าให้เข้ามาในจักรวรรดิ ไม่งั้นแล้วจักรพรรดิซีคงไม่ปล่อยเราไป” เทียนซวงพูดขึ้นด้วยความกลัว นางรู้สึกว่าโชคดีอย่างมาก แม้แต่นางก็ยังกลัวจักรพรรดิซีในตอนนี้
“พอแล้ว ซีไซหยุน เจ้าจะหยุดความบ้าคลั่งนี้ได้รึยัง ? เจ้าจะพอใจเมื่อเห็นว่าจักรวรรดิล่มสลายไปในมือเจ้ารึไง ? ”
ตอนนั้นได้มีเสียงดังก้องขึ้น เสียงแก่ ๆ นี้แฝงไปด้วยความเครียด
นี่คือเสียงตะโกนด้วยความโกรธจากอดีตจักรพรรดิ
ในท้องฟ้านั้น จักรพรรดิซียังคงทำการต่อสู้กับพ่อของตัวเองต่อ พลังกฎจากขอบเขตตั้งต้นได้ก่อตัวเป็นโซ่และไม่ว่าจะรัดทีไหน มันก็จะระเบิดพลังอันรุนแรงออกมาจนทำให้มิติที่นั่นแตกร้าว
“เสด็จพ่อ ข้าสาบานไว้แล้วในอดีตว่าจะฆ่าคนที่มีส่วนร่วมในเรื่องนี้โดยไม่สนใจว่าพวกนั้นจะเป็นใคร ข้าจะไม่ปล่อยพวกนั้นไปและข้าจะไม่เมตตาต่อพวกนั้นด้วย เสด็จพ่อ หากท่านต้องการขัดขวางการแก้แค้นของข้า ข้าจะตัดความสัมพันธ์ของเราในวันนี้และออกจากจักรวรรดิซีไป ข้าจะไม่เกี่ยวข้องกับจักรวรรดิซีอีกนับจากวันนี้เป็นต้นไป และข้าจะฆ่าคนพวกนั้น หากจักรวรรดิซีต้องการจะหยุดข้า ข้าก็จะเป็นศัตรูกับจักรวรรดิซี”
อีกเสียงดังขึ้นมาทำให้มิติภายนอกสั่นไหวจากพลังของกฎขอบเขตตั้งต้น
นี่คือเสียงของจักรพรรดิซี มันแฝงไปด้วยพลังและความสูงส่ง เสียงนี้แฝงไปด้วยความแค้นและเด็ดขาด
“จะ เจ้า…ซีไซหยุน เจ้าพูดแบบนี้ออกมาได้ยังไงกัน ? จะ จะ เจ้าต้องการให้พ่อของเจ้าตายรึไง ? พี่น้องเจ้า พวกสมาชิกระดับสูงและกลุ่มต่าง ๆ เจ้าได้กำจัดพวกนั้นไปมากมาย เจ้ายังไม่คิดจะหยุดอีกรึ ? เจ้าต้องการทำลายจักรวรรดิแห่งนี้จริง ๆ หรือ ? ” อดีตจักรพรรดิพูดขึ้นมาด้วยความเศร้า
“พวกเขาต้องชดใช้กรรมที่ทำมาในอดีต ไม่ใช่ว่ามันเกิดขึ้นเพราะท่านสละบัลลังก์และไม่สนใจเรื่องนี้รึไง ? หากท่านออกตัวและหยุดเรื่องนี้เอาไว้ในอดีต ทำไมจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นในวันนี้ได้ ? เสด็จพ่อ มันไม่สำคัญแล้วว่าตอนนี้ท่านจะพูดอะไร” จักรพรรดิซีพูดขึ้นมาอย่างเย็นชา เขาเด็ดขาดอย่างมาก
…
เทียนซวงอึ้ง นางพูดขึ้นด้วยความตกตะลึง “เขาแค้นขนาดไหนกันที่ถึงกับจะออกจากจักรวรรดิซีเพื่อจะฆ่าศัตรูทั้งหมด ? สิ่งที่เกิดขึ้นตอนที่เขาโดนไล่ล่านั้นทำให้เขาบ้าขนาดนี้เลยรึ ? ”
สุดท้ายการต่อสู้ระหว่างทั้งสองคนนั้นก็จบหลังหลังจากที่ผ่านไปหลายชั่วยาม ซึ่งเรื่องโดยรวมยังไม่จบสิ้น พวกเขาเป็นพ่อลูกกัน ผลก็คือแม้ว่าการต่อสู้นี้จะดูตึงเครียดแต่มันก็ไม่ได้หนักหนาอะไร มันเป็นไปไม่ได้ที่ทั้งสองจะทำอันตรายต่อกัน
การต่อสู้ระหว่างขั้นบรรพกาลด้านนอกจบลง แต่เจี้ยนเฉินกลับเริ่มคาดหวัง เขาไม่อาจจะทำใจเย็นลงได้แม้ว่าจะผ่านมาสักพักแล้วก็ตาม
พลังของกฎที่น่ากลัวในระหว่างที่ทั้งสองคนสู้กันนั้นได้แผ่พลังอันรุนแรงออกมา มันได้ฝังลึกเข้าไปในใจของ เจี้ยนเฉิน
เจี้ยนเฉินไม่เคยเห็นการต่อสู้ที่น่าตะลึงเช่นนี้มาก่อน หลังจากที่เห็นการต่อสู้ระหว่างสองคนนี้แล้ว เขาถึงเข้าใจว่ามันรุนแรงมากเพียงใด
สิ่งเดียวที่คุ้มค่าที่จะบอกคือพลังทำลายล้าง มิติโดยรอบสั่นไหวอยู่หลายครั้งเพราะการต่อสู้ครั้งนี้
ถ้าไม่ใช่เพราะพวกเขาอยู่ห่างออกมา เจี้ยนเฉินสงสัยว่าภาคเหนือคงพังทลายจากการต่อสู้นี้
ในที่สุดเจี้ยนเฉินก็ได้สติกลับมา เขามองไปโดยรอบและพบว่านางฟ้าเฮายู่และเทียนซวงนั่งลงไปกินผลไม้อย่างสบายใจแล้ว
การแข่งขันด้านล่างเปลี่ยนแปลงไปอย่างต่อเนื่อง เจ้าภาพการแข่งขันนี้ได้บอกกับราชาศักดิ์สิทธิ์ จากนั้นก็ได้ประกาศบอกว่าจะจัดการแข่งขันในวันอื่นต่อ
เจี้ยนเฉินมองผ่านหย่าซีเหลียนไปและคิดถึงบางอย่าง สีหน้าเขาเปลี่ยนไปในทันทีและจากนั้นเขาก็มองไปที่ นางฟ้าเฮายู่
“ นางฟ้าเฮายู่ ค่ายกลของจักพรรดิซีได้ผนึกภาคเหนือเอาไว้และค่ายกลเคลื่อนย้ายต่างก็ปิดตัวลงด้วย ไม่ใช่ว่าข้าไม่อาจจะกลับไปยังภาคใต้ได้อีกหรือ ? ” เจี้ยนเฉินเหมือนจะเข้าใจว่าเขาไม่ได้อยู่ในภาคใต้แล้ว กลับกัน เขาอยู่ในภาคเหนือที่ห่างไกลแทน
ถ้าภาคใต้คือจักรวรรดิตะวันโลหิตของโลก งั้นภาคเหนือก็คงเป็นจักรวรรดิซีของโลก
นางฟ้าเฮายู่มองไปที่เจี้ยนเฉินและพูดขึ้นมา “ถูกต้อง ตอนนี้เจ้ายังกลับไปไม่ได้ นอกซะจากว่าเจ้าจะมีผู้ใช้ค่ายกลที่มีทักษะเหนือกว่าค่ายกลนี้ มันก็ยากที่จะปลดผนึกได้ แม้แต่วัตถุเทพที่ใช้เคลื่อนย้ายอย่างแผ่นอาคมเส้นทางสวรรค์ก็ยังไร้ค่า”
สีหน้าของเจี้ยนเฉินบิดเบี้ยวไปเมื่อได้ยินแบบนั้น เขาเริ่มลนลาน จักรพรรดิพยัคฆ์ศักดิ์สิทธิ์, ฮุสตัน, รุยจิน, หงเหลียน และเฮยยู่ ยังคงอยู่ในสงครามของอาณาจักรศักดิ์สิทธิ์ปิงเทียน ด้วยความแข็งแกร่งของพวกนั้นแล้ว หากมีเรื่องไม่คาดคิดเกิดขึ้นในสนามรบ แม้แต่ขั้นเหนือเทพยังยากที่จะปกป้องตัวเองได้
ย้อนกลับไปแม้แต่ราชาเทพจากลัทธิเต๋าเมฆกระจ่างก็พยายามฆ่าเขา ถ้าเขาไม่ได้อยู่ที่นั่นด้วย บางทีอาจจะไม่มีใครคอยระวังอาณาจักรข้างเคียงให้พวกนั้นได้
แม้ว่าเขาจะรู้ว่าในฐานะขั้นเหนือเทพช่วงสูงสุดที่ซึ่งสร้างชื่อในแผ่นทำเนียบขั้นเหนือเทพได้ แต่เจี้ยนเฉินก็บอกได้ว่าไม่มีใครปฏิบัติต่อเขาเป็นพิเศษเมื่อเขาไม่ได้อยู่ข้างกายพวกนั้น พวกนั้นอาจจะอยากให้มีเรื่องไม่คาดฝันเกิดขึ้นกับเขาก็ได้
นี่เพราะไม่มีใครอยากเห็นอาณาจักรศักดิ์สิทธิ์ปิงเทียนรุ่งเรืองขึ้นมาเพราะมันจะทำให้ผลประโยชน์และฐานะของพวกเขาได้รับผลกระทบไปด้วย แม้ว่าอาณาจักรศักดิ์สิทธิ์ปิงเทียนจะมีผู้ที่อยู่ขอบเขตตั้งต้น พวกนั้นจึงไม่กล้าที่จะลงมือกับเจี้ยนเฉินอย่างเปิดเผย แต่พวกนั้นก็มองข้ามคำร้องขอความช่วยเหลือได้ง่าย ๆ
พวกนั้นอาจจะทำให้สถานการณ์นั้นย่ำแย่กว่าเดิม !
“ มีทางอื่นที่จะกลับไปทางใต้ได้เร็วกว่านี้หรือไม่ ? ” เจี้ยนเฉินถามออกมา เขากังวลอย่างมาก เขาไม่อาจจะหยุดกังวลได้เกี่ยวกับคนอื่น ๆ เมื่อเขาไม่ได้อยู่ที่นั่นด้วยตัวเอง
นางฟ้าเฮายู่มองไปที่เจี้ยนเฉินและกินผลไม้อย่างสบายใจ จากนั้นนางก็พูดขึ้นรมา “แม้แต่คนข้างกายก็ยังหันมาเป็นศัตรูกับเจ้า พวกนั้นถึงกับส่งราชาเทพมา ถ้าข้าไปไม่ทัน เจ้าอาจจะกลายเป็นศพโดยนังคณิกานี่ไปแล้ว เจ้าไม่อาจจะปกป้องแม้แต่ตัวเองได้ แต่เจ้ากลับรีบเร่งกลับไปเพื่อไปหาความตาย “
“ข้าจะทวงหนี้แค้นนี้ด้วยตัวเอง แต่ข้ามีสหายมากมายในสนามรบ พยัคฆ์ขาว, ฮุสตัน, รุยจินและคนอื่น ๆ หากเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา….” เจี้ยนเฉินเงียบไป เขาเริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมาในใจ
นางฟ้าเฮายู่แปลกใจขึ้นมา นางรู้ว่าเจี้ยนเฉินเกี่ยวข้องกับคนพวกนั้นยังไง เพราะแบบนั้นหลังจากที่ลังเลได้สักพัก นางก็ตอบกลับด้วยท่าทีจริงจัง “ข้าไม่ได้มีวิธีอื่นที่จะพาเจ้ากลับไปยังภาคใต้เพราะภาคเหนือนั้นโดน จักรพรรดิซีผนึกเอาไว้ แต่เจ้าไปถามน้องสาวเทียนซวงดูได้ ในฐานะจักรวรรดิโบราณแล้ว จักรวรรดิเสิ่นเตาย่อมที่จะมีค่ายกลเคลื่อนย้ายระดับภาค”
“พี่เฮายู่ อย่าทำให้มันลำบากข้าเลย ค่ายกลเคลื่อนย้ายถูกผนึกไว้เพราะคำขอของจักรพรรดิซี มันยากจะมีใครกล้าขัดคำสั่งเขา ยิ่งกว่านั้นเจ้าก็ได้เห็นแล้วว่าเขาโหดร้ายเพียงใด” เทียนซวงพูดขึ้นอย่างปวดใจ นางรู้สึกว่าตัวเองเริ่มมีปัญหาขึ้นมา
