ตอนที่ 803 ผู้วิเศษยุติธรรม!
สายฟ้าปรากฏรัวๆ อีกครั้ง แม้แต่ผืนดินยังสั่นสะเทือน
ไกลออกไป ท้องทะเลปั่นป่วน มีคลื่นสูงร้อยฟุต
ภัยพิบัติ แผ่นดินไหว!
ภัยพิบัติ สึนามิ!
ภัยพิบัติ พายุทอร์นาโด!
ทั้งหมดเกิดขึ้นพร้อมกัน
เวลานี้ในที่สุดผู้วิเศษหอคอยก็แสดงความสามารถแบบที่เขาควรมี
แต่เขายังไม่ได้ลงมืออย่างแท้จริง
เกิดฟ้าผ่าอีกครั้ง
“เปรี้ยง!”
คราวนี้ทำมือหัก
ฟู่อวิ๋นเซินสีหน้าเรียบเฉย ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ เขาขยับมือ ผสานกระดูกแล้วเดินหน้าต่อ
อิ๋งจื่อจินถูกเขาโอบไว้
เขาอาศัยพละกำลังของตัวเองเปิดทางปลอดภัยให้เธอ
แม้ร่างกายของเขาจะกำลังมีเลือดไหลก็ตาม
เลือดหยดลงไม่หยุด
อิ๋งจื่อจินประคองคณบดีนอร์แมน
แต่ไหนแต่ไรมาเธอเป็นคนมีประสาทการรับกลิ่นที่ไวมาก เธอได้กลิ่นคาวเลือดอย่างรุนแรง
“หยุดก่อน!” อิ๋งจื่อจินสีหน้าเปลี่ยน เป็นครั้งแรกที่ตวาดเสียงเย็นชา “คุณพาอาจารย์ไป ฉันจะแทนคุณ คุณเอาไม่อยู่หรอก”
ฟู่อวิ๋นเซินก้มหน้า ยกมือลูบศีรษะเธอ น้ำเสียงอ่อนโยน “ใกล้ถึงแล้ว พี่ชายจะถ่วงเวลาพวกเขา”
หอคอยก็เห็นภาพเหตุการณ์นี้อย่างชัดเจนเช่นกัน
“พลังของจอมยุทธ์ช่างมหัศจรรย์จริงๆ” หอคอยแปลกใจ “ฝีมือของเขาอยู่เหนือกว่าผู้วิเศษสายสนับสนุนไปมาก ถูกสายฟ้าของฉันไปตั้งหลายครั้งก็ยังไม่ตาย”
ผู้วิเศษสายสนับสนุนมีฝีมือการต่อสู้ไม่สูง แต่ไม่สูงที่ว่านี้ก็คือเมื่อเทียบกับผู้วิเศษสายต่อสู้
แต่ก็ยังเหนือกว่าคนธรรมดาไปมากอยู่ดี
แต่วรยุทธ์กลับทำให้มนุษย์ธรรมดายกระดับฝีมือเทียบเท่าผู้วิเศษได้
คนที่คิดค้นวรยุทธ์ช่างเป็นอัจฉริยะเสียจริง
โจ้วเหยียนพูด “ก็ได้แค่เท่านี้ล่ะนะ”
“ถูกต้อง ก็ได้แค่เท่านี้” หอคอยเหลือบมองอิ๋งจื่อจิน ยิ้มพลางพูด “ปล่อยให้เขาส่งผู้หญิงคนนั้นออกไปก่อนแล้วกัน ทำให้สิ้นหวังลงไปเรื่อยๆ แบบนั้นสนุกกว่า”
“หอคอย เลิกโจมตีเขาเถอะ” ทันใดนั้นโจ้วเหยียนได้พูดขึ้น “โจมตีนอร์แมนโดยตรง ตราบใดที่พวกเขามีคนที่อยากปกป้องก็มีจุดอ่อน”
หอคอยดีดนิ้ว “ความคิดดี”
ในเวลานี้เอง อยู่ๆ เสียงฟ้าผ่าบนท้องฟ้าก็หยุดลง
พื้นดินเริ่มแยกออก มีเสียงดังครืนไม่หยุด
ผืนดินปั่นป่วนภายใต้การควบคุมของหอคอย โจมตีไปทางคณบดีนอร์แมนกับอิ๋งจื่อจิน
ประตูเมืองอยู่ตรงหน้าอีกไม่ไกล
สายตาของฟู่อวิ๋นเซินเย็นชาลง เขาผสานกระดูกเสร็จอีกครั้ง เอามือผลักหลังอิ๋งจื่อจิน
เพียงชั่วพริบตาดันเธอออกไปนอกประตูเมือง
อิ๋งจื่อจินหันกลับไปทันที “ฟู่อวิ๋นเซิน!”
เธอกับเขาห่างกันห้าสิบเมตร แต่กลับเหมือนระยะห่างของความเป็นกับความตาย
ฟู่อวิ๋นเซินยังคงยืนตัวตรง ใบหน้าหล่อเหลานิ่งสงบ
“เธอถามไม่ใช่เหรอว่าพี่ชายคุยอะไรกับพ่อของเธอ” ฟู่อวิ๋นเซินหันหน้าไปยิ้มบาง “พี่ชายบอกพ่อของเธอว่า พี่ชายขอสาบานด้วยชีวิต เธอรอด พี่ชายก็รอด”
“ตราบใดที่พี่ชายยังมีชีวิตอยู่จะไม่มีทางปล่อยให้เธอได้รับบาดเจ็บแม้แต่นิดเดียว”
สายตาของอิ๋งจื่อจินเริ่มเปลี่ยนไป รู้แล้วว่าเขาจะทำอะไร
เธอตะโกนเรียกชื่อเต็มของเขาอีกครั้ง “ฟู่ อวิ๋น เซิน! ฉันไม่อนุญาต!”
อิ๋งจื่อจินวางคณบดีนอร์แมนลง ปล่อยกำลังภายใน
แต่พอเธอเคลื่อนไปสิบเมตร ยังไม่ทันจะไปไหน ฟู่อวิ๋นเซินก็ยกมือขึ้นแล้วยิ้มพลางพูด “นี่คือคำสัญญาของพี่ชาย เยาเยา”
เขาปล่อยกำลังภายในไปทางประตูเมือง
“ตูม!”
ประตูเมืองปิดลงในชั่วพริบตา ปิดกั้นเมืองแห่งโลกกับเจ็ดทวีปสี่มหาสมุทรไปตลอดกาล
“หึ คิดว่าเมืองแห่งโลกมีประตูแค่บานเดียวเหรอ” หอคอยเห็นแล้วก็ยักไหล่ “ได้ ปล่อยแฟนของแกไปก่อน จัดการแกเสร็จเมื่อไร ฉันกับโจ้วเหยียนค่อยไปจัดการผู้หญิงคนนั้น”
เขายกมือขึ้น หยุดการโจมตีด้วยพายุฝนชั่วคราว
กระโดดจากกลางอากาศไปตรงหน้าฟู่อวิ๋นเซิน
ฟู่อวิ๋นเซินพิงต้นไม้ ตรงกระดูกไหปลาร้าวูบขึ้นลงอย่างรวดเร็วเพราะหายใจแรง
เห็นได้ชัดว่าบาดเจ็บสาหัส
มือของเขาสั่นเล็กน้อย หยิบยาออกมาหนึ่งเม็ดแล้วใส่ปาก
แต่ความเร็วในการเยียวยาบาดแผลก็ยังช้ากว่าบาดแผลที่เพิ่มขึ้นมาใหม่
“เก่งมาก เก่งจริงๆ” หอคอยก้มมองเขา ตบมือ “ใช้ร่างกายของมนุษย์ธรรมดาสู้ได้ถึงขั้นนี้ ฉันล่ะขอนับถือแก”
“ฉันกับโจ้วเหยียนผนึกกำลังกัน ต่อให้เป็นยุติธรรมก็ต้านทานไม่ได้นานขนาดนี้”
ฟู่อวิ๋นเซินหันไปเล็กน้อย ยังคงยิ้ม “ยุติธรรมตายแล้วเหรอ”
“แน่สิ” หอคอยไม่แคร์ที่จะพูดยืดยาวในตอนนี้ เหมือนเขาจะตั้งใจนึก ขมวดคิ้ว “เอ๊ะ ภพสุดท้ายของเขาเกิดเป็นใครนะ”
“โทษที มันนานมากจนฉันลืมหมดแล้ว แต่ก็เป็นคนจีนเหมือนแกนะ”
พลังของผู้วิเศษจะถดถอยลงเมื่อเปลี่ยนภพ
เมื่อถูกฆ่าในการเปลี่ยนภพครั้งสุดท้ายก็แสดงว่าบนโลกนี้ไม่มีผู้วิเศษคนนี้อีกต่อไปแล้ว
หอคอยยิ้ม “จริงๆ เลย ตอนเห็นเขาฉันยังไม่อยากเชื่อว่านั่นคือยุติธรรมที่เคยร่วมรบเคียงบ่าเคียงไหล่กับพลัง”
“ไม่ต่างจากคนธรรมดา อ่อนแอจริงๆ”
พอพูดจบทันใดนั้นเขาก็ยกมือขึ้น โจมตีใส่ท้องของฟู่อวิ๋นเซิน
“ตูม!”
ฟู่อวิ๋นเซินกระอักเลือด เอามือเช็ด สีหน้ากลับไร้การเปลี่ยนแปลง
หอคอยก้มมองเขา “น่าเสียดายนะที่แกไม่ใช่แม้แต่ผู้วิเศษเปลี่ยนภพ”
ฟู่อวิ๋นเซินไม่พูดอะไร
เขาหลับตาลง รวบรวมกำลังภายในอีกครั้ง
จอมยุทธ์มีวิธีสารพัดที่จะทำให้ตายไปพร้อมกัน
“ยังจะฝืนอีกเหรอ” หอคอยยิ้ม ถอนหายใจ “ฉันยอมรับนะว่าแกเป็นคู่ต่อสู้ที่น่านับถือ แต่มันก็จบแค่นี้แหละ
เขาปล่อยมีดเสียบทะลุบ่าของฟู่อวิ๋นเซิน
เลือดไหลทะลัก
ความเจ็บปวดก่อตัวไปทั่วทั้งร่างกายดุจเกลียวคลื่นในมหาสมุทร แทบสิ้นสติในทันที
เวลานี้เศษชิ้นส่วนความทรงจำเหล่านั้นเริ่มปะติดปะต่อกันเป็นเรื่องราว
ฉายอยู่ในสมองไม่หยุดเหมือนหนังเรื่องหนึ่ง
ภาพคนพลุกพล่าน เสียงอื้ออึงที่ดังอยู่ข้างหู
ฟู่อวิ๋นเซินเงยหน้าขึ้น ดวงตาดอกท้อขรึมลง
ชั่วระยะเวลาอันยาวนานที่ผ่านพ้นไป
ประวัติศาสตร์ก่อตัวอย่างไม่หยุดหย่อน ไม่ว่าใครต่างก็เป็นเพียงแขกที่ผ่านไป
แต่เขาไม่เหมือนกัน
เขาเห็นความเปลี่ยนแปลงของการเวียนว่ายตายเกิด ผ่านร้อนผ่านหนาวบนโลกมนุษย์มาจนชินชา
ในที่สุดเขาก็นึกชื่อแรกสุดของตัวเองออก
ไม่ ไม่ใช่ชื่อ
เป็นฉายา
ผู้วิเศษลำดับที่สิบหกจากยี่สิบสองคน ผู้วิเศษเดวิล
ปีศาจ
