ตอนที่ 805 ฟู่อวิ๋นเซิน ‘พวกนายคู่ควรเหรอ’
เสียงของฟู่อวิ๋นเซินทุ้มต่ำเย็นชา เจือรอยยิ้ม
เหมือนเดวิลกระซิบอยู่ข้างหู
หอคอยตื่นตระหนกหวาดกลัว
เขาอ้าปากอยากพูด แต่กลับพูดไม่ออกแม้แต่คำเดียว ใบหน้าถูกฟู่อวิ๋นเซินหวดหมัดใส่อย่างรุนแรง
หอคอยหน้ามืดไปชั่วขณะ เลือดทะลักในทันที
แต่ต่อมาความเจ็บปวดยิ่งกว่าก็แผ่ซ่าน
“ฉึก!”
บ่าซ้ายและขวาของหอคอยถูกมีดสองเล่มแทงทะลุ
เลือดแดงฉานไหลมาตามด้ามมีด ชวนสะพรึง
“ทนเก่งนี่” ฟู่อวิ๋นเซินยิ้ม “ฉันซัดแกจนเปลี่ยนภพเลยได้ไหมนะ ได้ยินมาว่าแกยังไม่เคยเปลี่ยนภพ”
หอคอยหน้าถอดสี “เดวิล แกบ้าไปแล้ว!”
“บ้าเหรอ ก็อาจจะ” ฟู่อวิ๋นเซินหัวเราะ “ฉันบ้ามาตั้งแต่สงครามศักดิ์สิทธิ์แล้ว แกน่าจะรู้จุดนี้ดี”
เขายกมือ งอนิ้วดีด
โจมตีเข้าที่หัวใจของหอคอย
“โอ๊ย!” หอคอยร้องด้วยความทุกข์ทรมาน ครั้งนี้เขาสลบไปทันที
แต่ยังมีลมหายใจ
ฟู่อวิ๋นเซินกลับขมวดคิ้วเล็กน้อย “ตามคาด…”
จะฆ่าผู้วิเศษได้มีเพียงสองวิธี
วิธีแรกคือ เจอภัยพิบัติใหญ่หลวงระดับประวัติศาสตร์ ผู้วิเศษออกไปต้านภัยจนตาย
วิธีที่สองคือ ไล่ฆ่าผู้วิเศษที่เปลี่ยนภพอย่างต่อเนื่อง จนถึงภพสุดท้าย
แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีวิธีอื่นอีก
“ถึงตานายแล้ว” ฟู่อวิ๋นเซินค่อยๆ หันไป สายตาทอดไปยังโจ้วเหยียน
“เดวิล ฉันไม่อยากเป็นศัตรูกับนายเลยจริงๆ” โจ้วเหยียนสีหน้าย่ำแย่ “ถ้าฉันรู้ว่านายยังอยู่ ฉันจะตามหานายให้เจอ นายจะอยู่ฝ่ายเดียวกับพวกเรา”
“กับพวกนายเหรอ” ฟู่อวิ๋นเซินยกตัวโจ้วเหยียนขึ้นมาอย่างสบายๆ “เธออยู่ไหน ฉันอยู่ที่นั่น พวกนายมันไม่คู่ควร”
“พลั่ก!”
หมัดเดียวซัดโจ้วเหยียนลงพื้น
โจ้วเหยียนกลับไม่ได้รับบาดเจ็บ แต่นกตัวหนึ่งที่อยู่บนท้องฟ้ากลับร้องโหยหวนแล้วตกลงมา
พลังพิเศษของผู้วิเศษคนห้อยหัว บิดเบือน!
“ตลกดีนะ” ฟู่อวิ๋นเซินโน้มตัว “เมื่อก่อนมีแต่นายเสียสละเพื่อคนอื่น ตอนนี้นายกลับให้พวกเขาเสียสละเพื่อนาย”
เขาตบหน้าโจ้วเหยียนเบาๆ “แต่แถวนี้ไม่มีสิ่งมีชีวิตอะไรเหลือแล้ว”
พูดจบก็หวดเข้าอีกหนึ่งหมัด!
โจ้วเหยียนกระอักเลือดอย่างรุนแรง สีหน้าซีดเซียว
พวกเขาที่เปิดการ ‘กลับหัว’ ก็ยังคงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของผู้วิเศษเดวิล
โจ้วเหยียนเรียกเสียงสั่น “เดวิล”
“ฆ่าพวกนายไม่ได้ ยังจะทำให้พวกนายไร้ค่าไม่ได้อีกเหรอ” ฟู่อวิ๋นเซินหันไปยิ้มพลางพูด “ไม่อย่างนั้นจะคุ้มกับที่พวกนายไล่ฆ่าฉันมาตลอดทางเหรอ”
“เปร๊าะ!”
สีหน้าของฟู่อวิ๋นเซินเรียบเฉย ไม่ให้เวลาโจ้วเหยียนได้ตอบโต้ จัดการหักแขนสองข้างของเขา
โจ้วเหยียนส่งเสียงหึ กลิ่นคาวเลือดจุกอยู่ที่ลำคอ
เขาก็เข้าร่วมสงครามศักดิ์สิทธิ์ครั้งนั้น
เขาสัมผัสได้ถึงความโกรธแบบนั้นในตัวฟู่อวิ๋นเซินอีกครั้ง
ความคิดของโจ้วเหยียนตีกันยุ่งเหยิง
อะไรที่ไปกระตุ้นขีดความอดทนของผู้วิเศษเดวิล
“โจ้วเหยียน! หอคอย!”
มีเสียงร้องด้วยความตกใจ
อัลไคด์ที่รีบมาพอเห็นภาพตรงหน้าก็ทั้งตกใจและหวาดกลัว
นี่มันต่างกับที่เธอคาดการณ์ไว้
ทั้งๆ ที่ควรเป็นหอคอยกับโจ้วเหยียนฆ่าอิ๋งจื่อจินกับฟู่อวิ๋นเซินอย่างสบายๆ ทำไมตอนนี้ถึงกลับกันอย่างสิ้นเชิงล่ะ
ต่อให้ฟู่อวิ๋นเซินเป็นจอมยุทธ์ มีเหรอจะสู้ผู้วิเศษสายต่อสู้ได้
เว้นเสียแต่…
“โจ้วเหยียน!” อัลไคด์กัดฟันโกรธ “ไม่ทันแล้ว รีบมา!”
เธอลืมตาขึ้น มองไปทางฟู่อวิ๋นเซินแล้วปล่อยพลังพิเศษออกในตอนนี้
สะกดและครอบงำอารมณ์ความรู้สึก!
ผู้วิเศษสายสนับสนุนไม่ได้เก่งเท่าผู้วิเศษสายต่อสู้ แต่พลังของผู้วิเศษดวงดาวกลับเป็นจุดอ่อนของผู้วิเศษสายต่อสู้ทั้งหมด
แต่ชั่วขณะที่ปล่อยพลังพิเศษ เบื้องหน้าของอัลไคด์ก็วูบลง
ควบคุมความฝัน!
ผู้วิเศษพระจันทร์ ฉินหลิงอวี๋มาแล้ว!
อัลไคด์ถูกสู้กลับ เธอกระเด็นถอยหลังไปหนึ่งก้าว ถูกบีบให้ต้องถอนการครอบงำ
เธอมองท้องฟ้าที่ยังคงดำมืด สีหน้าเปลี่ยนเล็กน้อย “พระจันทร์”
สองพี่น้องในอดีตสู้กัน ต่างไม่เป็นผลดีกับทั้งสองฝ่าย
แต่พลังสะกดและครอบงำอารมณ์ความรู้สึกของอัลไคด์ก็ช่วยยื้อเวลาได้ครึ่งวินาที
แม้จะสั้นมาก แต่ก็เพียงพอให้อัลไคด์พาหอคอยที่หมดสติกับโจ้วเหยียนที่บาดเจ็บสาหัสหนีไปได้
เธอไม่กล้ารอช้า กินพวกยาที่นักมายากลทำแล้วกลับไปที่ศูนย์บัญชาการโดยเร็วที่สุด
“มันเรื่องอะไรกัน” เธออดตัวสั่นไม่ได้ “เขาเป็นใคร เขาเป็นใครกันแน่!”
“ผิดแผน” โจ้วเหยียนพิงกำแพง เลือดไหลออกมาตามมุมปากของเขาไม่หยุด “เขาคือเดวิลที่กลับมาเกิดใหม่”
พลังเยียวยาตัวเองที่ผู้วิเศษมีเฉพาะไม่ได้รวดเร็วนักต่อบาดแผลที่ถูกผู้วิเศษคนอื่นทำ
พอโจ้วเหยียนพูดจบหัวก็เอียง หมดสติไปอีกคน
อัลไคด์ตกใจยิ่งกว่าเดิม “เป็นเขาเหรอ!”
ที่แท้ผู้วิเศษเปลี่ยนภพไม่ใช่ฟู่หลิวอิ๋ง แต่เป็นลูกชายของเธอ
ให้ตายเถอะ พวกเขามองเป้าหมายผิดไป!
อัลไคด์สูดลมหายใจเข้าลึก “พวกเรารักษาตัว เดวิลแข็งแกร่งเกินไป คงต้องรอท่านกลับมาออกโรงด้วยตัวเอง”
คนเดียวสู้ผู้วิเศษสามคนยังไม่เป็นรอง กลับบดขยี้พวกเขาได้ด้วยซ้ำ
นี่ยังเป็นครั้งแรกที่พวกเขาเสียเปรียบอย่างสิ้นเชิง
สมกับเป็นผู้วิเศษเดวิลที่ถูกเรียกว่า ‘ดวงดาวเจิดจรัส บุตรแห่งเกียรติยศ’
จากการต่อสู้ครั้งนี้ทำให้หอคอยกับโจ้วเหยียนสูญเสียพลังต่อสู้ไป
พวกเขาจะออกปฏิบัติการอะไรไม่ได้อีกในระยะเวลาอันสั้น
…
อีกด้านหนึ่ง
ฟู่อวิ๋นเซินปัดฝุ่นบนเสื้อ ดวงตาดอกท้อมองไปทางที่พวกอัลไคด์ออกไป หรี่ลงเล็กน้อย
เขากวาดตามอง เห็นสมุดเล่มเล็กมากตกอยู่บนพื้น
ฟู่อวิ๋นเซินก้มเก็บขึ้นมา
เขาหลุบตาลง เช็ดคราบเลือดบนตัวให้หมดแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่
เขาจะให้อิ๋งจื่อจินเป็นห่วงไม่ได้
สาวน้อยของเขานิสัยเย็นชา แต่จะลูบแผลเป็นบนตัวเขาแล้วเสียใจอยู่นานสองนาน
“คุณชายฟู่” ไม่กี่นาทีต่อมาฉินหลิงอวี๋ก็วิ่งเข้ามา พูดอย่างโล่งอก “ฟื้นกลับคืนมาแล้วจริงด้วย”
“หืม?” ฟู่อวิ๋นเซินเหลือบตาขึ้น เลิกคิ้ว “ไม่กลัวผมจริงเหรอ”
เมื่อเผชิญหน้ากับผู้วิเศษที่ฟื้นคืนสถานะแล้วก็ย่อมนึกถึงสงครามศักดิ์สิทธิ์ที่สะเทือนเลือนลั่นครั้งนั้น
ซึ่งครั้งนั้นพวกเขายืนอยู่ฝั่งตรงข้ามกัน
ฉินหลิงอวี๋นึกถึงเมื่อครู่ว่าฟู่อวิ๋นเซินอัดผู้วิเศษหอคอยกับผู้วิเศษคนห้อยหัวยังไง เธอชะงัก “พะ พอไหว”
“เอาล่ะ ไม่ล้อเล่นแล้ว” ฟู่อวิ๋นเซินพูดเสียงเนือย “ผมกลัวเสวี่ยเซิงไล่ฆ่าผม”
“อวิ๋นเซิน” อวี้เสวี่ยเซิงหลุดขำ “คุณอิ๋งก็คือเจ้าชะตาน้อยใช่ไหม”
