ตอนที่ 812 ไม่เจอกันนานนะทุกคน
[ฉันก็อยากเจอผู้วิเศษสังฆราช! คราวก่อนที่เลือกหัวหน้าตระกูลพวกเขากลับกันเร็วมาก ยังเห็นไม่ชัดเลย]
[ข่าวซุบซิบ ได้ยินว่าสาเหตุที่พิธีฉลองปีใหม่เลื่อนมาเร็วขึ้นยังมีอีกสาเหตุ เพราะผู้วิเศษสังฆราชจะมีเมียแล้ว!]
[ว่าไงนะ ว่าไงนะ]
ในเว็บดับบลิวคุยกันถล่มทลายจนเว็บเกือบล่ม
ซิวจำต้องไปจ้างฉินหลิงเยี่ยนจากสมาพันธ์แฮกเกอร์มาด้วยราคาสูง เพื่อให้เป็นผู้ช่วยของเขา
ฉินหลิงเยี่ยนงานยุ่งจนแทบกระอักเลือด เขาดึงซิวไว้ “พี่ชาย พี่ชายแสนดี ผมจะแนะนำคนให้ เซียนคอมยิ่งกว่าผมอีก”
“ใครเหรอ” ซิวแปลกใจ “ปู่นายเหรอ เขาแก่แล้ว อย่าให้เหนื่อยเลย”
ฉินหลิงเยี่ยนหมดแรง “ไม่ใช่ เหล่าฟู่ต่างหาก ฝีมือด้านคอมพิวเตอร์ของเขาในเจ็ดทวีปสี่มหาสมุทรมีแค่บอสที่ปราบได้”
เขาแค่อยากกินบะหมี่ถ้วย แต่ไม่กล้าปฏิเสธคำเชิญของผู้วิเศษ
ไม่ว่ายังไงก็ต้องลากผู้ชายไร้ยางอายที่วันๆ เอาแต่อวดแฟนมาซวยด้วยกันให้ได้
ซิวพูดขึ้น “งั้นคงต้องมีความกล้าก่อน”
ฉินหลิงเยี่ยนแปลกใจ “ทำไมล่ะ”
“ฉันจะเอาความกล้าจากไหนไปลักพาตัวเดวิล” ซิวพูดจริงจัง “บาย นายตั้งใจทำงานไป ฉันจะไปเล่นไพ่นกกระจอกแล้ว”
ฉินหลิงเยี่ยนที่ได้สติกลับมา “?!”
ฟู่อวิ๋นเซินกลับมาในเวลานี้พอดี เห็นฉินหลิงเยี่ยนกระโจนเข้ามาหาเขาก็เบี่ยงหลบ “ทำอะไร”
ฉินหลิงเยี่ยนโมโห “ตกลงกันแล้วว่าใครเป็นผู้วิเศษคนนั้นคือหมา เพื่อนกันต้องร่วมหัวจมท้ายไปด้วยกัน แล้วนายทำไมแอบไปเป็นผู้วิเศษลับหลังฉัน!”
แถมยังเป็นผู้วิเศษคนที่ต่อสู้เก่งสุดด้วย
“ใครเพื่อนนาย” ฟู่อวิ๋นเซินปัดมือฉินหลิงเยี่ยนออกอย่างใจเย็น “ฉันมีแฟน ไม่ขอแปดเปื้อนไปกับนาย”
ฉินหลิงเยี่ยน “…”
“พี่ฟู่ รีบมาๆ” หลิงเหมียนซีที่อยู่ตรงโต๊ะไพ่นกกระจอกพูดขึ้น “อาอิ๋งเก่งเกินไป พวกเราแพ้หมดตัวแล้ว มาเอาอาอิ๋งไปหน่อย”
“เอาไปเหรอ” ฟู่อวิ๋นเซินทำหน้าเนือย “ไม่เพียงแต่ผมจะไม่เอาไป ยังจะช่วยเยาเยาเล่นให้ชนะด้วย”
“ไม่เล่นแล้ว” อิ๋งจื่อจินยืนขึ้น เลิกคิ้ว “พวกเธอเล่นไปนะ”
เธอหันไป “ธุระเสร็จแล้วเหรอ”
“เสร็จแล้ว” ฟู่อวิ๋นเซินโอบบ่าเธอแล้วนั่งที่โซฟาด้วยกัน “วันนี้พี่ชายยังบอกปู่ด้วยนะว่าเธอเก่งมาก เธอแก้แค้นให้เขา”
หยุดเล็กน้อย เขายิ้ม “เธอว่าปู่จะเห็นไหม”
“เห็น” อิ๋งจื่อจินตอบ “พวกเขาเห็นแน่นอน”
ไม่ว่าผู้วิเศษยุติธรรมหรือผู้วิเศษพลังก็ต้องเห็นเหมือนกัน
“นักมายากลเปลี่ยนภพแล้ว” อิ๋งจื่อจินพูด “ฉันสงสัยเกี่ยวกับผู้วิเศษ ทำไมพวกเขาเปลี่ยนภพไปได้เรื่อยๆ”
“สงสัยเหมือนกัน แต่พวกเราไม่เอาอย่างพวกเขา” ฟู่อวิ๋นเซินตอบ “ต่อไปอย่าให้เขาเข้าสำนักผู้วิเศษได้เป็นพอ”
ไม่มีพลังพิเศษ ผู้วิเศษนักมายากลก็ไม่ต่างจากคนไร้ค่า
เขากอดเธอ ยิ้มพลางพูด “พวกเราห้ามเหมือนพวกเขา”
ผู้ฆ่ามังกรจะกลายเป็นมังกรชั่วร้ายเสียเองไม่ได้
“อืม” อิ๋งจื่อจินพยักหน้า “รอญาณพยากรณ์ของฉันกลับมาเมื่อไร ฉันจะหาให้เจอว่าเขาไปเกิดเป็นใคร ถ้าทำเรื่องชั่วร้ายอีกจะส่งไปขังลืมที่ไอบีไอ”
ฟู่อวิ๋นเซินแค่ยิ้ม “ตามใจเธอ”
สายตาของเขาอ่อนโยนขนาดนั้น ราวกับเจือไปด้วยความรักอันลึกซึ้ง
ก้าวผ่านความโศกเศร้าและความสุขมาไม่รู้กี่ปี ทั้งหมดหลอมรวมอยู่ในดวงตาสีอำพันของเขา
“ไม่ต้องปล่อยกระแสไฟ” อิ๋งจื่อจินเบี่ยงหลบเล็กน้อย หยิบคอมพิวเตอร์ออกมา “มาวางแผนกันหน่อย”
…
สองวันต่อมา ในที่สุดการหายตัวไปของนักมายากลก็ได้ดึงดูดความสนใจและทำให้ผู้วิเศษคนอื่นๆ เริ่มหวาดระแวง
เพราะปกตินักมายากลไม่ค่อยออกจากห้องทดลอง
หมกมุ่นอยู่กับการปรุงยาตั้งแต่เช้าจรดเย็น บ่อยครั้งที่ในหนึ่งเดือนไม่ออกไปไหน
แต่ยังไม่เคยเกิดเหตุการณ์ที่ว่าไปหาเขาแต่เขาไม่อยู่
ซาโรห์หงุดหงิดใจมาก ปลายนิ้วที่จับคฑาเป็นสีขาวซีด “นักมายากลไปไหน หรือเขาจะออกไปท่องเที่ยวโดยที่ไม่ได้บอกใครงั้นเหรอ”
ตอนนี้สถานการณ์คับขัน นักมายากลยังจะกล้าออกนอกสำนักผู้วิเศษ
นักบวชหญิงนั่งอยู่หน้าแอสโตรแลบ สีหน้าเคร่งขรึม
ไม่กี่นาทีต่อมาเธอก็ส่ายหน้า “ขอโทษทีซาโรห์ แอสโตรแลบว่างเปล่า หาพิกัดของเขาไม่ได้”
พวกเขาไม่ได้นึกไปในทางความเป็นความตาย
อย่างไรเสียใครจะฆ่าผู้วิเศษได้
“ว่างเปล่าเหรอ” ซาโรห์ขมวดคิ้ว “ทำไมถึงว่างเปล่าได้ ไม่รู้เธอสังเกตบ้างหรือเปล่าว่าช่วงนี้เธอทำนายอะไรไม่ได้เลย”
นักบวชหญิงลังเล สุดท้ายก็พูดขึ้น “ซาโรห์ พลังของแอสโตรแลบกำลังถดถอยลงอย่างช้าๆ ยังไงซะก็ใช้มาตั้งหลายสิบศตวรรษแล้ว”
ขณะพูดเธอก็ยิ้มเศร้า “พูดตามตรง อีกไม่กี่วันแอสโตรแลบอาจแหลกสลายก็ได้ ใช้งานไม่ได้อีกเลย”
หลังจากวงล้อแห่งโชคชะตาตายยังทิ้งแอสโตรแลบอันนี้ไว้เฝ้าสำนักผู้วิเศษได้ ก็ถือว่าพลังแข็งแกร่งมากแล้ว
“เธอมันช่าง…” ซาโรห์กลืนคำว่าไร้ประโยชน์กลับไป
เธอรู้ว่าวงล้อแห่งโชคชะตาครองใจผู้วิเศษคนอื่นได้มากขนาดไหน
ยังไงซะก็ตายไปแล้ว
ไม่จำเป็นต้องถือสาหาความอะไรอีก
“เดวิลต้องปรากฏตัวในวันพิธีฉลองขึ้นปีใหม่แน่นอน” ซาโรห์ยืนขึ้น “เลิกสนเรื่องนักมายากลก่อน เดวิลต่างหากที่สำคัญ!”
นักบวชหญิงพยักหน้า
ซาโรห์เดินออกไปดูคุณนายผู้เฒ่าอวี้
นักมายากลถอนพิษของอิ๋งจื่อจินไม่ได้ อย่างมากสุดได้แค่รักษาชีวิตของคุณนายผู้เฒ่าอวี้ไว้
สภาพเธอเหลือแต่หนังหุ้มกระดูกแล้ว
“พรุ่งนี้ก็วันพิธีฉลองขึ้นปีใหม่แล้ว รู้ใช่ไหมว่าตัวเองต้องทำอะไร” ซาโรห์ก้มมองต่ำ “เรื่องที่สอนไว้จำได้หรือยัง”
“ทะ ท่านจักรพรรดินี หลานชายของฉัน…” คุณนายผู้เฒ่าอวี้ยกมือที่สั่น “เขาก็รู้จักกับผู้วิเศษ! ฉัน…”
“จะกังวลทำไม” ซาโรห์ทำสีหน้ารังเกียจ “รู้จักแล้วยังไง เขาไม่ใช่ผู้วิเศษสักหน่อย อีกอย่าง เขาจะกล้าลงมือกับเธอต่อหน้าชาวเมืองจำนวนมากได้อีกเหรอ”
คุณนายผู้เฒ่าอวี้คำนับประจบ “ใช่ค่ะๆ ท่านจักรพรรดินีพูดถูก ฉันจะช่วยจัดการเรื่องนี้ให้ท่านจักรพรรดินีได้แน่นอน เอาให้เขาจมดินต่อหน้าชาวเมืองพันล้านไปเลย!”
“รู้ก็ดี” ซาโรห์พูด “แล้วก็ เคยได้ยินเรื่องผู้วิเศษเดวิลใช่ไหม”
คุณนายผู้เฒ่าอวี้ตัวสั่น “ขะ…เขาเหรอคะ”
เธอย่อมเคยได้ยิน
ผู้วิเศษเดวิล ผู้วิเศษตกอับ
“ผู้วิเศษเดวิลก็อาจจะกลับมา แต่เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเธอหรอก” ซาโรห์หันตัว “ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดี”
…
เช้าวันต่อมา
ชาวเมืองแห่งโลกจำนวนพันล้านคนมาที่ลานกว้างหน้าสำนักผู้วิเศษ กลุ่มคนหนาแน่นไปจนถึงใจกลางเมือง
ผู้คนทุกครัวเรือนออกมาร่วมเฉลิมฉลอง
“ว้าว ท่านจักรพรรดินีกับท่านสังฆราชออกงานพร้อมกัน หาชมได้ยากนะ!”
“ท่านสังฆราชหล่อขึ้นเยอะมาก สมกับเป็นชายในฝันของฉัน”
“ดวงดาวเจิดจรัส! ดวงดาวเจิดจรัส!”
คนที่อยู่ด้านล่างตะโกนแข่งกัน
หลุยส์ ธีเซียส นั่งอยู่บนที่สูง ยิ้มพลางโบกมือให้ชาวเมืองที่อยู่ด้านล่าง
ซาโรห์เองก็รู้ว่าช่วงนี้เธอสูญเสียศรัทธาไปมาก ต้องเรียกกลับมาให้ทันเวลา
เธอเดินก้าวไปด้านหน้า “ก่อนที่จะเริ่มพิธีฉลองขึ้นปีใหม่ มีสองเรื่องที่อยากประกาศ จากการพิจารณาของสำนักผู้วิเศษ เราจะลงโทษคนสองคนที่นี่”
“คนแรกคือคุณชายใหญ่ตระกูลอวี้ ฟู่อวิ๋นเซิน” ซาโรห์อ่านคำพิพากษาในมือ สายตาดุดัน “ใช้ยาพิษโดยไม่ได้รับอนุญาตในเมืองแห่งโลก เจตนาชั่วร้าย ทำร้ายชาวเมือง มีความผิดฐานที่ไม่เคารพกฎ!”
ขณะเดียวกันได้มีอัศวินสองคนพาคุณนายผู้เฒ่าอวี้เข้ามา
พอเห็นสภาพที่เหมือนผีของคุณนายผู้เฒ่าอวี้ ชาวเมืองก็พากันตะลึง
“นี่มันจะโหดเกินไปแล้วหรือเปล่า”
“ของอย่างยาพิษไม่ได้ถูกสั่งห้ามเหรอ”
“ให้ตายเหอะ!” เจียงหรานถกแขนเสื้อขึ้น “กล้าแต่งเรื่องทำร้ายพ่อฟู่ของฉันขนาดนี้! เดี๋ยวได้เห็นดีกัน!”
ซีซาร์สีหน้าเรียบเฉย “พ่อฟู่ของนายคือเดวิล”
เขาเสียใจ
คนรอบตัวทยอยเป็นผู้วิเศษ ส่วนเขาอ่อนแอน่าสงสาร ช่วยอะไรไม่ได้
“ต่อไปคนที่สอง” ซาโรห์หยิบคำพิพากษาใบที่สอง สีหน้าเรียบเฉย “หัวหน้าตระกูลคนปัจจุบันของตระกูลเรนเกล อิ๋งจื่อจิน”
“ข้อแรก เธอ…”
แต่ซาโรห์ยังไม่ทันได้อ่านว่าอิ๋งจื่อจินทำผิดอะไร
ครืน!
อยู่ๆ ก็มีเสียงฟ้าร้องดังสนั่นข้างหูทุกคน
กระดาษแดงในมือซาโรห์ขาดออกในชั่วพริบตา ค่อยๆ กลายเป็นผุยผง
“!”
ทุกคนฮือฮากับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน
คุณนายผู้เฒ่าอวี้อยู่ใกล้ สะดุ้งตกใจ ส่งเสียงกรีดร้อง
มือเท้าเริ่มตะกายถอยหลัง หวาดกลัวขั้นสุด
ไม่ เธอไม่ได้อยากเป็นศัตรูกับผู้วิเศษเดวิล เธอถูกบังคับทั้งนั้น!
อย่าเอาเธอเข้าไปพัวพันความขัดแย้งของบรรดาผู้วิเศษ!
ซาโรห์สีหน้าเปลี่ยน เงยหน้าทันที
ทุกคนก็มองไป
ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ค่อยๆ เดินลงมาจากขอบฟ้า แต่ละย่างก้าวเหมือนเดินอยู่บนบันได
เขาเดินมาท่ามกลางแสงสว่างบนท้องฟ้า แต่กลับเจิดจ้ายิ่งกว่าดวงอาทิตย์
ฟ้าดินโดยรอบ ภูเขาและสายน้ำ ต่างเป็นองค์ประกอบที่ช่วยขับให้เขาดูโดดเด่น
เวลานี้ไม่มีใครกล้ามองแสงประกายเจิดจ้าของเขาโดยตรง
ฟู่อวิ๋นเซินกอดอก ก้มมองแล้วยิ้มพลางพูด “ไม่เจอกันนานนะทุกคน”
ผู้วิเศษลำดับที่สิบหก ผู้วิเศษเดวิล
ดวงดาวเจิดจรัส บุตรแห่งเกียรติยศตัวจริง
กลับมาแล้ว!
