“เป็นกลอนที่ไพเราะจริงๆ!”
“ยากจะพบเจอ!”
“ในท่าเรือดอกท้อมีอารามดอกท้อ ใต้อารามดอกท้อมีเซียนดอกท้อ เซียนดอกท้อปลูกต้นท้อ…การพรรณนาในบทกลอนของคุณหนูมั่วช่างงดงามยิ่งนัก…”
“คุณหนูมั่วมากความสามารถ รั่วเมิ่งนับถือ”
ทุกคนต่างชื่นชมไม่ขาดปาก มากไปกว่านั้นมีบางคน เดินลงไป บอกให้นางกำนัลเขียนกลอนที่มั่วเชียนเสวี่ยแต่งให้นางหนึ่งฉบับ
ไม่ต้องมีผู้ใดตัดสิน ตำแหน่งผู้ชนะเลิศเป็นที่ประจักษ์
รอให้ทุกคนเงียบ องค์หญิงอวี้เหอก็ดึงสติกลับมาเช่นเดียวกัน กระแอมไอ มอบตราดอกท้อด้านการเขียนกลอนให้มั่วเชียนเสวี่ยด้วยสีหน้าซับซ้อน เวลานี้เที่ยงวันแล้ว องค์หญิงอวี้เหอยกมือขึ้นด้วยความเหนื่อยล้าเล็กน้อย นางกำนัลยกสำรับมาวาง
ด้านหน้าสตรีชั้นสูงคือโต๊ะขนาดเล็กคนละหนึ่งโต๊ะ ลำดับการยกอาหารมีความใส่ใจอย่างมาก เริ่มจากอาหารเรียกน้ำย่อย จากนั้นยกสุราดอกท้อมา แล้วค่อยยกอาหาร
ขณะดูแลบรรดาสตรีชั้นสูงรับประทานอาหาร สีหน้าขององค์หญิงอวี้เหอโอนอ่อนลงเล็กน้อย ยกสุราดอกท้อในมือขึ้นมาเป็นครั้งคราว ร่วมดื่มกับบรรดาสตรีทุกท่าน ไม่มีการถือตัวแต่อย่างใด
สตรีรูปโฉมงดงามแลดูใสซื่อ สวยสง่ามีฐานันดรศักดิ์สูงส่ง กิริยาวาจาบริสุทธิ์
หากนางไม่ใช่ธิดาของฮองเฮา มั่วเชียนเสวี่ยคงจะคลายความระมัดระวังที่มีต่อนาง
มั่วเชียนเสวี่ยยกแก้วขึ้นดื่ม รสชาติของสุราดอกท้อนี้ไม่วิเศษจริงๆ…ขณะที่นางกำลังหลับตาลิ้มลองรสชาติอยู่นั้น…
ทันใดนั้นเอง นางกำนัลที่ยกสำรับ เดินสะดุด เตะโต๊ะตรงหน้ามั่วเชียนเสวี่ยจนคว่ำ อาหารบนโต๊ะหกกระเซ็นเลอะเทอะ
เกิดเรื่องขึ้นกะทันหัน อีกทั้งมั่วเชียนเสวี่ยก็นั่งอยู่ด้านหลัง ย่อมหลบไม่ทัน
บนชุดสีฟ้างดงามเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำมัน อาหารและน้ำแกง
นางกำนัลคนนั้นตกใจจนสีหน้าตะลึงงัน ถึงขั้นพูดไม่ออก เอาแต่คุกเข่าคำนับ
บรรดาสตรีชั้นสูงตกตะลึง
องค์หญิงอวี้เหอโมโหอย่างมาก รับสั่งให้คนนำตัวนางกำนัลผู้ซุ่มซ่ามไปประหารชีวิต พร้อมกับสั่งให้นางกำนัลคนสนิทพามั่วเชียนเสวี่ยไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
มั่วเชียนเสวี่ยรู้ดีแก่ใจ ที่แท้เรื่องที่รอนางอยู่ก็คือเรื่องนี้เอง
นางจะดูว่า องค์หญิงคิดอยากจะเล่นลูกไม้ใด
องค์หญิงก่อเรื่องวุ่นวายใหญ่โตเช่นนี้ เป็นไปไม่ได้ที่จะแค่เพียงอยากทำให้เสื้อผ้าของนางเปรอะเปื้อน แค่เพียงทำให้นางสูญเสียภาพลักษณ์
บรรดาสตรีชั้นสูงไม่ว่าจะร่วมงานใด ล้วนเตรียมเสื้อผ้าสำหรับเปลี่ยนไว้เสมอ แน่นอนว่ามั่วเชียนเสวี่ยก็เช่นเดียวกัน เพียงแต่ เวลานี้เสื้อผ้าของนางอยู่ในห่อผ้าของชูอี
แต่เวลานี้ สาวใช้คนสนิทของบรรดาสตรีชั้นสูงทุกคนต่างไปรับประทานอาหารด้านล่าง ว่ากันว่านี่คือธรรมเนียมของงานเลี้ยงดอกท้อ เพื่อให้ประเดี๋ยวตอนบ่ายพวกสาวใช้จะได้ดูแลปรนนิบัติคุณหนูของตนได้ดียิ่งขึ้น
ความเป็นจริงมั่วเชียนเสวี่ยเข้าใจได้ ไม่มีที่ใดส่งอาหารให้สาวใช้โดยเฉพาะ การให้สาวใช้รับประทานร่วมกัน ถือเป็นวิธีการจัดการรูปแบบหนึ่ง
เวลานี้ ยามที่ไม่มีสาวใช้คนใดปรนนิบัติรับใช้อยู่ข้างกาย เสื้อผ้าอาภรณ์ของนางสกปรกเลอะเทอะ บังเอิญเกินไปหรือไม่
แน่นอนว่าโดยทั่วไปแล้วเวลานี้คนที่คอยปรนนิบัติรับใช้ล้วนเป็นนางกำนัลที่องค์หญิงอวี้เหอพามา
มั่วเชียนเสวี่ยหัวเราะเยือกเย็น องค์หญิงอวี้เหอจัดเตรียมทุกอย่างให้นางเรียบร้อยแล้ว
หลังจากจัดการนางกำนัลซุ่มซ่ามคนนั้นเสร็จ องค์หญิงอวี้เหอหันกลับไปมอง ยิ้มให้มั่วเชียนเสวี่ยด้วยความละอายเล็กน้อย สั่งนางกำนัลคนสนิทของนางด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน พูด “ปี้หวน เจ้าพาคุณหนูมั่วไปที่ห้องพักก่อน แล้วค่อยไปหยิบชุดสีน้ำฟ้าทะเลสาบในตู้ของข้าให้คุณหนูมั่ว ปลอบขวัญคุณหนูมั่ว”
ซูซูแนะนำให้นางตั้งแต่แรกแล้ว เรือนที่เรียงรายอยู่ด้านหลัง อันที่จริงคือหลายเรือนประกอบเข้าด้วยกัน
ห้องข้างภายในเรือน มีไว้สำหรับให้สตรีชั้นสูงที่มาชมดอกไม้ที่นี่พักผ่อน
หลังจากสั่งปี้หวนเสร็จ องค์หญิงอวี้เหอกลอกตามองไปทางมั่วเชียนเสวี่ย ในความใส่ใจเคล้าไปด้วยความเป็นห่วง “หลังจากคุณหนูมั่วเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ไม่ต้องรีบมาน้อมทำความเคารพข้า งานเลี้ยงในช่วงเช้าจบลงแล้ว คุณหนูมั่วพักผ่อนอยู่ในห้องเถอะ ประเดี๋ยวข้าให้คนยกขนมเข้าไปให้คุณหนู รอหมดเวลาพักกลางวันย่อมมีนางกำนัลไปตามคุณหนู”
มั่วเชียนเสวี่ยไม่สนใจเสื้อผ้าที่เปรอะเปื้อน ย่อเข่าทำความเคารพ หัวเราะเยือกเย็นในใจ ทว่าสีหน้าเคร่งขรึม “ขอบพระทัยสำหรับความใส่ใจขององค์หญิงเพคะ หม่อมฉันขอตัวลา”
เยี่ยมจริงๆ วางแผนทุกอย่างให้นางเรียบร้อยแล้ว หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จไม่จำเป็นต้องรีบร้อนออกมา
ซึ่งก็หมายความว่า องค์หญิงหาข้ออ้างไม่ต้องปรากฏตัวต่อหน้าทุกคนให้นางแล้ว
คล้ายไม่เห็นมั่วเชียนเสวี่ยกำลังย่อเข่าทำความเคารพนางอย่างไรอย่างนั้น องค์หญิงอวี้เหอกลอกตา แล้วพูด “หลังจากรอให้สาวใช้คนสนิทของคุณหนูทานอาหารเสร็จ ประเดี๋ยวจะมีคนพานางไปรับใช้คุณหนู คุณหนูไม่ต้องกังวล พักผ่อนเถอะ พวกนางกำนัลในสวนดอกท้อถือว่าทำงานได้ดี หากคุณหนูต้องการสิ่งใดสามารถบอกพวกนางได้”
พูดจบ ค่อยผายมืออนุญาตให้มั่วเชียนเสวี่ยลุกขึ้น ส่งสายตาบอกนางกำนัลปี้หวนให้พามั่วเชียนเสวี่ยไปเปลี่ยนเสื้อผ้า พานางไปพักผ่อน
มีสิ่งใดต้องการ? ช่างน่าขันยิ่งนัก!
นางจะมีความต้องการใดได้ องค์หญิงคนหนึ่งทั้งถ่อมตัวและลดเกียรติของตน เพียงเพราะนางกำนัลในงานเลี้ยงทำความผิด ทั้งยังยกเสื้อผ้าและยิ้มให้ ทำถึงขั้นนี้ นอกจากนางจะซาบซึ้งในพระมหากรุณาธิคุณแล้ว นางจะเรียกร้องสิ่งใดได้
ตอนที่มั่วเชียนเสวี่ยถูกน้ำแกงกระเซ็นเลอะเสื้อผ้า ท่านหญิงซูซูก็รีบมาพยุงนางแล้ว เวลานี้เอ่ยปากจะไปเป็นเพื่อน แต่กลับถูกมั่วเชียนเสวี่ยปฏิเสธ
นางไปครานี้จะถูกทำร้าย เหตุใดต้องทำให้ซูซูเดือดร้อนไปด้วย
ท่านหญิงซูซูยังคงเป็นกังวลจึงยืนกรานที่จะไปด้วย แต่มั่วเชียนเสวี่ยส่ายหน้าอย่างหนักแน่น
ท่านหญิงซูซูครุ่นคิด บางทีมั่วเชียนเสวี่ยอาจจะเหนื่อยแล้วจริงๆ อยากจะพักผ่อน ด้วยเหตุนี้จึงไม่ได้ยืนกรานจะไปกับนาง เพียงส่งสายตาปลอบโยน แล้วกลับไปยังที่นั่งของตนเอง
หลังจากกล่าวขอบคุณ มั่วเชียนเสวี่ยเหยียดกายลุกขึ้น หมุนตัวหันหลังเดินตามปี้หวนไป
ตนชิงตำแหน่งชนะเลิศตราดอกท้อด้านการแต่งกลอนไปแล้ว ทำลายแผนการขององค์หญิงอวี้เหอ แต่องค์หญิงอวี้เหอกลับยังคงไม่หยิ่งยโสและไม่ร้อนใจ ทั้งยังดำเนินการอย่างระมัดระวังและรอบคอบ จัดการทุกอย่างอย่างดี ดูเหมือนว่าแม้นางจะอายุเพียงสิบสามแต่มากความสามารถและมองการณ์ไกล เป็นคนที่มีความสามารถจริงๆ
แต่ว่า นอกจากวิธีการสกปรกๆ แล้ว พวกนางจะมีแผนการที่ดีได้หรือ
มั่วเชียนเสวี่ยอาศัยจังหวะตอนที่นางกำนัลไม่ทันสังเกต หยิบยาออกมา แล้วใส่เข้าไปในปาก
เม็ดยาละลายในปาก มั่วเชียนเสวี่ยตาสว่างทันที
ยานี้นางขอมาจากหมอหวัง ในขณะเดียวกันที่ช่วยทำให้มีสติ ยังมีฤทธิ์ต้านยาแฝด ยาสลบ และพวกยาปลุกกำหนัดที่ทำมาในรูปแบบกำยานต่างๆ ได้ระดับหนึ่ง
ยาชนิดนี้แม้แต่ตัวหมอหวังเองก็มีเพียงไม่กี่เม็ด ได้ยินว่าสมุนไพรที่นำมาสกัดยาหายากมาก นางตามตื้อ ทำทุกวิถีทางกว่าจะได้มาหนึ่งขวด ซึ่งด้านในมียาไม่ถึงสิบเม็ด
หลังจากกินยาเสร็จ มั่วเชียนเสวี่ยใช้ระหว่างนิ้วจับเข็มทอง
ปี้หวนที่อยู่ด้านหน้าเดินนำทางด้วยความตั้งใจ ขณะที่นางเดินนำหน้ามั่วเชียนเสวี่ย หลังจากเดินออกมาจากทางเดินยาวที่บรรดาสตรีชั้นสูงรวมตัวกัน นางยกมือขึ้นโบกมือเรียกนางกำนัลคนอื่นๆ เมื่อมั่วเชียนเสวี่ยเงยหน้าก็มีนางกำนัลอีกสองคนเดินตามหลัง
มั่วเชียนเสวี่ยมองนางกำนัลทั้งสองคนที่เดินตามหลัง อัปลักษณ์จริงๆ!
เรือนที่ตั้งเรียงรายมีประมาณสิบกว่าหลัง นอกจากเรือนหวงอี๋ที่เป็นเรือนพักผ่อนเฉพาะขององค์หญิงแล้ว เรือนที่ขึ้นต้นด้วยอักษรเถาล้วนเป็นเรือนที่เตรียมเอาไว้ให้บรรดาสตรีชั้นสูง
เดินตามปี้หวน มั่วเชียนเสวี่ยเข้าไปยังเรือนเถาจิ่งที่อยู่ในเรือนข้างฝั่งซ้าย
เรือนข้างก็มีความใส่ใจอย่างมาก ภายในมีสองห้อง ด้านนอกเป็นโถงรับแขก ด้านในมีเตียงสำหรับนอนพัก ภายในห้องมีแจกันดอกท้อ ทำให้ได้ความรู้สึกของปลายฤดูวสันต์
