ข้าจับปีศาจสาวได้ตัวหนึ่ง 天上掉下个美娇娘 – ตอนที่ 7 ชาวบ้านจอมแส่

คิดได้เช่นนี้ เธอก็เอียงคอมองตาอ้วนดำ หวังจะสำรวจอีกฝ่ายให้ชัดเจนยิ่งขึ้น

คิดไม่ถึงว่าตาล่ำบึ้กกลับขยับมาบังสายตาของเธอเอาไว้พอดี

เธอผิดหวังอยู่บ้าง ดูท่าแผนการนี้คงต้องค่อยเป็นค่อยไปเสียแล้ว

ในขณะที่ทั้งสองกำลังส่งเสียง “@#$%&*@#$%” กันอยู่นั้นเอง ด้านนอกก็มีคนมาเพิ่มอีกหลายคน พวกเขาบางคนแบกจอบ บางคนสะพายตะกร้า หลังจากพูดจามั่วซั่ว “@#$%&*@#$%” ทักทายกันอยู่ครู่หนึ่ง พวกเขาก็พากันหัวเราะเสียงดัง พลางยื่นหน้ามามองเธอ

ในเวลาเช่นนี้ นอกจากทำหน้าตายไร้ความรู้สึกแล้ว เธอยังจะทำอะไรได้อีก?

คนพวกนั้นพูดจากันอยู่พักใหญ่ ผู้หญิงคนหนึ่งก็เดินเข้ามา

ผู้หญิงคนนั้นสวมกระโปรงซึ่งมีแบบประหลาดมาก ท่อนล่างยาวลากพื้น ท่อนบนเป็นเสื้อผ่าหน้า ตรงเอวมีผ้ารัดเอวพันเอาไว้

รูปโฉมของเธอไม่เลว ทรวงอกนูนเด่น ดวงตาแฝงแววเจ้าชู้

สตรีท่าทางเย้ายวนคนนั้นกวาดตามองเธอด้วยสายตาจับผิด จากนั้นก็หันไปเอ่ยว่า “@#$%&*@#$%” กับตาล่ำบึ้ก

ตาล่ำบึ้กมองผู้หญิงคนนั้นด้วยสีหน้าไม่ค่อยดีนัก จากนั้นก็ตะโกน “@#$%&*@#$%” ออกมาด้วยน้ำเสียงโกรธๆ

ผู้หญิงคนนั้นเอ่ยว่า “@#$%&*@#$%” แล้วก็สะบัดหน้าจากไป

ฮ่าๆๆๆ…

กู้จิ้งคิดในใจว่า พวกเขาคงกำลังวิพากษ์วิจารณ์เธอกัน เช่น ‘ตาล่ำบึ้กเอ๊ย ทำไมถึงได้ซื้อเมียแบบนี้มา ผอมแห้งแบบนี้ คงมีลูกยากแน่?’ หรือไม่ก็อาจจะพูดว่า ‘จ่ายเงินซื้อมาเท่าไหร่ คนที่เอามาขายเชื่อถือได้หรือเปล่า ถ้าถูกก็แนะนำให้หนิวต้านของฉันบ้างสิ’…

ส่วนผู้หญิงท่าทางเย้ายวนคนนั้น ไม่แน่ว่าอาจจะติว่าเธอไม่ดีตรงนั้นไม่ดีตรงนี้ โทษตาล่ำบึ้กว่าจ่ายเงินมากเกินไป ซื้อมาไม่คุ้มราคาสักนิด!

กู้จิ้งรับฟังทุกอย่างด้วยท่าทีสงบนิ่ง เธอนอนนิ่งอยู่ตรงนั้นโดยไม่สนใจเหล่าหญิงชายที่เดินเข้าเดินออกสักนิด

ไม่รู้ผ่านไปนานแค่ไหน ในที่สุดคนพวกนั้นก็แยกย้ายกันไป ในเพิงจึงเหลือเพียงแค่ผู้ชายล่ำบึ้กคนนั้นคนเดียว

กู้จิ้งตัดสินใจหลับตา แสร้งทำเป็นไม่รู้อะไรทั้งสิ้น ใช้กลยุทธ์สงบสยบเคลื่อนไหว

ผู้ชายล่ำบึ้กคนนั้นยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก็ก้มลงมากุมมือเธอเอาไว้

เธอลืมตาขึ้นมองเขาอย่างอารมณ์ไม่ดี

ตาล่ำบึ้กนิ่งเงียบไป แต่จากนั้นก็ตัดสินใจอุ้มเธอขึ้นก่อนจะหันไปหยิบน้ำเต้า, เสื้อคลุมสีคราม, ถุงใส่มันฝรั่งมาถือเอาไว้

ดูท่า คงกำลังเตรียมจะไปจากที่นี่

กู้จิ้งไม่ได้ดิ้นรนต่อต้าน แต่พอออกจากเพิง เธอก็ชี้ไปที่กระเป๋าหนังสีดำซึ่งตกอยู่ข้างๆ

ตาล่ำบึ้กลังเลเล็กน้อย แต่ก็ยอมเดินไปหยิบกระเป๋าหนังใบนั้นขึ้นมา

กู้จิ้งนึกถึงมีดผ่าตัดของเธอ ดังนั้นจึงทำท่าบุ้ยใบ้บอกเขาอีก

ตาล่ำบึ้กลังเล สุดท้ายก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาไปเก็บมีดเล่มนั้นมาจากไหน

กู้จิ้งรีบแย่งมีดผ่าตัดกับกระเป๋าของตัวเองมา หลังจากจัดการโยนมีดเข้าไปในกระเป๋าเสร็จ เธอก็กอดกระเป๋าไว้แนบอกแล้วเอนกายซบแขนของตาล่ำบึ้กอย่างอารมณ์ดี

มีคนอุ้มเดินไปแบบนี้…ก็สบายดีเหมือนกัน

เซียวเถี่ยเฟิงหลับสบายตลอดคืน เขาฝันหวานหลายเรื่อง แต่ทุกเรื่องก็เหมือนจะเกี่ยวข้องกับปีศาจสาวไปเสียหมด

เขาฝันเห็นตัวเองถูกปีศาจสาวพากลับไปที่ถ้ำ ฝันเห็นร่างของตัวเองเต็มไปด้วยพละกำลัง ฝันเห็นปีศาจสาวร้องอุทานด้วยความประหลาดใจว่า ที่แท้ท่านก็มีไอหยางมากถึงเพียงนี้ ข้ามองท่านไม่ผิดจริงๆ!

ในขณะที่เขากำลังจมอยู่กับความฝันอันแสนหวานนั้น จู่ๆ ก็รู้สึกคันจมูกขึ้นมา เหมือนมีลมหายใจแผ่วเบาราวขนนกของใครบางคนปัดผ่านปลายจมูกของเขาไป

พอลืมตาขึ้น เขาก็เห็นดวงตาเรียบเฉยแต่แฝงด้วยแววเย้ายวนของนาง

ยามนี้เป็นตอนกลางวัน แสงแดดลอดผ่านรูโหว่ของเพิงเข้ามา ทำให้เขามองเห็นได้อย่างชัดเจนว่า ดวงตาของนางเป็นสีน้ำตาลอ่อนน่าหลงใหล เพียงมองก็ไม่อาจละสายตาได้เลย

นางกำลังจ้องเขานิ่งด้วยแววตาลึกซึ้ง

พอนึกขึ้นมาว่านางแอบมองเขาแบบนี้ในช่วงที่เขากำลังหลับสนิท ใบหน้าของเซียวเถี่ยเฟิงก็ร้อนผ่าว

ทำไมนางถึงมองเขาแบบนี้… คิด…คิดจะยั่วยวนเขาอย่างนั้นหรือ?

ทันใดนั้น เขาก็สัมผัสได้ว่ามือน้อยๆ ของนางกำลังลูบอกของเขาเบาๆ ขาทั้งสองหนีบขาข้างหนึ่งของเขาเอาไว้แน่น แถมร่างอ่อนนุ่มก็แนบชิดกับจุดสำคัญใต้เอวของเขา!

ประกายไฟในใจของเซียวเถี่ยเฟิงลุกโชนเป็นภูเขาเพลิงทันที หัวใจของเขาเต้นกระหน่ำอยู่ในอก ร่างทั้งร่างร้อนผ่าวเหมือนตกลงไปในเตาไฟ

เขามองปีศาจสาวในอ้อมกอดด้วยความดีใจ คาดหวังแกมไม่อยากเชื่อ นางคิดจะยั่วยวนเขาจริงๆ อย่างนั้นหรือ?

ถ้าอย่างนั้น ทำไมเมื่อคืนนางถึงไม่ยั่วยวนเขาเล่า? เพราะเขาทำท่าเคร่งขรึมเกินไปจนนางตกใจ? หรือเพราะไอหยางรุนแรงเกินไปจนนางรับไม่ได้?

เขาควรทำอย่างไรดี?

เซียวเถี่ยเฟิงพยายามคิดหาเหตุผลด้วยความสับสน จำได้ว่าเมื่อคืนตอนที่โมโหจนขาดสติเขาเคยบีบคอของนาง ตอนนี้มาคิดดูก็เสียใจนัก ต่อให้โกรธมากแค่ไหน เขาก็ไม่ควรทำกับนางแบบนั้น ไม่ควรทำให้นางตกใจแบบนั้น

ในตอนนั้นเอง เขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้นที่ด้านนอก จากนั้นก็ได้ยินเสียงคนร้องตะโกนขึ้นว่า “เฮ้! เถี่ยเฟิง ทำไมยังไม่ตื่นอีก?”

เซียวเถี่ยเฟิงได้ยินเช่นนี้ก็รู้ว่าเป็นหนิวปาจินซึ่งอาศัยอยู่บ้านข้างๆ

ฟ้าสว่างแล้ว ทุกคนต่างก็ตื่นขึ้นมาทำงาน นาของหนิวปาจินอยู่ติดกับสวนแตงของท่านหมอเหลิ่ง อีกฝ่ายรู้ว่าเมื่อคืนเขามาเฝ้าสวนแตงจึงแวะมาทักทาย

เขาส่งเสียงตอบรับพลางตัดใจลุกขึ้น จังหวะที่ดึงขาของตัวเองออกมาจากหว่างขาทั้งสองของนาง เขาสัมผัสได้ถึงความเรียบลื่นซึ่งทำให้ร่างแข็งแกร่งของเขาสั่นระริกอย่างไม่อาจควบคุมได้

รสชาตินั้นให้ความรู้สึกปลอดโปร่งโล่งสบายยิ่งกว่ากินแตงโมในฤดูร้อนเสียอีก

เขาโยนเสื้อไปคลุมร่างของปีศาจสาวเอาไว้แล้วเดินออกไปข้างนอก

แต่คลุมไปก็ไร้ประโยชน์ เห็นได้ชัดว่าหนิวปาจินเห็นปีศาจสาวในเพิงแล้ว แถมยังเห็นภาพที่เขานอนแนบชิดอยู่กับนางอีกด้วย

หนิวปาจินแต่งงานไปนานแล้ว พอเห็นเช่นนี้ดวงตาก็เปล่งประกายวูบ เขามองสำรวจดูเซียวเถี่ยเฟิงแล้วก็หันไปมองปีศาจสาวในเพิง

“เถี่ยเฟิงเอ๊ย ดูไม่ออกเลยว่าเจ้าก็มีความสามารถแบบนี้ เล่าให้ฟังหน่อยซิว่าแม่นางคนนี้มาจากไหน?”

หนิวปาจินหัวเราะคิกคัก “เจ้านอนกับนางแบบนี้เลยรึ? เมื่อคืน? ตรงนี้?”

เซียวเถี่ยเฟิงไม่ชอบท่าทางลับๆ ล่อๆ เหมือนอยากให้เขาเล่าเรื่องลามกจกเปรตให้ฟังก็เลยต่อยบ่าของหนิวปาจินแรงๆ ครั้งหนึ่ง

“พูดจาเหลวไหลอะไร ไม่ใช่อย่างที่เจ้าคิดเสียหน่อย”

“จุ๊ๆ” หนิวปาจินถูกต่อยแต่ยังไม่ยอมเลิก เขามองเซียวเถี่ยเฟิงพลางยิ้มเจ้าเล่ห์ “อย่าเสแสร้งไปหน่อยเลย ข้าเห็นนะว่าเมื่อครู่เจ้ากอดนางแน่นเหมือนเป็นคนคนเดียวกันไม่มีผิด แถมยังใช้ขาหนีบขาเจ้าไว้ด้วย ช่าง…”

เขายังพูดไม่ทันจบ เซียวเถี่ยเฟิงก็ส่งสายตาคมกริบเหมือนใบมีดมาให้

หนิวปาจินหุบปากเงียบ ไม่กล้าพูดอะไรอีก

เขาไม่กลัวกำปั้นของเซียวเถี่ยเฟิง เพราะรู้ดีว่าเซียวเถี่ยเฟิงไม่มีวันเอาจริงกับคนกันเอง

แต่เขากลัวสายตาของเซียวเถี่ยเฟิง เพียงถูกแววตาที่คมกริบเหมือนมีดกวาดมองมา เขาก็ต้องหลั่งเหงื่อเย็นเยียบ

เพราะเมื่อใดก็ตามที่เซียวเถี่ยเฟิงมองมาด้วยสายตาแบบนั้น มันหมายความว่าเขาอาจกำลังจะตาย

เขาจำต้องเปลี่ยนไปพูดเรื่องอื่น “ได้ๆๆ เราไม่พูดเรื่องนี้ วันนี้ข้ามาแต่เช้าก็เพราะอยากถามเจ้าว่า เจ้าจะเป็นหัวหน้าพรานในฤดูใบไม้ร่วงนี้ได้หรือไม่?”

“ข้าว่าไม่ดีกว่า หลายปีมานี้คนตระกูลจ้าวเป็นผู้นำไม่ใช่หรือ ให้พวกเขาเป็นไปเถิด” เซียวเถี่ยเฟิงรู้ดีว่าทุกปีชาวบ้านซึ่งอาศัยอยู่บนเขาเว่ยอวิ๋นมักจะแย่งชิงตำแหน่งหัวหน้าพรานในฤดูใบไม้ร่วงกันจนหัวร้างข้างแตก ตระกูลจ้าวเป็นตระกูลใหญ่ในเขาเว่ยอวิ๋น หลายปีมานี้ตำแหน่งหัวหน้าพรานจึงตกเป็นของพวกเขามาโดยตลอด

คนอื่นๆ ย่อมไม่ยินยอมพร้อมใจ แต่ไม่มีใครกล้าท้าทายตระกูลจ้าว

“เถี่ยเฟิง ข้ารู้ดีว่าเจ้าไม่ชอบแย่งชิงกับใคร แล้วก็ไม่ชอบทำตัวโดดเด่น แต่หลายปีมานี้คนตระกูลจ้าวเป็นหัวหน้าพราน เราไม่ใช่คนตระกูลจ้าวก็เลยต้องเสียเปรียบมาตลอด ข้ากับพี่น้องคนอื่นๆ ปรึกษากันแล้ว ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องแย่งชิงตำแหน่งนี้มาจากพวกเขาให้ได้ ไม่เช่นนั้น เราต้องทนเสียเปรียบไปเรื่อยๆ ในใจคงอัดอั้นตันใจนัก!”

“เรื่องนี้ไม่เห็นมีอะไรน่าแย่งชิงสักนิด บ้านข้าไม่มีสมบัติ ไม่มีอิทธิพลอะไร รับจ้างเฝ้าสวนแตงได้เงินสิบอีแปะข้าก็ดีใจแล้ว ข้าตัวคนเดียว ตัวเองกินอิ่มคนทั้งบ้านก็กินอิ่ม ข้าไม่มีใจทะเยอทะยานอยากเป็นหัวหน้าพรานสักนิด”

เซียวเถี่ยเฟิงปฏิเสธข้อเสนอของพี่น้องทันที

“เถี่ยเฟิง เฮ้อ… เจ้าก็ถือว่าทำเพื่อพวกเรา”

ระหว่างที่ทั้งสองพูดคุยกันเรื่องการล่าสัตว์ในฤดูใบไม้ร่วง เซียวเถี่ยเฟิงสังเกตเห็นว่าสายตาของหนิวปาจินคอยเหลือบมองเข้าไปในเพิงเป็นพักๆ

เขาขมวดคิ้วก่อนจะปรายตามองเข้าไปในเพิง ทันใดนั้นก็พบว่าปีศาจสาวไม่ได้แอบอยู่ใต้เสื้อคลุมของเขา แต่กลับแอบโผล่หน้าออกมามองหนิวปาจิน

ไฟโทสะลุกโชนขึ้นในใจ

นางยั่วยวนเขาคนเดียวไม่พอ ยังคิดจะยั่วยวนพี่น้องของเขาอีกอย่างนั้นหรือ?

สันดานปีศาจ รู้จักแต่ทำร้ายผู้คน!

เพื่อปกป้องพี่น้องของตัวเอง เซียวเถี่ยเฟิงขยับตัวเล็กน้อย ใช้ร่างกายใหญ่โตของตัวเองบดบังสายตาของปีศาจสาว และสายตาของหนิวปาจินเอาไว้