ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 1723

เย่เฉินกับอิโตะ นานาโกะทานอาหารเช้าด้วยกัน และท้องฟ้าในโตเกียวก็สว่างแล้ว
อิโตะ นานาโกะพูดกับเย่เฉินว่า:”เย่เฉินซัง ฉันจะให้คนใช้เตรียมห้องพักให้คุณ คุณพักผ่อนสักหน่อยเถอะ ไม่ได้นอนทั้งคืน เหนื่อยเกินไปแล้ว”
เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย ส่ายหัวแล้วพูดว่า:”ไม่ต้องลำบากหรอกครับ ผมไม่เหนื่อย”
“จะไม่เหนื่อยได้ยังไง?” อิโตะ นานาโกะพูดด้วยความเป็นห่วงอย่างไม่ปิดบัง:”ตั้งแต่ต่อสู้กับนินจาฟูจิบายาชิเมื่อคืนนี้ จนถึงตอนนี้ เย่เฉินซังยังไม่พักผ่อนเลยสักนิด ได้ผ่านการรบสองครั้ง และขับรถไปหลายร้อยกิโลเมตร…… ”
เย่เฉินยิ้ม และถามเธอกลับว่า:”คุณก็ไม่ได้พักผ่อนเลย รู้สึกเหนื่อยบ้างไหม?”
อิโตะ นานาโกะชะงักไปเล็กน้อย ครุ่นคิดครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า:”ฉันไม่รู้สึกเหนื่อยเลยจริงๆ ไม่เพียงแต่ไม่รู้สึกเหนื่อยเท่านั้น แต่ยังรู้สึกว่าฉันมีแรงไม่สิ้นสุดไปทั้งตัว สภาพร่างกายสมบูรณ์ดีมาก……”
หลังจากนั้น เธอรีบถาม:”เย่ เฉินซัง นี่คงจะเป็นผลจากยาที่คุณให้มาสินะ?”
เย่เฉินพยักหน้า และยิ้มพูดว่า:”ใช่ ยานั้นไม่เพียงรักษาอาการบาดเจ็บ แต่ยังปรับปรุงความสามารถและความอดทนของร่างกายด้วย ดังนั้นผู้คนจะไม่เหนื่อยง่ายนัก”
อิโตะ นานาโกะอดรู้สึกซึ้งไม่ได้:”ยานี้น่าทึ่งจริงๆ ถ้าผลิตได้ล่ะก็ บริษัทผลิตยาเก้าเสวียนของเย่เฉินซัง จะกลายเป็น บริษัทยาชั้นนำของโลกเลยสินะ?”
เย่เฉินยิ้มพูดว่า:”ยานี้ไม่สามารถผลิตเป็นจำนวนมากได้ เดิมทีก็เป็นสิ่งที่หายากมาก ถูกทิ้งไว้โดยแพทย์อัจฉริยะชาวจีนโบราณ กินหนึ่งไปหนึ่งเม็ดก็จะหายไปหนึ่งเม็ด……”
ในความเป็นจริง ยาที่จำเป็นสำหรับการกลั่นยาอายุวัฒนะนั้นหาได้ไม่ยาก
แต่ที่สำคัญคือยาเม็ดนี้ต้องได้รับการขัดเกลาด้วยพลังงานเรกิ
เรกิ เป็นเหมือนพลังงานอันทรงพลังที่เปลี่ยนเหล็กเป็นเหล็กหลอมเหลวในระหว่างการผลิตเหล็ก
หากปราศจากพลังงานนี้ เพียงแค่กองแร่เหล็กกองรวมกันเป็นเวลา 10,000 ปี แร่เหล็กก็ไม่กลายเป็นเหล็ก
ดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเย่เฉินที่จะทำยานี้ แต่ความเป็นไปได้ในการผลิตเป็นจำนวนมากนั้นน้อยมาก
ยิ่งกว่านั้น เขาจะไม่นำยาที่มีฤทธิ์แรงเช่นนี้ออกมาเพื่อการผลิตจำนวนมาก
สิ่งนี้เลวร้ายเกินไปสำหรับคนธรรมดา ๆ ถ้ามันออกมาเป็นจำนวนมาก ก็มีแนวโน้มที่จะทำให้โลกตกใจและมันก็ไม่ใช่สิ่งที่ดีสำหรับเขาอย่างแน่นอน
เมื่ออิโตะ นานาโกะได้ยินเขาพูดแบบนี้ เธอรู้สึกเสียใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้คิดถึงมันอีกต่อไป
เย่เฉินดูเวลาและพูดว่า:”ผมจะโทรหาเพื่อน คุยเรื่องที่จะให้พวกเขามาโตเกียว”
อิโตะนานาโกะพยักหน้าอย่างมีความหวัง
เย่เฉินหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา แล้วโทรหาเฉินจื๋อข่าย
พอโทรติด เฉินจื๋อข่ายก็ถามเขาว่า:”คุณชาย คุณหายไปไหนแล้ว ไม่เห็นเลยทั้งคืน……”
เย่เฉินพูดว่า:”ฉันอยู่ที่โตเกียว”
“หา?”เฉินจื๋อข่ายเริ่มงงมากขึ้น และถามว่า:”คุณบอกว่าจะไปหาเพื่อนที่เกียวโตไม่ใช่หรือ? ทำไมจู่ๆถึงไปโตเกียวล่ะ? มันห่างออกไปหลายร้อยกิโลเมตรเลยนะ”
เย่เฉินพูดว่า:”พอดีว่ามีเรื่องที่บ้านเพื่อนนิดหน่อย ดังนั้นฉันจึงมากับเธอ”
จากนั้นเขาก็ถามว่า:”จริงสิเหล่าเฉิน เรื่องที่โอซาก้าจัดการแล้วยัง?”
เฉินจิ๋อข่ายรีบพูดว่า:”ครับคุณชาย ทุกอย่างเป็นไปด้วยดี วันนี้ก็คงจะจบลงแล้ว คุณว่าเราจะกลับไปที่จินหลิงเมื่อไหร่?”
เย่เฉินพูดว่า:”ที่โทรหานาย ก็เพื่อจะคุยเรื่องนี้ ฉันมีธุระจะทำในโตเกียว หลังจากพวกนายทำเสร็จก็บินมาที่โตเกียวก่อน จากนั้นฉันจะไปหาพวกนายที่สนามบิน เราค่อยบินจากโตเกียวไปที่จินหลิง”
เฉินจื๋อข่ายโพล่งออกมา:”คุณชาย ตอนนี้เครื่องบินเจ็ตส่วนตัวไม่สามารถบินในโตเกียวได้! มันถูกจำกัดโดยโตเกียว”
เย่เฉินถามด้วยความประหลาดใจ:”ทำไมทางโตเกียวจึงมีข้อจำกัดสำหรับเครื่องบินเจ็ตส่วนตัว?”