คุณนายซ่งเดือดพล่านดุจฝืนไฟ ยังดีที่วินาทีถัดมาเธอก็ตั้งท่าพุ่งเข้าไปตีเสิ่นเผยซวน
เมื่อเห็นท่าทีของภรรยาที่เหมือนผู้หญิงไร้เหตุผล ผู้บัญชาการซ่งพลันรู้สึกปวดหัวขึ้นมาซะอย่างนั้น
เขาเอ่ยปราม “เอาล่ะ! ฟังที่เผยซวนอธิบายก่อนดีกว่า”
เสิ่นเผยซวนไม่อ้อมค้อมให้มากความ เขาพูดออกมาอย่างตรงไปตรงมา “ผมค้นพบว่าตัวผมไม่ได้ชอบหย่าซิน ดังนั้น……”
“เสิ่นเผยซวน คุณจะสื่ออะไร? เห็นๆ กันอยู่ว่าคุณยินยอมที่จะอยู่กับลูกสาวของฉัน ตอนนี้กลับมาบอกว่าไม่ได้ชื่นชอบหล่อน?” คุณนายซ่งดึงมือของเสิ่นเผยซวนไว้ อย่างเร่งรีบ เธอพลางเอ่ยอย่างหน้าดำหน้าแดง “คุณเห็นลูกสาวของฉันเป็นอะไร? พูดว่าอยากได้ก็ต้องได้? พูดว่าไม่ต้องก็ไม่เอา? เสิ่นเผยซวน คุณอย่าลืมว่าสิ่งที่คุณมีอยู่ทุกวันนี้ หากไม่ได้พ่อของหย่าซิน คุณจะเป็นอะไรได้?”
ผู้บัญชาการซ่งออกแรงกดหว่างคิ้ว เขาอับอายต่อกิริยาของภรรยาเหลือเกิน
“คนอื่นมีทุกวันนี้ได้ นั้นก็เรื่องของคนอื่นเขา!” ผู้บัญชาซ่งดึงภรรยาออกมา “ที่นี่ไม่ต้องการคุณ กลับเข้าห้องไป!”
คุณนายซ่งเงยหน้ามองสามี ก่อนจะร้องไห้โฮออกมาเสียงดังแทบจะทันที “คุณบ้าไปแล้วเหรอ? หย่าซินเป็นลูกสาวของคุณนะ ทำไมคุณถึงไปเข้าข้างคนอื่น? ตอนนี้คนอื่นกำลังจะทอดทิ้งลูกสาวของคุณ คุณยังเข้าข้างคำพูดของคนที่ทอดทิ้งลูกสาวงั้นเหรอ?”
“หุบปาก!” ผู้บัญชาการซ่งอับอายแทบมุดดิน
ทว่าคุณนายซ่งกลับไม่สนใจ กลับคิดว่าเสิ่นเผยซวนต้องขอโทษพวกเขา และคิดว่าที่เสิ่นเผยซวนได้ตำแหน่งรองผู้บัญชาการตั้งแต่อายุยังน้อยขนาดได้ก็เพราะอำนาจบารมีของสามีตนเอง
“เสิ่นเผยซวนฉันจะบอกให้นะ อย่าหวังว่าจะทิ้งลูกสาวของฉัน คุณต้องรับผิดชอบลูกสาวของฉัน คุณเป็นคนตอบรับเอง ตอนนี้อยากจะบอกเลิก ไม่มีทางซะหรอก!”
ผู้บัญชาการรู้สึกว่าหัวสมองแทบจะระเบิด เขาพลางพูดกับเสิ่นเผยซวน “วันนี้นายกลับไปก่อนเถอะ ทุกคนใช้อารมณ์มากเกินไป คุยกันไม่รู้เรื่องแล้ว รอใจเย็นลงแล้วผมจะเรียกมาคุยกันอีกครั้งแล้วกัน”
เดิมทีเสิ่นเผยซวนอยากจะคุยให้รู้เรื่องในวันนี้ ทว่าเมื่อเห็นท่าทางดันทุรังของคุณนายซ่ง ไม่มีทางพูดคุยกันรู้เรื่องแน่นอน เขาจึงทำเพียงพยักหน้า “ผู้บัญชาการซ่ง ผมต้องขอโทษด้วยจริงๆ”
เขากล่าวขอโทษผู้บัญชาการซ่งจากก้นบึ้งหัวใจ เขารู้สึกผิดต่อท่านจริงๆ
ผู้บัญชาการซ่งโบกมือไล่ราวกับไม่อยากจะฟัง
“ฉันออกไปพร้อมคุณ เรื่องของพวกเราทั้งสอง เราคุยกันเองสองคนดีกว่า ฉันไม่อยากให้พ่อเสียใจเพราะเรื่องของฉัน” ซ่งหย่าซินลุกขึ้น ก่อนจะเดินมาหยุดข้างกายเสิ่นเผยซวน พลางเอ่ยต่อ “ไปกันเถอะ”
“หย่าซิน ลูกอย่าใจอ่อนนะ เป็นเขาที่ตอบรับลูก เขาจะเปลี่ยนใจที่หลังไม่ได้” คุณนายซ่งเป็นห่วงลูกสาวเสีย ที่จู่ๆ ก็เห็นด้วยกับการเลิกรา
เลิกกันแล้วจะไปคนที่เหมาะสมกว่านี้จากที่ไหนได้?
ซ่งหย่าซินเอ่ยตอบ “เรื่องของหนู หนูจัดการเองได้”
เมื่อเอ่ยจบเธอก็ลากเสิ่นเผยซวนออกประตูบ้านไป ซ่งหย่าซินปล่อยเขา “ทำครอบครัวฉันเดือดร้อนแบบนี้ สมใจไหมล่ะ?”
เธอกำมือทั้งสองแน่น สมองถูกน้ำล้างมารึไง ถึงได้มีสติขึ้นมา? เสิ่นเผยซวนไม่ชอบเธอ ทำไมเธอจะไม่รู้กันล่ะ? เธอมั่นใจว่าต้องทำให้เสิ่นเผยซวนตกหลุมรักเธอได้แน่
เฉิยเผยซวนพูดตอบ “ผมขอโทษ”
ซ่งหย่าซินมีน้ำโหทันที “ฉันไม่ต้องการให้คุณมาขอโทษฉัน”
เพื่อนบ้านที่มักจะมองพวกเขาเอ่ยทัก “เกิดอะไรขึ้น ทะเลาะกันเหรอ?”
ซ่งหย่าซินเปลี่ยนสีหน้าทันที ก่อนจะกุมมือของเสิ่นเผยซวน พลางอธิบายด้วยรอบยิ้ม “เปล่าค่ะ พวกเราแค่ทะเลาะกันเล่นเฉยๆ ค่ะ”
เพื่อนบ้านหัวเราะพลางเอ่ยต่อ “เด็กวัยรุ่นเนี่ยนะชอบทะเลาะกัน ได้ยินแม่เธอบอกว่าพวกคุณกำลังคบหากันอยู่ จะแต่งงานกันเมื่อไหร่ล่ะ?”
ซ่งหย่าซินมองตาเสิ่นเผยซวนก่อนจะพูดขึ้น “ตอนนี้ยังไม่ได้วางแผนกันเลยค่ะ”
“พวกคุณไม่ใช่เด็กๆ กันแล้วนะ ยังไม่รีบแต่งงานมีลูกอีก เดี๋ยวฉันต้องไปรับลูกก่อน ลูกของฉันเลิกเรียนแล้ว ไปก่อนนะ”
ซ่งหย่าซินโบกมือ พลางคิดอยู่ว่าที่นี่ไม่เหมาะสำหรับพูดคุยสักเท่าไหร่ เธอเลยลากเสิ่นเผยซวนไปที่ชุมชนเล็ก แล้วหาสถานที่คนบางตา
“เสิ่นเผยซวน คุณอยากเลิกกับฉัน ก็ควรบอกเหตุผลกับฉันหน่อย คุณก็เห็นแล้ว เพื่อนบ้านในชุมชนเล็กๆ นี่ก็รู้กันหมดว่าพวกเรากำลังคบหากัน ถ้ามีใครรู้ว่าพวกเราเลิกกันแล้ว คนอื่นจะมองฉันยังไง?” ซ่งหย่าซินยืนตัวตรงมองเขา “ฉันก็คิดว่าคุณไม่น่าใช่บุคคลที่มีความรับผิดชอบขนาดนั้น ถูกต้องไหม?”
เสิ่นเผยซวนมีท่าทีหนักแน่นมาก “คุณคิดว่าผมต้องชดเชยยังไงก็แล้วแต่คุณเลย”
“แล้วถ้าฉันไม่ยินยอมล่ะ?” ซ่งหย่าซินก็ยังคงเด็ดเดี่ยว
เสิ่นเผยซวนขมวดคิ้ว “คุณอย่าทำแบบนี้”
ซ่งหย่าซินกระแทกเสียง “ฉันทำไม? คุณต่างหากที่ทิ้งฉัน หรือแม้แต่สิทธิ์ในการเลิกราของฉันก็ยังไม่มี?”
“ซ่งหย่า เรื่องบางเรื่อง ผมก็ไม่อยากพูดเจาะจงมากต่อหน้าผู้บัญชาการซ่ง ผมอยากให้เราจบกันด้วยดี ไม่อยากทำให้บาดหมางกัน” ใบหน้าของเสิ่นเผยซวนเยือกเย็นราวกับเคลือบด้วยน้ำแข็ง
ซ่งหย่าซินชะงักไป “คุณหมายความว่ายังไง?”
“ไม่มีความหมายอะไร พวกเราเลิกกัน ผมไม่ได้ชอบคุณ อยู่ด้วยกันไปก็ไม่ได้มีผลดี” เสิ่นเผยซวนไม่อยากแทงใจ เห็นแก่หน้าผู้บัญชาการซ่ง เขาอยากไว้หน้าผู้บัญชาการซ่ง
ทว่าผู้บัญชาการซ่งไม่ยอมพูดคุยกับเขา
เขาก็ไม่ใช่คนอกตัญญู แต่เขาก็ไม่อยากทำให้เรื่องราววุ่นวายจนน่าเกลียด
ซ่งหย่าซินลังเลเล็กน้อย เรื่องราวในอดีตของเธอ เธอได้ลบมันไปหมดสิ้น เสิ่นเผยซวนไม่มีหาเจอ
“ถ้าคุณไม่ได้อยากเลิกกับฉัน คิดจะใส่ร้ายฉัน?” ซ่งหย่าซินยังคงไม่เชื่อว่าเสิ่นเผยซวนจะรู้สาเหตุที่แท้จริงของการหย่าของเธอ
เสิ่นเผยซวนเผยแววตาเย็นยะเยือก “ผมให้เวลาคุณมากที่สุดหนึ่งวัน คุณคิดให้ดี พวกเราจากลากันด้วยดี ผมไม่อยากทำให้วุ่นวายเป็นทุกข์ใจ เพราะมันไม่ได้ส่งผลดีต่อใครทั้งนั้น ผู้บัญชาการซ่งเป็นบุคคลที่ผมนับถือ ผมไม่อยากทำให้เขารู้สึกอึดอัดใจ”
เมื่อเอ่ยจบ เสิ่นเผยซวนก็หันกายเดินไปหารถที่จอดอยู่ข้างถนน
ซ่งเผยซวนกำหมัดทั้งสองแน่น เธอโกรธจนร่างกายสั่นไปทั้งตัว ก่อนจะตะโกนเรียก “เสิ่นเผยซวน!”
