ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 1690

เย่เฉินยิ้มเบาๆและพูด:”ยานี้มีชื่อว่ายาอายุวัฒนะ”
จู่ๆอิโตะนานาโกะก็คิดอะไรบางอย่างออก เข้าใจในทันทีและพูด:”ฉันรู้แล้ว! ฉันรู้แล้ว! เย่เฉินซัง! ก่อนที่ฉินเอ้าเสวี่ยนจะเข้ารอบแปดคนสุดท้าย จู่ๆเธอก็แข็งแกร่งขึ้น น่าจะเป็นเพราะเธอทานยาอายุวัฒนะใช่ไหม?”
เย่เฉินพยักหน้า:”ใช่ เป็นเพราะฤทธิ์ยาของยาอายุวัฒนะ”
อิโตะนานาโกะถามอีกครั้ง:”ด้วยเหตุผลนี้ ทำให้เย่เฉินซังไม่ต้องการให้ฉันต่อสู้ซึ่งๆหน้ากับฉินเอ้าเสวี่ยนในอนาคตอีก ดังนั้นคุณก็เลยไม่อยากให้ฉันเข้าร่วมการแข่งขันระดับนานาชาติอีก ใช่ไหม?”
เย่เฉินพูดอย่างตรงไปตรงมา:”ใช่ ฉันพิจารณาข้อนี้ด้วย”
อิโตะนานาโกะกัดริมฝีปากตัวเองเบาๆ เธอลังเลอยู่ชั่วครู่และถามอย่างหยั่งเชิงว่า:”เงื่อนไขข้อนี้ของเย่เฉินซัง เพราะคุณชอบฉินเอ้าเสวี่ยนใช่ไหม?”
เย่เฉินส่ายหัว:”ความรู้สึกที่ฉันมีต่อเอ้าเสวี่ยน มันเป็นความรู้สึกเหมือนพี่ชายกับน้องสาวมากกว่า เหตุผลที่ฉันไม่ต้องการให้พวกคุณสองคนพบกันในการแข่งขัน เป็นเพราะพวกเราเป็นตัวแทนของประเทศที่ต่างกัน ฉันไม่อยากให้สิ่งที่ฉันทำลงไป ส่งผลกระทบต่อเกียรติยศและชื่อเสียงของนักกีฬาจีน ดังนั้นฉันก็เลยไม่อยากให้คุณเข้าร่วมการแข่งขันนานาชาติอีก”
อิโตะนานาโกะเข้าใจทันทีและเธอก็ลุกขึ้นมา โค้งคำนับเก้าสิบองศาให้เย่เฉินและพูดอย่างจริงจัง:”เย่เฉินซัง คุณโปรดวางใจ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป นานาโกะจะตั้งใจเรียนรู้และฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ และจะไม่เข้าร่วมการแข่งขันในรูปแบบใดๆอีก!”
เมื่อพูดจบ เธอก็พึ่งได้สติ และมองขาทั้งสองข้างของตัวเอง พูดด้วยความตื่นเต้น:”ไม่เคยคิดมาก่อน ความรู้สึกที่สามารถยืนได้ด้วยตัวเองนั้นดีมากๆ…”
เย่เฉินพยักหน้าและยิ้ม:”คุณอยากไปเดินเล่นบนหิมะไม่ใช่เหรอ? พวกเราออกไปเดินเล่นตอนนี้เลย!”
“อืม!” อิโตะนานาโกะพยักหน้าด้วยความตื่นเต้น เดินอ้อมโต๊ะน้ำชาและจับมือของเย่เฉิน พูดด้วยความดีใจ:”เย่เฉินซัง ไปกันเถอะ!”
เมื่อสักครู่อิโตะนานาโกะแข็งแกร่งขึ้นมาอีกหนึ่งระดับ ตอนนี้มองไม่ออกเลยว่าเธอเป็นยอดฝีมือด้านศิลปะการต่อสู้
เธอในขณะนี้ เหมือนเด็กผู้หญิงไร้เดียงสาและมีความสุข จับมือชายอันเป็นที่รักของตัวเอง และวิ่งไปชมหิมะที่เธอชอบในค่ำคืนที่หิมะตก
อิโตะนานาโกะชอบหิมะมากๆ โดยเฉพาะหิมะที่ตกยามค่ำคืน ในค่ำคืนที่เงียบสงบท่ามกลางหิมะ คุณสามารถชื่นชมความงามของหิมะและความงามยามค่ำคืนโดยไม่ถูกรบกวนจากผู้อื่น
นี่คือความคิดของหญิงสาวและเป็นความรู้สึกในจิตใจของหญิงสาวเหมือนกัน
ลานหน้าบ้านในเวลานี้ มีหิมะตกลงมาและหนาเป็นชั้นๆ
ร่องรอยที่เย่เฉินฆ่านินจาของตระกูลฟูจิบายาชิหายไปแล้ว เมื่อเหยียบลงไปในหิมะหนาๆจะมีเสียงกรุบกรุบดังขึ้น เสียงดังกล่าวทำให้ผู้คนรู้สึกราวกับว่าพวกเขาอยู่ห่างไกลจากแสงสีและความวุ่นวายของตัวเมือง
อิโตะนานาโกะจับมือของเย่เฉินไว้แน่นและไม่ยอมปล่อย จับมือเขาและเดินเล่นอยู่บนหิมะ จากนั้นเธอก็ยกมือของเย่เฉินขึ้นสูงๆ จากนั้นก็หมุนตัวหนึ่งรอบ
กระโปรงอันงดงามของชุดกิโมโน ขณะที่เธอหมุนตัวอยู่ท่ามกลางหิมะสีขาวอย่างคล่องแคล่ว มันแสดงรูปร่างของอิโตะนานาโกะออกมาอย่างเด่นชัด รูปร่างของเธอทั้งสง่างามและมีเสน่ห์ด้วย
อิโตะนานาโกะหมุนรอบตัวเองหลายๆรอบท่ามกลางหิมะ และหยุดเมื่อต้องเผชิญหน้ากับเย่เฉิน
เธอจ้องมองเย่เฉินด้วยดวงตาที่เปล่งประกายและบริสุทธิ์ และพูดด้วยความจริงใจและหลงใหลว่า:”เย่เฉินซัง ฉันรอหิมะนี้มานานหลายวันแล้ว…พยากรณ์อากาศบอกว่าหิมะนี้น่าจะตกเมื่อหลายวันที่แล้ว ตอนนั้นฉันนั่งอยู่บนรถเข็นและนั่งรอที่ลานหน้าบ้าน เงยหน้ามองท้องฟ้า รอให้หิมะตกและคิดถึงคุณไปด้วย…”
“แต่วันนั้น ฉันนั่งรอ แต่หิมะไม่ตก แต่ฉันก็ไม่เคยคาดหวังเลยว่าคุณจะมา…”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ จู่ๆดวงตาของเธอก็มีน้ำตาทันที พูดด้วยเสียงสะอื้นและความอ่อนโยนว่า:”แต่ฉันคาดไม่ถึงจริงๆ วันนี้ หิมะที่ฉันตั้งหน้าตั้งตารอมานาน ได้ตกลงมาพร้อมกับการมาถึงของเย่เฉินซัง ที่ฉันเฝ้ารอมานาน…”
“ในเวลานี้ เป็นช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุด พอใจที่สุด และสมบูรณ์แบบที่สุดในชีวิตของฉัน มันสมบูรณ์มากจนทำให้ฉันไม่อยากจะเชื่อ มันเหมือนความจริงและความเท็จ เหมือนความฝันและมายา …”