มาถึงประตูคฤหาสน์ ซ่งหย่าซินเอารถมาจอดข้างถนน เธอไม่ลงจากรถในทันที แต่ลดกระจกลงมองไปทางคฤหาสน์หลังนั้น เธอพบว่าซูจ้านไม่ได้อยู่ที่เมืองB จงจิ่งห้าวก็ไม่ได้รีบร้อนเหมือนเมื่อก่อนแล้ว
คือยอมแพ้แล้ว หรือมีอะไรซุกซ่อนอยู่อีก
มือเธอที่กุมพวงมาลัยค่อยๆถูเบาๆ ภายในใจคิดถึงความเป็นไปได้ของเรื่องนี้
สุดท้ายเธอก็ยังคงคิดไม่ออกว่าประเด็นสำคัญของเรื่องนี้อยู่ที่ไหน ตัดสินใจว่าจะสืบกับหลินซินเหยียนและจงจิ่งห้าวให้แน่ชัด เธอ.ใจเย็นลง เอากุญแจรถใส่ในกระเป๋าผลักประตูรถเปิดลงจากรถ เดินไปทางคฤหาสน์
มาถึงประตูเธอยกมือขึ้นกริ่งประตู
ไม่นานก็มีคนมาเปิดประตู คุณแม่หยูยืนอยู่ที่ประตู ถามว่า “คุณมาหาใครคะ”
“ฉันมาหาประธานจงกับภรรยาของเขาค่ะ พวกเขาอยู่มั้ยคะ” ซ่งหย่าซินถาม
“คุณกรุณารอสักครู่นะคะ ฉันจะไปแจ้งให้” คุณแม่หยูไม่ได้ให้เธอเข้ามา ผู้หญิงคนนี้เธอไม่เคยเห็น จงจิ่งห้าวเคยสั่งไว้ คนที่ไม่รู้จัก ให้เข้ามาไม่ได้
หลังจากที่จงเหยียนสือผ่านเรื่องครั้งก่อนมา ถึงตอนนี้สภาพจิตใจก็ยังม่ดีเลย มีคนแปลกหน้ามาในบ้าน กลัวว่าจะมีผลกระทบต่ออารมณ์ของเธอ
“ได้ค่ะ รบกวนคุณช่วยรีบหน่อยนะคะ ด้านนอกร้อนมาก” ซ่งหย่าซินพูด
คุณแม่หยูพยักหน้า ตอนปิดประตูถามขึ้นว่า “ฉันจะเรียกคุณว่าอย่างไรดีคะ”
ซ่งหย่าซินตอบว่า “ฉันนามสกุลซ่ง ซ่งหย่าซินค่ะ”
“ได้ค่ะ” คุณแม่หยูปิดประตู เดินไปทางชั้นบน
ตอนนี้ในบ้านไม่มีคน มีเพียงหลินซินเหยียนที่ดูแลจงเหยียนซีอยู่ จงฉีเฟิงแล้วก็เฉิงยู่เวินพาจงเหยียนเฉินไปที่บ้านแล้วจงจิ่งห้าวก็ไม่อยู่บ้าน ไม่ว่าอย่างไรคุณน้าหวางก็เกิดเรื่องตอนเป็นพี่เลี้ยงของพวกเขา ต้องรับผิดชอบ เขาไปเจรจาการแก้ปัญหาเรื่องนี้กับครอบครัวของคุณน้าหวางแล้ว ในบ้านมีเพียงหลินซินเหยียนที่ดูแลจงเหยียนซีอยู่เท่านั้น
ภายในห้อง จงเหยียนซีปีนอยู่ในอ้อมอกของหลินซินเหยียนไม่พูดอะไร ดึงคอเสื้อของเธอ กลัวว่าเธอจะหนีไป
นอนหลับก็ยังจับเอาไว้
ตื่นมาหลายครั้งตลอดทั้งคืน
ภายในใจกังวลอย่างยิ่ง
คุณแม่หยูเกรงว่าจะทำให้จงเหยียนซีตกใจเปิดประตูเข้ามาเบาๆ ถามเบาๆว่า “เสี่ยวซีนอนแล้วเหรอคะ”
หลินซินเหยียนบอกว่ายังไม่นอน
คุณแม่หยูพูดเบาๆว่า “ด้านล่างมีคุณผู้หญิงคนหนึ่งนามสกุลซ่ง มาพบคุณค่ะ คุณรู้จักมั้ยคะ จะให้เธอเข้ามามั้ยคะ”
หลายวันนี้หลินซินเหยียนจิตใจความรู้สึกไม่ดีนัก ตอนแรกเพราะไม่รู้ว่าเสิ่นเผยซวนเป็นตายร้ายดีอย่างไรจึงวิตกกังวล ตอนนี้เป็นห่วงจงเหยียนซี กลัวว่าจะไปสร้างบาดแผลในใจให้เธอ ทิ้งเงาเอาไว้ บวกกับอายุที่มากขึ้น ร่างกายก็เหน็ดเหนื่อยอ่อนล้าได้ง่าย
พอได้ยินนามสกุล หลินซินเหยียนยังไม่ทันได้ตั้งสติว่าเป็นใคร ในเมื่อพรหมลิขิตให้พบหน้ากันสักครั้ง เธอกึ่งนอนอยู่บนเตียง จงเหยียนซีนอนหนุนแขนของเธอ ตอนนี้รู้สึกชาเล็กน้อย เธอขยับตัว “บอกหรือเปล่าว่ามาทำไม”
คุณแม่หยูส่ายหน้า “บอกเพียงว่ามาหาพวกคุณค่ะ”
“คุณก็บอกไปว่าตอนนี้ฉันไม่สะดวกรับแขก” หลินซินเหยียนพูด
คุณแม่หยูตอบว่าได้ “ฉันจะลงไปส่งแขกกลับไปเดี๋ยวนี้ค่ะ”
หลินซินเหยียนพยักหน้า คุณแม่หยูเดินออกจากห้อง ตอนที่ปิดประตูหลินซินเหยียนถามว่า “เธอบอกมั้ยว่าชื่ออะไร”
“เธอบอกว่าชื่อซ่งหย่าซินค่ะ” คุณแม่หยูตอบ
ซ่งหย่าซินเหรอ นั่นไม่ใช่แฟนของเสิ่นเผยซวนหรอกเหรอ เธอนวดที่ขมับ ที่แท้คือเธอ แต่ว่าเธอมาทำอะไร
ในเมื่อเป็นแฟนของเสิ่นเผยซวนจะไม่เปิดประตูต้อนรับก็คงไม่ดี
“คุณแม่หยู ให้คนเข้ามาเถอะค่ะ”
หลินซินเหยียนลุกจากเตียงขึ้นมานั่ง คุณแม่หยูเห็นเธอจะอุ้มจงเหยียนซีอย่างหมดแรงเล็กน้อย เดินมา อยากจะช่วยอุ้มจงเหยียนซีแทนเธอใครจะไปรู้ว่าพอเธอแตะ จงเหยียนซีก็กอดคอหลินซินเหยียนเอาไว้ ใช้แขนพันไว้แน่น กลัวว่าเธอจะทอดทิ้งตนเอง
หลินซินเหยียนตบหลังเธอเบาๆ ปลอบเธอด้วยเสียงแผ่วเบา “เด็กดี หม่ามี๊ไม่ไปไหน ลูกคลายมือหน่อยนะ หม่ามี๊ใกล้จะหายใจไม่ออกแล้ว”
จงเหยียนซีค่อยๆคลายมือออกเล็กน้อย แต่กลับเกาะติดตัวเธอไว้แน่น กลัวว่าหม่ามี๊จะหนีตัวเองไป
หลินซินเหยียนลูบผมของลูกสาว รู้ว่านี่เกิดจากเธอได้รับความตื่นตกใจ จิตใจต้องการปกป้องเอาใจใส่ “คุณแม่หยู ลงไปก่อนเถอะ อีกเดี๋ยวฉันจะตามไป”
คุณแม่หยูพยักหน้า
หลินซินเหยียนตบหลังลูกสาวเบาๆ “ทุกอย่างผ่านไปแล้ว จะไม่มีเรื่องอะไรอีกแล้ว”
จงเหยียนซีก็ไม่ได้พูดอะไร กอดคอเธอไว้อย่างนี้ หลินซีเหยียนจูบที่หน้าผากเธอ “ที่ชั้นล่างมีแขกมาแล้ว หม่ามี๊อุ้มหนูลงไปชั้นล่างดีมั้ย”
จงเหยียนซีไม่พูดอะไร ไม่ว่าอย่างไรก็ซุกอยู่ในอ้อมอกเธอไม่ยอมลงมา
หลินซินเหยียนลูบศีรษะเธอ อุ้มเธอพลางลุกขึ้นยืน จงเหยียนซีตอนนี้หนักขึ้นไม่น้อยจริงๆ เธอโอบเอวลูกสาว ค้ำยันท้องที่นูนขึ้นมา อีกมือหนึ่งดันก้นเธอเอาไว้ มองข้ามไหล่ของลูกสาวไปที่ทางเดิน ไปที่ทางลงบันได เธอกลัวว่าจะเดินไม่มั่นคง เปลี่ยนเป็นอุ้มลูกสาวมือเดียว อีกมือหนึ่งเกาะราวบันไดเอาไว้ เดินลงมา
ซ่งหย่าซินที่ถูกคุณแม่หยูเชิญเข้ามา เห็นหลินซินเหยียนอุ้มจงซินเหยียนด้วยท่าทางหมดเรี่ยวแรง ก็เดินเข้าไปอยากจะช่วยเหลือ “เสี่ยวลุ่ย หม่ามี๊กำลังท้องอยู่นะคะ อุ้มหนูไม่สะดวก ให้น้าอุ้มนะคะ”
พูดพลางเธอก็ยื่นมือไปจะอุ้มจงเหยียนซี หลินซินเหยียนพูดว่า “ไม่ต้องค่ะ เธอไม่ชอบให้คนอื่นอุ้ม……”
เธอยังพูดไม่ทันจบ จงเหยียนซีก็ส่งเสียงร้องออกมา
ซ่งหย่าซินรีบชักมือกลับ
คุณแม่หยูที่กำลังเทน้ำให้ซ่งย่าซิน ได้ยินเสียงก็รีบเดินมาทันที ถามว่า “เกิดอะไรคะ”
ซ่งหย่าซินอึดอัดเล็กน้อย ตอนแรกเธออยากจะช่วย
“ฉันไม่รู้ว่าเธอจะร้องไห้” เธออธิบาย
คุณแม่หยูเหลือบมองเธอ ยื่นมือมาประคองหลินซินเหยียน “ช้าๆนะคะคุณ”
หลินซินเหยียนตบหลังลูกสาวเบาๆ พูดให้ซ่งหย่าซินอย่าถือสา “เธอตกใจ ไม่ยอมให้คนอื่นอุ้ม”
“แบบนี้เอง” ซ่งหย่าซินเดินตามมานั่งที่โซฟา
หลินซินเหยียนให้ลูกสาวนั่งบนตักตนเอง มองไปยังซ่งหย่าซิน “ทำไมมีเวลาว่างมาได้ มีเรื่องอะไรเหรอ”
“สองวันนี้ฉันไม่เจอซูจ้าน ไม่รู้ว่าเขาไปทำอะไร” ซ่งหย่าซินถาม
ตอนที่ซูจ้านไปพบเสิ่นเผยซวนก็บอกแล้ว เขาไม่ได้เอาเรื่องที่ตามหาเสิ่นเผยซวนเจอแล้วไปบอกกับตระกูลซ่ง ให้เธอกับจิ่งห้าวไม่ต้องบอก
ซูจ้านบอกว่าซ่งหย่าซินกับเสิ่นเผยซวนไม่เหมาะสมกัน
เธอก็ไม่รู้ว่าปิดบังคนอื่นดีหรือไม่ รู้สึกว่าคำพูดบางอย่างของซูจ้านก็มีเหตุผล ถ้าซ่งหย่าซินรักเสิ่นเผยซวนจริง หนึ่งเดือนสองเดือนก็น่าจะรอเขาได้
ตอนนี้เธอคิดว่า ซูจ้านต้องอยากทดสอบความจริงใจที่ซ่งหย่าซินมีต่อเสิ่นเผยซวนแล้วแน่นอน
แม้ว่าเธอจะรู้สึกว่าโกหกคนอื่นไม่ดี แต่รับปากแล้ว เธอก็จะกลับคำไม่ได้
“เขาไม่ใช่ไปตามหาเผยซวนเหรอ” ตอนที่พูด หลินซินเหยียนหลุบสายตา
ใช้การตบหลังลูกสาวมาหลบเลี่ยงสายตาสำรวจของซ่งหย่าซิน
ซูจ้านไปหาเสิ่นเผยซวนเหรอ
ซ่งหย่าซินคิดในใจหรือว่าเธอจะเดาผิดไปแล้ว พวกเขายังพยายามค้นหาเสิ่นเผยซวนเหรอ แต่ว่าพื้นที่กว้างใหญ่ขนาดนั้น ดังนั้นเธอเลยไม่ได้เจอกับซูจ้าน
แต่ท่าทางเมื่อครู่ของหลินซินเหยียน ก็เหมือบกับหลบเลี่ยงเธอ
ถ้าไปตามหาเสิ่นเผยซวนจริงทำไมต้องหลบเลี่ยงเธอ
เธอก้มหน้า “ฉันรู้พวกคุณต้องคิดว่าฉันไม่เหมาะสมกับเผยซวน เพราะฉันเคยแต่งงานแล้ว แต่ว่า ฉันชอบเขาจริงๆ อดีตเคยพลาดไปครั้งหนึ่งแล้ว เพราะฉันรู้เท่าไม่ถึงการณ์ ต่อมาเขาก็ยังรับฉันได้ ฉันแปลกใจมาก และก็ดีใจมากด้วย ตอนนี้หายสาบสูญไม่รู้เป็นตายร้ายดียังไง ฉันเสียใจมาก นอนไม่หลับทุกคืน เขาเรียกคุณว่าพี่สะใภ้ ฉันคิดว่าคุณน่าจะรู้จักเขาดี รู้ดีว่าเขาเป็นคนยังไง”
หลินซินเหยียนพูดว่า “ฉันรู้ เขาเป็นคนที่ควรคู่กับการฝากฝังจริงๆ ”
“ตอนนี้ฉันมืดแปดด้านมาก ฉันไม่รู้จะทำยังไง คุณช่วยฉันออกความคิดเห็นหน่อยได้มั้ยคะ” ซ่งหย่าซินเดินมากุมมือของหลินซินเหยียน “แม่ของฉันเกลี้ยกล่อมให้ฉันยอมแพ้ แต่ฉันไม่อยากยอมแพ้ ถ้ายังมีชีวิตอยู่ก็ต้องเห็นตัว ถ้าตายก็ต้องเจอศพ”
