ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 1675

เมื่อเสียงของเย่เฉินดังขึ้นอย่างกะทันหัน นินจาที่ได้รับการฝึกมาอย่างดีจำนวนมาก ทั้งหมดต่างก็ตกตะลึงกับเสียงของเขา!
ใครก็คาดไม่ถึงว่า คนที่แอบสะกดรอยได้ดีที่สุดอย่างพวกเขา ก็จะถูกอื่นคนตามมาด้วย!
ที่สำคัญ ก่อนหน้าที่คนคนนี้จะพูด ไม่มีใครรับรู้ถึงการมีอยู่ของเขา!
ท่านนินจาใหญ่อิงะที่เป็นหัวหน้าก็ชักคะนุอิออกมาแทบจะในทันที มองไปรอบๆอย่างระมัดระวัง และถามอย่างประหม่าว่า: “ใครน่ะ?! ไสหัวออกมาเดี๋ยวนี้!”
ในเวลานี้เย่เฉินกระโดดลงจากกำแพงรั่ว คนก็พังหน้าต่างเข้ามา ทิ้งเศษแก้วที่แตกเต็มพื้น
ช่วงเวลาที่ซูจือหยูเห็นเย่เฉิน คนทั้งคนราวกับถูกฟ้าผ่า!
เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่า ในเวลาแบบนี้ยังมีคนมาช่วยตัวเอง ยิ่งอยากไม่เชื่อว่า คนที่มาช่วยตัวเอง จะเป็นผู้ชายจีนที่ตัวเองเจอที่ถนนในโตเกียวคนนั้น!
ที่สำคัญ ตอนนั้นตัวเองยังเพราะไม่รู้ว่าเกิดเรื่องราวอะไรขึ้นมาก่อน ทำให้เขาขุ่นเคืองใจ!
เย่เฉินในเวลานี้ กำลังยืนตัวตรงอยู่ที่หน้าต่างที่แตก ในสายตาของเธอ เย่เฉินที่อยู่ตรงหน้าไม่เพียงแค่หล่อ แต่ราวกับเป็นพระเจ้าลงมาโปรด!
ลมหนาวที่รุนแรงพัดเข้ามาจากหน้าต่างที่แตก พัดผมและเสื้อผ้าของเย่เฉินจนปลิว ในสายตาของเธอ ก็มีความรู้สึกของการเป็นวีรบุรุษผู้ยิ่งใหญ่ในภาพยนตร์ศิลปะการต่อสู้
เพียงแต่ว่า ความสนใจของเย่เฉินในเวลานี้ ไม่ได้อยู่ที่บนตัวของซูจือหยู
เขาจ้องมองท่านนินจาใหญ่อิงะด้วยสายตาที่เย็นชา และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า: “ฉันยังคิดว่านินจาประเทศญี่ปุ่นจะมีเกียรติศักดิ์มากแค่ไหน ที่แท้ก็เป็นกลุ่มพวกเสเพล! พวกแกรังแกผู้หญิงประเทศญี่ปุ่นยังพอทนไปได้ รังแกผู้หญิงประเทศจีนของพวกเรา ก็คือรนหาที่ตาย!”
นินจาอีกหลายคนในตระกูลอิงะทยอยถอยหลังไปหลายก้าว แล้วจับจ้องมองเย่เฉินและชักคะนุอิออกมา
พวกเขารู้ว่าเย่เฉินสามารถซ่อนตัวอยู่แถวนี้ได้ตลอดโดยไม่ถูกค้นพบ ต้องมีความแข็งแกร่งเป็นพิเศษอย่างแน่นอน ดังนั้น พวกเขาก็ไม่กล้าบุ่มบ่าม ต่างก็รอการกระทำของท่านนินจาใหญ่อิงะ
ในเวลานี้ท่านนินจาใหญ่อิงะหน้าเขียว!
เขาถูกคนอื่นเรียกว่านินจาใหญ่ ซึ่งหมายถึงนินจาชั้นสูง ไม่ใช่ชื่อของเขา
ในระบบการลงทะเบียนนินจาของประเทศญี่ปุ่น แบ่งออกเป็นนินจาชั้นสูงนินจาชั้นกลางและนินจาชั้นล่าง
นินจาชั้นสูงก็คืออยู่ในระดับสูงสุดในหมู่นินจา และเป็นที่เคารพนับถืออย่างสูงทั่วประเทศญี่ปุ่น
แต่ทว่า เขาคาดไม่ถึงว่า ผู้ชายจีนที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ กลับกล้าด่าประจานตัวเองอย่างเปิดเผยและด่าประจานนินจา เป็นเรื่องที่ยกโทษให้ไม่ได้จริงๆ!
ดังนั้น เขาจึงตะคอกว่า: “ไอ้เวร! มีคำโบราณจีนว่า สวรรค์มีทางแกไม่ไป นรกไร้ประตูแกแส่เข้ามา! ในเมื่อแกรนหาที่ตาย งั้นก็อย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจ!”
พูดแล้ว เขาก็กวัดแกว่งคะนุอิในทันที และตะโกนบอกทุกคนรอบๆว่า: “ตั้งค่าย! ขังเขาไว้ในค่ายแล้วฆ่าตัดหัว! ฉันจะลงมือตัดหัวของเขาด้วยตัวเอง ให้เขาไถ่โทษต่อการกระทำที่ดูถูกนินจา!”
พับเสียงหนึ่ง นินจาอีกหกคนในสถานที่ ก็ทยอยล้อมรอบเย่เฉิน
สีหน้าของเย่เฉินในเวลานี้ไม่ได้เปลี่ยนไป และพูดอย่างเย็นชาว่า: “จะตัดหัวของฉัน? อย่าว่าแต่แกมีแค่มือสองข้าง ต่อให้แกมีมือแปดข้างก็เป็นไปไม่ได้!”
ท่านนินจาใหญ่อิงะพูดอย่างประชดประชัน: “ไอ้เวร ดูถูกฉันไม่เป็นไร แต่อย่าดูถูกนินจาประเทศญี่ปุ่น ฉันเป็นนินจาอย่างสง่าเปิดเผย ถ้าไม่สามารถตัดหัวของแกได้ ทำผิดต่ออามาเทราสึ โอมิคามิจริงๆ!”
สีหน้าท่าทางของเย่เฉินไม่พอใจมากขึ้นเรื่อยๆ และตวาดอย่างเคร่งขรึม: “นินจาประเทศญี่ปุ่นใช่มั้ย? วันนี้ ฉันอยากเห็นจริงๆ อะไร! เรียกแมร่งว่า! นินจาประเทศญี่ปุ่น!”
“รนหาที่ตาย!”
ท่านนินจาใหญ่อิงะโกรธจัดจนผมตั้งชัน!
เขาตะคอก มือทั้งสองจับคะนุอิแน่นในทันที ด้วยพลังมหาศาลพุ่งเข้าไปหาเย่เฉินอย่างรวดเร็ว!
นินจาคนอื่นก็ทยอยลงดาบ พยายามที่จะสับเย่เฉินให้เป็นซอสเนื้อ
เย่เฉินเอือมระอาต่อกลยุทธ์ของนินจาประเทศญี่ปุ่นจริงๆ
ก็เหมือนกลุ่มสุนัขบ้าที่กัดคน กลยุทธ์หลักคือการโจมตีเป็นกลุ่ม
ในสายตาของพวกเขา ถึงยังไงบนคะนุอิก็ถูกทาด้วยสารพิษ ทุกคนก็พุ่งไปโจมตีอย่างหนัก ตราบใดที่มีดาบเล่มหนึ่งบาดผิวของคู่ต่อสู้หนึ่งเซนติเมตร การต่อสู้ในครั้งนี้พวกเขาชนะอย่างแน่นอน
เป็นเวลาหลายพันปี นินจาประเทศญี่ปุ่นได้ใช้เทคนิคดังกล่าวเพื่อเอาชนะคู่ต่อสู้มานับครั้งไม่ถ้วน เรียกได้ว่าทดลองหลายครั้งยังไงก็ไม่พลาด!