ซางหยูเงยหน้าขึ้น มองเสิ่นเผยซวนอย่างเข้มงวด ใจเต้นตึกตักและถามเขาด้วยความระวังว่า “เรื่องอะไรเหรอ?”
เสิ่นเผยซวนไม่อยากปิดบังเธอเลยสักเรื่อง “ฉันตกลงคบกับหย่าซินน่ะ……” พูดจบก็รีบอธิบายว่า “แต่ฉันไม่ได้ชอบหล่อนนะ”
ซางหยูก้มหน้าลงคีบผักเข้าปาก พูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “ดังนั้นนายอยากบอกอะไรฉันเหรอ?”
เสิ่นเผยซวนวางข้าวโพดในมือลง ยื่นมือไปจับมือซางหยูไว้แน่น มองดูเธอแล้วพูดว่า “ฉันไม่อยากปิดบังเธอน่ะ สองวันนี้ฉันจะไปจัดการให้เรียบร้อย พอฉันจัดการเสร็จแล้วจะมารับเธอกลับไป ฉันหวังว่าเธอจะตั้งใจเรียนต่อไป รอเธอมีความเชี่ยวชาญแล้ว เธอก็จะช่วยคนได้เยอะขึ้น การจะสอบมหาวิทยาลัยดีๆได้ไม่ง่ายเลยนะ มีหลายคนที่อยากสอบก็ยังสอบไม่ได้เลย เธอควรจะรักษามันไว้นะ”
ครั้งนี้เขาไป เขาไม่อยากพาซางหยูไปแล้ว กลัวจัดการไม่ได้แล้วซ่งหย่าซินจะพาลใส่เธอ ดังนั้น เขาอยากจัดการเรื่องทุกอย่างให้เรียบร้อยก่อน แล้วค่อยรับเธอกลับไป
ช่วงนี้เธออยู่ที่นี่จะปลอดภัยกว่า และดีสำหรับเธอด้วย
ซางหยูวางตะเกียบในมือลง เดินอ้อมโต๊ะไป นั่งตรงตักเขา โอบคอเขาไว้และพูดว่า “ฉันจะทำตามที่นายว่านะ”
เสิ่นเผยซวนพูดความจริงแบบนี้แล้ว ทำให้เธอรู้สึกอุ่นใจมาก และอยากรักษาเขาเอาไว้ให้ดียิ่งขึ้น
เธอกอดเขาไว้แน่น “ต่อไปนายเป็นคนที่ฉันสนิทมากที่สุดแล้วนะ”
เสิ่นเผยซวนยกมือขึ้น มือชะงักอยู่กลางอากาศสักพักจากนั้นก็ค่อยๆวางลงบนหลังเธอ และลูบเบาๆ
ซางหยูเอาคางเกยไปที่ไหล่ของเขา กระซิบข้างหูเขาเบาๆว่า “ฉันชอบนายมากเลย ทำยังไงดี?”
เวลาเธอพูดนั้นมีไออุ่นๆพ่นออกไปที่ข้างหูเขา เสิ่นเผยซวนตัวแข็งทื่อไม่กล้าขยับ ส่วนนี้ไม่เพียงแต่ผู้หญิงที่หวั่นไหว ผู้ชายก็หวั่นไหวได้เหมือนกัน
เขาขยับตัวไม่ได้เลย
ซางหยูรู้สึกว่าเขาแปลกๆ จึงถามเสียงเบาว่า “ฉันแตะโดนแผลนายหรือเปล่า?”
เสิ่นเผยซวนพูดเสียงแหบว่า “ไม่หรอก”
ซางหยูเข้าใจทันทีเลยว่า “งั้นนายต้องหิวแล้วแน่เลย”
ในตอนที่เธอปล่อยมือจะลุกขึ้นนั้น ภายใต้แสงไฟก็สาดส่องไปที่ใบหน้าอันแดงก่ำของเขา ดูเหมือนเขาดื่มเหล้ามาทั้งที่ไม่ได้ดื่มเลย
“นาย…….”
ซางหยูอยากจะถามว่าเขาไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า ไม่งั้นทำไมถึงหน้าแดงแบบนั้นล่ะ แต่ทว่าในตอนนี้เองเธอก็รู้สึกได้ถึงร่างกายที่แข็งทื่อของเขา สาเหตุเหมือนจะมาจากที่เธอขยับเข้าใกล้เขามากเกินไป
เธออยากจะหัวเราะออกมามาก ผู้ชายคนนี้อายุก็สามสิบแล้ว ทำไมถึงไร้เดียงสาแบบนี้กันนะ?
เธอตั้งใจกอดรัดเขาไว้แน่น และขยับหน้าอกเข้าไปแนบชิดติดกับตัวเขา แล้วอมยิ้มถามเขาว่า “พวกเรามีแค่เตียงเดียวนะ กลางคืนจะนอนยังไงดีล่ะ?”
หน้าอกอึ๋มนั้นแนบชิดกับตัวเขาจนเขารู้สึกปากคอแห้งไปหมด มือกลับไม่มีทีท่าว่าจะขยับเลย เขากดเสียงต่ำพูดว่า “ฉันนอนบนพื้นก็ได้”
ซางหยูตั้งใจหยอกล้อเขา และพูดว่า “พื้นมันเย็นนะ เดี๋ยวก็ป่วยหรอก”
เสิ่นเผยซวนเม้มปากไม่พูด
เขารู้สึกเลือดของเขาไหลเวียนไปรวมอยู่ตรงจุดๆหนึ่ง บวมจนแทบจะระเบิดออกมาอยู่แล้ว ร้อนเหมือนถูกเผ่าไหม้ไปหมด แต่ก็ไม่ได้กระทำอะไรที่เกินเลย “ซางหยู ลงไปนั่งกินข้าวดีๆเถอะ”
ซางหยูไม่ลงไป แต่กลับแนบชิดติดตัวเขาแน่นกว่าเดิม “ฉันอยากกอดนายไว้แบบนี้นานๆ นายไม่ชอบที่ฉันกอดนายเหรอ?”
เสิ่นเผยซวนกลืนน้ำลายลูกกระเดือกขยับขึ้นลง แล้วพูดว่า “ฉันชอบ แต่เธอยังเด็กไป……”
“ฉันไม่เด็กแล้วนะ ฉันโตจนบรรลุนิติภาวะแล้ว” ซางหยูแนบริมฝีปากลงบนคอของเขา เธอรู้สึกว่าตัวเองชอบเขามากจริงๆ เขาไม่เพียงแค่ซื่อตรงแต่ภายนอก แต่ภายในก็ยังซื่อตรงเฉกเช่นสุภาพบุรุษอีก ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นละก็ คงทนไม่ไหวแล้วล่ะมั้ง?
เธอไม่ได้มั่นใจกับเสน่ห์ของเธอหรอกนะ แต่ถ้าอ่อยขนาดนี้แล้ว มีผู้ชายคนไหนบ้างที่อดทนได้แบบเขา?
เสิ่นเผยซวนหลับตาลง พยายามข่มอารมณ์ที่เร่าร้อนนั้นให้ได้มากที่สุด
ซางหยูยังคงโอบคอเขาไม่ยอมปล่อย “นายยังไม่ตอบฉันเลยว่า คืนนี้เราจะนานกันยังไง พวกเรามีแค่เตียงเดียวที่ไม่กว้างมาก บนพื้นเย็นมากเลยนะ ถ้านอนลงไปพรุ่งนี้นายได้ป่วยแน่ นายจะนอนบนพื้นไม่ได้นะ นายจะนอนกับฉันไหม?”
