หวางเหวิ่นพูดไม่ออกไปชั่วขณะ
ไม่มีคำไหนที่มีแรงโน้มน้าวมากกว่าของซางหยูแล้ว
เขาที่เธอชอบ อายุเป็นเพียงแค่ตัวเลขก็เท่านั้น
เขาเม้มปากบางและกลับหลังหันเดินจากไป
ซางหยูกลับหลังหันเดินเข้าห้องไป แล้วนั่งลงข้างเตียง
เสิ่นเผยซวนปิดประตูเดินเข้ามา เขายืนอยู่หน้าประตูอยู่นานมาก ถึงก้าวเข้าไปนั่งลงข้างๆเธอ เว้นตรงกลางไว้พอนั่งสำหรับหนึ่งคน และไม่ได้พูดอะไร
ด้านนอกฟ้ามืดแล้ว ในห้องก็มืดลงตามไปด้วย
“ซางหยู……”
“หัวหน้าเสิ่น……”
ทั้งสองเอ่ยขึ้นพร้อมกัน จากนั้นก็หยุดลงพร้อมกัน เสิ่นเผยซวนพูด “เรียกชื่อฉันก็พอแล้วล่ะ”
ซางหยูหัวเราะ “ฉันลืมไปเลย นายไม่ใช่หัวหน้าแล้ว นายคงหิวแล้วสินะ เดี๋ยวฉันไปทำกับข้าวให้”
พูดจบเธอก็ลุกขึ้น เตรียมไปทำอาหาร ตอนที่เดินผ่านเสิ่นเผยซวน เขาก็ยื่นมือมาจับมือมาจับมือซางหยูเอาไว้
ซางหยูหันหน้าไป ทั้งสองสบตากันเข้าอย่างจังภายใต้แสงสลัวที่ความมืดมิด
“เธอไม่รังเกียจที่ฉันโตกว่าเธอ……”
“นายไม่รังเกียจที่ฉันไม่มีพ่อไม่มีแม่ ฉันก็จะไม่รังเกียจที่นายโตกว่าฉัน”
ซางหยูพูดแทรก
เสิ่นเผยซวนไม่สนใจพวกนี้ ที่ผ่านมา เขารู้สึกอายุของตัวเองไม่เหมาะสมกับเธอเลย
“ฉันจะรังเกียจเธอได้ยังไง ฉันรู้ว่าเธอเป็นเด็กที่ดีมาก”
ซางหยูก้มหน้าลง ใบหน้ามีรอยยิ้มที่เขินอาย มืออีกข้างก็จับปลายเสื้อไว้แน่น เธอกัดริมฝีปากปากและพูดว่า “งั้นนายชอบฉันไหม?”
เสิ่นเผยซวนครุ่นคิดอยู่สักพัก “ฉันว่าน่าจะใช่”
ซางหยู “……”
แม้จะดูแข็งกระด้าง แต่เธอเชื่อว่าเสิ่นเผยซวนพูดความในใจออกมา
“งั้นนายหิวหรือยัง?” ซางหยูเงยหน้าขึ้น มองเขาด้วยรอยยิ้มหวาน
เสิ่นเผยซวนตอบ “ไม่ค่อยหิวน่ะ”
ซางหยูยังคงยิ้ม และถามว่า “นายจะจับมือฉันไปถึงเมื่อไหร่เหรอ?”
เสิ่นเผยซวนรู้ตัวว่าตัวเองเสียมารยาท ก็รีบปล่อยมือออกทันที ซางหยูกลับจับมือเขาไว้แทน “ฉันชอบที่นายจับมือฉัน แต่ว่าฉันไม่อยากให้นายหิว เดี๋ยวฉันไปทำกับข้าวก่อนนะ นายนอนรอบนเตียงได้เลย”
พูดจบเธอก็ปล่อยมือเสิ่นเผยซวนออก แล้วเดินออกไปทำกับข้าว
เสิ่นเผยซวนก้มหน้าลงมองดูมือที่ถูกเธอจับเมื่อกี้ จากนั้นก็ยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว เขาลุกขึ้นเดินออกไป มองดูซางหยูที่กำลังหั่นผัก เขาเดินเข้าไป ซางหยูกำลังหั่นมันฝรั่งอยู่ พอเห็นเขาเดินมา ซางหยูก็พูดว่า “นี่เป็นที่ครูใหญ่ปลูกเอง ลูกใหญ่มากเลย”
เสิ่นเผยซวนพยักหน้า
ซางหยูเงยหน้าขึ้นมองเขา แม้หัวเขาจะปิดด้วยผ้าก๊อซ แต่ก็ไม่กระทบถึงใบหน้าของเขา เขามีโครงหน้าที่เรียวได้รูป แววตาที่มองเธอตอนนี้แม้จะดูแข็งทื่อแต่ก็มีความอ่อนโยนแอบแฝงอยู่ด้วย
เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงขาสั้นประมาณเข่าสีดำ เผยให้เห็นถึงขาของเขา การแต่งตัวแบบนี้ดูอ่อนเยาว์กว่าอีก
“นายใส่เสื้อผ้าแบบนี้ดูหล่อมากเลย” ซางหยูกระตุกยิ้มอ่อนๆ
เสิ่นเผยซวนก้มหน้ามองเสื้อผ้าตัวเอง นี่เป็นชุดของหวางเหวิ่น ไม่คิดว่าเขาจะเหมาะกับเสื้อผ้าแบบนี้ด้วย
“พรุ่งนี้พวกเราออกไปด้านนอกกันเถอะ ไปซื้อเสื้อผ้าให้นายกัน” ซางหยูยังอยากออกไปซื้อเนื้อด้วย เขาบาดเจ็บจะต้องกินของอร่อยหน่อย
“ซื้อชุดใหม่คืนเพื่อนที่ชอบเธอไป” เสิ่นเผยซวนพูด “ส่วนเงิน รอฉันกลับไปแล้ว ฉันจะคืนให้เธออีกที”
เขาไม่อยากติดค้างสิ่งของของ ‘ศัตรูรัก’
ซางหยูหยิบมะเขือเทศที่ล้างสะอาดแล้วยื่นไปให้เขา “เขาชอบฉัน นายเลยหึงใช่ไหม?”
เสิ่นเผยซวนพยักหน้าอย่างจริงจัง “ฉันไม่ชอบเขาให้เข้าใกล้เธอ”
แม้เขาจะทำหน้าตาจริงจัง ไม่ได้พูดจาหวานหวิวอะไร แต่ซางหยูรู้สึกว่าเขาน่ารักมากจริงๆ
เหมือนเด็กผู้ชายที่เพิ่งจะมีความรัก
“นายไม่ชอบ งั้นฉันก็ห่างจากเขาหน่อยก็ได้” ซางหยูเอามันฝรั่งที่หั่นเสร็จแล้ววางไว้ในกะละมัง แล้วเอามันฝรั่งไปล้างน้ำเพื่อล้างแป้งมันที่เกาะอยู่บนผิวมันฝรั่งออกไป
เธอหยิบพริกหนุ่มออกมาล้างสะอาด ในตอนที่จะหั่นนั้นก็ถามเขาว่า “นายกินเผ็ดได้ไหม?”
“ได้สิ มะเขือเทศนี้หวานจัง” เสิ่นเผยซวนถือมะเขือเทศในมือไว้ ผิวมันมีสีอ่อนแดงนิดๆ ไม่คิดว่าจะหวานได้ขนาดนี้
ซางหยูหัวเราะ “นายอยู่ในเมืองคงไม่ได้กินมะเขือเทศแบบนี้แน่เลย มะเขือเทศแบบนี้สิสุกจริง ไม่เหมือนที่ซูเปอร์มาร์เก็ตขาย ด้านนอกแดง ด้านในอ่อน”
เสิ่นเผยซวนไม่ค่อยทำกับข้าวเอง และไม่ได้ตรวจสอบมะเขือเทศว่าแดงหรืออ่อนอะไรเลย แต่เขารู้สึกว่าซางหยูต้องพูดถูกอยู่แล้ว
“เธอจะกินไหม?” เสิ่นเผยซวนกัดมะเขือเทศไปอีกคำ ปากเคี้ยวอยู่แล้วถามเธอไป
ซางหยูก้มหน้าหั่นพริกต่อไป และพูดว่า “ลูกนี้น่ะเหรอ……”
เธอยังพูดไม่ทันจบ ก็เห็นมะเขือเทศยื่นมาข้างปากแล้ว เขาตั้งใจเอาด้านที่ยังไม่ได้กัดยื่นไปให้เธอ ซางหยูเงยหน้าขึ้น
เสิ่นเผยซวนยิ้ม “ตรงนี้ฉันยังไม่ได้กัด”
ซางหยูกัดริมฝีปากตัวเองเบาๆ ที่จริงเขาก็ไม่ได้พูดจาให้น่าหวั่นไหวอะไรหรอก แต่เธอกลับรู้สึกคัดจมูก แสบคอขึ้นมา
ทำไมเธอต้องร้องไห้ด้วย เป็นเพราะความรักนี้มันกะทันหันเกินไปเหรอ? หรือว่าเพราะน้อยใจ หรือเป็นเพราะความรู้สึกที่ถูกกดมานานระเบิดออกมาในตอนนี้
เธอบอกความรู้สึกในตอนนี้ไม่ออกจริงๆ น้ำตารื้นอยู่ตรงขอบตา
เสิ่นเผยซวนวางมะเขือเทศในมือลง ยื่นมือไปเช็ดน้ำตาให้เธอ “อย่าร้องสิ ต่อไปฉันจะดูแลเธอเอง”
เขาไม่พูดยังดี พอพูดแล้วซางหยูร้องไห้หนักกว่าเดิมอีก
เสิ่นเผยซวนรู้สึกลนลาน “ฉันพูดอะไรผิดไปหรือเปล่า?”
ซางหยูส่ายหน้า พูดสะอื้นว่า “ไม่หรอก แต่ฉันนึกถึงแม่ของฉันน่ะ”
เธอก้มหน้าลงเช็ดน้ำตา
เสิ่นเผยซวนเม้มปาก อยากจะปลอบใจเธอ แต่ก็ไม่รู้ว่าควรพูดอะไรดี ก็เลยโอบกอดตัวเธอไว้แทน แต่ก็กลัวว่าตัวเองจะทำให้เธอตกใจ
ในตอนที่เขากำลังลังเลนั้น ทันใดนั้นซางหยูก็กอดเอวเขาไว้ ซบหน้าลงในอ้อมกอดของเขา สะอื้นร้องไห้ต่อไป
เสิ่นเผยซวนตัวแข็งทื่อไปสักพัก ก็ถึงยื่นมือไปกอดเธอเอาไว้ ร่างกายของซางหยูสั่นกระตุกในอ้อมกอดเขา หัวใจเขาก็เหมือนถูกบีบรัดเอาไว้ รู้สึกเจ็บเป็นระยะ เขารู้สึกเห็นใจกับสิ่งที่ซางหยูต้องเจอ
“ตอนนั้นทำไมถึงไปล่ะ? ฉันจะกลับไปพร้อมเธอแน่ แต่เธอจากไปกะทันหัน ฉันไปตามหาเธอที่บ้านเก่า แต่ไม่เจอเลย ฉันเป็นห่วงเธอมากเลยนะ”
ซางหยูเงยหน้าขึ้นพรึ่บ “นายไปถึงบ้านเก่าฉันเหรอ?”
เสิ่นเผยซวนพยักหน้า
“แต่นายรู้ได้ยังไงว่าบ้านเก่าฉันอยู่ไหน?” ซางหยูลืมตาที่เปียกชุ่ม ในแววตานั้นมีความแปลกใจ
“ลืมแล้วเหรอว่าฉันทำอะไร? สืบหาที่อยู่เธอไม่ยากหรอกนะ?”
ซางหยูรู้แจ้งในทันที แม่เธอมีประวัติคดีติดตัว เขาอยากรู้เรื่องอะไร แค่ตรวจสอบก็เจอแล้ว
“ถ้านายอยู่กับฉัน จะส่งผลกระทบต่อนายไหม……”
“ไม่หรอก” เธอยังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกเสิ่นเผยซวนพูดตัดเสียก่อน
“ทางด้านอาชีพ ฉันเป็นผู้ช่วยนายไม่ได้ ฉันไม่มีตระกูลหรือครอบครัวที่ยิ่งใหญ่ และไม่มีพื้นหลังอะไร เป็นเพียงแค่คนที่ไม่มีอะไร” ซางหยูพูดอย่างผิดหวัง
เสิ่นเผยซวนอยากจะแสดงความสามารถออกมาทั้งหมด แต่การพึ่งพาคนอื่นไม่ใช่วิธีการของเขา
“เธอไม่เชื่อฉันเหรอ?” เสิ่นเผยซวนลูบผมเธอเบาๆ “อายุยังน้อย คิดเยอะขนาดนี้ไม่เหนื่อยบ้างเหรอ?”
ซางหยูพยักหน้าแรงๆ “ฉันเชื่อนายนะ”
พอเธอได้พูดความในใจออกมาทั้งหมดแล้ว ก็รู้สึกอารมณ์ดีมาก พอทำอาหารเสร็จก็ปาไปชั่วโมงกว่าแล้ว
เป็นอาหารง่ายๆมีพริกหนุ่มผัดมันฝรั่ง ผัดถั่วแขก สุดท้ายคือหัวไชเท้าดองรสเผ็ดเปรี้ยว นี่คือหัวไชเท้าที่ปลูกเองของนักเรียนคนหนึ่งของคุณยาย แล้วให้เธอมาน่ะ
เธอยังต้มข้าวโพดขาว และนึ่งข้าวสวยด้วย
“นายลองชิมนี่ดูสิ นุ่มมาก” ซางหยูยื่นข้าวโพดขาวให้เขา
เสิ่นเผยซวนรับมา แต่ไม่ได้กินเลยทันที และยังตั้งใจมองซางหยู เขาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “ซางหยู มีเรื่องหนึ่งที่ฉันต้องบอกกับเธอ”
