ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 1667

นินจาทั้งสี่คนของตระกูลฟูจิบายาชิ ต่างก็รู้สึกว่าคราวนี้สามารถฆ่าเย่เฉินได้ด้วยการโจมตีครั้งเดียวอย่างแน่นอน
และอิโตะ นานาโกะ ก็อกสั่นขวัญแขวน กลัวว่าจะเกิดเรื่องไม่คาดคิดขึ้นกับเย่เฉิน
สำหรับเธอแล้ว ต่อให้ตัวเองตายแล้ว ก็ไม่ยอมให้เย่เฉินได้รับบาดเจ็บเพื่อตัวเอง
ในขณะนี้ เย่เฉินถอยห่างจากที่เดิมออกไปหลายเมตรอย่างรวดเร็วในทันที ด้วยความเร็วที่เร็ว ทำให้นินจาทั้งสี่คนตกตะลึงจนตาค้าง!
ตัวของพวกเขาเองก็คือลงมือก่อนได้เปรียบก่อน จากเวลาที่เริ่มต้นเร็วกว่าเย่เฉิน
ที่สำคัญ ในมือพวกเขาทั้งหมดมีคะนุอิที่มีความยาวเกือบหนึ่งเมตร สิ่งนี้ทำให้ระยะการโจมตีของพวกเขาแข็งแกร่งขึ้นอย่างไม่ต้องสงสัย บนพื้นฐานทำให้พวกเขาสามารถพอที่จะได้เปรียบที่ลงมือก่อน และก็เร็วไปหนึ่งก้าว
ตามความเข้าใจของพวกเขา แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่ใครจะหนีไปได้ในชั่วพริบตาเดียวนี้
นี่ก็เหมือนกับว่า คนปกติไม่สามารถที่จะหลบกระสุนที่เขายิงมาได้!
แต่ทว่า เย่เฉินดันทำได้!
ในเวลาเดียวกันกับที่เย่เฉินถอยหลังอย่างรวดเร็ว ยันต์ฟ้าร้องก็เก็บอยู่ในกระเป๋าแล้ว ต่อจากนั้น ทั้งมือซ้ายและมือขวาก็มีมีดคุไนโผล่ออกมาสองเล่ม และพุ่งไปในทั้งสี่คนที่อยู่ตรงหน้าอย่างรวดเร็ว บนท้องฟ้าคนนั้น และคนที่อยู่ข้างหน้าคนนั้น!
เมื่อทั้งสองได้ยินเสียงมีดคุไนพุ่งทะลุทะลวงอากาศ เห็นแสงแวบที่โบยบินด้วยความเร็วสูงอย่างฉับพลัน ต่างก็เตือนซึ่งกันและกันว่า: “ระวัง!”
ต่อจากนั้น ทั้งสองกำลังจะหลบไปด้านข้างอย่างรวดเร็ว ต่างคนต่างก็รู้สึกว่าเจ็บปวดรวดร้าวในหัวใจอย่างฉับพลัน
คนที่ลอยขึ้นไปในอากาศคนนั้น ตกลงลงมาอย่างรวดเร็วในทันที และคนที่พุ่งเข้าหาเย่เฉินก่อนคนนั้น ก็คุกเข่าลงกับพื้นในทันที!
สองที่อยู่ด้านบนทั้งซ้ายและขวานั้น ตกใจกลัวกับสถานการณ์ที่อยู่ข้างหน้า!
ใครจะคิดว่า การเคลื่อนไหวของคนคนนี้จะรวดเร็วขนาดนี้ เหนือพวกเขาไปขั้นหนึ่งโดยสิ้นเชิง
เดิมทีเป็นแนวป้องกันที่มีความมั่นใจเต็มเปี่ยมทั้งสี่คน คาดไม่ถึงว่า แม้แต่ปลายผมของอีกฝ่ายก็ยังไม่ได้แตะ ทางด้านของตัวเองก็สูญเสียไปอีกสองคน!
ภายใต้สถานการณ์นี้ ทั้งสองต่างก็รู้ว่า ล้วนไม่มีโอกาสที่จะชนะแล้ว โจมตีต่อไปอย่างสุ่มสี่สุ่มห้า นอกจากตายแล้ว ก็ไม่มีทางเลือกอื่น
ดังนั้น ทั้งสองต่างก็สบตากันซึ่งกันและกัน ต่อจากนั้นร่างก็หยุดกะทันหัน ในเวลาเดียวกันก็หยิบลูกบอลขนาดเท่าลูกปิงปองออกจากกระเป๋า และกระแทกลงกับพื้นอย่างกะทันหัน
ต่อจากนั้น ลูกบอลก็ระเบิดออกมาด้วยแสงที่ส่องประกายอย่างฉับพลัน ก็จุดทั้งควันสีดำทั้งควันหนาขึ้นมาอย่างฉับพลัน ทั้งสองคนใช้ประโยชน์ที่กำบังจากควันทั้งสองนี้ และหันหลังก็หนีไป
เย่เฉินแสยะยิ้ม หยิบมีดคุไนสองเล่มสุดท้ายออกจากซองหนังวัวอย่างใจเย็น และเหวี่ยงไปที่หมอกสีดำทั้งสองอย่างกะทันหัน
อันที่จริงทั้งสองคนในเวลานี้หนีไปไกลแล้ว แต่คาดไม่ถึงว่า หลังหัวยังมีเสียงทะลุทะลวงอากาศดังมา ที่สำคัญความเร็วของการทะลุทะลวงอากาศนั้นเร็วมาก แทบจะเหลือช่วงเวลาพริบตาเดียวให้พวกเขาเท่านั้น!
ชั่วพริบตาเดียวนี้ มีเพียงความคิดเดียวในหัวของทั้งสอง: ตัวเองตายแน่!
ตามที่คาดการณ์ไว้!
มีดคุไนทั้งสอง แทงเข้าที่หลังของทั้งสองตามลำดับ
พิษที่เคลือบอยู่บนใบมีดแพร่กระจายอย่างรวดเร็ว และทั้งสองคนเสียชีวิตในทันที!
ในเวลานี้ ฟ้าร้องคลุมเครือบนท้องฟ้ายังคงดำเนินต่อไป
ดังนั้น เรื่องราวที่เกิดขึ้นกับอิโตะ นานาโกะในลานบ้านแห่งนี้ จึงไม่ได้รบกวนคนอื่นในคฤหาสน์
เมื่อเห็นว่าคนทั้งหกคนนี้เสียชีวิตอย่างสมบูรณ์ เย่เฉินก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก และในขณะนี้ อิโตะ นานาโกะที่อยู่ไม่ไกลจากเขา ก็มองเขาด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตา