หลินซินเหยียนให้เธอรอก่อน “ฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับจิ่งห้าว”
ฉินยาเดินหันตัวออกจากห้องไป ก่อนจะใช้มือปิดประตูเอง
จงจิ่งห้าวช่วยเธอถือชายกระโปรง เพื่อให้เธอนั่งลงบนโซฟา พลางถาม “มีอะไรจะพูดกับฉันเหรอ？”
หลินซินเหยียนยื่นมือมาโอบคอของเขา เพื่อให้เขามองตัวเอง
ระยะทางใกล้ขนาดนี้ ลมหายใจก็ปนกัน จงจิ่งห้าวใช้มือทั้งสองโอบเอวของเธอ พลางมีแววตาเปล่งประกายออกมา จากนั้นก็เข้าใกล้หูของเธอ พลางถาม “อยากพูดอะไรกับฉันเหรอ？”
เขาเข้าใกล้เกินไป หลินซินเหยียนใบหน้าร้อนขึ้นมา ตอนที่กำลังจะเปิดปาก แต่ริมฝีปากอุ่นทั้งสองก็ถูกปิดเอาไว้
เธอค่อยๆ หลับตาลง จากนั้นขนตาที่งามงอนก็สั่นไหวบริเวณใบหน้าของเขาเล็กน้อย เธอรู้สึกถึงลมหายใจของเขา หลินซินเหยียนไม่ได้ขยับ จากนั้นก็ปล่อยให้ความอบอุ่นของริมฝีปากเขากดเอาไว้
หลินซินเหยียนเองก็ตอบรับเขา จากนั้นสักพัก จงจิ่งห้าวก็ปล่อยเธอ พลางสบตากัน หลินซินเหยียนเห็นรอยลิปสติกบนริมฝีปากเขา พลางยื่นมือมาแตะริมฝีปากเขา “วันนี้ฉันมีความสุขมาก”
“เพราะแต่งงานกับฉันเหรอ？” จงจิ่งห้าวตั้งใจทำเหมือนไม่เข้าใจความหมายของเธอ และรู้ว่าเธอเหมือนถึงเรื่องของตระกูลเหวิน
ท่าทีที่หลินซินเหยียนเช็ดริมฝีปากของเขานั้นมันชะงักไป เพราะรู้ว่าเขาตั้งใจ เธอเองก็ตั้งใจใช้นิ้วกดปากของเขา พลางพูด “หลงตัวเองให้น้อยๆ หน่อย ฉันไม่ได้อยากแต่งงานกับคุณขนาดนั้นหรอก……”
เธอยังไม่ทันพูดจบ จงจิ่งห้าวก็จับมือของเธอ พลางกดลงบนโซฟา แล้วเอาตัวลงไปทับ เขาเอามือวางอยู่บนตัวของเธอ เพื่อจะได้ไม่กดลงบนท้องของเธอ พลางขมวดคิ้ว “ไม่อยากแต่งให้ฉัน แล้วจะแต่งกับใครเหรอ？”
หลินซินเหยียนเองก็ไม่หลบตา พลางมองเขาตรงๆ “ฉันอยากแต่งให้พ่อของลูกของฉัน ฉันอยากแต่งงานกับคนที่เซอร์ไพรส์ฉัน ฉันอยากแต่งกับชายที่ชื่อจงจิ่งห้าว……”
จงจิ่งห้าวยิ้มด้วยความหม่นหมอง พลางยื่นมือไปบีบจมูกเธอ “ยังไม่ตกกลางคืนเลย จะเริ่มยั่วยวนฉันแล้วเหรอ？”
“ใครยั่ว……”
ก็อกๆ ——
ในตอนนั้นประตูถูกเคาะ ตัดบทคำพูดของหลินซินเหยียน เธอเลยผลักเขา “มีคนน่ะ”
จงจิ่งห้าวปล่อยเธอ ก่อนจะช่วยเธอจัดแจงชุดเจ้าสาว แล้วก็จุ๊บบนหน้าผากเธอ ก่อนจะลุกขึ้นไปเปิดประตู
เสิ่นเผยซวนยืนอยู่ที่ประตู เมื่อเห็นจงจิ่งห้าว เลยมองเข้าไปข้างใน
“มีธุระอะไรเหรอ？” จงจิ่งห้าวมองแววตาของเขา เหมือนกับว่ามีเรื่องอะไรจะพูดกับหลินซินเหยียน แต่ยังห้ามเอาไว้ พลางถาม “ทำไม บอกฉันไม่ได้เหรอ？”
เสิ่นเผยซวนส่ายหัว “ไม่ใช่ ฉันมาหาคุณนะ ทุกคนกำลังรอคุณอยู่”
งานแต่งงานของเขามีคนรับผิดชอบจากลูกบริษัทมากมายอยู่ด้วย เขายังไม่ได้ไปทักทายเลย
จงจิ่งห้าวพยักหน้า
พลางมองไปทางหลินซินเหยียนแล้วพูด “เดี๋ยวเจอกันนะ”
หลินซินเหยียนพูด “ไปกันเถอะ”
เมื่อจงจิ่งห้าวไป เสิ่นเผยซวนก็เดินเข้ามา จากนั้นก็ให้คนตรวจกล้องวงจรปิด หาคนส่งของขวัญเจอแล้ว แต่ว่าไม่ได้บอกหลินซินเหยียนกับบอกเธอว่า “ยังหาคนที่ส่งของขวัญไม่ได้ น่าจะเป็นของขวัญธรรมดาๆ นี่แหละ”
หลินซินเหยียนพยักหน้า ถึงอย่างไรก็ไม่ใช่ของอันตรายอะไร เธอเลยไม่ได้สนใจ
“งั้นฉันไปทำธุระแล้วนะ” พูดจบเสิ่นเผยซวนก็เดินออกไป
ฉินยามาช่วยเธอเปลี่ยนชุดร่วมงาน
ชุดที่ใช้ในงานนั้นเป็นสีแดง และก็เป็นชุดที่ตัดสำหรับเธอโดยเฉพาะ แต่ไม่ได้ยาวเหมือนชุดเจ้าสาว ความยาวถึงข้อเท้านั้นมันสะดวกกว่าเยอะ และก็ไม่ต้องใส่รองเท้าส้นสูงด้วย
เมื่อเปลี่ยนชุดเสร็จ ฉินยาก็ช่วยเธอเอาผ้าคลุมออก หลังจากที่เอาผ้าคลุมผมออกแล้วทรงผมกับชุดก็เข้ากันดี มันเป็นอีกความรู้สึกหนึ่ง มันดูเรียบง่าย และสวยงามไปอีกแบบ
“พวกเขาสองคนล่ะ？”
หลินซินเหยียนถาม
ฉินยาพูด “อยู่ห้องข้างๆ นี่เอง”
หลินซินเหยียนพยักหน้า “เดี๋ยวคุณเดินตามฉันมาเถอะ”
“เดี๋ยวสามีคุณจะพาคุณไปเจอคนอีกมากมาย ฉันตามไปด้วยจะไม่เหมาะ”
ฉินยารู้ความเหมาะสมดี วันนี้เป็นงานแต่งงานของเธอ เพิ่งจะเข้ามาในห้องก็เห็นจงจิ่งห้าวคุยกับคนมากมาย แล้วยังบอกว่าอยากเจอหลินซินเหยียนอีก เธอตามมาด้วยมันไม่เหมาะสมอย่างแน่นอน
“ไม่มีอะไรไม่เหมาะสมหรอก คุณเป็นเพื่อนของฉัน” หลินซินเหยียนให้เธอไปด้วยนั้นมันมีความตั้งใจอยู่
