ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 1632

อย่างไรก็ตาม เมื่ออาวุธสมัยใหม่ถูกพัฒนาให้ดีขึ้นเรื่อยๆ ทำให้อาวุธลับเหล่านั้นค่อยๆหายไปจากประวัติศาสตร์
แต่คาดคิดไม่ถึงเหมือนกันว่านินจาของญี่ปุ่นยังใช้อาวุธลับพวกนี้อยู่
ในขณะที่เขาขยับพื้นรองเท้า เย่เฉินก็ตระหนักได้ทันที ผู้ชายคนนี้กำลังเตรียมจะดีดมีดสั้นที่อยู่ในรองเท้าออกมา
และหัวรองเท้าของเขาได้เลื่อนตัวSไปแล้วแปดสิบเปอร์เซ็นต์ ถ้าเขาเลื่อนไปในทิศทางที่ถูกต้องอีกเพียงแค่หนึ่งเซนติเมตร มีดสั้นที่ซ่อนอยู่ใต้รองเท้าก็จะดีดออกมาจากหัวรองเท้าทันที!
ในเวลานี้ฟูจิบายาชิโอตะได้ตัดสินใจแล้ว ถ้าเขามีโอกาสลงมือที่เหมาะสม เขาจะใช้มีดคุไนสองเล่มดึงดูดความสนใจของอีกฝ่าย เมื่อความสนใจทั้งหมดของเย่เฉินมาอยู่ที่มีดคุไน เขาจะใช้มีดสั้นในรองเท้านินจาจู่โจมเขาทันที
เมื่อถึงเวลานั้น ฉันจะโจมตีทั้งบนและล้าง มีดทั้งสี่เล่มจู่โจมพร้อมกัน ถ้าเย่เฉินได้รับบาดเจ็บจากมีดเล่มหนึ่งจากมีดทั้งสี่เล็มนี้ เขาจะต้องตายอย่างแน่นอน!
ถึงแม้ว่าทากาฮาชิมาจิเคยบอกไว้ อย่าพึ่งฆ่าเย่เฉินในตอนนี้ แต่เขารู้สึกว่าตอนนี้เย่เฉินกำลังคุกคามความปลอดภัยในชีวิตของตัวเองอยู่ ตอนนี้เขาไม่สนใจคำพูดของทากาฮาชิมาจิแล้ว เรื่องสำคัญที่สุดในตอนนี้คือต้องกำจัดเย่เฉินก่อน!
หลังจากตัดสินใจได้แล้ว เขาก็เริ่มดึงดูดความสนใจของเย่เฉินทันทีและพูดว่า:”คุณครับ คุณยังมีคำถามอะไรอีกไหม คุณถามมาได้เลย ฉันจะบอกความจริงทุกอย่างที่ฉันรู้!”
เย่เฉินพยักหน้าและถาม:”พวกคุณสี่คนเป็นนินจาที่แข็งแกร่งที่สุดของทากาฮาชิมาจิใช่ไหม?”
“ใช่ครับ”
เย่เฉินขมวดคิ้วและพูดด้วยความดูถูกดูแคลนว่า:”ฉันคิดว่าพวกคุณสี่คนกระจอกมากๆ ความสามารถของคุณคือการขว้างมีดบินใช่ไหม? แต่คุณขว้างได้ไม่แม่นเลย ความสามารถของคุณแค่นี้ถ้าอยู่ในประเทศจีน ออกไปแสดงศิลปะบนถนนก็คงไม่มีใครอยากดู คุณทำอะไรก็ช้ากว่าคนอื่นเสมอ”
ฟูจิบายาชิโอตะรู้สึกอับอายขายขี้หน้าและพูดทันที:”คุณพูดไร้สาระ! มีดคุไนของฉันแม่นยำมากๆ ในรัศมีหนึ่งร้อยเมตร และสามารถแทงโดนปีกของแมลงวันที่กำลังบินอยู่ได้!”
เย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้ม:”คุณเก่งขนาดนั้นเลยเหรอ?”
ฟูจิบายาชิโอตะกล่าวอย่างเคร่งขรึม:”แน่นอน! ถ้าคุณไม่เชื่อ ฉันจะโชว์ให้คุณดู!”
เย่เฉินยิ้มอย่างดูถูก:”เอาเลย คุณเริ่มโชว์ได้เลย”
ฟูจิบายาชิโอตะกัดฟันตัวเองและเขาก็ตระหนักได้ว่านี่เป็นโอกาส เขายิ้มเยาะเย้ย:”ได้!ถ้าอย่างงั้นคุณก็ดูให้ดีๆละกัน!”
เมื่อพูดจบ จู่ๆเขาก็สะบัดมือทั้งสองข้าง มีดคุไนสองเล่มพุ่งไปที่เย่เฉินทันที!
หลังจากนั้น เขาถูพื้นรองเท้ากับพื้นเล็กน้อย ก็มีมีดสั้นสองเล่มพุ่งออกมาจากหัวรองเท้าทันที!
ฟูจิบายาชิโอตะไม่รอช้า รีบยกเท้าขึ้นมาและแตะไปที่เย่เฉินทันที!
ใบหน้าของเย่เฉินแสดงความดูถูกเหยียบหยามออกมา และเย่เฉินได้ระแวดระวังการโจมตีของเขามาตั้งแต่แรกแล้ว
แต่เย่เฉินก็ไม่ได้ขยับ เขาเพียงดีดนิ้วสองครั้ง และปล่อยพลังลมปราณสองอันที่มองไม่เห็นด้วยตาเปล่าออกมา กระแทกมีดคุไนสองเล่มที่พุ่งตรงเข้ามาหาเขาให้โค้งออกไป
หลังจากนั้น มีดคุไนสองเล่มก็ถูกกระแทกจนโค้งออกไป เล่มหนึ่งพุ่งไปทางด้านซ้าย ส่วนอีกเล่มพุ่งไปทางด้านขวา และพุ่งผ่านข้างๆร่างกายของเย่เฉินไป!
เมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น ทำให้ฟูจิบายาชิ โอตะตกใจจนหน้าขาวซีด ในเวลานี้ ความหวังของเขาทั้งหมดอยู่ที่มีดสั้นในรองเท้านินจา!
หลังจากสายลมพัดผ่าน เท้าของเขาก็เตะมาถึงด้านหน้าของเย่เฉิน
เย่เฉินมีสีหน้าที่สงบและจู่โจมอย่างรวดเร็วด้วยมือเพียงข้างเดียว และคว้าข้อเท้าของเขาไว้แน่น
ฟูจิบายาชิโอตะมองเห็นมีดสั้นของตัวเอง อยู่ห่างจากร่างกายของเย่เฉินเพียงแค่นิดเดียว แต่มือของเย่เฉินมีพละกำลังที่แข็งแกร่งมาก ทำให้ตัวเองไม่สามารถขยับเข้าไปใกล้เขาได้อีกเลย!
ในเวลานี้ เย่เฉินยิ้มอย่างเยาะเย้ยและพูดอย่างดูถูก:”ในเมื่อคุณชอบใช้มีดสั้นทำร้ายคนอื่น งั้นฉันจะทำตามที่คุณต้องการ ทำให้คุณมีจุดจบของชีวิตที่สมบูรณ์!”
ฟูจิบายาชิโอตะตกใจสุดขีดและพูดอ้อนวอนว่า:”อย่า! ฉันขอร้อง…”
ทันทีที่เขาพูดจบ เขาก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่มาจากข้อเท้าและเข่าของเขา!
หลังจากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงกร๊อบแกร๊บ จากนั้นฟูจิบายาชิโอตะก็เห็นน่องของตัวเอง เพราะหัวเข่าของตัวเองถูกหักและน่องก็ถูกพับไปข้างหน้า!
ปรากฏว่าเย่เฉินใช้มือเพียงข้างเดียวหักกระดูกข้อเข่าของเขา ทำให้น่องและข้อเข่าหักออกจากกัน!
เขาถูกความเจ็บปวดทรมานจนเกือบจะเสียสติ เขาเปิดปากและตะโกนอย่างบ้าคลั่ง:”อ้า!!!”
วินาทีต่อมา เสียงของเขาก็หยุดลงอย่างกะทันหัน
มีดสั้นที่อยู่ในรองเท้านินจาของเขา ตอนนี้มันได้แทงเข้าไปในปากของเขา และปลายมีดสั้นที่มีเลือดติดอยู่ ได้แทงทะลุออกมาจากท้ายทอยของเขา!