หลินซินเหยียนตอบอืมทีหนึ่ง ถามว่า “อะไรคะ?”
“คุณกะจะกอดผมอยู่อย่างนี้งั้นหรอ?” จงจิ่งห้าวกะพริบตา ขนตาหนาค่อยๆสั่นไหว นัยน์ตาซ่อนประกายไฟประปราย
“ไม่ชอบให้ฉันกอดคุณหรอ?” หลินซินเหยียนแกล้งทำเป็นไม่เข้าใจความหมายของเขา
จงจิ่งห้าวโอบเอวของเธอ ไม่กล้าออกแรงมากเกินไป เพียงแค่โอบเบาๆ “เรามาทำอย่างอื่นกันเถอะ”
หลินซินเหยียนถาม “ทำอะไรคะ?”
“ทำเรื่องที่สามีภรรยาชอบทำกัน” เขาแนบชิดติดกับผ้าบางๆ พัวพันอยู่ตรงเอวของหลินซินเหยียน
หลินซินเหยียนแหงนหน้าขึ้น พูดว่า “ฉันชอบคุณที่ปกติหน่อย”
จงจิ่งห้าว “……”
ทั้งๆที่เธอยั่วยวนเขาก่อน จบกัน ตอนนี้กลับไม่ให้เขาทำอะไร
ตั้งใจทำให้เขารู้สึกอึดอัดสินะ?
อีกอย่าง ทำเรื่องที่สามีภรรยาทำกัน แบบนั้นไม่ปกติหรอ?
หลินซินเหยียนลุกขึ้นไปนั่งอีกฝั่ง “คุณไปอาบน้ำนอนเถอะ”
จงจิ่งห้าวเอนตัวลงไม่ลุก พูดนิ่งๆ “คุณไม่รังเกียจที่ตัวผมมีกลิ่นเหงื่อไม่ใช่หรือไง?”
“ถ้าคุณไม่รังเกียจที่จะไม่สบายตัว สามารถนอนหลับสนิทบนเตียงได้ ฉันก็ไม่รังเกียจค่ะ” หลินซินเหยียนดึงผ้าห่มบางๆที่อยู่ใต้ร่างเขา เตรียมที่จะนอน
จงจิ่งห้าวลุกขึ้นนั่ง มองเธอครู่หนึ่ง “ผมนอนไม่หลับ ไม่ใช่เพราะไม่ได้อาบน้ำหรอกนะ”
หลินซินเหยียนแกล้งไม่ได้ยิน บอกกับเขาว่า จงฉีเฟิงกับเฉิงยู่เวินมาแล้ว
จงจิ่งห้าวตอบอืมทีหนึ่ง ลุกขึ้นไปอาบน้ำ
หลินซินเหยียนไม่ได้หลับ รอเขาออกมา
ผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมงกว่า ประตูห้องอาบน้ำเปิดออก บนตัวจงจิ่งห้าวคลุมผ้าเช็ดตัวสีขาวหนึ่งผืน หลินซินเหยียนลงมาช่วยหยิบชุดนอนให้เขา
จงจิ่งห้าวปฏิเสธ “ผมไม่ใส่”
หลินซินเหยียน “……”
มองเขาบนลงล่างรอบหนึ่ง “คุณจะนอนแบบนี้หรอ?”
จงจิ่งห้าวพยักหน้า
หลินซินเหยียน “……”
“คุณเตรียมตัวหน้าไม่อายใช่มั้ย?” ผู้ชายคนนี้จริงๆเลย
ทำให้เธอไม่รู้จะทำยังไงเลย
“ผมอยู่ต่อหน้าคุณ เคยอายตั้งแต่เมื่อไหร่?” ขณะพูดเขาก็เอื้อมมือไปลูบท้องของหลินซินเหยียน “ผมอาย คุณจะท้องได้ยังไง?”
หลินซินเหยียน “……”
เธอโยนชุดนอนไปบนเตียง “คุณอยากใส่ไม่ใส่ก็ตามใจ”
พูดจบนั่งลงบนเตียง หน้าตาเย็นชา แกล้งทำเป็นโกรธ
จงจิ่งห้าวเดินเข้ามา ก้มหน้ามองเธอ “คุณโกรธหรอ?”
หลินซินเหยียนหันหน้าไปมอง ยังคงนิ่งเงียบต่อไป
“ตกลง ผมใส่” จงจิ่งห้าวหยิบชุดนอนขึ้นมา ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ “คุณช่วยผมดึงผ้าเช็ดตัวออกนะ?”
หลินซินเหยียน “……”
“หน้าไม่อายอุบ——”
เธอยังไม่ทันพูดจบ ก็ถูกเขาใช้ปากปิดเอาไว้
จงจิ่งห้าวจูบเธอเบาๆ และถามว่า “โกรธจริงๆหรอ?”
หลินซินเหยียนตอบ “ฉันบอกว่าจริง คุณจะง้อฉันให้ดีใจมั้ย?”
เขาตอบโดยไม่ต้องคิด “ง้อ”
ไม่รอให้หลินซินเหยียนตอบมาอีก เขาเดินไปที่หน้าตู้เสื้อผ้า หยิบชุดนอนของหลินซินเหยียนออกมา
หลินซินเหยียนมองเขา ถามอย่างสงสัย “คุณหยิบชุดนอนของฉันมาทำอะไร?”
“ผมจะสวม”
หลินซินเหยียนจินตนาการภาพเขาสวมสายเดี่ยวไม่ออกว่าจะเป็นอย่างไร แต่ว่าแค่คิดก็ขำแล้ว อดยิ้มออกมาไม่ได้ “อย่ามากวน ทำฉันเสียหมด”
“คุณยิ้มแล้ว” จงจิ่งห้าวเดินเข้ามา
หลินซินเหยียนหยิบชุดนอนในมือของเขาออก “ฉันไม่ได้โกรธแต่แรกแล้วค่ะ”
“งั้นคุณหลอกผมงั้นหรอ?” จงจิ่งห้าวเลิกคิ้ว
หลินซินเหยียนรีบอธิบาย “ฉันไม่ได้ตั้งใจ ก็คุณ…”
“ผมไม่สน ผมจะลงโทษคุณ” เขาอุ้มเธอพันเข้าไปในผ้าห่ม ไม่นานก็โยนชุดนอนของเธอออกมา
หลินซินเหยียนแนบชิดกับผิวหนังที่ร้อนผ่าวของเขากัดริมฝีปากล่างเอาไว้
เพราะว่าเธอกำลังตั้งครรภ์ เขาเลยยับยั้งชั่งใจ
ค่ำคืนที่ยาวนานกับความรักที่ลึกซึ้ง
……
แสงอรุณค่อยๆเปิดม่านออก แสงแดดในฤดูร้อนมักจะโผล่มาเช้ามาก ผ่านช่องว่างของม่านทะลุเข้ามาในห้อง
จงจิ่งห้าวรู้สึกว่าในอ้อมกอดว่างเปล่า เอื้อมมือไปลูบๆ ข้างๆก็ว่างเปล่า แม้แต่ความอุ่นก็ไม่มีแล้ว เขาลืมตาขึ้น ข้างๆตนเองไม่มีคนอยู่แล้ว
หลินซินเหยียนตื่นนอนเช้ามาก คนในบ้านหลายคน ในฐานะที่เธอเป็นคุณผู้หญิง ตื่นสายไม่ดีนัก แม้ว่าจงจิ่งห้าวจะไม่ได้กล่าวถึงเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้น แต่ว่าเธอรู้ สองสามวันนี้เขาจะต้องเหนื่อยมากแน่ๆ ดังนั้นตอนตื่นเลยเสียงเบามาก กลัวจะทำให้เขาตื่น อยากให้เขาหลับต่ออีกสักพัก
ตอนนี้ป้าหยูหมดหน้าที่ในครัวแล้ว อาหารเช้าล้วนเป็นคุณน้าหวางเป็นคนทำ ป้าหยูรับผิดชอบงานบ้านบางส่วน
วันนี้หลินซินเหยียนก็มาช่วยในครัวเหมือนกัน ในบ้านคนมากขึ้น กับข้าวที่ต้องเตรียมก็เพิ่มมากขึ้น ถ้าคนเดียวจัดเตรียมจะต้องยุ่งมากแน่ๆ
7โมงตรง อาหารเช้าปกติก็เตรียมเสร็จแล้ว ทุกคนค่อยๆทยอยตื่นนอน ทุกครั้งจะเป็นจงเหยียนซีตื่นสายที่สุด เด็กหญิงน้อยชอบนอนขี้เกียจนิดหน่อย
หลินซินเหยียนเดินออกมา ไม่เห็นจงจิ่งห้าว ในใจคิดว่าเขาน่าจะยังไม่ตื่น เมื่อคืนเขาหลับลึกมาก สองสามวันนี้อยู่ข้างนอกจะต้องพักผ่อนไม่พอแน่ๆ
เธอไปดูลูกสาว ขดตัวขี้เกียจอยู่บนเตียงยังไม่ตื่น ผมยุ่งรุงรัง
“ตื่นมากินข้าวได้แล้ว” หลินซินเหยียนหาชุดให้เธอ วางไว้บนเตียง “ตื่นได้แล้ว หม่ามี๊สวมเสื้อให้หนู”
“หนูไม่ใส่ แล้วก็ไม่กินค่ะ” ขณะพูดเธอก็เอาตัวเองมุดอยู่ในผ้าห่มไม่ออกมา
หลินซินเหยียนไปดึงผ้าห่ม เธอยิ่งคลุมตัวแน่นขึ้นไปอีก
จงเหยียนเฉินยืนอยู่ข้างประตู “หม่ามี๊เลิกเรียกเธอได้แล้ว อีกเดี๋ยวหิวแล้ว หม่ามี๊ไม่เรียกเธอตื่น เธอก็ตื่นเองครับ”
หลินซินเหยียนหันไปมองลูกชาย “นายล้างหน้าแปรงฟันเสร็จแล้วหรอ?”
จงเหยียนเฉินพยักหน้า
หลินซินเหยียนรู้สึกจนใจกับลูกสาว เลยปล่อยให้เธอนอนไป
เธอออกมาจากห้อง ผลักเปิดประตูห้องนอนแล้วเดินเข้าไป เห็นคนบนเตียงยังหลับอยู่ เธอไม่ได้ปลุกหาเขาเป็นอย่างแรก แต่เข้าไปในห้องอาบน้ำ หยิบชุดที่เขาถอดออกเอามาคัดแยก สูทต้องเอาไปซักแห้ง เสื้อผ้าด้านในซักน้ำในบ้าน
จงจิ่งห้าวตื่นแล้วไม่ได้หลับอยู่ เพียงแค่ยังไม่ลุก สองสามวันนี้เขาไม่ค่อยได้นอนเลยจริงๆ เมื่อคืนหลับสบายมาก ได้ยินเสียงประตูดังนึกว่าเธอจะมาเรียกตัวเอง สรุปไม่ได้ยินเสียงเรียก
เขาลุกขึ้นเดินไปที่หน้าประตูห้องอาบน้ำ เห็นเธอกำลังจัดเก็บเคาน์เตอร์ล้างหน้า เขาเดินเข้ามา กอดเธอจากด้านหลัง “พวกนี้ให้คนใช้ทำ หรือให้ป้าหยูทำสิ”
“ในบ้านคนเยอะ พวกเธาก็ยุ่งมาก บ้านตั้งใหญ่ ทุกวันต้องเช็ดรอบหนึ่ง ไม่อย่างนั้นจะมีฝุ่น ห้องข้างบนข้างล่างก็ต้องเก็บกวาด อีกอย่างทำอะไรสักหน่อยก็ดีเหมือนกัน ฉันก็อยากจะออกกำลังอย่างเหมาะสม ไม่อย่างนั้นถึงตอนนั้นจะคลอดลำบาก”
เธอหันหน้ามา มองที่เขา “ทำไมไม่นอนอีกสักหน่อยล่ะคะ ฉันเห็นคุณหลับสนิทเลยไม่ได้ปลุก”
จงจิ่งห้าวเอาคางเกยไหล่ของเธอ “นอนหลับพอแล้วล่ะ ถ้างั้นหาคนใช้เพิ่มอีกสักคนมั้ย?”
“ไม่ต้องหรอก วันนี้ยังออกไปอีกมั้ยคะ?” หลินซินเหยียนถาม
คนใช้สองคนกำลังพอดีแล้ว
ในบ้านมีคนนอกมากไปจะไม่ค่อยสะดวก และก็ไม่ใช่ทุกคนที่หามาจะเหมาะสม
“ออกไป แต่ว่าสายหน่อยไม่เป็นไร” เขาหยิบผ้าเช็ดกระจกในมือหลินซินเหยียนมา “ผมช่วยคุณเช็ด”
หลินซินเหยียนไม่ให้เขา “ฉันไม่เช็ดแล้ว คุณไปล้างหน้า อาหารเช้าทำเสร็จแล้ว คุณกลับมา ก็ต้องไปทักทายคุณพ่อกับคุณลุงสักหน่อย จะเอาแต่อยู่ข้างบนไม่ลงไปไม่ได้นะ”
จงจิ่งห้าวจุ๊บแก้มเธอทีหนึ่ง พูดว่า “ผมเชื่อฟังคุณ”
เขาล้างหน้าแปรงฟัน หลินซินเหยียนก็เดินออกมา ขณะนั้นเอง โทรศัพท์ที่จงจิ่งห้าววางไว้บนโต๊ะตรงหัวเตียงก็ดังขึ้น หลินซินเหยียนหยิบขึ้นมา บนหน้าจอแสดงเป็นเบอร์ที่ไม่ได้บันทึกชื่อ เธอไม่ได้รับ แต่หยิบขึ้นมา เดินไปที่หน้าประตูห้องอาบน้ำยื่นให้จงจิ่งห้าว “โทรศัพท์คุณดังน่ะ”
จงจิ่งห้าวกำลังล้างหน้าอยู่ พูดว่า “คุณช่วยรับให้ผมหน่อย”
หลินซินเหยียนกดปุ่มรับสาย รับสายโทรศัพท์
