ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 1615

ภายใต้การวางแผนจัดการบริหารของเว่ยเลี่ยง สายการผลิตของบริษัทผลิตยาโคบายา ได้ผลิตผลิตภัณฑ์ยากระเพาะเก้าเสวียนสำเร็จรูปออกมา
เย่เฉินมาถึงที่ฐานที่ผลิตของโตเกียวในเขตชานเมืองของโตเกียว ทำการตรวจสอบคุณภาพเป็นด้วยตัวเอง หลังจากที่แน่ใจยากระเพาะเก้าเสวียนที่ผลิตใหม่ ไม่ได้แตกต่างกับอะไรกับที่ผลิตในจินหลิง ก็สั่งการเว่ยเลี่ยง: “เว่ยเลี่ยง นายต้องมั่นใจรักษาความเร็วของสายการผลิตในโตเกียวตอนนี้ ทำงานล่วงเวลาและผลิตล่วงเวลา คนหยุดเครื่องจักรไม่หยุด ต้องผลิตผลิตภัณฑ์สำเร็จรูปจำนวนมากออกมาอย่างรวดเร็วในปริมาณที่มาก”
“ได้ครับอาจารย์เย่!”เว่ยเลี่ยงพยักหน้าทันที และถามว่า: “ใช่แล้วอาจารย์เย่ งั้นยากระเพาะเก้าเสวียนของพวกเรา จะออกสู่ตลาดในญี่ปุ่นอย่างเป็นทางการเมื่อไหร่?”
เย่เฉินพูดว่า: “ไม่รีบร้อนออกสู่ตลาดอย่างเป็นทางการ พวกเรายังจะต้องแก้จุดบกพร่องสายการผลิตในโยโกฮามากับนาโงยะและโอซาก้าออกมา ต่อจากนั้นสะสมผลิตภัณฑ์สำเร็จรูปจำนวนหนึ่ง ในเวลาเดียวกันยังต้องเตรียมโฆษณาในประเทศญี่ปุ่นด้วย ให้ทั่วทั้งประเทศญี่ปุ่น ถึงขนาดผู้บริโภคทั่วทั้งเอเชียก็รู้ว่ายากระเพาะเสี่ยวหลินได้รับการอัปเกรดอย่างสมบูรณ์แล้ว เปลี่ยนชื่อเป็นยากระเพาะเก้าเสวียนและใบสั่งยาก็ได้รับการปรับปรุง มีผลอย่างน้อยสิบเท่าของก่อนหน้านี้ รอหลังจากที่แคมเปญเสร็จสิ้นค่อยเริ่มขาย”
เว่ยเลี่ยงรีบพูดว่า: “ได้ครับอาจารย์เย่ รอหลังจากที่สะสางสายการผลิตเสร็จ ผมก็จะเริ่มโปรโมตสิ่งต่างๆในทันที”
เย่เฉินตอบอือคำหนึ่ง และพูดว่า: “ในเมื่อทางนี้ทดลองผลิตประสบความสำเร็จแล้ว งั้นพรุ่งนี้พวกเราก็มุ่งหน้าไปที่โยโกฮามาได้แล้ว”
เว่ยเลี่ยงหยักหน้า พูดว่า: “อาจารย์เย่ ผมจะปล่อยให้วิศวกรรับหน้าที่ดูแลอยู่ที่นี่หนึ่งคน พรุ่งนี้พวกเราออกเดินทางแต่เช้าตรู่!”
เย่เฉินหันไปพูดกับโคบายา ชิอิจิโร่ว่า: “ให้โอกาสนายกลับมา นายก็ต้องดูแลมันให้ดี ต่อไปชีวิตของนายจะมีเรื่องให้กังวลใจหรือไม่ ก็ขึ้นอยู่ว่านายทำตัวยังไงในประเทศญี่ปุ่น สายการผลิตเหล่านี้ ต้องจัดการดูแลดีๆให้ฉันด้วย ไม่อย่างนั้น ฉันก็จะหยุดการจ่ายเงินปันผลของนาย ให้นายอดตาย”
ตอนนี้ โคบายา ชิอิจิโร่ได้มอบหุ้นเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ของบริษัทผลิตยาโคบายาให้กับเย่เฉิน สิบเปอร์เซ็นต์ที่เหลือของเขาไม่มีบทบาทสำคัญในบริษัทผลิตยาโคบายา
เย่เฉินในฐานะผู้ถือหุ้นรายใหญ่ มีอำนาจในการตัดสินใจทุกอย่างในบริษัท
กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ ถ้าหากบริษัทผลิตยาโคบายาทำเงินได้หนึ่งหมื่นล้าน เย่เฉินต้องการถอนผลกำไรทั้งหมดของบริษัทผลิตยาโคบายาและโอนส่งไปที่บริษัทผลิตยาเก้าเสวียน โคบายา ชิอิจิโร่ก็ทำอะไรไม่ได้
ถึงเวลานั้น ผลกำไรทั้งหมดจะถูกถอนไป ก็ย่อมไม่สามารถจ่ายเงินปันผลให้เขาได้แม้แต่แดงเดียว ถึงเวลานั้นเขาก็ทำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง
ดังนั้น ทางเลือกที่ดีที่สุดของเขาในตอนนี้ ก็คือทำงานให้เย่เฉินอย่างซื่อสัตย์ แบบนี้ หลังจากที่เย่เฉินทำให้บริษัทผลิตยาโคบายาสร้างรายได้จากการผลิตยากระเพาะเก้าเสวียน ก็จะปล่อยเงินปันผลส่วนหนึ่งให้เขาอย่างใจกว้าง มั่นใจได้ว่าเขาสามารถใช้ชีวิตอยู่ที่ประเทศญี่ปุ่นได้อย่างเพลิดเพลินไปกับความมั่งคั่ง โดยไม่ต้องกังวลเรื่องเงินไปตลอดชีวิต
โคบายา ชิอิจิโร่ถูกขังอยู่ในคอกสุนัขในความมืดมิดเป็นเวลานาน ดังนั้นเขาจึงเรียกได้ว่ารักและทะนุถนอมชีวิตของเขาในตอนนี้เป็นอย่างมาก เมื่อเห็นเย่เฉินพูดแบบนี้ รีบแสดงท่าทีพูดว่า: “คุณเย่วางใจได้ครับ จากนี้ไปชิอิจิโร่ก็คือสุนัขของคุณ คุณให้ผมไปที่ไหน ผมก็จะไปที่นั่น คุณให้ผมทำอะไร ผมก็ทำอย่างนั้น!”
เย่เฉินถึงได้พยักหน้าด้วยความพอใจ
เมื่อเห็นการผลิตในโรงงานเป็นไปตามระเบียบ คุณภาพการผลิตก็ได้มาตรฐาน เย่เฉินก็ไม่ได้อยู่นานมากนัก และพูดกับเฉินจื๋อข่ายและเว่ยเลี่ยงว่า: “เอาล่ะ พวกเรากลับไปพักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้ยังต้องไปโยโกฮามา”
…
ตอนที่ออกจากบริษัทผลิตยาโคบายา เฉินจื๋อข่ายก็เดินนำหน้าไปอย่างรวดเร็ว ช่วยเย่เฉินเปิดประตูรถ
ตอนที่เย่เฉินกำลังจะขึ้นรถและเพิ่งจะก้าวขาข้างหนึ่งเข้าไปในรถ ร่างก็ชะงักไปครู่หนึ่ง
เฉินจื๋อข่ายรีบถามว่า: “นายน้อย คุณเป็นอะไรไปครับ?”
เย่เฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย และพูดอย่างไม่แยแสในทันทีว่า: “ไม่เป็นไร ไปกันเถอะ”
หลังจากที่พูดจบ ก็มุดเข้าไปในรถ
ต่อจากนั้น ขบวนรถออกจากที่โรงงานอย่างเรียบร้อย
ในเวลานี้ ชั้นบนของอาคารตรงข้ามของบริษัทผลิตยาโคบายา มีชายชุดนินจาสีดำสี่คนนอนหงายเข้าแถวกัน