ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 1614

กลางดึก
วัตถุดิบชุดแรกที่ฉินกางเตรียมไว้มาถึงที่โตเกียวแล้ว
หลังจากที่เครื่องบินลงจอด ก็ขนถ่ายสินค้าผ่านพิธีการศุลกากรนำเข้าในทันที ต่อจากนั้นส่งไปยังสายการผลิตของบริษัทผลิตยาโคบายาด้วยระดับความเร็วที่เร็วที่สุด
เนื่องจากเว่ยเลี่ยงและโคบายา ชิอิจิโร่ได้รับการฝึกอบรมที่ฐานการผลิตของบริษัทผลิตยาโคบายาในโตเกียวเป็นเวลาหนึ่งวันแล้ว ดังนั้นหลังจากที่วัตถุดิบมาถึงฐานแล้ว ก็เข้าสู่ห้องทำงานโรงงานในทันที และเริ่มผลิตยากระเพาะเก้าเสวียน
นอกเหนือจากนี้แล้ว เว่ยเลี่ยงได้ปฏิบัติตามความต้องการของเย่เฉิน และยื่นคำขอกับสำนักงานยาประเทศญี่ปุ่น เปลี่ยนชื่อยากระเพาะเสี่ยวหลินเป็นชื่อว่ายากระเพาะเก้าเสวียน
แบบนี้ หลังจากที่การทดลองผลิตสำเร็จแล้ว ยากระเพาะเก้าเสวียนก็สามารถแทนที่ของยากระเพาะเสี่ยวหลินก่อนหน้า อยู่ในประเทศญี่ปุ่น และยากระเพาะเสี่ยวหลินก็เคยครอบคลุมตลาดของประเทศแล้ว
ตอนที่ทดลองการผลิต เฉินจื๋อข่ายให้ลูกน้องขับรถไปส่งเขา และมาที่บ้านของโคบายา ชิอิจิโร่รับเย่เฉินไปที่โรงงาน
ทันทีที่เย่เฉินขึ้นรถ เฉินจื๋อข่ายก็พูดอย่างประหม่าว่า: “นายน้อย คุณทำไมถึงได้ต่อสู้กับคุณชายของตระกูลทากาฮาชิขึ้นมาได้?”
เย่เฉินขมวดคิ้วถาม: “นายรู้ได้ยังไง?”
เฉินจื๋อข่ายรีบพูดว่า: “มีคนถ่ายคลิปวิดีโอที่คุณสั่งสอนเขาไว้แล้วโพสต์ลงบนลงเน็ต ตอนนี้แพร่กระจายไปทั่วทั้งประเทศญี่ปุ่นแล้ว! คุณดังในประเทศญี่ปุ่นแล้ว!”
เย่เฉินขมวดคิ้ว: “ก่อนหลังยังไม่ถึงสองชั่วโมง ก็แพร่กระจายไปทั่วประเทศญี่ปุ่นแล้วเหรอ?”
เฉินจื๋อข่ายทำอะไรไม่ถูก: “นายน้อย คุณคิดดูการพูดเรื่องตลกตอนนั้นของหลิวกว่างและหลิวหมิงทั้งสองคนนั้น แพร่กระจายบนแพลตฟอร์มวิดีโอสั้นในประเทศของเราได้เร็วแค่ไหน! ประเทศจีนของพวกเรามีคนหนึ่งพันล้านกว่าคน การพูดเรื่องตลกนั้นไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็ดังไปทั่วแผ่นดินจีนทั้งหมด…”
เย่เฉินยักไหล่ และพูดว่า: “เนื่องจากว่าอุตสาหกรรมอินเทอร์เน็ตในประเทศของเรานั้นสุดยอดมาก แต่ว่า แต่อินเทอร์เน็ตของญี่ปุ่นก็ไม่ได้พัฒนาขนาดนั้นนะ?”
เฉินจื๋อข่ายถอนหายใจ และพูดว่า: “นายน้อย แม้ว่าประเทศญี่ปุ่นหลายปีนี้จะไม่ค่อยดีนัก แต่ก็ยังเป็นประเทศที่พัฒนาแล้ว แม้ว่าอินเทอร์เน็ตของพวกเขาจะไม่พัฒนาเท่าในประเทศของเรา แต่ในด้านวิดีโอบันเทิงยังทำได้ดี คนรุ่นใหม่ไม่มีอะไรทำทั้งวันทั้งคืน นอกจากดื่มเหล้าทานอาหารช้อปปิ้งก็เล่นโทรศัพท์”
ขณะที่พูด เขาชี้ไปที่เด็กหนุ่มหลายคนเดินที่เคียงข้างกันที่ริมถนนนอกหน้าต่าง เอ่ยปากพูดว่า: “นายน้อยคุณดูเด็กเวรพวกนั้นสิ เดินก็เอาแต่แมร่งดูโทรศัพท์ แม้แต่ถนนก็ไม่มอง เรื่องแบบนี้ในโตเกียวหนึ่งวันก็ชนตายมาแล้วหลายคน ผมคาดว่าแปดสิบเปอร์เซ็นต์ของหลายคนนี้ก็คือดูวิดีโอของคุณอยู่”
เย่เฉินถามว่า: “นายมีซอฟต์แวร์วิดีโอสั้นของประเทศญี่ปุ่นมั้ย? ค้นหามาให้ฉันดู”
เฉินจื๋อข่ายรีบหยิบโทรศัพท์ออกมา หาวิดีโอยื่นให้เย่เฉิน: “นายน้อยคุณดู”
เย่เฉินดูวิดีโอแล้ว พบว่าตัวเองอยู่ในวิดีโอนั้นพร่ามัวมาก แบบนี้ถึงได้สบายใจขึ้นมา และพูดว่า: “โชคดีที่ถ่ายได้ไม่ค่อยชัดเท่าไหร่ ไม่อย่างนั้นเกิดให้คนรู้จักเห็นเข้าก็จะเป็นเรื่องได้ ก่อนหน้านี้ฉันบอกกับภรรยาของฉันว่ามาช่วยคนดูฮวงจุ้ยที่ประเทศญี่ปุ่น ถ้าเธอเห็นวิดีโอนี้เข้า คงจะต้องถามสืบสาวเรื่องราวกับฉันอย่างแน่นอน”
เฉินจื๋อข่ายพูดว่า: “เรื่องนี้คุณสบายใจได้ ซอฟต์แวร์ของประเทศญี่ปุ่นไม่รองรับซอฟต์แวร์ในประเทศของเรา ที่สำคัญวิดีโอสั้นของประเทศญี่ปุ่นไม่มีอิทธิพลในประเทศของเรา”
เย่เฉินถามเขา: “นายแน่ใจ?”
เฉินจื๋อข่ายพยักหน้า: “แน่ใจ บนแพลตฟอร์มวิดีโอสั้นในประเทศของเรา มีเพียงคนส่วนน้อยที่จะทำเนื้อหาอย่างจริงจัง ที่เหลือส่วนใหญ่ก็เป็นพวกคนเลวลอกเลียนแบบกันไปก็ลอกเลียนแบบกันมาเนื้อหาช่วงไหนดังแล้ว แทบจะมีหนึ่งหมื่นคนลอกเลียนแบบกัน ยังมีอีกไม่ใช่พวกยาจกที่ทั้งจนทั้งขี้เหร่เล่นละครเป็นทายาทเศรษฐี ก็คือพวกสิบแปดมงกุฎขายปลาเน่ากุ้งเสียในไลฟ์สดที่ทะเล”
เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย และพูดว่า: “ไม่สนคนพวกนี้ นายโทรหาถังซื่อไห่ วิดีโอนี้ของฉัน ไม่ว่ายังไงก็ห้ามให้เผยแพร่ไปยังในประเทศได้”
“ได้ครับนายน้อย!”