เมื่อซางหยูเปิดเมนูออกมาดูอย่างละเอียดก็ขมวดคิ้วขึ้น เต้าหู้เย็นหนึ่งจานก็ปาเข้าไป68หยวนแล้ว แค่ตั้งชื่อให้ดูดีนิดหน่อย อย่างเช่นหยกขาวปรุงเข้มข้นด้วยวัตถุดิบพิเศษ แต่มองยังไงมันก็คือเต้าหู้อยู่ดี ไม่ว่าจะตั้งชื่อว่าอะไรมันก็คือเต้าหู้
เธอรู้สึกว่ามันไม่สมเหตุสมผลเลย พอเลื่อนสายตาลงไปดูข้างล่างก็พบว่ามันคล้ายๆกันหมด
ไอ้ที่ชื่อว่าซุปกะหล่ำปลีฝรั่งเศษหวานน้อย มันก็คือซุปกระหล่ำปลีดีๆนี่เอง แต่กลับราคาตั้ง108หยวน
เป็ดย่างถ่านจากฝรั่งเศษ แค่ดูก็รู้แล้วว่ามันคือเป็ดย่าง แต่ตัวหนึ่งกลับราคา266หยวน
เนื้อส่วนสันหลังของหมูป่าอบน้ำผึ้งผสมน้ำส้มสายชู มันก็คือเนื้อสะโพกอบกรอบ จานหนึ่งตั้ง88หยวน
ซางหยูไม่เปิดดูต่อ เพราะเห็นแค่นี้ก็รับไม่ได้แล้ว เธอรู้สึกว่านี่มันเกินไป แค่เปลี่ยนชื่อบวกกับเสิร์ฟในสถานที่หรูหราขึ้นมาหน่อย ราคาก็เพิ่มขึ้นมาเท่าตัว
เธอปิดเมนูแล้วยื่นให้พนักงาน“พวกเราไม่สั่งแล้ว”
เสิ่นเผยชวน“ไม่ชอบหรอ？”
ซางหยูพยักหน้า“ที่นี่ไม่มีอาหารที่ฉันชอบ พวกเราไปร้านอื่นกันเถอะ”
เสิ่นเผยชวนลุกขึ้น“ได้ งั้นคุณเลือกเองแล้วกัน”
ซางหยูยิ้มแล้วตอบตกลง พนักงานที่ยืนอยู่ข้างๆไม่กล้าพูดอะไรออกมา ยังไงเสิ่นเผยชวนก็อยู่ในชุดเครื่องแบบเต็มยศ และแค่มองก็รู้แล้วว่าเขาอยู่ตำแหน่งอะไร ตอนที่เหลือบมองซางหยูก็เห็นว่าทั้งสองค่อนข้างอายุห่างกันมากก็เลยเข้าใจได้ทันที แฟนเด็กก็งี้แหละ รับมือยากนิดหน่อย
เมื่อเดินออกมาจากร้านอาหารซางหยูถึงได้บอกความจริง“นี่มันกับดักชัดๆ แค่เต้าหู้เย็นหนึ่งจานก็68หยวนแล้ว เต้าหู้อะไรจะแพงขนาดนั้น？”
เสิ่นเผยชวนไม่คิดเลยว่าที่เธอไม่สั่งเพราะมันแพง เขายิ้มพูดขึ้น“นี่เป็นโอกาสที่จะผลาญเงินผม เชียวนะ อีกอย่างหลังจากผ่านหมู่บ้านนี้ไปก็ไม่มีร้านอื่นแล้วด้วย”
ซางหยูมองไปที่เขาแล้วหัวเราะออกมา“จริงด้วย น่าเสียดายจังที่ไม่ได้ผลาญเงินคุณ”
“กลับใจตอนนี้ยังทันนะ”เสิ่นเผยชวนพูด
เขาพูดจากใจจริง เพราะเขาอยากจะเลี้ยงอาหารดีๆให้เธอจริงๆ
“ก็ได้ งั้นฉันเลือกร้านเอง”ซางหยูลากเขาขึ้นรถ“ฉันรู้จักร้านอาหารอร่อยๆอยู่ร้านหนึ่ง คุณขับออกไปเลย”
เสิ่นเผยชวนก้มมองมือของเธอที่วางอยู่บนแขนของเขา อายุยังน้อยอยู่แท้ๆแต่กลับมือด้าน เห็นทีคงจะทำงานมาเยอะเลยสินะ
ยังไงเธอก็เป็นแค่นักศึกษาคนหนึ่งในเมืองนี้ เพราะงั้นการเลี้ยงตัวเองมันจึงไม่ใช่เรื่องง่ายเลย
“วันหน้าถ้าต้องการความช่วยเหลืออะไรให้ไปหาผมได้เลยนะ ผมสัญญากับแม่คุณไว้แล้ว”เสิ่นเผยชวนพูด
พอพูดถึงแม่รอยยิ้มบนใบหน้าของซางหยูก็ค่อยๆหายไป
เสิ่นเผยชวนรู้สึกได้ว่าเธอแปลกไป จึงเอ่ยขอโทษขึ้น“ขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจจะพูดถึง”
ซางหยูส่ายหน้า“ไม่เป็นไร”
เธอก้มหน้าลงพร้อมกับประสานมือไว้“แม่ของฉันน่าสงสารมาก เดิมฉันอยากจะรอให้ตัวเองเติบโตมีอนาคตและหาเงินเลี้ยงตัวเองให้ได้ก่อน จากนั้นจะได้ช่วยแม่ออกมาจากบ้านหลังนั้น แต่……”
แต่แม่กลับไม่ให้โอกาสฉันเลย เพราะคดีฆาตกรรมเธอจึงถูกจับ
เสิ่นเผยชวนไม่พูดอะไรออกมา เขารู้ดีว่าตอนนี้ควรจะทำตัวเป็นผู้ฟัง
“พ่อของฉันติดเล่นการพนัน พอชนะมาก็ออกไปกินเที่ยวดื่มกับพวกเพื่อนๆ พอแพ้ก็กลับมาขอเงินแม่ แล้วพอแม่ไม่ให้ก็ทั้งตบทั้งตีแม่ แม่ของฉันเป็นแค่ผู้หญิงบ้านๆคนหนึ่งไม่ได้มีการศึกษาอะไร รายได้ในบ้านส่วนใหญ่ก็มีแค่ไม่กี่ร้อย ปกติก็ทำได้แต่งานง่ายๆ ได้เงินไม่กี่บาท ส่วนเงินเก็บก็ถูกพ่อใช้จนหมดเกลี้ยง พอใช้จนหมดก็บังคับให้แม่ออกไปทำงานเพื่อเอาเงินมาให้เขาไปเล่นการพนัน ไม่งั้นบางครั้งเขาก็ออกไปทำชั่วข้างนอก อย่างเช่นขโมยเงิน หนำซ้ำกลับมายังทุบตีแม่เพื่อระบายอารมณ์อีก มันเป็นแบบนี้อยู่นานหลายปี ฉันเห็นมาตลอด พอยิ่งโตขึ้นก็เลยยิ่งอยากจะพาแม่ออกมาจากบ้านหลังนั้น ฉันพยายามสอบเข้ามหาลัยดีๆ ในใจก็ได้แต่อดทนว่าอีกไม่กี่ปี ตัวเองก็จะพาแม่ออกมาได้ แต่สุดท้ายแม่กลับไม่รอฉันซะงั้น ”
พอนึกถึงภาพที่แม่ถูกพ่อตี เธอก็สั่นสะท้านไปทั้งตัว เธอจำได้แม่นเลยว่ามีครั้งหนึ่งพ่อเอาม้านั่งไม้ในบ้านทุบไปที่ตัวแม่ ตอนนั้นแม่ล้มพับลงกับพื้นทันที มันกลายเป็นรอยช้ำขนาดใหญ่ที่แผ่นหลังของแม่
ขนาดผ่านไปหลายเดือนก็ยังไม่หาย
แล้วยังมีอีกครั้งที่พ่อกดแม่ไว้กับพื้น แล้วจิกผมแม่ไว้ จากนั้นก็ตบหน้าเข้าไปฉาดใหญ่ เลือดไหลออกมาจากปากเยอะมาก ตอนนั้นเธออยากจะดึงตัวพ่อออกเพื่อไม่ให้เขาตีแม่ แต่สุดท้ายกลับถูกถีบตัวปลิวออกมา
“พ่อของฉันเป็นสัตว์นรก ถึงตายก็ไม่อาจลบล้างบาปที่ทำไว้ได้ ฉันไม่เคยรู้สึกเสียดายถ้าเขาจะตายเลย ฉันรู้สึกว่านี่มันยังน้อยไปซะอีก บางครั้งฉันก็เกลียดกฎหมายนะ พ่อฉันมันสมควรตายชัดๆ แล้วทำไมถึงมาลงโทษแม่ของฉันได้ล่ะ”
