ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 1594

ต่อมาเมื่อคิดดูเขาก็ค่อยเข้าใจ ถึงแม้ว่าวัฒนธรรมญี่ปุ่นจะได้รับอิทธิพลอย่างลึกซึ้งจากจีน ในอดีตคนญี่ปุ่นก็เฉลิมฉลองวันขึ้นปีใหม่ตามจันทรคติด้วยเช่นกัน แต่หลังจากการฟื้นฟูสมัยเมจิ ชาวญี่ปุ่นก็พยายามแยกตัวออกจากเอเชียและเข้าสู่ยุโรป ดังนั้นจึงเปลี่ยนวันปีใหม่จากปีตามปฏิทินจันทรคติมาเป็นปฏิทินคริสต์ศักราช
ดังนั้น เทศกาลที่ยิ่งใหญ่และเคร่งขรึมที่สุดในญี่ปุ่นจึงเป็นวันปีใหม่สากลในสายตาของคนจีน
ส่วนตอนนี้ ดูเหมือนว่ามหาวิทยาลัยโตเกียวจะเข้าสู่ช่วงวันหยุดฤดูหนาวแล้ว เหล่านักศึกษาล้วนกำลังเตรียมตัวสอบกันอย่างแข็งขัน
เย่เฉินเดินเล่นไปรอบๆวิทยาเขตของมหาวิทยาลัยโตเกียว ในสมองอดคิดเกี่ยวกับภาพการเรียนของ อิโตะ นานาโกะในมหาวิทยาลัยแห่งนี้ขึ้นมาไม่ได้
หากไม่ได้เห็นด้วยตาตนเอง ก็คงยากที่จะจินตนาการ เห็นทีเด็กสาวที่ดูอ่อนแอบอบบางคนนั้น ไม่เพียงแต่เป็นนักเรียนชั้นยอดของมหาวิทยาลัยโตเกียวเท่านั้น แต่ยังเป็นนักต่อสู้แบบฟรีสไตล์ที่โดดเด่นอีกด้วย
ตัวของผู้หญิงคนนี้ล้วนเต็มไปด้วยความขัดแย้งแบบสุดขั้วจริงๆ
เมื่อเดินไปใกล้ห้องสมุด เย่เฉินก็ยังถึงขั้นเห็นโปสเตอร์สนับสนุน อิโตะ นานาโกะบนเสาไฟถนนอีกด้วย
บนโปสเตอร์มีรูปภาพของอิโตะ นานาโกะสวมใส่ชุดนักศึกษา รอยยิ้มที่ดุจดั่งดอกไม้ช่างสดใสสะดุดตาอย่างมาก
อีกทั้งเนื้อหาบนโปสเตอร์ คือการเชิญชวนนักศึกษาของมหาวิทยาลัยโตเกียวให้ร่วมเชียร์อิโตะ นานาโกะในการเข้าร่วมการแข่งขันต่อสู้แบบฟรีสไตล์ของมหาวิทยาลัยนานาชาติจินหลิง
พวกเขายังเรียกอิโตะ นานาโกะว่าเป็น “อันดับหนึ่งของญี่ปุ่น” “ความภาคภูมิใจของผู้หญิงญี่ปุ่น” และ “คู่แข่งที่แข็งแกร่งสำหรับเหรียญทองโอลิมปิก”
เย่เฉินมองดู แล้วอดไม่ได้ที่จะส่ายหัว
พวกป้ายกำกับเหล่านี้ ดูเหมือนว่าล้วนจัดทำมาโดยนักเรียนที่มีความคาดหวังสูงต่ออิโตะ นานาโกะ
อย่างไรก็ตาม ป้ายกำกับพวกนี้ หากไปถึงระดับหนึ่งแล้วก็คือการอ้างหลักศีลธรรมเพื่อมาบังคับอิโตะ นานาโกะ
นี่ก็คล้ายกับการบอกอิโตะ นานาโกะตลอดเวลาว่าเธอจะต้องชนะ มิฉะนั้น เธอจะทำผิดต่อความคาดหวังอันแรงกล้าต่อญาติสนิทมิตรสหายของคุณ
เมื่อเทียบกับสโลแกนสนับสนุนที่มุ่งเน้นจิตใจแบบนี้ เย่เฉินรู้สึกว่ามันจะดีกว่าถ้าเพียงแค่พูดกับเธอว่า “แค่พยายามทำมันให้ดีก็พอ ต่อให้เธอจะล้มเหลวพวกเราก็จะสนับสนุนเธอ”
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เย่เฉินก็ส่ายหัวและถอนหายใจ เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วถ่ายรูปโปสเตอร์ไว้เป็นที่ระลึก
เมื่อเห็นว่าสายมากแล้ว ท้องฟ้าตอนนี้เปลี่ยนเป็นมืดสนิท เขาจึงก้าวออกจากมหาวิทยาลัยโตเกียว
เมื่อออกมาจากมหาวิทยาลัยโตเกียว ริมถนนของมหาวิทยาลัยโตเกียว มีหญิงสาวคนหนึ่งกำลังร้องเพลงดีดกีตาร์อยู่และดึงดูดความสนใจของเขา
มีผู้คนมากมายที่ร้องเล่นแสดงศิลปกายกรรมตามท้องถนนในญี่ปุ่น แต่ผู้หญิงคนนี้ กำลังเล่นและร้องเพลงจีน
เพลงนี้ก็คือเพลง เส้นทางที่ธรรมดาของผูซู่
ประโยคที่ว่า “ฉันเคยข้ามผ่านภูเขาและทะเล อีกทั้งยังผ่านทะเลแห่งผู้คน ทุกสิ่งที่ฉันเคยครอบครอง พริบตาล้วนสลายกลายเป็นหมอกควัน” นั้นสะกิดในใจของเย่เฉินขึ้นมาทันทีและทำให้เขาหยุดฝีเท้าลง
หญิงสาวคนนี้ดูแล้วมีอายุราวๆยี่สิบปี รูปร่างผอมอยู่บ้าง แต่หน้าตากลับดูสวยและน่ารัก
หญิงสาวตัวน้อยร้องเพลงเก่งมาก เพียงแต่ คนญี่ปุ่นหลายคนที่เดินผ่านมา อาจเป็นเพราะพวกเขาไม่เข้าใจดังนั้นจึงเดินผ่านเธอไปอย่างเฉยเมยและไม่แม้แต่จะเหลือบมองเธอ
ส่วนกล่องกีตาร์ที่อยู่ข้างหน้าเธอก็มีเงินเยนอยู่เพียงไม่กี่เยนเท่านั้น หากแปลงมาเป็นเงินหยวน รวมกันแล้วก็อาจยังไม่ถึง 50 หยวน
เย่เฉินเดาจากการออกเสียงว่าหญิงสาวตัวน้อยคนนี้น่าจะเป็นคนจีน ดังนั้น หลังจากที่หญิงสาวร้องเพลงจบแล้ว เขาก็เอ่ยปากถามว่า “เป็นคนจีนหรือ?”
หญิงสาวตัวน้อยพยักหน้า เธอยิ้มหวานและพูดว่า “ฉันมาจากมณฑลชวน คุณเองก็เป็นคนจีนหรือคะ?”
เย่เฉินยิ้มและพูดว่า “ฉันเป็นคนจินหลิง”
พูดจบ เย่เฉินก็ถามเธอว่า “เธอทำงานหรืออาศัยอยู่ในญี่ปุ่น?”
“มาเรียนหนังสือ” หญิงสาวตัวน้อยชี้ไปที่มหาวิทยาลัยโตเกียวซึ่งอยู่ไม่ไกลออกไป และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ฉันเรียนอยู่ที่นี่ และออกมาร้องเพลงเป็นครั้งคราว หารายได้บ้างเป็นบางครั้ง”
เย่เฉินพยักหน้า หยิบกระเป๋าสตางค์ออกมาและหยิบเงินออกมาประมาณ 100,000 เยน จากนั้นจึงใส่ลงในกล่องกีตาร์ที่อยู่ตรงหน้าเธอ
หญิงสาวสะดุ้งตกใจ เธอรีบโบกมือและพูดว่า “คุณคะ คุณไม่ต้องให้เงินมากขนาดนั้น…”
เย่เฉินยิ้มน้อยๆ “พบคนบ้านเดียวกัน ถือเป็นเรื่องที่น่ายินดี”
ขณะเอ่ยไปก็กลัวว่าหญิงสาวจะคืนเงินให้ตัวเอง เขาจึงทำท่าหันหลังจะเดินจากไป
แต่ในเวลานี้เอง ก็มีคนหนุ่มสาวชาวญี่ปุ่นที่โกรธจัดหลายคนมาหาเธอ หนึ่งในนั้นคว้ากีตาร์ของเธอไปแล้วตะโกนดังลั่นว่า “ใครให้เธอมาร้องเพลงที่นี่? เธอได้บอกกับสมาคมไฮกิงบุงเกียวของพวกเราก่อนแล้วหรือยัง? ยังมีอีก ตอนนี้เธออยู่ที่ญี่ปุ่น ร้องเพลงจีนอะไรกัน? รนหาที่ตายใช่ไหม?!”