สาวใช้เปิดประตู ผู้หญิงสองคนยืนอยู่หน้าประตูดูแล้วเหมือนเป็นแม่ลูกกัน สาวใช้ถาม “พวกคุณมาหาใครคะ?”
“พี่สาวอยู่มั้ย?” โจวฉุนฉุนถาม
“คุณคือ?”
“ฉันชื่อโจวฉุนฉุน รบกวนไปแจ้งให้ทราบที ขอบคุณค่ะ” โจวฉุนฉุนพูดอย่างสุภาพ
สาวใช้มองไปทางหลินซินเหยียนและกล่าวว่า “ผู้หญิงที่แซ่โจวค่ะ”
หลินซินเหยียนเดินเข้ามา พอเห็นคุณนายโจวกับโจวฉุนฉุนก็รู้สึกแปลกใจ แปลกใจที่พวกเธอมาที่บ้านอย่างกะทันหัน
“พี่สาว ยิ่นหนิงหายไป” โจวฉุนฉุนพูดด้วยเสียงร้องไห้
หลินซินเหยียนรู้สึกประหลาดใจ “ทำไมเขาหายไปล่ะ?”
“ฉันฟังฉุนฉุนบอกว่า ไป๋ยิ่นหนิงส่งคนมาคนหนึ่งใช่มั้ย?” คุณนายโจวถาม
โจวฉุนฉุนไม่เข้าใจเรื่องพวกนี้ แต่ว่าคุณนายโจวรู้
กู้เป่ยตอนนี้งัดข้อกับจงจิ่งห้าวก็ไม่ใช่ความลับอะไร คนที่เขาทำทุกวิถีทางซ่อนเอาไว้หายไป จะอดทนไว้ได้อย่างไร คาดว่าน่าจะรู้ว่าไป๋ยิ่นหนิงมีส่วนร่วมกับเรื่องนี้ ถึงจับไป๋ยิ่นหนิงไปเพื่อถามหาคนจากเธอ ตอนแรกเธอเป็นคนบอกว่าจะช่วยกู้เป่ยซ่อนคน ตอนนี้คนหายไปแล้ว เธอมีส่วนรับผิดชอบ อีกอย่างเธอก็รู้ว่าแค่ต้องหาตัวชายที่หายไปให้เจอก่อน ถึงจะไปหากู้เป่ยให้เขาปล่อยไป๋ยิ่นหนิงได้
ไป๋ยิ่นหนิงเคยสั่งโจวฉุนฉุนเอาไว้ว่าอย่าไปพูดกับใคร เรื่องนำตัวคนมาส่งที่นี่ แต่ว่าพอเขาหายไป โจวฉุนฉุนก็กระวนกระวาย บอกกับคุณนายโจวจงใจพูดอย่างสุภาพ สุดท้ายก็ทำให้คุณนายโจวทำสำเร็จ รู้ว่าคนที่กู้เป่ยอยากซ่อน ถูกส่งมาที่นี่
ดังนั้นเธอถึงมาถึงที่นี่
“มีเรื่องอะไรพูดกับผมเถอะ” จงจิ่งห้าวเดินเข้ามา ได้ยินบทสนทนาของพวกเขา ในใจพอจะรู้ต้นตอของเรื่องบ้างแล้ว
คุณนายโจวก็พูดตรงๆ “คนคนนั้นกู้เป่ยให้ฉันซ่อนไว้ เดิมทีฉันไม่อยากสอดมือเข้ามายุ่ง แต่ว่ายิ่นหนิงบอกว่าเขามีที่ซ่อน ฉันเลยตกลง คิดไม่ถึงว่าเขาจะนำคนมาให้คุณ ฉันคิดว่ากู้เป่ยจะต้องโกรธแน่ๆ ถึงจับตัวเขาไป จุดประสงค์ที่ฉันมาง่ายมาก ก็แค่นำคนคืนมาให้ฉัน ฉันจะไปแลกยิ่นหนิงคืนมา”
เรื่องนี้เป็นเพราะเธอประมาท ทั้งๆที่รู้ว่าไป๋ยิ่นหนิงรู้จักกับจงจิ่งห้าว ได้ยินเขาบอกว่าเป็นเพื่อน แต่คิดไม่ถึงว่าความสัมพันธ์จะดีขนาดนี้
“คนนั้นทำชั่วสารพัด ต่อให้ต้องส่งตัวก็ต้องส่งตัวให้ทนายตัดสิน จะให้ตัวกับคนคนหนึ่งได้ยังไง? คุณนายโจวน่าจะรู้ดีกว่าใคร ยังไงสามีของคุณก็เป็นแบบอย่างในด้านนี้ ทำไมคุณนายโจวรู้ว่าทำผิดก็ยังทำ จะให้สามีของคุณแปดเปื้อนหรอ?” ซูจ้านพูดอย่างเย็นชา
กลัวว่าจงจิ่งห้าวจะนำตัวคนให้คุณนายโจว ถ้าไม่ใช่เสิ่นเผยซวนห้ามไว้เขากระทืบมันตายไปนานแล้ว!
คุณนายโจวเสียใจที่เข้าไปยุ่งเรื่องของกู้เป่ยตั้งนานแล้ว ตอนนี้เธอยุ่งได้ไม่มาก แค่อยากได้ไป๋ยิ่นหนิงคืนมาจากกู้เป่ยเท่านั้น ต่อไปจะไม่ไปยุ่งเกี่ยวกับกู้เป่ยอีก
“ยิ่นหนิงเห็นพวกคุรเป็นเพื่อน ตอนนี้เขาถูกจับ พวกคุณก็ควรจะหาทางช่วยเขาออกมาถูกมั้ย?” ทำไมฟังเขา เหมือนว่าจะไม่อยากคืนคนมาเลยล่ะ?
“ขอโทษนะ พวกเราไม่สนิทกับเขา แล้วก็ไม่ใช่เพื่อนด้วย เขานำตัวคนมาส่งให้เพราะเขาความคิดไม่บริสุทธิ์…”
“ซูจ้าน” หลินซินเหยียนพูดแทรกคำพูดของซูจ้าน โจวฉุนฉุนยังอยู่นี่นะ ตอนนี้ไป๋ยิ่นหนิงแต่งงานแล้ว ไม่ว่าเขาจะส่งคนมาให้เพราะอะไรก็ตาม ก็ไม่ควรพูดเรื่องเขาต่อหน้าคนในพี่สี่ตระกูลโจว แบบนี้มันจะทำร้ายโจวฉุนฉุน แล้วก็ทำร้ายความรู้สึกของไป๋ยิ่นหนิงกับพี่สี่ตระกูลโจว
เธอมองจงจิ่งห้าว “ทำยังไงดี?”
จงจิ่งห้าวให้เธอเข้าไป “คุณอยู่บ้าน ผมจะออกไปสักครู่”
เธอพยักหน้า “ไม่ว่าผลจะเป็นยังไง โทรมาหาฉันด้วย”
จงจิ่งห้าวตอบว่ารู้แล้ว เดิมทีทุกคนมาทานข้าวเย็นด้วยกันวันนี้เป็นเรื่องดี ตอนนี้เกิดเรื่องของไป๋ยิ่นหนิงมาขัด ทุกคนไม่มีอารมณ์กินข้าวแล้ว
“เราไปหาที่คุยกัน” จงจิ่งห้าวสวมชุดลำลอง ไม่ได้ตั้งใจว่าจะไปไกล แค่ไม่อยากพูดถึงเรื่องพวกนี้ในบ้าน
พวกเขานั่งบนเก้าอี้หวายที่สนามหญ้าหน้าวิลล่า
จงจิ่งห้าวเรียกเสิ่นเผยซวนไปอีกฝั่งและถามเขา “คนได้สอบสวนแล้วหรือยัง?”
“ซูจ้านลงไม้ลงมือแรงเกินไป ยังสลบอยู่” เสิ่นเผยซวนตอบ
“หาวิธีทำให้ตื่น สอบสวนแม้แต่ตอนกลางคืน” ไม่ว่าพี่สี่จะรู้เรื่องของกู้เป่ยหรือไม่ ก็ต้องสอบสวน บางทีอาจจะรู้ความลับอะไรของกู้เป่ยบ้าง
“ฉันจะกลับไปเดี๋ยวนี้” เสิ่นเผยซวนพูดจบก็หันหลังเดินจากไป
พวกเขากำลังตรวจสอบกู้เป่ยและได้หลักฐานบางอย่าง แต่ว่าตระกูลกู้ใหญ่โต รากฐานก็ลึก ถ้าหากไม่โจมตีให้โดนในนัดเดียว ลงมือโดยพลการ มีแต่จะกลายเป็นฝ่ายถูกกระทำเสียเอง
ท่านปู่ตระกูลกู้ยังไม่เกษียณ พี่สาวสองสามคนของกู้เป่ยก็แต่งงานกับตระกูลผู้ดีมีอิทธิพล ดีกว่าคุณนายโจวเสียอีก สามีของเขาโจวหวยโฮ่ก็มีอำนาจมาก ถึงจะเป็นคนซื่อสัตย์ แต่ว่าภรรยาของเขาก็เป็นคนในตระกูลกู้
ต่อให้กู้เป่ยทำความผิดจริงๆ พวกเขาก็ต้องรวมตัวกันช่วยเขาแน่นอน
ดังนั้นตอนนี้พวกเขาจะลงมือมั่วซั่วไม่ได้
หลังจากเสิ่นเผยซวนเดินไปจงจิ่งห้าวก็เข้ามา “พรุ่งนี้ผมจะนำตัวคนมาให้คุณ”
คุณนายโจวรอไม่ไหวนิดหน่อย กลัวกู้เป่ยจะทำให้ไป๋ยิ่นหนิงลำบาก
“วันนี้ไม่ได้หรอ?” คุณนายโจวถามอย่างรีบร้อน
“คุณไม่ใช่พี่สาวของกู้เป่ยรึไง? เขาจับตัวลูกเขยคุณไป ก็เป็นเรื่องง่ายๆสำหรับคุณไม่ใช่หรือไง? มาที่นี่เพื่อต้องการคน ไม่ใช่เพื่อช่วยน้องชายหรอ?” ซูจ้านพูดอย่างดูถูก เห็นคุณนายโจวก็รู้สึกว่าเธอไม่จริงใจ
รู้สึกว่าเธอมา ก็เพื่อกู้เป่ย
แต่กลับไม่รู้เลยว่ากู้เป่ยแต่ไหนแต่ไรก็ไม่เคยไว้หน้าพี่สาวเลยสักนิด ทั้งๆที่รู้สถานะของไป๋ยิ่นหนิง ก็ยังจับตัวไป
คุณนายโจวทำไมไม่ไปพูดกับกู้เป่ยให้ปล่อยตัวเขา?
เขาไม่ไว้หน้าแม้แต่น้อย พูดตรงๆว่า “ถ้าอยากให้ฉันปล่อยคน ก็เอาพี่สี่มาแลก ตอนแรกเธอรับปากฉัน ยังบอกว่าจะไม่ปล่อยให้ใครหาเจอ สุดท้ายเอาคนให้พวกเธอได้ไม่ถึงวันก็หายไปแล้ว เธอจะต้องแลกเปลี่ยนกับฉัน ไม่อย่างนั้น ลูกเขยเธออยู่ในมือฉัน จบไม่สวยแน่”
คุณนายโจวก็สีหน้าเย็นชา “เรื่องของตระกูลกู้ก็ไม่ใช่ความลับอะไร เราถูกเลี้ยงดูอยู่ข้างนอก ไม่ได้มีความรู้สึกอะไรกับตระกูลกู้เท่าไหร่ ครั้งนี้ถ้าไม่ใช่เขาเข้ามาหาฉันเอง ฉันก็ไม่เข้าไปยุ่งเรื่องของเขาเด็ดขาด ตอนนี้เขาไม่เห็นแก่ความเป็นพี่น้องสักนิด พูดออกมาอย่างชัดเจน ให้ฉันเอาคนไปแลก ไม่งั้นจะไม่ปล่อยคน ยิ่นหนิงเอาตัวคนให้พวกคุณแล้ว ตอนนี้เขากำลังลำบาก พวกคุณก็ควรไปช่วยเขาไม่ใช่รึไง? ทำไมถึงไม่สนใจความปลอดภัยของเขา?”
คุณนายโจวคิดว่าพวกเขาเป็นเพื่อนกัน ทำไมตอนนี้ดูแล้วกลับไม่เหมือนเลยล่ะ?
“คุณรู้ไหมว่าผู้ชายคนนั้นทำอะไรไว้บ้าง?” ซูจ้านแค่คิดว่าต้องเอาตัวพี่สี่คืนให้กู้เป่ย เขาก็ไม่สามารถสงบได้ “หวังว่าลูกสาวของคุณจะมีชีวิตราบรื่นไปตลอดชีวิต อย่าได้เจอเรื่องอะไรเลย”
คุณนายโจวขมวดคิ้ว “คุณหมายความว่าไง?”
จงจิ่งห้าวนวดหว่างคิ้ว พูดเสียงขรึม “ซูจ้านนายกลับไปก่อนเถอะ”
“แต่ว่า…”
“กลับไป เรื่องนี้ฉันจะจัดการให้เรียบร้อย นายวู่วามเกินไป อยู่ที่นี่มีแต่จะทำให้เรื่องยุ่งยากขึ้น” จงจิ่งห้าวเน้นเสียง
ซูจ้านไม่เต็มใจก็ต้องหันหลังเดินจากไป
“พรุ่งนี้เช้าคุณไปที่สถานีตำรวจเพื่อรับคน” จงจิ่งห้าวไม่ใช่จะไม่ยอมปล่อยคน ถ้าหากไป๋ยิ่นหนิงเกิดเรื่องอะไรขึ้นจริงมันก็ไม่ใช่สิ่งที่เขาอยากเห็น ยังไงเรื่องนี้ ไป๋ยิ่นหนิงเป็นคนนำตัวคนมาให้เอง บางทีเขาทำเพราะหลินซินเหยียนถึงส่งตัวคนมาให้
ถ้าเขาเป็นเพราะเรื่องนี้ เกิดเหตุอะไรขึ้น ก็จะทิ้งรอยแผลไว้ที่หัวใจของหลินซินเหยียน นั่นไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการเห็น
อีกอย่างพวกเขาได้วางแผนไว้แล้ว ต่อให้เอาตัวพี่สี่คืนให้กู้เป่ย พี่สี่ก็ไม่แน่ว่าจะยังมีชีวิตอยู่
คุณนายโจวคิดไปคิดมา พูดขึ้นว่า “เอางั้นก็ได้ ตอนนี้จนถึงตอนเช้าก็อีกแค่สิบกว่าชั่วโมง”
พวกเธอก็แค่รอ
“ฉุนฉุนเราไปกัน”
คุณนายโจวจูงมือลูกสาว
โจวฉุนฉุนส่ายหน้า “แม่กลับไปก่อนเถอะค่ะ หนูอยากคุยกับพี่สาว”
