ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 1562

การโจมตีอันทรงพลังทั้งสองหยุดกะทันหันในขณะนี้!
ทั้งสองคนตกใจกับแรงมหาศาลที่ข้อมืออย่างกะทันหัน และเห็นว่าหมัดของพวกมันขยับเข้าไปไม่ได้และถอยออกมาไม่ได้ พวกเขารู้ทันทีว่าวันนี้พวกเขาได้พบกับปรมาจารย์แล้ว!
ทั้งสองมองหน้ากัน และเห็นความกลัวในดวงตาของกันและกัน
หลังจากนั้น ทั้งสองก็สบตากัน ออกแรงพร้อมกัน พยายามปล่อยมือขวาออกจากมือของเย่เฉิน
แต่น่าเสียดายที่พลังทั้งหมดของพวกเขา ยังไม่อาจดึงมือขวาออกได้เลยแม้แต่น้อย!
เย่เฉินมองดูทั้งสองด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า และพูดด้วยความสนใจ:”มือของทั้งสองดำไปนะ! เข้ามาโจมตีซี่โครงของคนอื่นเลย ไม่กลัวว่าจะตายบ้างเหรอ?”
ทั้งสองประหม่ามาก และหนึ่งในนั้นก็พูดว่า:”เรา……เราแค่อยากทดสอบความแข็งแกร่งของคุณ ไม่มีอย่างอื่น!”
เย่เฉินหัวเราะ:”เหตุผลโง่ๆแบบนี้ยังคิดออกมาได้ ดูเหมือนว่าจะมีอะไรบางอย่างจริงๆ!”
เมื่อนางาฮิโกะ อิโตะเห็นว่าบอดี้การ์ดทั้งสองของเขา ถูกเย่เฉินควบคุมอย่างสมบูรณ์ ก็รู้สึกประหม่าทันที โพล่งออกมาว่า:”แกจะทำอะไรกันแน่! รู้รึเปล่าว่าฉันเป็นใคร? หาเรื่องฉัน แกจะไม่มีวันจบลงด้วยดีในญี่ปุ่น!”
เย่เฉินยิ้ม:”จะตายแล้วยังปากแข็งอีก มีคุณธรรมของชาติที่ไม่เหมือนใครจริงๆ”
หลังจากพูดจบ เขามองไปที่บอดี้การ์ดทั้งสองของนางาฮิโกะ อิโตะ และพูดเบา ๆ ว่า:”คุณทั้งสองจำไว้นะ ที่โดนทั้งหมดในวันนี้ เป็นเพราะเจ้านายของพวกคุณ!”
ทั้งสองคนกำลังจะขอความเมตตาด้วยความตกใจ จู่ๆเย่เฉินก็บิดมือ และแขนขวาของพวกเขาบิดเป็นเกลียวทันที !
ในเวลานี้ ทั้งสองร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด และทุกคนในที่เกิดเหตุหน้าซีด!
ตัวตนของนางาฮิโกะ อิโตะคืออะไร?
เขาเป็นปรมาจารย์ของครอบครัวชั้นนำของญี่ปุ่น!
บอดี้การ์ดส่วนตัวเขา จะเป็นบอดี้การ์ดที่แข็งแกร่งที่สุดในญี่ปุ่น แต่ไม่นึกเลยว่า ทั้งสองคนรวมกัน ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเย่เฉินเลย!
ในเวลานี้นางาฮิโกะ อิโตะ ก็ตกตะลึงเช่นกัน
ไม่เคยคิดฝันว่าบอดี้การ์ดสองคนนี้ที่มีประสบการณ์จริงมากมาย และฆ่าคนเป็นจำนวนมาก จะแพ้ได้อย่างง่ายดาย
ในสายตาของเย่เฉิน คนสองคนนี้แข็งแกร่งกว่าคนทั่วไปเพียงเล็กน้อย แต่พวกเขาก็ยังห่างไกลจากระดับปรมาจารย์
ถึงขั้น เทียบคนที่มีฝีมือแย่ที่สุดในราชาบู๊ทั้งแปดไม่ได้เลย
ทั้งสองคนรวมกัน อย่างมากก็ได้แค่เหมือนนักเลงสองหัวไม้เจิ้นหนาน
คนเช่นนี้ จะเป็นคู่ต่อสู้ของเย่เฉินได้อย่างไร
ถ้านางาฮิโกะ อิโตะ หาปรมาจารย์แห่งนินจาในญี่ปุ่นมาได้จริงๆ บางทีอาจจะทำให้เย่เฉินเห็นค่ามากขึ้น
ในเวลานี้ นางาฮิโกะ อิโตะด่าด้วยความประหม่าเล็กน้อย:”นาย……นายเป็นคนจีน กล้ามาก่อเรื่องโตเกียว! นายไม่กลัวว่าฉันจะไม่ให้นายกลับไปประเทศจีนเหรอ?”
เย่เฉินยิ้มพูดว่า:”ทำไม? คุณอยากให้ฉันอยู่ในญี่ปุ่นในฐานะลูกเขยเข้าบ้านงั้นเหรอ?”
“ไอ้สารเลว!”นางาฮิโกะ อิโตะอุทาน:”ไอ้หนู แกไม่เห็นใครอยู่ในสายตาเกินไปแล้ว!”
เย่เฉินพูดด้วยความดูถูกเล็กน้อย:”ฉันไม่เห็นใครในสายตา? ที่ฉันมาในวันนี้ ก็เพื่อมารับบริษัทของตัวเอง คุณกลับมาเห่าที่บริษัทของฉัน คุณเป็นใครกัน? ฉันไม่ไล่คุณออกไป ก็ถือว่าเคารพแล้ว!”
ทานากะโคอิจิรีบเข้าไป และพูดด้วยความเคารพ:”คุณเย่ ใจเย็นๆ ก่อน นี่คือผู้เฒ่าตระกูลอิโตะและประธานอิโตะ คอร์ปอเรชัน คุณนางาฮิโกะ อิโตะ!”