ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 1547

บริษัทผลิตยาโคบายา มีฐานการผลิตหลายแห่งอยู่ในญี่ปุ่น
สำนักงานใหญ่ตั้งอยู่ในโตเกียว นอกจากโตเกียวแล้ว ยังมีสายการผลิตของบริษัทผลิตยาโคบายา อยู่ในเมืองหลายแห่ง เช่น โยโกฮาม่า โอซาก้า และนาโงยะ
นอกจากนี้ เมื่อไม่นานมานี้บริษัทผลิตยาโคบายายังลงทุนเงินจำนวนมาก เพื่อสร้างฐานการผลิตชีวเภสัชภัณฑ์ที่ใหญ่ที่สุดในเอเชียอยู่ในเมืองโอซาก้า
เย่เฉินไปที่ญี่ปุ่นในครั้งนี้ นอกเหนือจากการสรุปข้อตกลงการโอนหุ้นกับบริษัทผลิตยาโคบายา และเสร็จสิ้นการโอนหุ้นแล้ว เขายังจะพาเว่ยเลี่ยงจากบริษัทผลิตยาเว่ยซื่อ ไปตรวจสอบฐานการผลิตหลายแห่งเหล่านี้ด้วย
ตอนนี้เว่ยเลี่ยงเป็นผู้จัดการทั่วไปของบริษัทผลิตยาเก้าเสวียน และยังเป็นบุคคลที่รับผิดชอบหลักของบริษัทผลิตยาเก้าเสวียนอีกด้วย หลังจากที่เย่เฉินเข้าไปรับมือสายการผลิตทั้งหมดของบริษัทผลิตยาโคบายาแล้ว ในช่วงแรกก็คงจะต้องให้เขารับผิดชอบจัดการดูแลไปก่อน
ในอนาคตหากถึงเวลาที่เหมาะสม ก็จะสามารถให้ถังซือไห่เข้ามารับช่วงต่อบริษัทผลิตยาโคบายา จากนั้นก็ให้เว่ยเลี่ยงมุ่งเน้นไปที่ในประเทศ และขยายธุรกิจของบริษัทผลิตยาเก้าเสวียนในประเทศต่อไป
ดังนั้น เย่เฉินและเฉินจื๋อข่ายจึงได้วางแผนการเดินทางออกมา
พวกเขาทั้งหมด จะบินจากเมืองจินหลิงไปโตเกียวในพรุ่งนี้เช้า เฉินจื๋อข่ายจะติดต่อลูกน้องของเขาที่อยู่ในโตเกียว เพื่อเป็นคนที่มารับ เมื่อถึงเวลานนั้นก็จะมีการจัดทีมรถไปกับเขาตลอดการเดินทาง
หลังจัดการกับเรื่องในโตเกียวเสร็จแล้ว ก็จะขับรถออกเดินทางจากโตเกียว และมุ่งหน้าไปทางตะวันตก ไปยังโยโกฮาม่า
โยโกฮาม่าก็อยู่ใกล้โตเกียว ระยะทางก็ไม่ได้ถือว่าไกลมากนัก และขับรถไปก็ไม่ถึงร้อยกิโลเมตร
จากนั้น ขับรถจากโยโกฮาม่าไปนาโกย่า และสุดท้ายก็ไปถึงโอซาก้า
หลังจากสำรวจที่โอซาก้าเสร็จแล้ว ก็จะสามารถบินกลับมาที่จินหลิงได้โดยตรงจากโอซาก้า
เหตุผลที่ต้องขับรถไปรอบๆ เมืองเหล่านี้ ก็เพราะว่าญี่ปุ่นมีพื้นที่ดินแดนค่อนข้างเล็ก จริงๆ แล้วเมืองหลายแห่งเหล่านี้ก็อยู่ไม่ไกลกันสักเท่าไหร่
จากโตเกียวถึงโอซากะ ระยะทางก็แค่ห้าร้อยกว่ากิโลเมตร เดินทางโดยเครื่องบินใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง ยิ่งไปกว่านั้นระหว่างทางยังจะไปแวะโยโกฮาม่าและนาโกยะสองเมืองอีกด้วย การนั่งเครื่องบินมันยุ่งยากมากกว่า ขับรถไปจะสะดวกกว่ามาก
เย่เฉินศึกษาแผนที่ของญี่ปุ่น และพบรายละเอียดเล็กน้อยบางประการ ทางหลวงจากนาโกยะไปยังโอซาก้าในญี่ปุ่น ผ่านเกียวโตพอดี
อิโตะ นานาโกะซึ่งได้รับบาดเจ็บสาหัสที่กำลังพักฟื้น ก็อยู่ในเกียวโต
เย่เฉินอดคิดไม่ได้อยู่ในใจว่า จะต้องไปพบเธอที่เกียวโต!
…….
ที่โต๊ะอาหารค่ำ เย่เฉินบอกกับครอบครัวของเขาโดยตรงว่าตัวเองกำลังจะไปญี่ปุ่นในวันพรุ่งนี้
เมื่อฉันได้ยินว่าเย่เฉินจะไปในวันพรุ่งนี้ เซียวชูหรันก็พูดด้วยความไม่เต็มใจเล็กน้อยว่า “ฉันเพิ่งกลับมาในวันนี้ และพรุ่งนี้ก็จะไปแล้ว รวมๆ แล้วยังอยู่ไม่ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมงเลย……..”
“ใช่!” เซียวฉางควนก็อดไม่ได้ที่จะพึมพำว่า “ลูกเขยแสนดี การหาเงินมันสำคัญก็จริง แต่ร่างกายก็สำคัญกว่า ถ้าคุณวิ่งวนไปมาแบบนี้เป็นประจำ ร่างกายก็คงไม่ไหวหรอก”
หม่าหลันกลับพูดอย่างตื่นเต้นเล็กน้อยว่า “เอ๊ะคุณรู้เรื่องอะไร หลังจากคุณแต่งงานแล้วก็ไม่ประสบความสำเร็จอะไรเลย และไม่มีความกระดือรือร้นเลยแม้แต่น้อย นั่นเป็นสาเหตุที่ถูกนายหญิงใหญ่ของเราดูถูกเสมอมา และเราก็ไม่เคยมีชีวิตที่ดีเลย”
หลังจากพูดจบ เธอมองไปที่เย่เฉินด้วยท่าทางประจบสอพลอ และชมเชยว่า “ดูเย่เฉินของเราสิ ช่างทะเยอทะยานในด้านการงานเลยทีเดียว! เก่งกว่าคุณกี่ร้อยเท่าก็ไม่รู้!”
เซียวฉางควนตะคอกไปทีหนึ่ง “ตอนนี้กลายเป็นมนุษย์อีกแล้วเหรอ? ก่อนหน้าคนที่เคยไล่ตามเย่เฉิน และบอกว่าคนอื่นเขาเป็นไอ้ขยะ ไม่ใช่คุณเหรอ? ก่อนหน้านี้ก็เคยไล่ตามลูกสาว และขอให้ลูกสาวหย่ากับเย่เฉิน ไม่ใช่คุณเหรอ?”
การแสดงออกของหม่าหลันดูไม่เป็นธรรมชาติเล็กน้อย และเธอก็พูดอย่างกังวลว่า “เซียวฉางควน อย่าสร้างความบาดหมางกันอยู่ที่นี่! ก่อนหน้านี้เป็นความผิดของฉันก็จริง แต่ฉันรู้ว่าผิดไปแล้วก็สามารถแก้ไขได้!”
หลังจากพูดจบ ก็รีบพูดกับเย่เฉินด้วยรอยยิ้มว่า “ลูกเขยแสนดี ในคราวนี้ที่คุณไปญี่ปุ่นจะไปกี่วันเหรอ? ”
เย่เฉินกล่าวว่า “ถ้าเร็วก็สามถึงห้าวัน ถ้าช้าก็หนึ่งสัปดาห์มั้งครับ”