หลินซินเหยียนหันมามองเฉิงยู่ซิ่ว “ฉันเห็นแก่ตัวมาก ฉันกลับไม่อยากให้เขารู้เรื่องนี้ ฉันกลัวว่าเขาไม่รู้จะรับมือยังไง ในใจเขาได้แต่โทษคุณมาโดยตลอด”
เฉิงยู่ซิ่วกุมมือเธอแน่น จมูกแสบขึ้นมาเล็กน้อย “มันผ่านมาตั้งนานแล้ว ฉันคิดได้แล้วล่ะ จริงๆนะ ได้มีทุกวันนี้ ฉันก็พอใจมากแล้ว”
“ไม่พูดถึงตระกูลเหวิน เขาก็ถือว่าเป็นบุคคลสาธารณะคนหนึ่ง ช่องการเงินและเศรษฐกิจมักมีข่าวของเขาอยู่บ่อยๆ หากมีข่าวเกี่ยวกับชาติกำเนิดของเขา จะต้องเกิดความโกลาหลอย่างแน่นอน ยังไงตอนนั้นเหวินเสียนกับฉีเฟิงก็ยังเป็นสามีภรรยากัน เขามีแต่จะถูกตราหน้าว่าเป็นลูกนอกสมรส นี่ไม่ใช่สิ่งที่ฉันอยากเห็น ยิ่งไม่อยากให้เขากับเหวินชิงทะเลาะจนตายกันไปข้างหนึ่ง อีกอย่างผลกระทบด้านลบไม่ใช่แค่เพียงทำลายภาพลักษณ์ของเขา ชื่อเสียงของบริษัทก็จะมีข่าวเชิงลบตามมาด้วย ฉันคิดถึงเขา…”
เฉิงยู่ซิ่วตบเข้าที่หลังมือของหลินซินเหยียน “แค่เขาอยู่กับเธอด้วยดี ใช้ชีวิตแบบธรรมดา”
เธอมองหลินซินเหยียนอย่างตั้งใจ “ฉันไม่อยากให้เขารู้แม้แต่น้อย ฉันไม่อยากให้เรื่องของรุ่นก่อน เกี่ยวโยงมาถึงพวกเธอ ใช้ชีวิตอย่างเป็นสุขก็พอ แบบที่สะท้อนอยู่ในฟืน ข้าวสาร น้ำมัน เกลือ ซอส น้ำส้มสายชูและชา ก็เหมือนกับตอนนี้ ฉันได้พาหลานชายหลานสาวไปซื้อของ พาพวกเขาไปสวนสนุก รอฤดูร้อนสิ้นสุดลง ฉันก็ได้ไปส่งพวกเขาเข้าเรียนประถม มองดูพวกเขาเติบโต ฉันค่อยๆแก่ลง แล้วจะไม่มีความสุขได้อย่างไร?”
พลาดต่อลูกชายไปแล้ว แต่ได้ดูแลหลานๆ ก็ถือเป็นการชดเชยอย่างหนึ่งไม่ใช่หรือไง?
หลินซินเหยียนเม้มปาก ขอบตาไม่รู้เพราะอะไรถึงเต็มไปด้วยน้ำตา
ขณะนั้น รถก็จอดอย่างกะทันหัน
ด้านหน้ากลับไม่ใช่ไฟแดง หลินซินเหยียนถามคนขับรถ “เกิดอะไรขึ้น?”
“ไม่ทราบครับ” คนขับรถก็ไม่รู้สถานการณ์เช่นกัน
ก๊อกก๊อก…
บอดี้การ์ดจากรถคันข้างหน้าเดินเข้ามา เคาะกระจกรถฝั่งหลินซินเหยียน เธอลดกระจกรถลงมา
“ข้างหน้าเป็นรถพ่วงคันหนึ่ง ตอนหักเลี้ยวรถดันเสียเข้า ขวางอยู่บนถนน เราผ่านไปไม่ได้ จะเปลี่ยนเส้นทางไหมครับ?”
“ได้ถามรึยัง จะซ่อมเสร็จเมื่อไหร่?” คำถามนี้เฉิงยู่ซิ่วเป็นคนถาม ถ้าหากว่าใช้เวลานาน ก็เปลี่ยนเส้นทางอื่น ถ้าแค่เวลาสิบกว่านาที ก็ช่างมันเถอะ ยังไงก็มาถึงที่นี่แล้ว ห่างจากห้างสรรพสินค้าและสวนสนุกไม่ไกลแล้ว
“งั้นเดี๋ยวผมไปถาม” บอดี้การ์ดรีบเดินไปข้างหน้า ไปถามคนขับรถพ่วงที่กำลังซ่อมรถอยู่
ด้านหลังมีรถขับเข้ามา ปิดถนนไว้ ตอนนี้ต่อให้ด้านหน้าจะใช้เวลาซ่อมอีกนาน รถก็ออกไปไม่ได้เหมือนกัน
ในเวลานั้นก็มีคนเคาะกระจกรถอีกครั้ง หลินซินเหยียนคิดว่าเป็นบอดี้การ์ดที่ไปถามสถานการณ์ข้างหน้ากลับมาแล้ว ดังนั้นจึงลดกระจกรถลง ในเวลาเดียวกันข้างหลังก็เกิดการปะทะกันขึ้น ฝั่งหนึ่งเป็นบอดี้การ์ดของพวกเขาทางนี้ อีกฝั่งเป็นคนหลายคนต้องการจะเดินเข้ามาข้างหน้า บอดี้การ์ดเห็นพวกเขาหลายคน อีกทั้งยังดูไม่เหมือนคนดีอะไร เลยออกมากีดกันไว้
ทั้งสองฝั่งเริ่มปะทะกัน
หลินซินเหยียนรู้สึกสังหรณ์ใจผิดปกติ คิดจะเลื่อนกระจกรถขึ้น คนที่เคาะประตูรถคนนั้นก็รีบคว้าแขนของเธอไว้ ออกมานอกรถ เธอหมดหนทางเลื่อนกระจกรถขึ้น
“แกคือหลินซินเหยียนสินะ ไปกับเราซะ” ผู้ชายไม่สูงมาก ผิวดำขลับ ขณะพูดหน้าตาค่อนข้างดุร้าย
เฉิงยู่ซิ่วดึงหลินซินเหยียนไว้ กลัวเธอจะถูกลากออกไป พูดเสียงดังว่า “พวกแกเป็นใคร?!”
“อย่าใส่ใจเลย ก็แค่ขอเชิญคุณหลินไปกับเราสักครู่”
คนพวกนี้ เข้าใจดีเกี่ยวกับกำลังคนของพวกเขา บอดี้การ์ดทั้งสี่คนถูกคนของพวกเขาพัวพันอยู่ คนขับรถพอมีฝีมืออยู่บ้าง แต่กลับไม่ได้รีบลงมือแต่อย่างใด รอโอกาสเหมาะๆถึงจะลงมือ ป้าหยูไม่มีฝีมือการต่อสู้อะไรเลยได้แต่ร้อนรน
ชายที่ดึงหลินซินเหยียน ทำตัวกร่างไม่เกรงกลัวใดๆ “มากับเราดีๆ จะได้ไม่ลำบาก”
เฉิงยู่ซิ่วกระวนกระวาย คนพวกนี้ดูเหมือนจะมุ่งตรงไปที่หลินซินเหยียน เธอเปิดประตูรถลงมา คิดจะไปฝั่งตรงข้ามของรถ ผลักชายคนที่จับหลินซินเหยียนออกไป ขณะที่เธอลงจากรถ ข้างหลังเกาะกลางถนนก็มีคนสองคนพุ่งเข้ามา จับตัวเธอ และผลักเธอไปทางรถตู้ที่จอดอยู่ข้างถนนของเลนตรงข้าม
คนขับฉวยโอกาสนี้ชกหน้าชายที่กำลังจับหลินซินเหยียนอยู่ คนคนนั้นโดนชกจนมึนไปเล็กน้อย เขาไม่คิดว่าคนขับจะมีฝีมือ จากนั้นคนขับก็เตะชายคนนั้นซ้ำ
“แย่ล่ะ เร็ว เป้าหมายของพวกมันไม่ใช่ฉัน” หลินซินเหยียนตะโกนบอกคนขับรถ “ไปหยุดพวกมันไว้”
สายตาเห็นเฉิงยู่ซิ่วถูกลากไปฝั่งตรงข้าม คนขับรีบวิ่งไล่ตามไป ขณะนั้นบอดี้การ์ดคนหนึ่งได้สลัดคนที่เกะกะเขาออกไปได้จากนั้นก็วิ่งไล่ตามไปด้วย ไปสกัดคนที่จับเฉิงยู่ซิ่ว ทั้งสองฝ่ายเริ่มต่อยตีกัน
“เหยียนเหยียนอย่าลงจากรถ เป้าหมายของพวกมันคือฉัน เธออยู่ตรงนั้นจะปลอดภัย ดูแลพวกเขาสองคนให้ดี” เฉิงยู่ซิ่วก็รู้ตัวแล้ว ตนเองอาจจะเป็นคนที่พวกมันต้องการตัว เธอถูกคนจับไว้ เลยเข้าไปหาไม่ได้ ได้แค่ตะโกนบอกหลินซินเหยียน
หลินลุ่ยซีกลัว ขึ้นไปข้างหน้าหลบอยู่ในอ้อมแขนของหลินซินเหยียน แววตาหวาดกลัว “หม่ามี๊ เลือด”
หลินซินเหยียนกดหัวของเด็กหญิงเข้าในอ้อมอก ไม่ให้เธอมองดูข้างนอก
คนที่เสิ่นเผยซวนส่งมาให้ ฝีมือเก่งกาจ ถึงแม้ฝ่ายตรงข้ามจะมีมากกว่าหลายคน ยังหลุดพ้นจากการถูกล้อมไปช่วยเฉิงยู่ซิ่วได้
หลินซินเหยียนควักมือถือออกมา ตั้งใจจะโทรขอความช่วยเหลือ ยังไงฝ่ายตรงข้ามก็มีจำนวนคนมาก อีกอย่างเหมือนจะวางแผนมาอย่างดี ใช้รถพ่วงคันข้างหน้ามาปิดถนนไว้ก่อน ด้านหลังให้คนไปสกัดบอดี้การ์ด ลงมือได้อย่างมีแผนการ
“ไปจับเธอไว้” คนที่ได้รับคำสั่งทำภารกิจนี้ รู้สึกว่าจะจับตัวเฉิงยู่ซิ่วไปไม่ได้ พวกเขาถึงจะมีคนน้อย แต่ว่าฝีมือการต่อสู้แข็งแกร่งมาก
“กับเด็ก พวกนี้รับมือง่ายหน่อย” ชายหัวหน้านำคนสองสามคนเข้ามาในรถ คว้าโทรศัพท์ในมือของหลินซินเหยียนโยนลงบนพื้น โทรศัพท์แตกกระเด็นในพริบตา ชายคนนี้ถือโอกาสอุ้มหลินลุ่ยซีออกจากอ้อมแขนของเธอ
หลินลุ่ยซีตกใจจนร้องเสียงหลง “หม่ามี๊ หม่ามี๊…”
หลินซินเหยียนกอดหลินลุ่ยซีไว้แน่นไม่ให้อีกฝ่ายอุ้มลูกสาวไป หลินซีเฉินหยิบไอแพดบนเบาะรถขึ้นมา ทุบลงตรงหัวของชายที่จะจับน้องสาวไป
เด็กน้อยเรี่ยวแรงไม่มากนัก แต่ก็เจ็บ ชายคนนั้นถูกทุบหัว ง้างมือขึ้นจะตีหลินซีเฉิน หัวหน้าคนนั้นก็จับแขนของเขาเอาไว้ “เราแค่มาจับตัวคน อย่าทำร้ายเด็ก”
เป้าหมายของพวกเขายังคงเป็นเฉิงยู่ซิ่ว แค่ทางนั้นถูกสกัดไว้ พวกเขาก็แค่มาจับพวกเขาเพื่อล่อคนทางนั้นก็เท่านั้น
ด้านบนสั่งมาโดยเฉพาะ ห้ามทำร้ายเด็กทั้งสองคน
คนขับรีบวิ่งเข้ามาก่อน ผลักชายที่จับหลินลุ่ยซีคนนั้นออก กระชากเขาออกจากรถ ไม่นานทั้งสองคนก็เริ่มต่อสู้กัน
ชายที่เป็นหัวหน้าหาจังหวะเหมาะๆ เปิดประตูรถออก ลากหลินซินเหยียนลงมาจากรถ ด้านบนสั่งมาแค่ห้ามทำร้ายเด็กทั้งสองคนไม่ได้บอกว่าห้ามทำร้ายผู้หญิงคนนี้นี่นา
หลินซินเหยียนไม่กล้าดิ้นขัดขืนรุนแรง กลัวจะกระทบไปถึงลูกในท้อง
สายตาแหลมคมมองไปที่ชายคนนั้น “พวกแกเป็นใครกัน?”
ชายคนนั้นควักมีดพับเล่มหนึ่งออกมา จ่อเข้าที่คอของหลินซินเหยียน ข่มขู่บอดี้การ์ด “ถ้าพวกแกยังไม่หยุด ฉันจะฆ่าผู้หญิงคนนี้ซะ”
บอดี้การ์ดเข้าใจสถานการณ์รีบยั้งมือทันที ชายคนนั้นดึงหลินซินเหยียนมาข้างหน้า ตั้งใจจะยัดเธอเข้าไปในรถตู้
เฉิงยู่ซิ่วเบิกตาโต เธอกำลังท้องอยู่นะ แล้วก็ไม่รู้ว่าฝ่ายตรงข้ามเป็นใคร สายตามองหลินซินเหยียนกำลังจะถูกลากเข้าไปในรถ เธอร้อนใจมาก กัดชายที่กำลังจับเธออยู่ ชายคนนั้นรู้สึกเจ็บ เลยปล่อยมือออก
เธอกระโจนเข้าใส่ชายที่กำลังจับหลินซินเหยียนอยู่ บอดี้การ์ดก็ถือโอกาสนี้วิ่งเข้ามา เฉิงยู่ซิ่วคว้ามือชายคนนั้นไว้ พูดอย่างลนลานและโมโห “พวกแกอยากจะจับฉัน ก็จับฉันสิ ปล่อยเธอไป”
หลินซินเหยียนส่ายหน้า “รีบหนีไป! เป้าหมายของพวกมันไม่ใช่ฉัน คุณรีบไป ไม่ต้องห่วงฉัน”
เป้าหมายของพวกเขาชัดเจนว่าเป็นเฉิงยู่ซิ่ว ส่วนเธอกับเด็กทั้งสองคนก็แค่ใช้เป็นตัวล่อ
“ในท้องเธอมีเด็กอยู่ ฉันจะไม่สนใจเธอได้ยังไง ถ้าเธอเป็นอะไรไป ฉันจะอธิบายกับจงจิ่งห้าวยังไง?” เฉิงยู่ซิ่วพูดอย่างรีบร้อน
ชายคนนั้นรู้สึกร้อนรนถูกบอดี้การ์ดล้อมไว้ เขาคนเดียวต้านไว้ได้ไม่นาน ยิ่งจับตัวคนไปไม่ได้อีก เขาตัดสินใจอย่างเด็ดขาด เผยธาตุแท้ออกมา “พวกแกไม่สนใจชีวิตยัยนี่ กล้าบุกเข้ามา ฉันจะฆ่ามันให้ตายเดี๋ยวนี้แหละ!”
