ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 1454

กู้เย้นเจิ้งเห็นว่าเขาสัญญาอย่างมั่นใจ และมันก็ยากที่จะหาสาเหตุของปัญหาต่อไป ดังนั้นเขาจึงกัดฟันและพูดว่า “ดี! งั้นรอผลการตรวจร่างกายของคุณออกมา! ถ้าคุณยังไม่ดีขึ้น ฉันคิดว่าสภาพร่างกายคุณไม่เหมาะที่จะเป็นประธานต่อไป ดังนั้นคุณควรละทิ้งตำแหน่งประธานและปล่อยให้คนที่มีสุขภาพแข็งแรงรับไป!”
เย่เฉินที่ไม่ได้พูดมาตลอดยิ้มในเวลานี้และกล่าว “ถ้าตำแหน่งประธานต้องเต็มไปด้วยคนที่มีสุขภาพแข็งแรง ฉันก็เชื่อว่าทั้งคุณและน้องชายของคุณไม่ตรงตามข้อกำหนดนี้”
กู้เย้นเจิ้งโพล่งออกมา “นายแม่งอย่ามาพูดจาเหลวไหล! ร่างกายของฉันแข็งแรงมาก!”
“จริงเหรอ?” เย่เฉินเยาะเย้ย “ถ้าฉันเดาไม่ผิด ตอนนี้คุณน่าจะสูญเสียความสามารถในการมีลูกแล้วใช่มั้ย? ไม่สามารถมีลูกได้ คุณยังมีหน้ามาบอกว่าคุณแข็งแรงมาก? หรือว่าการมีลูกไม่สำคัญเหรอ?”
กู้เย้นเจิ้งเก็บกดเพราะสูญเสียความสามารถในการมีลูก นิสัยก่อนหน้านี้ของเขาอาจทนไม่ไหวที่จะหาเย่เฉินเพื่อชำระบัญชี
ดังนั้นจึงอดทนมาตลอด เขาไม่พูดกับเย่เฉินจนถึงตอนนี้ก็เป็นเพราะเขาให้ความสำคัญกับการรับช่วงต่อในฐานะประธานก่อนเสมอ
แต่ไม่ได้คาดคิดมาก่อนว่าเขายังไม่หาเรื่องกับเย่เฉิน ผู้ชายคนนี้ก็ริเริ่มเอาเรื่องนี้มาถากถาง ทำให้เขาไม่สามารถระงับอารมณ์โกรธของเขาได้ในทันที และเขาก็โพล่งออกมาว่า “ไอ้แซ่เย่ ฉันได้สืบนายอย่างละเอียดถี่ถ้วนแล้ว! อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าภูมิหลังของนายเป็นอย่างไร นายเป็นเขยแต่งเข้าของจินหลิงไม่ใช่เหรอ? นายยังจะมาทำอวดเก่งต่อหน้าฉัน?”
เมื่อเห็นว่ากู้เย้นเจิ้งระเบิดออกมา กู้เย้นกางก็ลุกขึ้นยืนกัดฟันและด่า “ไอ้แซ่เย่ นายใช้แผนอะไรต่อ? ถ้าไม่ปล่อยให้เรากลับสู่สภาวะปกติอย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจนายละกัน! แม้ว่าพี่ใหญ่จะปกป้องนายเราจะไม่ปล่อยนายไว้แน่!”
กู้เหว่ยเลี่ยงและกู้เหว่ยกวงซึ่งนั่งอยู่ที่จุดที่ไกลที่สุดในห้องประชุม ยังคงระงับความโกรธที่มีต่อเย่เฉิน พวกเขาไม่ได้พูดอะไรสักคำเพียงเพราะพวกเขากลัวที่จะทำลายความดีของกู้เย้นเจิ้งและกู้เย้นกาง ตอนนี้ที่เห็นพวกเขาทั้งสองกล่าวโทษเย่เฉิน จู่ๆพวกเขาก็ลุกขึ้นทันที
กู้เหว่ยเลี่ยงพูดอย่างดุ “เย่เฉินใช่มั้ย! ถ้านายไม่ให้คำตอบที่น่าพอใจแก่เราในเรื่องนี้ ฉันจะให้นายนอนในโกศและกลับไปที่จินหลิง!”
กู้เหว่ยเลี่ยงก็ไม่ยอมแสดงให้เห็นว่าตนด้อยกว่า “นอนอยู่ในโกศก็อย่าคิดที่จะกลับไป ฉันจะให้แกกลายเป็นขี้เถ้าเลย!”
กู้เย้นจงทำหน้าดุพลางพูด “พวกนายมันช่างบัดซบยิ่งนัก! คิดว่าฉันจะเป็นเจ้าบ้านไม่ได้แล้วใช่มั้ย? คิดว่าฉันป่วยก็คิดขี่คอฉันแล้วทำอะไรตามใจชอบได้ใช่มั้ย?”
ในตอนนี้เย่เฉินยิ้มเล็กน้อยและกล่าวอย่างแผ่วเบา “ลุงกู้ ท่านหายจากอาการป่วยหนัก อย่าโกรธคนเหล่านี้เลยให้ผมได้คุยกับพวกเขา”
หลังจากพูดจบ เขาก็มองไปที่ผู้ถือหุ้นคนอื่นๆแล้วพูดอย่างใจดีว่า “ทุกท่าน เรื่องต่อไปไม่เกี่ยวอะไรกับการประชุม ทุกท่านกลับไปก่อนเถอะ”
ทุกคนมองไปที่กู้เย้นจง
กู้เย้นจงพยักหน้าและกล่าว “ใช่พวกท่านไปเถอะ เราจะจัดแถลงข่าวด้านล่างในภายหลัง พวกท่านไปที่นั่นและรอก่อน”
ทุกคนยืนขึ้นแทบไม่คิดและออกจากห้องประชุมอย่างเป็นระเบียบ
เมื่อประตูห้องประชุมปิดอีกครั้ง กู้เย้นจงพูดกับเย่เฉินว่า “เฉินเอ๋อในนี้ติดตั้งฉนวนกันเสียงภายในเป็นพิเศษ แม้ว่าจะเป็นเสียงระเบิดข้างนอกก็ไม่สามารถได้ยิน ดังนั้นนายสามารถสำแดงพลังได้ตามใจชอบ”
เย่เฉินยิ้มและพูดว่า “ครับคุณลุงกู้”
เมื่อกู้เย้นเจิ้งและคนอื่นๆได้ยินสิ่งนี้ สีหน้าของพวกเขาซีดด้วยความตกใจ
พวกเขารู้ว่าความแข็งแกร่งของเย่เฉินนั้นแข็งแกร่งมาก และทั้งเทพสงครามและเจ้าถิ่นก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา
ถ้าเขาต้องการลงมือทั้งสี่คนคงไม่พอดู
ดังนั้น กู้เย้นเจิ้งจึงแสร้งทำเป็นสงบและตะโกนว่า “ฟังฉันนะ ฉันเป็นท่านรองของตระกูลกู้! ตัวตนของฉันอยู่เกินเอื้อมในชีวิตของนาย ดังนั้นนายไม่ควรทำให้ฉันขุ่นเคือง มิฉะนั้น นายต้องรับผิดชอบเอาเอง!”
เย่เฉินไม่โกรธเมื่อได้ยินเรื่องนี้ เขาหัวเราะและถาม “อย่าโม้ไปหน่อยเลย อย่างน้อยนายก็ควรรู้นะว่าฉันเป็นใครกันแน่!”