กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม – ตอนที่ 428 เขาทรมานกว่าเธอเยอะเลย

จงจิ่งห้าวหยิบเสื้อสูทที่ทิ้งอยู่บนโซฟาขึ้นมา แล้วเดินออกจากออฟฟิศ

ซูจ้านกับเสิ่นเผยซวนนั่งอยู่ไม่ขยับ

“มีแค่วิธีนี้วิธีเดียวเหรอ?” ซูจ้านถาม

เสิ่นเผยซวนมองเขาแว๊บนึง “เหอรุ่ยเจ๋อตายไปแล้ว นี่คือความจริง คดีที่เกี่ยวข้องกับชีวิตคนๆนึงอาจจะถูกขุดคุ้ยขึ้นมาใหม่ได้ทุกเมื่อ เหวินชิงไม่ยอมอ่อนข้อสักที ฐานะของหลินซินเหยียนก็คือผู้ต้องสงสัยตลอด นอกเสียจากว่าเหวินชิงจะอ่อนข้อเองเห็นได้ชัดว่าเป็นไปไม่ค่อยได้ อีกอย่าง วิธีนี้ก็ไม่มีอะไรไม่ดีเลย ไม่ได้แต่งงานกันจริงๆสักหน่อย ขอแค่เฉินชือหานโผล่หน้า ฉันก็มีความมั่นใจจับตัวเธอไว้ ถึงเวลา……”

พวกเขาก็ไม่ใช่ฝ่ายที่ถูกชักจูงแล้ว

ซูจ้านคิดๆแล้วก็ใช่ ก็มีแต่ทำแบบนี้แล้ว ตอนนี้ก็ไม่มีวิธีอื่นให้ใช้แล้ว

ออกมาจากบริษัทจงจิ่งห้าวได้ขับรถไปที่โรงพยาบาล ตอนที่ขับผ่านร้านหนังสือร้านนึง เขาได้จอดรถลง ในใจคิดอยู่ว่าหลินซินเหยียนอยู่โรงพยาบาลทุกวันจะต้องเบื่อแน่นอนเลย เธอเป็นดีไซน์เนอร์ออกแบบเสื้อผ้า ซื้อหนังสือเกี่ยวกับด้านนี้ให้เธอเล่มนึงเพื่อฆ่าเวลาดีกว่า

ร้านหนังสือมีสองชั้น ตรงกลางมีชั้นวางหนังสือที่มีความกว้างห้าเมตร จากชั้นหนึ่งขึ้นไปชั้นสอง กลิ่นหอมของหนังสือเข้มข้น

หนังสือทุกประเภทล้วนมีแบ่งโซนไว้ ตอนที่หาหนังสือเกี่ยวกับประเภทดีไซน์เสื้อผ้า ได้เดินผ่านโซนหนังสือเกี่ยวกับการเลี้ยงดูลูก ได้เห็นหนังสือ《ตั้งครรภ์สิบเดือน》เล่มนึงโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ ภายใต้ความอยากรู้อยากเห็นเขาได้หยิบหนังสือลงมาเปิดดู สารบัญหน้าแรกคือ ไข่กับอสุจิรวมกันได้ยังไง

เขายักคิ้วสวยเล็กน้อย เรื่องแบบนี้มีผู้ใหญ่คนไหนไม่รู้บ้าง?

หน้าที่สองคือ ไข่ที่ผสมเชื้อแล้วเข้าสู่มดลูกของผู้หญิงได้อย่างไร

หน้าที่สามคือ ท้องชายหรือหญิงขึ้นอยู่กับใคร?

หน้าที่สี่ เปลี่ยนแปลงทางร่างกายขณะผู้หญิงตั้งครรภ์สิบเดือน

ตอนแรกถูกดึงดูดก็เพราะหนังสือชื่อว่าตั้งครรภ์สิบเดือน เพราะตอนนี้หลินซินเหยียนกำลังตั้งครรภ์อยู่ เลยเกิดความสนใจ

ในที่สุดก็เห็นสิ่งที่เขาสนใจ ในขณะที่กำลังอยากจะเปิดอ่าน ทางนี้ได้มีผู้หญิงเดินมาหลายคน ในมือจูงเด็กไว้ เขาได้ปิดหนังสือแล้วเดินมาจ่ายตังค์ที่เคาน์เตอร์ เสร็จแล้วได้เอาหนังสือขึ้นรถไป

มาถึงโรงพยาบาล เขาเอาหนังสือลงจากรถแล้วเข้าลิฟต์ ไปห้องที่หลินซินเหยียนพักอยู่

ที่นี่เงียบสงัด

คนที่เฝ้าอยู่หน้าห้องเห็นคนที่ออกมาจากลิฟต์ได้ยืนตัวตรง “ประธานจง”

จงจิ่งห้าวพยักหน้าเล็กน้อย

เดินมาถึงหน้าห้องผู้ป่วย จงจิ่งห้าวผลักประตูออกเบาๆ เขากลัวหลินซินเหยียนหลับอยู่จะทำเธอตื่น ช่องโหว่ประตูค่อยๆกว้างขึ้น เขาเห็นผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงริมหน้าต่าง

เธอสวมใส่ชุดนอนผ้าไหมสีขาวที่หละหลวม แบบที่ไม่เก็บทรงช่วงเอวเลย เธอนั่งอยู่บนเก้าอี้ เผยน่องขาวเนียนออกมา ขาของเธอเรียวสวย แม้แต่ข้อเท้าก็สวยมาก

ชุดนอนเป็นแบบแขนยาว แขนเสื้อได้ปักลายลูกไม้รอบนึงเป็นของประดับตกแต่ง เผยข้อมือออกมา ในมือถือกรรไกรไว้ กำลังตัดแต่งกิ่งก้านของดอกไม้ บนโต๊ะมีแจกันสวยงามวางอยู่อันนึง ด้านในได้เสียบดอกไม้ไว้หลายดอกแล้ว

ดอกไม้ที่ไป๋ยิ่นหนิงส่งมาในคราวก่อนจงจิ่งห้าวได้ทิ้งลงไปในถังขยะ ตอนที่ไปบริษัทนึกถึงหลินซินเหยียนชอบดอกไม้ ได้แวะไปที่ร้านขายดอกไม้โดยเฉพาะ เมื่อก่อนอาจจะเพราะเขาเป็นผู้ชาย เลยไม่ได้ให้ความสนใจกับเรื่องดอกไม้พวกนี้ แม้กระทั่งไม่รู้ด้วยซ้ำว่าดอกกุหลาบมีความหมายว่ายังไง

จนกระทั่งตอนที่เจ้าของร้านดอกไม้แนะนำดอกไม้ให้เขาบอกว่าดอกกุหลาบหมายถึงความรัก

เขาจำได้ว่าดอกไม้ที่ไป๋ยิ่นหนิงมอบให้คือห้าดอก เลยถามว่า “ดอกไม้ห้าดอกหมายถึงอะไรครับ?”

เจ้าของร้านขายดอกไม้บอกว่า “ดอกกุหลาบหมายถึงความรัก ห้าดอกมีความหมายว่าไม่เสียใจภายหลัง”

จงจิ่งห้าวเชอะอย่างเย็นชา ไป๋ยิ่นหนิงหมายความว่ายังไง?

รักหลินซินเหยียนอย่างไม่เสียใจภายหลัง?

เหอะๆ

ต่อมา—จงจิ่งห้าวได้ซื้อดอกลิลลี่ช่อนึง สาเหตุคือเจ้าของร้านดอกไม้บอกว่า “ดอกลิลลี่หมายถึงรักกันตลอดไป”

อืม เขาจะรักกับหลินซินเหยียนตลอดไป

ส่วนไป๋ยิ่นหนิง ก็ให้เขาไม่เสียใจภายหลังของเขาไปเถอะ!

เขาจะไปบริษัทไม่ได้กลับมา เจ้าของร้านดอกไม้เป็นคนส่งมา ตอนนั้นหลินซินเหยียนหลับอยู่ ป้าหยูก็เลยเอาวางไว้บนโต๊ะ หลินซินเหยียนตื่นขึ้นมาเห็น ถึงได้ให้ป้าหยูซื้อแจกันมา เธอจะจัดดอกไม้ใส่แจกัน ที่จริงเธอคิดไม่ถึงเลยว่าจงจิ่งห้าวซื้อดอกไม้เป็นด้วย

จงจิ่งห้าวเดินเข้ามายืนอยู่ที่ตรงหน้าเธอ “คุณชอบมั้ย?”

หลินซินเหยียนแหงนหน้าขึ้น ผมยาวของเธอทิ้งตัวไว้ ตอนแหงนหน้าขึ้นได้เผยใบหน้าเรียวเล็กออกมา เธอเหนือความคาดหมายมาก ตอนที่จงจิ่งห้าวโยนดอกไม้ทิ้งเขาโกรธมาก หลินซินเหยียนรู้สึกเขาไม่ใช่ผู้ชายที่ซื้อดอกไม้ให้ผู้หญิงเป็น ลึกๆเธอดีใจมาก มุมปากเผยรอยยิ้มอ่อนๆออกมา “ชอบค่ะ”

จงจิ่งห้าวไม่เห็นด้วย “ไร้รสนิยมจริงๆ”

หลินซินเหยียนคิดในใจว่าไร้รสนิยมขนาดนี้คุณยังให้อีก?

แต่พอคำพูดถึงปากกลับได้เปลี่ยนคำพูด “ถึงไร้รสนิยมก็ชอบค่ะ”

เธอได้จับกลีบดอกไม้ไว้ เป็นการสัมผัสที่เนียนละเอียดมาก แถมยังมีกลิ่นหอมอ่อนๆ

คอเสื้อของชุดนอนเธอคือคอกลม มีลายลูกไม้ประดับตกแต่งเหมือนแขนเสื้อ ทับซ้อนกันหลายชั้น คอเสื้อค่อนข้างกว้าง คอกับไหปลาร้าต่างก็เผยออกมา

จงจิ่งห้าวโน้มตัวเอาริมฝีปากประกบอยู่ที่ไหปลาร้าของเธอ ริมฝีปากของเขาค่อนข้างเย็น แต่นิ่มนวลมาก นาทีที่ประกบกับผิวของเธอเหมือนถูกไฟช็อตยังไงอย่างงั้น ร่างกายของหลินซินเหยียนเกร็ง ตามมาด้วยผลักเขาเบาๆทีนึงและพูดเสียงเบา“ป้าหยูกำลังทำความสะอาดห้องน้ำอยู่นะคะ”

เดี๋ยวออกมาเห็นเข้า มันจะดูไม่งาม

จงจิ่งห้าวใช้ฟันกัดเนื้อหนังเธอ บนไหปลาร้าไม่มีเนื้อเขาคอยกัดหนังของเธอเล่นเบาๆ ถึงไม่ได้ใช้แรงกัดแต่ก็เจ็บอยู่ดี หลินซินเหยียนร้องซี๊ดทีนึงพร้อมขมวดคิ้วแน่น

จงจิ่งห้าวอมยิ้ม “เดี๋ยวคืนนี้ผมให้คุณกัดผมคืน”

หลินซินเหยียนผลักเขา “อย่ามากวนฉัน ให้ฉันทำพวกนี้ให้เสร็จก่อน”

ป้าหยูอยู่ห้องน้ำ เขาไม่ได้ทำอะไรต่อ ได้ไปนั่งที่โซฟาแล้วเริ่มเปิดอ่านหนังสือที่ซื้อกลับมา

หลินซินเหยียนมองเขาแว๊บนึง นี่ถึงได้พบว่าเขาซื้อหนังสือกลับมาอ่าน แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

เดิมทีจงจิ่งห้าวคือจะซื้อหนังสือให้หลินซินเหยียน ปรากฏได้ซื้อเล่มที่ตัวเองอ่านเล่มนึงก็กลับมาแล้ว ลืมเรื่องที่จะซื้อหนังสือให้หลินซินเหยียนสนิทเลย

ป้าหยูทำความสะอาดห้องน้ำเสร็จแล้วเดินออกมา เธอหยิบผ้าขนหนูที่จะซักเสร็จก็ได้เดินออกจากห้องผู้ป่วย ตามด้วยปิดประตูเบาๆ

จงจิ่งห้าวกลับมาเธอได้ยินเสียงแล้ว เธอจงใจทำความสะอาดให้เสร็จโดยเร็วแล้วรีบออกจากห้องผู้ป่วย เพื่อเหลือพื้นที่ให้พวกเขา

ในห้องผู้ป่วยเงียบมาก ดูเหมือนเนื้อหาของหนังสือจะไม่เลวเลย จงจิ่งห้าวอินกับการอ่านหนังสือมาก

หลินซินเหยียนเอาดอกไม้จัดใส่แจกันเสร็จแล้วสวยมาก เธอพึงพอใจกับผลงานของตัวเองมาก เธอมองไปที่จงจิ่งห้าว “สวยมั้ยคะ?”

“อื๊ม?” จงจิ่งห้าวดึงสายตาออกมาจากหนังสือ เห็นเธอจัดดอกไม้ใส่แจกันเรียบร้อยแล้ว เขาวางหนังสือไว้บนโซฟา “เหนื่อยมั้ย?”

หลินซินเหยียนส่ายหัว “ฉันอยากไปล้างมือค่ะ”

จงจิ่งห้าวอุ้มเธอไปล้างมือที่ห้องน้ำ พอล้างมือเสร็จ จงจิ่งห้าวก็ได้อุ้มเธอมาที่เตียง “วันนี้คุณอาเจียนหรือเปล่า?”

หลินซินเหยียนบอกว่าไม่ได้อาเจียน “คุณเอาหนังสือมาให้ฉันอ่านหน่อยสิคะ”

จงจิ่งห้าวมองเธอแว๊บนึง พร้อมถามอย่างมีความหมายลึกซึ้ง “จะดูจริงอ่ะ?”

“มีอะไรที่ดูไม่ได้เหรอคะ?” ก็เป็นแค่หนังสือที่เกี่ยวกับผู้หญิงตั้งครรภ์ไม่ใช่เหรอ? มีอะไรที่ดูไม่ได้

แววตาของจงจิ่งห้าวคลุมเครือไม่ชัดเจน มีแสงวิบวับซ่อนอยู่ เขาหยิบหนังสือพร้อมมาพิงที่เตียง และกอดหลินซินเหยียนมาที่อ้อมแขน “เราดูด้วยกัน”

หลินซินเหยียนซบอยู่ที่อ้อมอกของเขา จงจิ่งเปิดหน้าหนังสือ

แต่แล้ว……

……

หลินซินเหยียน “……”

แต่ละหน้ายังมีหัวข้อเล็กๆด้วย หน้าที่จงจิ่งห้าวอ่านคือ การเปลี่ยนแปลงทางร่างกายขณะที่ผู้หญิงตั้งครรภ์สิบเดือน หัวข้อที่หนึ่งคือ ช่วงตั้งครรภ์ผู้หญิงสามารถมีเพศสัมพันธ์หรือเปล่า

ที่จริงเขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าด้านในจะมีภาพประกอบ

ท้องสามเดือนแรกไม่แนะนำให้มีเพศสัมพันธ์ ถึงมีก็รุนแรงไม่ได้ หลังจากสามเดือนพอตำแหน่งของทารกในครรภ์ค่อนข้างคงที่แล้ว สิ่งที่ต้องระวังของเรื่องบนเตียงคือ จะกดทับโดนหน้าท้องของสตรีมีครรภ์ไม่ได้ ท่าไหนจะไม่กดทับโดนหน้าท้องของสตรีมีครรภ์ ควรจะทำตาม—ด้านล่างมีรูปตัวอย่างเยอะมาก

ท่วงท่าต่างๆ

……

“รอให้ทารกในครรภ์คงที่แล้ว เราลองพวกนี้ดู?” จงจิ่งห้าวพูดด้วยความสนใจ

คอของหลินซินเหยียนสั่น ที่เขาตั้งใจดูขนาดนี้คือกำลังดูพวกนี้อยู่เหรอ?

จงจิ่งห้าวมองแก้มแดงอมชมพูของเธอ และกดเสียงไว้ “คุณไม่พูด ผมก็ถือว่าคุณยอมรับโดยปริยายแล้วนะ”

หลินซินเหยียนซบอยู่ในอ้อมอกเขาไม่พูดจา ไม่รู้เป็นอะไรไป ตัวเองถึงได้อยาก……

เมื่อก่อนเธอไม่รู้สึกว่าตัวเองต้องการเรื่องบนเตียงสักเท่าไหร่ ตอนที่จงจิ่งห้าวไม่ถูกเนื้อต้องตัวเธอก็ไม่อยาก แต่ครั้งนี้ไม่รู้เป็นอะไรถึงได้อยากอย่างไร้สาเหตุ

เธอพยายามสงบสติอารมณ์ของตัวเอง สะกดจิตตัวเอง ให้ตัวเองหลับ

จงจิ่งห้าวมองผู้หญิงที่เหมือนแมวเหมียวที่ซบอยู่ในอ้อมอกตัวเอง ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ละมุน

เขาพลิกหน้ากระดาษ หน้านี้คือตอนที่ผู้หญิงตั้งครรภ์ร่างกายมีการเปลี่ยนแปลงอะไรไงบ้าง

พอผู้หญิงตั้งครรภ์ ร่างกายจะเกิดการเปลี่ยนแปลงมากมาย หน้าอกจะคัดตึง ง่วงบ่อย เป็นตะคริวตอนดึก หัวนมจะค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีเข้มตามช่วงอายุครรภ์……

เขาก้มหน้า พบว่าลมหายใจของหลินซินเหยียนไม่ได้คงที่ ไม่เหมือนคนนอนหลับเลย เขาวางหนังสือลงและหันมากอดเธอไว้ “เป็นอะไรไป?”

หลินซินเหยียนสงบสติลงมาไม่น้อยแล้ว “ไม่มีอะไรค่ะ แค่นอนไม่หลับเฉยๆ”

ลูกกระเดือกของจงจิ่งห้าวเคลื่อนไหวขึ้นลง เขาทรมานกว่าเธอเยอะเลย แต่แค่ในใจนึกถึงคำพูดของหมอ ถึงได้หักห้ามใจตัวเองเอาไว้

เขาใช้นิ้วเขี่ยคอเสื้อของเธอ

หลินซินเหยียนรีบเอามือกุมไว้ “คุณทำอะไรคะ?”

เขายิ้ม “ผมดูหน่อย”

หลินซินเหยียน “……”

เสียงของเขาแหบพร่าเล็กน้อย แต่ว่าได้ถูกเสียงหัวเราะกลบไป “ในหนังสือบอกว่าจะมีการเปลี่ยนแปลง ผมดูหน่อยว่าของคุณเปลี่ยนหรือยัง……”