“ช่วยฉันดูแลพวกเขาสองคน”
นี่เป็นคำขอร้องของเขา
หลี่จ้านพยักหน้าจริงจัง “พี่วางใจได้”
“อือ—”
ขณะนั้น ไม่รู้ว่าเสียงของจงจิ่งห้าวทำให้หลินซินเหยียนสะดุ้งรึเปล่า ครางออกมาเสียงเบา ร่างกายเธอก็ขยับตามไปด้วย จงจิ่งห้าวตัดสายโทรศัพท์ กอดเธอไว้แล้วลูบหลังของเธอ “นิ่งๆนะ ไม่มีอะไร นอนเถอะ”
หลินซินเหยียนไม่รู้ว่าฟื้นหรือยังไม่ฟื้น พอฟังเสียงของจงจิ่งห้าวก็ไม่ขยับแล้ว พิงอยู่ในอ้อมแขนของเขา
จงจิ่งห้าวเหล่ตาลง ฝ่ามือใหญ่และหนาของเขาวางลงบนหน้าของเธอ ใบหน้าของเธอก็เย็นเฉียบเหมือนกัน กลมๆเล็กๆ แสงสลัวๆซ่อนเปลือกตาที่สั่นไหวของเขา เขาลังเลเล็กน้อยที่จะสัมผัสเธอ สงสารและอ่อนโยน เขากลัวว่าตนเองแค่เพียงสัมผัสเธอเบาๆ ก็จะทำให้เธอเจ็บ
ผู้หญิงคนนี้นี่นะ ทำให้เขาตื่นเต้นจนควบคุมตัวเองไว้ไม่อยู่ ทำให้เขาเลือดเดือด
จงจิ่งห้าวเฝ้าหลินซินเหยียนไว้ทั้งคืน เมื่อฟ้าสาง จงจิ่งห้าวได้รับข้อความที่เสิ่นเผยซวนส่งมา ให้เขาเปิดดูข่าว
คดียิงคนตายที่บาร์ ถูกพูดถึงจนติดเทรนด์
กลายเป็นข่าวหน้าหนึ่ง ข่าวลือต่างๆนาๆ การคาดเดาต่างๆนาๆ ถูกพูดถึงไปทั่วทุกที่
บนอินเทอร์เน็ตมีคลิปวิดีโอขนาดหนึ่งนาทีแพร่กระจายอยู่ หลินซินเหยียนถือปืนจ่อเหอรุ่ยเจ๋อ และยิงปืน
คอมเมนต์ด้านล่างแทบจะไปในทางเดียวกัน ล้วนบอกว่าฆ่าคนต้องชดใช้ด้วยชีวิต แล้วก็มีบางส่วนที่พูดเหลวไหลว่านี่เป็นการฆ่าเพราะเรื่องความรัก บอกว่าฝ่ายชายหักหลังฝ่ายหญิง ดังนั้นฝ่ายหญิงเลยใช้ปืนยิงเขาจนตาย
ข่าวลือมากมายเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
ปล่อยให้ลุกลาม มีแต่จะยิ่งร้ายแรงขึ้น
จงจิ่งห้าวโทรกลับไป เรียกป้าหยูให้มาดูแลหลินซินเหยียน ให้กวนจิ้งย้ายการรักษาความปลอดภัยของบริษัทมาที่โรงพยาบาล เขากลัวเรื่องที่หลินซินเหยียนพักอยู่ที่โรงพยาบาลจะแพร่ออกไป เพื่อหลีกเลี่ยงการเรียกนักข่าว
ก่อนที่เขาจะจับตัวเฉินชือหาน อย่างน้อยก็ต้องระงับสถานการณ์ตอนนี้ไว้ จะปล่อยให้ข่าวที่ไม่ดีต่อหลินซินเหยียนแพร่ออกไปไม่ได้เด็ดขาด
ถึงตอนนั้นมีแต่จะจบเรื่องได้ยากมากยิ่งขึ้น
เขากลับมาที่บริษัท ให้ฝ่ายประชาสัมพันธ์ของบริษัทถามหาความรับผิดชอบจากผู้เผยแพร่คลิปวิดีโออันนั้น ตอนนี้ทางตำรวจยังไม่ได้พูดอะไรออกมา คลิปวิดีโอนี้เป็นข่าวที่ไม่ได้ผ่านการยืนยัน พวกเขาแพร่ออกไปโดยพลการ สามารถฟ้องพวกเขาที่ปล่อยข่าวลือได้ สอบสวนความรับผิดทางแพ่งกับพวกเขา การกระทำของพวกเขาทำให้หลินซินเหยียนได้รับบาดเจ็บ
คนในบริษัทต่างก็รู้ดีถึงสถานะของหลินซินเหยียน เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมาอย่างกะทันหัน ทุกคนต่างก็ระวังตัวเป็นพิเศษ กลัวจะไปทำให้จงจิ่งห้าวโมโห
ตั้งแต่เช้าที่เขามาบริษัท ก็เอาแต่ออกคำสั่งต่างๆตลอด
ทั้งบริษัทไม่มีใครกล้าพูดถึงเรื่องนี้กันเลยสักคน แม้แต่ดูก็ยังไม่มีใครกล้าที่จะดู
ข่าวโหดร้ายขนาดนี้ หลี่จ้านแม้จะอยู่แต่ในบ้านไม่ออกไปไหนก็ยังรู้เรื่อง เขายึดเครื่องมือเชื่อมต่ออินเทอร์เน็ตทั้งหมดของหลินซีเฉิน กลัวว่าเขาจะเห็นข่าวนี้เข้า
ตอนนี้เขาเข้าใจทั้งหมดแล้ว ว่าทำไมเมื่อคืนจงจิ่งห้าวถึงไม่กลับมา แถมยังขอร้องให้เขาอยู่ที่นี่อีก
หลี่จ้านกำลังคิดว่าจะออกไปอย่างไร ก็เห็นเฉิงยู่ซิ่วและจงฉีเฟิงกำลังจะออกไปข้างนอกพอดี หลี่จ้านตะโกนให้พวกเขาหยุด “พวกคุณเห็นข่าวแล้วใช่มั้ยครับ?”
เฉิงยู่ซิ่วพยักหน้า ตอนนี้พวกเขากำลังเตรียมไปหาจงจิ่งห้าว ถามเขาให้ชัดเจนว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
“พวกคุณอยู่ที่บ้านดูแลเสี่ยวลุ่ยกับเสี่ยวซีดีกว่า ผมจะไปหาพี่ชายของผม พวกคุณไปก็ช่วยอะไรไม่ได้ ตอนนี้ช่วยเขาดูแลเด็กสองคนนี้ให้ดีก็ถือว่าช่วยเขาได้มากแล้ว ผมพอรู้เกี่ยวกับอินเตอร์เน็ตอยู่บ้าง น่าจะช่วยเขาได้บ้าง ผมจะไปหาเขาตอนนี้”
เฉิงยู่ซิ่วคิดอยู่สักครู่ ที่หลี่จ้านพูดมาก็มีเหตุผล เธอไปหาจงจิ่งห้าวก็ช่วยอะไรไม่ได้ เด็กทั้งสองคนไม่มีคนดูแลก็ไม่ได้
เขามองไปทางจงฉีเฟิง “คุณไปด้วยกันกับเขาเถอะค่ะ ฉันจะอยู่ที่นี่ดูแลเด็กทั้งสอง”
จงฉีเฟิงพยักหน้า “มีอะไรโทรหาผมได้ตลอดเวลา”
เฉิงยู่ซิ่วตอบว่าเข้าใจแล้ว
หลี่จ้านถือกุญแจรถ “ผมขับเองครับ”
“พวกคุณเป็นอะไรกันครับ?”หลินซีเฉินมองออก สีหน้าของทุกคนดูไม่ปกติ
เฉิงยู่ซิ่วเข้ามาปลอบเขา “แดดดี้ของนายที่บริษัทเกิดเรื่องขึ้นนิดหน่อย จัดการยาก ก็เลยทำให้เกิดความขัดแย้งนิดหน่อย พวกเขาจะเข้าไปดูสถานการณ์ นายต้องเชื่อมั่นว่าแดดดี้ของนายจะจัดการมันได้”
เฉิงยู่ซิ่วตั้งใจพูดว่าเป็นเรื่องในบริษัทของจงจิ่งห้าว หลินซีเฉินไม่เหมือนหลินลุ่ยซีที่หลอกได้ง่ายๆ เด็กคนนี้คิดละเอียดรอบคอบ หากเธอบอกเขาว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาไม่มีทางเชื่อแน่นอน
“งั้นทำไมหม่ามี๊ก็ไม่กลับมาคะ?” คำถามนี้หลินลุ่ยซีเป็นคนถาม
หลินซีเฉินนั่งอยู่อีกด้าน หลับตาลง ถ้าหากเป็นแค่เรื่องในบริษัท ทำไมคุณอาจะต้องยึดไอแพดของเขาด้วย?
เฉิงยู่ซิ่วกอดหลินลุ่ยซี “บริษัทของแดดดี้หนูเกิดเรื่อง หม่ามี๊หนูต้องกำลังอยู่เป็นเพื่อนเขาจัดการอยู่แน่นอน”
“งั้นหนูกับพี่ชายต้องทำยังไงถึงจะช่วยแด๊ดดี้กับหม่ามี๊ได้คะ?” เด็กหญิงน้อยมองไปที่เฉิงยู่ซิ่วถามอย่างไร้เดียงสา
เฉิงยู่ซิ่วลูบใบหน้ารูปไข่ของเด็กหญิง “พวกเธอแค่อยู่รอที่บ้านเฉยๆ อย่าสร้างปัญหาเพิ่มให้พวกเขา ก็ช่วยพวกเขาได้แล้วจ่ะ”
เด็กหญิงตัวน้อยพยักหน้า ซุกอยู่ในอ้อมกอดของเฉิงยู่ซิ่วและพูดว่า “หนูจะไม่สร้างปัญหาเพิ่มให้แด๊ดดี้กับหม่ามี๊ค่ะ หนูจะเชื่อฟัง”
เฉิงยู่ซิ่วโอบเธอไว้ ลูบผมของเธอ “เสี่ยวลุ่ยเป็นเด็กดีมากจ่ะ”
หลินซีเฉินอารมณ์ไม่ดีเท่าไหร่ “คุณย่า ผมกลับห้องนะครับ”
“เสี่ยวซี…”
“ผมไม่เป็นไรครับ ในห้องฐานทัพลับของผมเมื่อคืนไม่ทันระวังเผลอชนจนกระจาย ผมจะไปจัดเก็บมันครับ”
เฉิงยู่ซิ่วอุ้มหลินลุ่ยซีขึ้นมา “ย่ากับเสี่ยวลุ่ยไปช่วยเก็บด้วยกันนะ”
“ไม่ต้อง ไม่ต้องครับ” หลินซีเฉินรีบโบกมือปัด “ผมทำเองก็พอครับ”
พูดจบเขาก็รีบวิ่งเข้าไปในห้อง แล้วรีบล็อคประตู เขากลัวเฉิงยู่ซิ่วจะตามเข้ามา เพราะว่าฐานทัพลับของเขาไม่ได้แตกกระจายตั้งแต่แรกแล้ว
เขาพิงประตู เห็นมือถือที่ตนเองทิ้งเอาไว้ตรงข้างหมอน รีบวิ่งไปหยิบมันขึ้นมา เขากดโทรหาหลินซินเหยียน ตอนที่โทรศัพท์ของหลินซินเหยียนอยู่ที่สถานีตำรวจ ถูกคนเอาไปตรวจสอบ หลังจากนั้นก็คืนให้เธอแล้ว
หลังจากเธอผ่าตัดออกมา พยาบาลก็วางไว้บนโต๊ะในห้องผู้ป่วยให้เธอ
หลินซีเฉินโทรหาในครั้งนี้ มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะก็ดังขึ้น หลินซินเหยียนที่กำลังหลับสนิทก็สะดุ้งตื่นขึ้นมา
ป้าหยูกลัวจะรบกวนหลินซินเหยียนพักผ่อน เดินเข้าไปกำลังคิดจะหยิบมือถือ หลินซินเหยียนก็หันมามอง “เอามือถือให้ฉันค่ะ”
ป้าหยูมองดูหน้าจอแสดงบนมือถือแวบหนึ่ง ข้างบนเป็นชื่อหลินซีเฉิน เธอก็ยื่นให้หลินซินเหยียน
เธอขยับตัวอยากจะลุกมานั่ง ป้าหยูเข้ามาพยุงเธอ หยิบหมอนมารองหลังให้เธอ “ตอนนี้คุณไม่ควรขยับมากนะคะ”
หลินซินเหยียนไม่ได้เอ่ยอะไร กดปุ่มรับสายโทรศัพท์อย่างเงียบๆ
“หม่ามี๊” หลินซีเฉินรู้สึกดีใจขึ้นมาเล็กน้อย
เขานึกว่าจะโทรไม่ติดซะอีก
น้ำเสียงของหลินซินเหยียนยังคงฟังดูอ่อนแอ เธอพยายามทำน้ำเสียงอ่อนโยนปกติ “เสี่ยวซี”
“ตอนนี้หม่ามี๊อยู่ที่ไหนครับ? อยู่ที่บริษัทของแดดดี้รึเปล่า? คุณย่าบอกว่า บริษัทของแดดดี้เกิดเรื่องขึ้น หม่ามี๊เลยอยู่เป็นเพื่อนเขา เรื่องจริงรึเปล่าครับ?” หลินซีเฉินถามคำถามออกมาภายในรวดเดียว
มือของหลินซินเหยียนลูบอีกด้านหนึ่งของเตียง ตรงนั้นไม่มีอุณหภูมิอุ่นๆอยู่แล้ว จงจิ่งห้าวน่าจะออกไปตั้งแต่เช้า
“ใช่จ่ะ ลูกต้องเชื่อฟังคุณย่านะ อยู่ในบ้าน อย่าไปไหนทั้งนั้น เข้าใจมั้ย?” เธอไม่รู้ว่าตอนนี้เฉิงยู่ซิ่วจะรู้แล้วหรือยัง แต่ว่าเธอปลอบหลินซีเฉินแบบนี้ ก็แสดงว่า เธอน่าจะรู้เรียบร้อยแล้ว
ไม่อย่างนั้น เธอคงไม่ปลอบหลินซีเฉินแบบนี้แน่
“หม่ามี๊ ถ้างั้นหม่ามี๊จะกลับมาเมื่อไหร่ ผมคิดถึง” หลินซีเฉินอยู่ตรงหัวเตียง เขาไม่รู้ว่าเป็นอะไร จู่ๆก็รู้สึกไม่สบายใจ อยากเจอเธอมากเลย
หลินซินเหยียนกำโทรศัพท์ เสียงแหบพร่าโดยไม่รู้ตัว “เสี่ยวซีเป็นเด็กดีนะ หม่ามี๊จะรีบกลับไปหาหนูเร็วๆ”
